สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 752

ผ่านไปครึ่งชั่วโมง หร่วนซิงหว่านจ้องมองตุ๊กตาที่กองอยู่ตรงหน้า แล้วก็เข้าสู่ความเงียบขรึมไป

ทีแรกเธอนึกว่าใช้วิธีนี้ แล้วจะสามารถยับยั้งเจียงชูหนิงไว้ได้

แต่ว่าใครจะไปคิด ว่าเธอจะไปมีพรสวรรค์แบบนี้ด้วย......

แล้วด้านข้าง ก็มีเสียงของเจียงชูหนิงดังลอยมา "คีบได้อีกตัวแล้ว!"

หร่วนซิงหว่าน "......"

และในตอนที่เจียงชูหนิงกำลังจะคีบอีกนั้น หร่วนซิงหว่านก็รีบพูดขึ้นว่า "พอเถอะหนิงหนิง ได้มาตั้งเยอะแล้ว"

เจียงชูหนิงพูดขึ้นว่า "เดี๋ยวฉันคีบอีกอันหนึ่ง!"

หร่วนซิงหว่านเลียริมฝีปากเล็กน้อย "ฉันคอแห้งขึ้นมาหน่อยแล้ว พวกเราไปซื้ออะไรดื่มกันเถอะ"

พอเจียงชูหนิงได้ยินแบบนี้ จึงต้องยอมแพ้ไป "งั้นก็ได้ ไปหาอะไรดื่มกันก่อน เดี๋ยวค่อยกลับมาอีก......"

หร่วนซิงหว่านรีบลากเธอจากไป

พวกตุ๊กตาที่คีบออกมาได้ โดนยัดจับใส่ถุงช้อปปิ้งใบหนึ่ง แล้วโดนบอดี้การ์ดเอากลับไปไว้ที่รถ

พอมานั่งในร้านเครื่องดื่มเย็นแล้ว เจียงชูหนิงก็เล่นกับเจ้าตัวเล็กไปครู่หนึ่ง แล้วก็เหมือนกับโดนสูบเรี่ยวแรงไปหมดเลย และนอนฟุบอยู่บนโต๊ะ ไม่อยากขยับเขยื้อน

หร่วนซิงหว่านถามขึ้นมาว่า "เป็นอะไรไป เมื่อกี้ยังกระปรี้กระเปร่าอยู่เลยไม่ใช่เหรอ?"

"ไม่เป็นไร ฉันก็แค่อยู่ ๆ ก็รู้สึกว่า ทุกอย่างมันเหมือนกับว่าจะเปลี่ยนไปหมดแล้ว......"

พอเห็นใบหน้าของเจียงชูหนิงเกิดความเคร่งขรึมขึ้นมา หร่วนซิงหว่านก็พูดขึ้นว่า "คุณปู่ทวดของเธอยังมีชีวิตอยู่ ก็ควรจะดีใจซิถึงจะถูก"

เจียงชูหนิงเอาคางวางอยู่บนแขน "ก็ใช่อยู่ คุณปู่ทวดยังมีชีวิตอยู่ แต่ว่า......"

คำพูดที่เหลือเธอไม่ได้พูดออกมา แต่หร่วนซิงหว่านกลับเข้าใจว่าเธอหมายถึงอะไร

หร่วนซิงหว่านพูดขึ้นมาว่า "ศพของเขายังหาไม่เจอ อาจจะยังมีชีวิตอยู่ก็ได้"

เจียงชูหนิงกลับถอนหายใจขึ้นมา "แต่ก็อาจจะไม่เหลือแม้แต่กระดูกแล้ว ก็เป็นไปได้"

พูดแล้ว เธอก็มองไปทางหร่วนซิงหว่าน "พี่ ฉันรู้ว่าอารองของฉันทำเรื่องชั่วร้ายไปมากมาย แล้วก็ทำให้พี่ซานซานสูญเสียลูกไปด้วย แต่ฉันไม่รู้ว่าทำไม ฉันถึงเกลียดเขาไม่ลงเลย นี่ฉันมีปัญหาอะไรหรือเปล่านะ?"

หร่วนซิงหว่านยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย "ไม่หรอก เหมือนอย่างที่ฉันเคยพูดไว้ ถึงเขาจะทำร้ายคนมากมาย แต่เขาก็เป็นอารองของเธอเสมอ เขาปฏิบัติกับเธอยังไง ก็มีแต่เธอเท่านั้นที่รับรู้ได้ เธอจะเกลียดเขาหรือไม่ ก็ขึ้นอยู่กับว่า เขาดีกับเธอหรือร้ายกับเธอ"

เจียงชูหนิงจ้องมองไปที่แก้วบนโต๊ะ "พี่ว่า วันนั้นตอนที่อยู่ที่สุสาน ถ้าเกิดเจียงซ่างหานไม่ปรากฏตัวออกมา เขาจะฆ่าพ่อฉันกับคนในตระกูลเจียงทั้งหมดจริง ๆ เหรอ?"

หร่วนซิงหว่านพูดขึ้นว่า "ฆ่าซิ"

เจียงชูหนิงถอนหายใจออกมาอีกครั้ง และไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรดี

หร่วนซิงหว่านรู้ว่าตอนนี้ความรู้สึกที่เธอมีให้เจียงหยุนจู๋นั้นซับซ้อนมาก แต่พูดแล้วก็น่าแปลก ไม่ว่าคนที่ชั่วช้ามากแค่ไหน ขอแค่เขายังมีความรู้สึกผิดชอบชั่วดีหลงเหลืออยู่เสี้ยวหนึ่ง ก็เหมือนกับว่าจะมีโอกาสกลับตัวได้เสมอ

คงจะมีแต่คนที่โดนเขาทำร้ายเข้าจริง ๆ ถึงจะรู้สึกว่าเขานั้นชั่วร้ายมากแค่ไหน

ผ่านไปครู่หนึ่ง เจียงชูหนิงก็พูดขึ้นอีกว่า "ก่อนที่อารองของฉันจะจากไป ได้พูดกับฉันไว้ประโยคหนึ่ง"

หร่วนซิงหว่านเก็บความคิดกลับมา "อะไรเหรอ?"

"เขาบอกว่า......"

เจียงชูหนิงนึกย้อนกลับไปถึงภาพเหตุการณ์ที่อยู่ที่ริมแม่น้ำในวันนั้น น้ำเสียงของเจียงหยุนจู๋เบามาก ไม่เหมือนว่าตั้งใจพูดให้คนตกใจกลัว แต่กลับเหมือนกับว่าเป็นการพูดเตือนอยู่

......

"อย่าเชื่อเจียงซ่างหาน หลังจากที่เขากวาดล้างคนตระกูลเจียงไปหมดแล้ว เป้าหมายต่อไป ก็คือปู่ทวดของเธอกับพ่อของเธอ"

พอเจียงชูหนิงพูดทวนอีกครั้งแล้ว หร่วนซิงหว่านครุ่นคิดเล็กน้อยแล้วถึงพูดขึ้นว่า "เธอเชื่อที่เขาพูดเหรอ?"