สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 751

ที่เจียงโจว หลังจากที่หร่วนซิงหว่านกล่อมเจ้าตัวเล็กนอนหลับไปแล้ว ก็มานั่งลงข้าง ๆ โจวฉือเซิน "พวกเราจะกลับกันเมื่อไหร่คะ?"

อยู่ที่นี่มาเป็นเวลาครึ่งเดือนแล้ว เรื่องราวต่าง ๆ ก็จัดการได้พอสมควรแล้ว ซึ่งก็เป็นเวลาที่สมควรจะกลับหนานเฉิงได้แล้ว

โจวฉือเซินค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมาจากหน้าจอคอมพิวเตอร์ที่อยู่ตรงหน้า "ใกล้แล้วล่ะ"

"เป็นช่วงนี้เลยใช่ไหมคะ?"

โจวฉือเซินตอบอืมไปเบา ๆ คำหนึ่ง

หร่วนซิงหว่านพูดขึ้น "งั้นฉันไปเก็บข้าวของก่อนนะคะ ข้าวของของเจ้าตัวเล็กค่อนข้างเยอะ คิดว่าน่าจะมีให้วุ่นวายพอสมควรเลย"

เธอเตรียมจะลุกขึ้นไป โจวฉือเซินก็รีบดึงตัวเธอไว้ "รอก่อน ผมมีเรื่องจะคุยกับคุณหน่อย"

พอหร่วนซิงหว่านได้ยิน รอยยิ้มบนใบหน้าก็ค่อย ๆ หายไป แล้วนั่งลงไปใหม่อีกครั้ง "คือว่า......มีอะไรเปลี่ยนแปลงเหรอคะ? เจ้าตัวเล็กกลับไปพร้อมเราไม่ได้เหรอคะ?"

โจวฉือเซินวางคอมพิวเตอร์ลง แล้วโอบไหล่เธอไว้ "ได้ แต่ต้องรออีกสักพักก่อน"

"หมายความว่ายังไงคะ?"

"ทีมแพทย์ที่รักษาของที่นี่ ไม่สามารถกลับหนานเฉิงกับเราได้ทั้งหมด และเขาก็มีขั้นตอนการรักษาบางอย่างที่ยังไม่เสร็จเรียบร้อย รอให้รักษาเสร็จเรียบร้อยแล้ว เจียงหยวนจะพาเขากลับไปเอง"

"งั้น......ต้องรออีกนานแค่ไหนคะ?"

"มากสุดก็สามเดือน"

หร่วนซิงหว่านก้มหน้าลง และไม่รู้จะพูดอะไรไปชั่วขณะ

โจวฉือเซินยกมือขึ้นมาเกาคางของเธอเล็กน้อย แล้วพูดอย่างอ่อนโยนขึ้นว่า "ไม่มีความสุขแล้วเหรอ?"

"เปล่าค่ะ เพียงแต่ว่าทีแรกฉันนึกว่า แกจะสามารถกลับไปพร้อมกับเราได้"

หร่วนซิงหว่านถอนหายใจออกมาทีหนึ่ง ช่างเถอะ รอมาตั้งนานขนาดนี้แล้ว ก็อย่าไปสนใจอีกแค่สามเดือนนี้เลย

ถือซะว่าช้า ๆ ได้พร้าเล่มงามละกัน

โจวฉือเซินพูดขึ้นอีกว่า "ไหนว่าคุณอยากจะมีลูกอีกคนหนึ่งไม่ใช่เหรอ? มีเขาอยู่ด้วยก็ไม่สะดวกเท่าไหร่"

หร่วนซิงหว่าน "......"

เธอพูดขึ้นมาอย่างแง่งอน "คุณนี่จะพูดอะไรที่มันปกติหน่อยไม่ได้เลยเหรอ?"

พอเห็นว่าเธออารมณ์ดีขึ้นมาหน่อยแล้ว โจวฉือเซินก็เลิกหางคิ้วขึ้นเล็กน้อย "ผมไม่ปกติยังไง ก็คุณเป็นคนบอกเองไม่ใช่เหรอว่าอยากมีลูกอีกคน? ถ้ามีเขาอยู่ด้วยแล้วจะมียังไงล่ะ"

"คุณนี่มันปากเก่งจริงๆนะ"

มือของโจวฉือเซินที่กอดเอวเธออยู่กระชับแน่นขึ้น แล้วรวบตัวเธอมาอยู่ตรงหน้าตัวเอง ปลายจมูกแตะกับปลายจมูก น้ำเสียงแหบแห้งดูมีเสน่ห์ "ผมทำไมเหรอ หึ?"

"เมื่อคุณแก่แล้วและนอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย มีโอกาสสูงมากที่คุณจะต้องโดนดึงท่อช่วยหายใจทิ้งแน่ ๆ"

ดวงตาดำสนิทของโจวฉือเซินแฝงไว้ด้วยความขบขัน "ขอแค่ถึงตอนนั้น มีคุณนอนอยู่ข้าง ๆ ผม ถึงจะถูกดึงท่อช่วยหายใจทิ้ง แล้วจะยังไง?"

หร่วนซิงหว่าน "......"

เอาอีกแล้ว

เธอผลักตัวโจวฉือเซินออก "พอแล้ว พอแล้ว ไม่ต้องพูดถึงเรื่องไร้สาระพวกนี้แล้ว นอนเถอะ!"

โจวฉือเซินอุ้มตัวเธอมาไว้บนตักของตัวเอง แล้วเอาคางวางไว้บนไหล่เธอ "คุณอยู่กับเขามาทั้งวันแล้ว มาอยู่เป็นเพื่อนผมสักพักเถอะ"

"ฉันไม่ได้......" หร่วนซิงหว่านพูดไปได้ครึ่งหนึ่ง อยู่ ๆ ก็นึกถึงอะไรขึ้นมาได้ หัวข้อเรื่องเปลี่ยนไป และถามขึ้นว่า "แล้วคุณแม่ละคะ จะรออีกสามเดือนถึงจะกลับหนานเฉิงพร้อมเจ้าตัวเล็กเหมือนกันเหรอคะ?"

โจวฉือเซินพูดขึ้นเรียบ ๆ ว่า "ท่านไม่กลับแล้ว"

หร่วนซิงหว่านพูดขึ้น "ทำไมละคะ?"

"ที่นี่ต่างหาก ที่เป็นบ้านของท่าน"

หร่วนซิงหว่านนึกขึ้นมาได้ว่า ก่อนหน้านี้ตอนที่อยู่ในห้องโถงบูชาบรรพบุรุษตระกูลเจียงนั้น พูดคำที่สวี่เยว่ได้พูดไว้ ว่าที่ท่านกลับมาที่บ้านตระกูลเจียง ก็เพื่อที่จะไว้ทุกข์ให้กับท่านใหญ่เจียงที่ล่วงลับไปแล้ว

เธอเงียบขรึมไปครู่หนึ่ง แล้วถึงพูดขึ้นอีกว่า "งั้นเจียงชูหนิงละคะ? เธอจะไปหนานเฉิงอีกไหมคะ?"

โจวฉือเซินพูดขึ้นว่า "เรื่องนี้ผมไม่แน่ใจ"