สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 743

ภายในสุสาน อากาศที่แต่เดิมปลอดโปร่งสดใส ก็ค่อยๆ ถูกกลุ่มก้อนเมฆดำปกคลุมเอาไว้ สีของท้องฟ้าก็พลันครึ้มขึ้นมา

มีความรู้สึกกดดันที่ตึงเครียดบางอย่าง

ทุกคนต่างก็หายใจเข้าลึกๆ ขณะรอคำตอบของเจียงซ่างหาน ชีวิตของพวกเขาราวกับว่าตกอยู่ในมือของเขา

ขณะที่พวกเขากลั้นหายใจอยู่นั้น เจียงซ่างหานหัวเราะเสียงเบา "พูดแบบนี้ ผมควรที่จะขอบคุณคุณ?"

เจียงหยุนจู๋เม้มปาก ดวงตาที่ซ่อนไว้ภายในด้านหลังกรอบแว่น ปรากฏสายตาแห่งความชั่วร้าย

บรรยากาศที่สามารถปะทุขึ้นได้ตลอดเวลา

คนที่เจียงหยุนจู๋นำมาไม่น้อย แต่กลับถูกคนของเจียงซ่างหานจัดการเรียบร้อยแล้วไปเมื่อไม่นาน บาดเจ็บล้มตายไปมากกว่าครึ่ง

ในสถานการณ์แบบนี้ เขาไม่มีความได้เปรียบเลย

เหตุผลที่ยังสามารถยืนอยู่ตรงนี้พูดคุยเงื่อนไขกับเจียงซ่างหานได้ ก็เพราะยังมีเจียงชูหนิงอยู่ภายในมือเท่านั้นเอง

เจียงซ่างหานก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว โทนเสียงเรียบ "วันนี้สิ่งที่คุณภาคภูมิใจมากที่สุด ไม่ใช่อะไรอื่นนอกเหนือไปจากการทำลายท่านทวดให้ไม่เหลือแม้แต่เถ้ากระดูก แต่คุณเคยตรวจสอบ ว่าภายในเป็นเถ้ากระดูกของเขาจริงแล้วเหรอ?"

สีหน้าของเจียงหยุนจู๋เปลี่ยนทันใด "แกวางแผนเรื่องเถ้ากระดูกอย่างนั้นเหรอ?"

"คุณผิดแล้ว แท้จริงแล้วไม่มีเถ้ากระดูกอะไรทั้งนั้น"

ขณะนี้ ท่านทวดเจียงถูกคุณแม่ของเจียงซ่างหาน พยุงออกมาจากมุมหนึ่ง แม้จะใช้ไม้ค้ำยัน ก้าวเดินอย่างไม่มั่นคง แต่ก็ดูเหมือนว่ายังคงกระฉับกระเฉง อยู่ได้อีกหลายปีไม่มีปัญหาแน่นอน

เจียงชูหนิงพูดอย่างประหลาดใจ "ปู่ทวด......"

เจียงหยุนจู๋หัวเราะอย่างโกรธเคือง "พวกแกเล่นละครกันได้ดีนี่ ตอนนี้ดูเหมือนว่า ฉันจะเป็นเพียงคนเดียวคนนั้นที่ก้าวออกไปไม่ได้"

พูดจบ เขาก็มองไปที่เจียงจิ้งเหยาอีกครั้ง พูดประชดว่า "พี่ใหญ่......ผมกลับมองไม่ออกจริงๆ ว่าแท้จริงแล้วพี่ก็ร่วมมือวางกับดักนี้ด้วยกันกับพวกเขา ด้วยการนี้ถึงกับใช้ลูกสาวตัวเองเป็นเหยื่อล่ออย่างไม่เสียดาย จริงๆ แล้ว......"

ท่านทวดเจียงถอนหายใจแล้วพูดว่า "หยุนจู๋ เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว แกยังไม่ยอมกลับตัวอีกเหรอ?"

"กลับตัว?ทำไมผมต้องกลับตัวด้วย หลายปีมานี้ที่ถูกไล่ออกจากตระกูลเจียง พวกคุณเคยให้โอกาสผมกลับตัวตอนไหน!"เจียงหยุนจู๋ดึงเจียงชูหนิงเข้าหาตนเอง ถือปืนจ่ออยู่บนศีรษะของเธอ "เอาล่ะ ในเมื่อพวกคุณต่างก็ทำมาจนถึงขั้นนี้แล้ว เช่นนั้นผมก็จะร่วมเล่นละครกับพวกคุณจนจบ วันนี้หากว่าผมตายที่นี่ ก็จะมีหนิงหนิงตายไปกับผมด้วย"

เจียงชูหนิงน้ำเสียงติดสะอื้น "อารอง......"

เจียงจิ้งเหยาร้องคำราม "เจียงหยุนจู๋!แกก็มองเห็นหนิงหนิงเติบโตมาแต่เล็ก แกกล้าลงมือได้ลง แกยังเป็นคนอยู่ไหม!"

เจียงหยุนจู๋ยิ้มอย่างไม่สนใจ "ผมตอนนี้แม้กระทั่งชีวิตก็ยังไม่เหลือแล้ว จะยังสนใจเรื่องพวกนี้เหรอ?"

เจียงซ่างหานพูด "ปล่อยเธอ แกออกจากเจียงโจวก็ได้"

เจียงหยุนจู๋ไม่ได้คาดการณ์ถึงเงื่อนไขแบบนี้ที่อยู่ๆ ก็เสนอขึ้นมาของเขาเลย เขาหรี่สายตาลง ราวกับว่ากำลังพิจารณาว่าเขากำลังพูดเรื่องจริงหรือไม่

เจียงซ่างหานพูดต่อ "แกไม่มีตัวเลือกอื่นแล้ว"

ผ่านไปครู่หนึ่ง เจียงหยุนจู๋พูด "ก็ได้"

......

ขณะที่เจียงหยุนจู๋นำเจียงชูหนิงออกไป ลูกน้องของเจียงหยุนจู๋ก็ถูกจัดการจนเรียบ คนตระกูลเจียงทั้งหมด ต่างก็ผ่อนคลายลง

ท่านทวดเจียงพูด "เรื่องในวันนี้ ทำให้ทุกท่านตกใจแล้ว แต่ยังดีที่ไม่ได้รับอันตรายใดๆ ตระกูลเจียงจะไม่ยอมปล่อยไอ้คนเนรคุณนี้ไป และจะให้คำอธิบายกับทุกท่านอย่างแน่นอน เวลาตอนนี้นี่ก็ดึกมากแล้ว ทุกท่านรีบกลับไปพักผ่อนเถอะ"