สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 752

ผ่านไปครึ่งชั่วโมง หร่วนซิงหว่านจ้องมองตุ๊กตาที่กองอยู่ตรงหน้า แล้วก็เข้าสู่ความเงียบขรึมไป

ทีแรกเธอนึกว่าใช้วิธีนี้ แล้วจะสามารถยับยั้งเจียงชูหนิงไว้ได้

แต่ว่าใครจะไปคิด ว่าเธอจะไปมีพรสวรรค์แบบนี้ด้วย......

แล้วด้านข้าง ก็มีเสียงของเจียงชูหนิงดังลอยมา "คีบได้อีกตัวแล้ว!"

หร่วนซิงหว่าน "......"

และในตอนที่เจียงชูหนิงกำลังจะคีบอีกนั้น หร่วนซิงหว่านก็รีบพูดขึ้นว่า "พอเถอะหนิงหนิง ได้มาตั้งเยอะแล้ว"

เจียงชูหนิงพูดขึ้นว่า "เดี๋ยวฉันคีบอีกอันหนึ่ง!"

หร่วนซิงหว่านเลียริมฝีปากเล็กน้อย "ฉันคอแห้งขึ้นมาหน่อยแล้ว พวกเราไปซื้ออะไรดื่มกันเถอะ"

พอเจียงชูหนิงได้ยินแบบนี้ จึงต้องยอมแพ้ไป "งั้นก็ได้ ไปหาอะไรดื่มกันก่อน เดี๋ยวค่อยกลับมาอีก......"

หร่วนซิงหว่านรีบลากเธอจากไป

พวกตุ๊กตาที่คีบออกมาได้ โดนยัดจับใส่ถุงช้อปปิ้งใบหนึ่ง แล้วโดนบอดี้การ์ดเอากลับไปไว้ที่รถ

พอมานั่งในร้านเครื่องดื่มเย็นแล้ว เจียงชูหนิงก็เล่นกับเจ้าตัวเล็กไปครู่หนึ่ง แล้วก็เหมือนกับโดนสูบเรี่ยวแรงไปหมดเลย และนอนฟุบอยู่บนโต๊ะ ไม่อยากขยับเขยื้อน

หร่วนซิงหว่านถามขึ้นมาว่า "เป็นอะไรไป เมื่อกี้ยังกระปรี้กระเปร่าอยู่เลยไม่ใช่เหรอ?"

"ไม่เป็นไร ฉันก็แค่อยู่ ๆ ก็รู้สึกว่า ทุกอย่างมันเหมือนกับว่าจะเปลี่ยนไปหมดแล้ว......"

พอเห็นใบหน้าของเจียงชูหนิงเกิดความเคร่งขรึมขึ้นมา หร่วนซิงหว่านก็พูดขึ้นว่า "คุณปู่ทวดของเธอยังมีชีวิตอยู่ ก็ควรจะดีใจซิถึงจะถูก"

เจียงชูหนิงเอาคางวางอยู่บนแขน "ก็ใช่อยู่ คุณปู่ทวดยังมีชีวิตอยู่ แต่ว่า......"

คำพูดที่เหลือเธอไม่ได้พูดออกมา แต่หร่วนซิงหว่านกลับเข้าใจว่าเธอหมายถึงอะไร

หร่วนซิงหว่านพูดขึ้นมาว่า "ศพของเขายังหาไม่เจอ อาจจะยังมีชีวิตอยู่ก็ได้"

เจียงชูหนิงกลับถอนหายใจขึ้นมา "แต่ก็อาจจะไม่เหลือแม้แต่กระดูกแล้ว ก็เป็นไปได้"

พูดแล้ว เธอก็มองไปทางหร่วนซิงหว่าน "พี่ ฉันรู้ว่าอารองของฉันทำเรื่องชั่วร้ายไปมากมาย แล้วก็ทำให้พี่ซานซานสูญเสียลูกไปด้วย แต่ฉันไม่รู้ว่าทำไม ฉันถึงเกลียดเขาไม่ลงเลย นี่ฉันมีปัญหาอะไรหรือเปล่านะ?"

หร่วนซิงหว่านยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย "ไม่หรอก เหมือนอย่างที่ฉันเคยพูดไว้ ถึงเขาจะทำร้ายคนมากมาย แต่เขาก็เป็นอารองของเธอเสมอ เขาปฏิบัติกับเธอยังไง ก็มีแต่เธอเท่านั้นที่รับรู้ได้ เธอจะเกลียดเขาหรือไม่ ก็ขึ้นอยู่กับว่า เขาดีกับเธอหรือร้ายกับเธอ"

เจียงชูหนิงจ้องมองไปที่แก้วบนโต๊ะ "พี่ว่า วันนั้นตอนที่อยู่ที่สุสาน ถ้าเกิดเจียงซ่างหานไม่ปรากฏตัวออกมา เขาจะฆ่าพ่อฉันกับคนในตระกูลเจียงทั้งหมดจริง ๆ เหรอ?"

หร่วนซิงหว่านพูดขึ้นว่า "ฆ่าซิ"

เจียงชูหนิงถอนหายใจออกมาอีกครั้ง และไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรดี

หร่วนซิงหว่านรู้ว่าตอนนี้ความรู้สึกที่เธอมีให้เจียงหยุนจู๋นั้นซับซ้อนมาก แต่พูดแล้วก็น่าแปลก ไม่ว่าคนที่ชั่วช้ามากแค่ไหน ขอแค่เขายังมีความรู้สึกผิดชอบชั่วดีหลงเหลืออยู่เสี้ยวหนึ่ง ก็เหมือนกับว่าจะมีโอกาสกลับตัวได้เสมอ

คงจะมีแต่คนที่โดนเขาทำร้ายเข้าจริง ๆ ถึงจะรู้สึกว่าเขานั้นชั่วร้ายมากแค่ไหน

ผ่านไปครู่หนึ่ง เจียงชูหนิงก็พูดขึ้นอีกว่า "ก่อนที่อารองของฉันจะจากไป ได้พูดกับฉันไว้ประโยคหนึ่ง"

หร่วนซิงหว่านเก็บความคิดกลับมา "อะไรเหรอ?"

"เขาบอกว่า......"

เจียงชูหนิงนึกย้อนกลับไปถึงภาพเหตุการณ์ที่อยู่ที่ริมแม่น้ำในวันนั้น น้ำเสียงของเจียงหยุนจู๋เบามาก ไม่เหมือนว่าตั้งใจพูดให้คนตกใจกลัว แต่กลับเหมือนกับว่าเป็นการพูดเตือนอยู่

......

"อย่าเชื่อเจียงซ่างหาน หลังจากที่เขากวาดล้างคนตระกูลเจียงไปหมดแล้ว เป้าหมายต่อไป ก็คือปู่ทวดของเธอกับพ่อของเธอ"

พอเจียงชูหนิงพูดทวนอีกครั้งแล้ว หร่วนซิงหว่านครุ่นคิดเล็กน้อยแล้วถึงพูดขึ้นว่า "เธอเชื่อที่เขาพูดเหรอ?"

เจียงชูหนิงจ้องมองไปด้านหน้าอย่างมึนงง "ฉันก็ไม่รู้......แต่ว่าวันนั้น เจียงซ่างหานกลับยอมรับขึ้นมาเอง ว่าการตายของพวกผู้เฒ่าในตระกูลมีส่วนเกี่ยวข้องกับเขา"

"เกี่ยวข้องกับเขาเหรอ?"

เจียงชูหนิงพยักหน้า "ถึงแม้ว่าอารองจะเป็นคนลงมือ แต่ว่าฟังจากความหมายของพวกเขา ทั้ง ๆ ที่เจียงซ่างหานรู้เรื่องทุกอย่างนี้ล่วงหน้าแล้ว แต่ก็ไม่ได้ขัดขวาง แถมยัง......"

เจียงชูหนิงเองก็ไม่รู้ ว่าในระหว่างนี้ เจียงซ่างหานยังทำเรื่องอะไรไปบ้าง

เธอพึมพำขึ้นอีกว่า "หลังจากที่รู้จักกันมาในช่วงที่ผ่านมานี้ ทีแรกฉันนึกว่า เขาจะไม่ใช่คนในแบบข่าวลือ ที่ผ่านมาฉันเข้าใจเขาผิดมาตลอด แต่คิดไม่ถึงว่า เขาจะน่ากลัวมากขนาดนั้นจริง ๆ ถึงพวกผู้เฒ่าในตระกูลจะดื้อด้านมาก ความคิดก็หัวโบราณ แต่ว่าพวกเราก็เป็นคนที่พวกเขาเห็นมาตั้งแต่เล็กจนโตเลยนะ ไม่ว่ายังไงก็ไม่ควร......"

"หนิงหนิง" หร่วนซิงหว่านพูดขัดเธอขึ้นมา "เธอมีอคติต่อเจียงซ่างหานจริง ๆ"

เจียงชูหนิงนิ่งอึ้งไปเล็กน้อย เอียงหัวไป อย่างไม่ค่อยเข้าใจความหมายของเธอ

หร่วนซิงหว่านพูดขึ้นมาด้วยเสียงอ่อนโยน "ถึงจะเป็นอย่างที่เธอพูดมา ว่าเจียงซ่างหานได้รู้เรื่องที่เจียงหยุนจู๋จะฆ่าพวกผู้เฒ่าในตระกูลอยู่แล้ว แต่เขากลับไม่ได้ลงมือขัดขวาง ในส่วนของเรื่องนี้นั้น เขามีจุดที่ทำไม่ถูกต้องอยู่จริง แต่ว่าเธอกลับลืมเลือนเรื่องหนึ่งไป"

"อะไรนะคะ?"

"เจียงหยุนจู๋เป็นคนฆ่าคน ไม่ใช่เขา"

หร่วนซิงหว่านพูดขึ้นว่า "ฉันไม่ได้คิดจะช่วยแก้ต่างให้เจียงซ่างหาน เพียงแต่ถ้าเกิดเจียงหยุนจู๋ไม่ได้วางแผนเรื่องนี้ขึ้นมา เขาเองก็คงจะไม่ปล่อยเลยตามเลยไป เธอสามารถโทษเจียงซ่างหานว่าไม่ไปช่วยพวกผู้เฒ่าในตระกูลได้ แต่เธอต้องรู้ไว้ให้ชัดเจน ว่าคนที่ฆ่าพวกเขาจริง ๆ คือเจียงหยุนจู๋"

เจียงชูหนิงพูดขึ้นมาอย่างมึน ๆ งง ๆ "ฉันรู้แล้วค่ะ......"

หร่วนซิงหว่านไม่ได้พูดเรื่องพวกกำลังอำนาจที่ซับซ้อนของตระกูลเจียงกับเจียงชูหนิง และพวกผู้เฒ่าในตระกูลก็ตายไปหมดแล้ว จะไปถกเถียงกันอีกก็ไม่มีความหมายอะไรแล้ว

และเธอเองก็ไม่เคยรู้สึกมาก่อนเลยว่าเจียงซ่างหานเป็นคนที่ดีอย่างแท้จริงอะไร

คนดีมันก็มีไม่เยอะอยู่แล้ว รวมทั้งโจวฉือเซิน รวมทั้งเธอ ก็ไม่ได้ถือว่าเป็นคนดี

บนโลกใบนี้มันก็เป็นแบบนี้มาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว คนเราทุกคนต่างก็ต้องไปคิดหาหนทาง ไปตั้งใจวางแผนอย่างละเอียดรอบคอบเพื่อสิ่งที่ตัวเองต้องการอยู่แล้ว

บางทีเรื่องพวกนี้ พออยู่ในสายตาพวกเขา ดูไปแล้วอาจจะเป็นแค่เรื่องธรรมดาทั่วไป แต่ถ้าอยู่ในสายตาคนอื่น ก็อาจจะรู้สึกว่าพวกเขาทำได้ทุกอย่างเพื่อต้องการให้บรรลุเป้าหมาย

แต่ว่าสำหรับเรื่องนี้ เธอรู้สึกว่าเจียงชูหนิงไม่ควรจะต้องมาติดอยู่กับจุดที่แปลก ๆ แบบนี้

หร่วนซิงหว่านยกน้ำขึ้นมาดื่มไปสองคำ พอสงบสติอารมณ์ลงมาแล้ว ก็ไม่รู้ว่าเมื่อกี้ตัวเองพูดจาไร้สาระอะไรออกไป

เธอเงยหน้าขึ้นมา ก็เห็นท่าทางเจียงชูหนิงเหมือนว่ากำลังครุ่นคิดอย่างจริงจังอยู่ ก็เลยหยุดคำพูดไป

ช่างเถอะ ปล่อยไปแบบนี้เถอะ

พอผ่านไปครู่หนึ่ง เจ้าตัวเล็กเหมือนกับว่าจะนั่งไม่สบายตัวแล้ว ก็เลยร้องไห้งอแงอยากจะออกมาจากรถเข็นเด็ก

หร่วนซิงหว่านอุ้มเขาขึ้นมาอยู่ในอก แล้วพูดกับเจียงชูหนิงขึ้นว่า "พวกเราไปกินข้าวเที่ยงกันเถอะ พอกินข้าวเสร็จแล้ว เดี๋ยวฉันจะพาเขาไปเล่นที่สนามเด็กเล่นข้างล่างนี้หน่อย"

เจียงชูหนิงลุกขึ้นมาแล้วพูดขึ้นว่า "ได้ซิ ชั้นบนนี้มีร้านอาหารที่อร่อยมากร้านหนึ่ง เดี๋ยวฉันพาคุณไปกินนะ"

"ไปกันเถอะ"

ตอนที่ขึ้นไปชั้นบนนั้น เจ้าตัวเล็กก็ไม่ยอมให้อุ้มแล้ว พอได้ลงมาจากอกหร่วนซิงหว่านแล้ว ก็วิ่งเตาะแตะไปข้างหน้า

หร่วนซิงหว่านกลัวเขาจะหกล้ม พอเห็นเขาเริ่มเซไปเซมา ก็รีบจูงมือเล็ก ๆ ของเขาไว้

เจียงชูหนิงเข็นรถเข็นเด็ก เดินตามอยู่ข้างหลังพวกเขา พอเห็นภาพแบบนี้เข้า หัวใจก็แทบจะละลายไปหมดเลย

มนุษย์ที่ยังไม่เจริญเติบโตนี่ช่างน่ารักจริง ๆ เลย

ตอนที่กินอาหารเที่ยงนั้น เจียงชูหนิงก็ถามขึ้นว่า "พี่ พวกคุณใกล้จะกลับหนานเฉิงแล้วใช่ไหมคะ?"

หร่วนซิงหว่านพยักหน้าให้เล็กน้อย "ที่ฉันมาวันนี้ก็อยากจะถามเธอเหมือนกัน เธอ......จะกลับไปหนานเฉิงอีกไหม?"

เจียงชูหนิงถอนหายใจไปยาว ๆ ทีหนึ่ง "ในช่วงระยะเวลาสั้น ๆ นี้คงจะกลับไม่ได้แล้ว พ่อฉันยังโกรธอยู่ ฉันจะต้องประพฤติตัวให้ดี ๆ หน่อย ต้องรอให้เขาอนุญาตก่อนถึงจะไปได้ ถ้าครั้งนี้ยังแอบหนีไปไม่บอกท่านอีก เกรงว่าพ่อฉันคงจะไม่ให้ฉันกลับมาบ้านอีกแน่"

หร่วนซิงหว่านยิ้มขึ้นมาทีหนึ่ง "งั้นก็รออีกหน่อยเถอะ รอให้กฎที่ไม่เป็นกฎพวกนี้ของตระกูลเจียงถูกยกเลิกไปก่อน เธอก็จะสามารถมาเที่ยวเล่นที่หนานเฉิงได้ตลอดเวลาแล้ว"