สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 753

หลังจากที่แยกจากกับหร่วนซิงหว่านแล้ว พอเจียงชูหนิงกลับมาถึงบ้านก็ดูหมดอาลัยตายอยาก ไม่มีความสดใสร่าเริงเหมือนอย่างตอนที่ออกจากบ้านไปเลย

เจียงจิ้งเหยากำลังอ่านหนังสืออยู่ เงยหน้าขึ้นมากวาดตามองเธอไปทีหนึ่ง แล้วก็เปิดปากพูดขึ้นอย่างไม่รีบร้อนว่า "แกเกือบจะเหมาศูนย์การค้าจนโล่งไปหมดแล้ว ทำไมยังดูกลุ้มใจไม่มีความสุขเลยอีก?"

เจียงชูหนิงมานั่งลงข้าง ๆ เขา แล้วล้มตัวลงบนพนักโซฟา ยังคงดูไม่มีความกระปรี้กระเปร่าเช่นเดิม

เจียงจิ้งเหยาพูดขึ้นว่า "เอาล่ะ วันนี้ก็ยอมให้แกออกไปแล้วไม่ใช่เหรอ? ยังมามีท่าทางแบบนี้อีก หรือว่าใครรังแกแกมาเหรอ?"

ผ่านไปครู่หนึ่ง เจียงชูหนิงถึงได้เปิดปากพูดขึ้นอย่างหมดอาลัยตายอยากว่า "ไม่ใช่ค่ะ"

ครึ่งเดือนมานี้ อาจจะเป็นเพราะว่าเจียงชูหนิงประพฤติตัวได้ไม่เลว และเห็นได้ชัดว่ารู้ตัวว่าตัวเองได้ทำผิดไปแล้วเมื่อก่อนหน้านี้ และอาจจะเป็นเพราะว่ารู้สึกว่านิสัยของเธอได้รับการขัดเกลามาพอสมควรแล้ว เจียงจิ้งเหยาก็ปิดหนังสือลงแล้วพูดขึ้นว่า "เริ่มตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป แกไม่ต้องเอาแต่อยู่ในบ้านแล้ว อยากไปไหนก็ไปได้เลย"

ตอนแรกนึกว่าเจียงชูหนิงจะดีใจจนกระโดดโลดเต้นขึ้นมา แต่ใครจะไปรู้ เธอกลับตอบมาแต่"อืม"คำหนึ่งอย่างเหนื่อยหน่าย แล้วก็ไม่มีอะไรต่ออีกเลย

เจียงจิ้งเหยาอดไม่ได้ที่จะพูดขึ้นว่า "นี่ตกลงแกเป็นอะไรกันแน่? โดนคนรังแกมาจริง ๆ เหรอ?"

เจียงชูหนิงส่ายหน้าขึ้น พยายามฝืนลุกขึ้นมานั่งตัวตรงเล็กน้อย แล้วพูดกับเขาขึ้นว่า "พ่อคะ พ่อว่า อารองเขาตายไปแล้วจริง ๆ เหรอคะ?"

พอได้ยินเธอพูดถึงเรื่องนี้ สีหน้าของเจียงจิ้งเหยาก็เคร่งขรึมลงหลายเท่า ผ่านไปครู่หนึ่งถึงพูดขึ้นว่า "เขาไม่ได้เป็นคนของตระกูลเจียงแล้ว และก็ไม่ได้เป็นอารองของแกแล้ว เขาจะเป็นหรือตายก็ไม่เกี่ยวกับพวกเราแล้ว"

เจียงชูหนิงทำหน้ามุ่ยขึ้นมา แล้วก็ไม่พูดอะไรอีก

พอเจียงจิ้งเหยาเห็นเข้า ก็ถอนหายใจไปเงียบ ๆ ทีหนึ่ง "หนิงหนิง ในเรื่องของอา......ของแกเรื่องนี้ ฉันไม่เคยพูดอะไรกับแกมาก่อน แต่ว่าวันนั้นแกก็เห็นแล้วไม่ใช่เหรอว่าเขาทำอะไรไปบ้าง เขาอยากจะฆ่าคนในตระกูลเจียงทั้งหมด แถมยังจะระเบิดเถ้ากระดูกของปู่ทวดแกไปอีก เขาไม่ได้เป็นอารองคนที่รักและเป็นห่วงแกอย่างในเด็ก ๆ อีกต่อไปแล้ว"

"แต่ว่า......" เจียงชูหนิงรู้สึกว่าพูดแบบนี้มันไม่ค่อยเหมาะสมเท่าไหร่ แล้วก็อดไม่ได้ที่จะพูดแก้ไขขึ้นว่า "นั่นมันก็ไม่ใช่เถ้ากระดูกของคุณปู่ทวดนี่......"

เจียงจิ้งเหยานิ่งอึ้งไป จากนั้นก็พูดอย่างโกรธเกรี้ยวขึ้นว่า "แก......"

เจียงชูหนิงรีบถอยห่างออกจากเขาไปเล็กน้อย "หนูรู้ค่ะว่าพ่อหมายความว่ายังไง แต่ความจริงมันก็เป็นแบบนั้นนี่คะ"

เจียงจิ้งเหยาเงียบขรึมไปครู่หนึ่ง แล้วถึงพูดขึ้นว่า "หรือว่าแกลืมไปแล้วเหรอ ตอนที่อยู่ที่หนานเฉิง เขาปฏิบัติกับแกยังไงบ้าง?"

"หนูไม่ลืมหรอกค่ะ อารองให้คนมาจับตัวหนูไป แต่เขาก็ไม่ได้ทำร้ายหนู" แล้วเจียงชูหนิงก็พูดเสียงเบาขึ้นอีกว่า "หนูรู้ค่ะว่าพ่ออยากจะพูดอะไร แล้วก็รู้ว่าอารองไม่ใช่คนดีด้วย แต่ว่า......คำพูดประโยคเมื่อกี้ที่พ่อพูดมามันไม่ถูกต้อง เขายังเป็นคนเดิม ยังเป็นอารองที่รักและเป็นห่วงหนูเหมือนกับตอนเด็ก ๆอยู่ค่ะ"

เจียงจิ้งเหยานิ่งอึ้งไป คำพูดที่มาถึงขอบปากถูกกลืนกลับไป และชั่วขณะหนึ่งก็ไม่รู้จะโต้เถียงยังไงดี

ไม่ว่าเจียงหยุนจู๋จะทำเรื่องที่ทำให้คนให้อภัยไม่ได้มากแค่ไหน แต่เขาก็ไม่เคยทำร้ายเจียงชูหนิงจริง ๆ มาก่อน

แล้วตอนนั้นก็เป็นเพราะว่าพวกเขารู้เรื่องนี้ดี ดังนั้นถึงได้มีเรื่องทั้งหมดที่วางแผนขึ้นมาในงานฝังศพ

เจียงจิ้งเหยาถอนหายใจทีหนึ่ง แล้วไม่พูดอะไรไปครู่หนึ่ง

เจียงชูหนิงพูดขึ้นอีกว่า "พี่สาวบอกกับหนูแล้วว่า อารองปฏิบัติกับหนูยังไงนั้น มีแต่ตัวหนูคนเดียวเท่านั้นที่รู้ดีที่สุด ในสายตาคนอื่น ถึงเขาจะเป็นคนชั่วร้ายมากคนหนึ่ง แต่ว่าเขาอยู่ต่อหน้าหนู ก็จะเป็นแค่อารองของหนูตลอดไปค่ะ"

คำพูดนี้พูดได้ค่อนข้างดูมีเหตุผลอยู่นะ

แล้วเจียงจิ้งเหยาก็ถามขึ้นมาประโยคหนึ่ง "พี่สาวคนไหน?"