สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 754

คืนก่อนที่จะกลับหนานเฉิง หร่วนซิงหว่านนั่งอยู่ในห้อง และค่อย ๆ เก็บข้าวของไปอย่างช้า ๆ

เจ้าตัวเล็กนั่งอยู่บนพรหม ตั้งหน้าตั้งตาเล่นของเล่นในมือไป

ผ่านไปไม่นาน สวี่เยว่ก็เดินเข้ามา "เสี่ยวหร่วน ยังไม่นอนอีกเหรอ"

หร่วนซิงหว่านเงยหน้าขึ้นไปมองเธอ "ยังค่ะ หนูขอเก็บพวกนี้ให้เรียบร้อยก่อน เดี๋ยวพรุ่งนี้ตอนที่พวกเราไปแล้ว แม่จะได้เอาไปได้สะดวกหน่อย"

สวี่เยว่นั่งอยู่ข้าง ๆ เธอ "เธอวางใจเถอะ ก่อนที่เจ้าตัวเล็กจะได้กลับไปหนานเฉิง ฉันจะต้องดูแลเขาให้ดีแน่นอน รับรองว่าครั้งหน้าตอนที่เธอเห็นเขานั้น เขาจะต้องอ้วนท้วมสมบูรณ์แน่นอน"

หร่วนซิงหว่านยิ้มขึ้นมา และรู้ว่าสวี่เยว่กำลังปลอบโยนเธออยู่

เธอเอาของที่อยู่ในมือวางไว้ด้านข้าง แล้วพิงอยู่บนไหล่สวี่เยว่ กอดแขนของท่านไว้ แล้วพูดด้วยเสียงเบาว่า "แม่คะ หนูไม่เป็นไรค่ะ การจากลาแบบนี้ หนูชินแล้วค่ะ ยิ่งไปกว่านั้น ทุกครั้งที่จากลา ก็เพื่อการพบกันใหม่ในครั้งถัดไปด้วย และเพราะแบบนี้ การจากลาก็กลายเป็นมีความหมายมากขึ้นแล้วค่ะ"

สวี่เยว่ตบมือของเธอเบา ๆ "ครั้งนี้ไม่ต้องรอนานมากหรอกนะ จากนั้นพวกเธอก็จะไม่ต้องแยกจากกันอีกแล้ว"

หร่วนซิงหว่านพยักหน้า แล้วพูดขึ้นอีกว่า "งั้นแม่ละคะ? แม่จะกลับหนานเฉิงเมื่อไหร่คะ?"

พอได้ยินแบบนี้ สวี่เยว่ก็เงยหน้าขึ้นไปมองไปด้านหน้า ไม่ได้ตอบอะไรไปชั่วขณะ

ปัญหานี้ แม้แต่ตัวเธอเองก็ยังไม่รู้คำตอบเลย

หร่วนซิงหว่านพูดต่ออีกว่า "แม่คะ ถึงแม้ว่าหนูจะไม่รู้ว่าเรื่องราวในอดีตที่ผ่านมามันเป็นยังไง และไม่รู้ว่าควรจะปลอบใจแม่ยังไงดี แต่ว่าในเมื่อเรื่องมันเกิดขึ้นมาแล้ว สิ่งที่พวกเราสามารถทำได้ ก็คือพยายามทดแทนกลับไปให้ได้เท่ากับระดับเดิมที่มีอยู่ ถ้ายังไปยึดติดอยู่กับถูกผิดในอดีต คนที่เป็นทุกข์ก็จะมีแต่ตัวเองเท่านั้น"

สวี่เยว่ถอนหายใจทีหนึ่ง แล้วอยู่ ๆ ก็พูดขึ้นว่า "ตอนนั้นเป็นเพราะว่าฉันเอาแต่ใจตัวเองมากเกินไป ถ้าเกิดฉันเชื่อฟังคำพูดของเขา เรื่องราวมันก็คงจะไม่ดำเนินมาถึงขั้นนี้หรอก"

"จากคำพูดบางคำที่พวกเขาพูดมา ฉันสามารถสัมผัสได้ว่า คุณตาของโจวฉือเซินท่านไม่เคยโทษแม่มาก่อนเลยนะคะ เพียงแค่หวังว่า แม่จะสามารถมีชีวิตที่ดีได้ ในที่ที่ท่านมองไม่เห็นเท่านั้น"

สวี่เยว่ยิ้มจาง ๆ ขึ้นมาทีหนึ่ง แล้วจับมือหร่วนซิงหว่านไว้แต่ไม่ได้พูดอะไร

หร่วนซิงหว่านจ้องมองเจ้าตัวเล็กที่อยู่ตรงหน้า แล้วพูดเสียงเบาขึ้นว่า "พ่อแม่ส่วนใหญ่บนโลกใบนี้ ต่างก็หวังว่าลูกของตัวเองจะสามารถมีความสุขได้ เพื่อสิ่งนี้แล้ว แม้จะต้องแลกด้วยทุกอย่าง ก็ยอมทั้งนั้น"

อยู่ ๆ สวี่เยว่ก็พูดขึ้นว่า "ช่วงนี้ฉันมักจะเห็นเธอแอบคุยอะไรกับเจียงหยวนอยู่บ่อย ๆ เป็นเพราะว่าอาการของเจ้าตัวเล็กมีอะไรเปลี่ยนแปลงไปหรือเปล่า?"

หร่วนซิงหว่านส่ายหน้าขึ้นมา "ไม่ใช่ค่ะ อาการก็ดีอยู่ค่ะ ไม่มีปัญหาอะไรค่ะ"

สวี่เยว่ยังคงไม่ค่อยไว้วางใจ "เสี่ยวหร่วน ถ้ามีเรื่องอะไรเธออย่าเอาแต่เก็บไว้ในใจคนเดียวนะ เอาไปปรึกษากับโจวฉือเซินให้มาก ๆ เขาเป็นสามีของเธอ เป็นคนที่คอยสนับสนุนเธออยู่เบื้องหลัง ไม่ว่าเรื่องอะไรที่แก้ไขไม่ได้ ก็สามารถมอบให้เขาได้ทั้งนั้น"

หร่วนซิงหว่านยิ้ม "หนูรู้แล้วค่ะ ขอบคุณค่ะแม่"

ก่อนที่สวี่เยว่จะจากไป ก็ได้ให้อั่งเปาเล็ก ๆ อันหนึ่งที่ตัวเองทำขึ้นมากับหร่วนซิงหว่านเอาไว้ และวางลงบนมือเธอ "ฉันไม่ชอบไปช้อปปิ้ง แล้วก็ไม่รู้ว่าเธอชอบอะไร อันนี้เธอรับเอาไว้นะ ถ้าตัวเองชอบอะไร ก็เอาไปซื้อนะ"

หร่วนซิงหว่านนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง "ไม่ต้องหรอกค่ะ หนู......"

"เธออย่าปฏิเสธฉันเลย ในเมื่อเธอก็เรียกฉันว่าแม่แล้ว นี่เป็นสิ่งที่ฉันสมควรจะให้อยู่แล้ว" พูดไปแล้ว สวี่เยว่ก็พูดขึ้นอีกว่า "นี่มันเป็นธรรมเนียม ไม่มีเหตุผลที่จะต้องปฏิเสธหรอก"

พอได้ยิน หร่วนซิงหว่านก็ยิ้มจาง ๆ ขึ้นมาทีหนึ่ง "ขอบคุณค่ะแม่"

ถึงแม้ว่านี่จะเป็นครั้งที่สองที่เธอจดทะเบียนสมรสกับโจวฉือเซิน แต่ว่าตั้งแต่ที่จดทะเบียนสมรสกันมาสถานที่ทุกแห่งที่เจอ ล้วนเหมือนกับว่าจะไม่เคยได้เจอมาก่อนเลย

เรื่องราวทั้งหมดในอดีตนั้น อย่างกับว่าเป็นแค่ฝันครั้งหนึ่งเท่านั้น

สวี่เยว่พูดขึ้นว่า "รีบเข้านอนเถอะ"

"ได้ค่ะ"

หร่วนซิงหว่านส่งเธอไปถึงหน้าประตู แล้วถึงย้อนกลับมา มาจัดเก็บข้าวของต่อไป

ในตอนที่โจวฉือเซินกลับมานั้น หร่วนซิงหว่านเพิ่งจะอาบน้ำให้เจ้าตัวเล็กเสร็จ เธอพูดกับโจวฉือเซินขึ้นว่า "คุณช่วยเอาผ้าขนหนูบนเตียงส่งมาให้ฉันหน่อยซิคะ"

โจวฉือเซินตอบรับไปคำหนึ่ง แล้วเอาผ้าขนหนูขึ้นมา แต่กลับเห็นด้านข้างมีอั่งเปาอันเล็ก ๆ หนึ่งอันวางอยู่ด้วย เขาก็เลยรวดหยิบขึ้นมาด้วย พอเดินมาถึงข้างกายหร่วนซิงหว่าน แล้วยื่นผ้าขนหนูให้กับเธอ แล้วก็ชูอั่งเปาอันเล็กขึ้นมาแล้วถามขึ้นว่า "นี่คืออะไร?"

หร่วนซิงหว่านหันหน้ากลับไปมองทีหนึ่ง "คุณแม่ให้มาค่ะ"

โจวฉือเซินเลิกคิ้วเรียวสวยขึ้นมาเล็กน้อย "ผมช่วยคุณเปิดดูนะ?"