สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 760

หร่วนซิงหว่านหมุนตัวไปอัตโนมัติ แล้วปิดฝาลง และมองไปที่โจวฉือเซิน "ไม่มีอะไรค่ะ ก็เสิ่นจื่อซีบอกว่าอยากกินอาหารทะเลไม่ใช่เหรอคะ? ฉันก็เลยสั่งทางเน็ตมานิดหน่อย อีกไม่กี่วันจะเรียกพวกเขามากินที่บ้าน ฉันก็เลย......ซื้อมาไว้ก่อน"

พอได้ยินแบบนี้ โจวฉือเซินก็ไม่ได้คิดอะไรมาก เพียงแต่พูดขึ้นว่า "คุณจะไปสนใจเขาทำไม มีของให้กินก็ไม่เลวแล้ว ยังจะเลือกอีก"

หร่วนซิงหว่านยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย แล้วลากเขาเดินเข้าไปที่ห้องรับแขก "เอาล่ะ ช่วงที่ผ่านมาเขาก็ลำบากไปไม่น้อย ยังไงก็ควรจะขอบคุณเขาให้ดีสักหน่อย"

โจวฉือเซินโอบเอวของเธอไว้อย่างเป็นธรรมชาติ แล้วกดตัวคนไว้บนโซฟา บีบคางของเธอไว้เบา ๆ น้ำเสียงแหบแห้งดูคลุมเครือ "ผมก็ลำบากมากเหมือนกัน ทำไมไม่เห็นคุณจะให้รางวัลผมบ้างเลยล่ะ?"

หร่วนซิงหว่านจ้องมองเขา ดวงตาแวววาวหยาดเยิ้ม "ช่วงนี้คุณกลับมาฉันก็หลับไปแล้วทุกวัน จะทำอาหารให้คุณได้ยังไงละคะ หรือไม่เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจะตุ๋นซุปไว้ให้คุณ พอคุณกลับมาก็......"

ดวงตาดำสนิทของโจวฉือเซินจดจ้องอยู่ที่เธอ และเปิดปากพูดขึ้นอย่างเชื่องช้า "ผมหมายถึงอันนี้ต่างหาก?"

ตั้งแต่ไปเจียงโจว จนกลับมาแล้ว

เป็นเวลาหนึ่งเดือนแล้ว

หลังจากที่น้ำเสียงของโจวฉือเซินจบลง บรรยากาศก็เกิดการเปลี่ยนแปลงขึ้นมาทันที

ลมหายใจที่เกาะเกี่ยวกันอยู่ของทั้งคู่ ต่างก็เปลี่ยนเป็นเร่าร้อนขึ้นมา

ในวินาทีที่เขาประกบจูบลงมา หร่วนซิงหว่านก็หลับตาลงเหมือนกัน แล้วยื่นมือไปกอดคอเขาไว้ และค่อย ๆ ตอบสนองกลับไป

มือของชายหนุ่มสัมผัสผิวที่ความรู้สึกอ่อนไหวของเธอไป แฝงไว้ด้วยความเร่าร้อนและความสั่นไหวเล็กน้อย

ในตอนที่จูบที่เร่าร้อนลากยาวลงไปตามลำคอนั้น หร่วนซิงหว่านก็หายใจหอบยิ่งขึ้น แล้วก็อดไม่ได้ที่จะกำชายเสื้อที่เอวของเขาไว้แน่น ฟันก็กัดริมฝีปากล่างไว้แน่น เพื่อไม่ให้ตัวเองร้องออกมา

ผ่านไปครู่หนึ่ง โจวฉือเซินก็อุ้มตัวเธอขึ้นมา กัดใบหูเธอเล็กน้อย แล้วพูดเสียงต่ำขึ้นว่า "กลับห้องไหม?"

หร่วนซิงหว่านไม่ได้ตอบ ในดวงตาเต็มไปด้วยไอน้ำที่หนาแน่น แล้วพลิกตัวมากดตัวเขาไว้บนโซฟา และประกบจูบลงบนเรียวปากเขาอีกครั้ง มือก็แกะกระดุมเสื้อเชิ้ตเขาไปทีละเม็ดทีละเม็ด

โจวฉือเซินเลิกคิ้วเรียวขึ้นเล็กน้อย เป็นเรื่องยากที่จะได้เห็นเธอเป็นฝ่ายรุกแบบนี้

เขาโอบเอวเธอไว้ด้วยมือข้างเดียว อีกมือหนึ่งค่อย ๆ ลูบไล้ลงไปจากเอวเธอ

ผ่านไปไม่นาน หร่วนซิงหว่านก็เหมือนกับว่าหมดเรี่ยวแรงไปยังไงอย่างงั้น และฟุบอยู่บนอกกว้างของเขา หายใจหนักหน่วงขึ้นมาหลายเท่า ในลำคอมีเสียงอู้อี้เปล่งออกมา

น้ำเสียงที่แฝงไว้ด้วยความขบขันของโจวฉือเซินดังขึ้นมาที่ข้างหูเธอ "สบายตัวไหม?"

นิ้วมือยังคงซุกซนต่อไป

หร่วนซิงหว่านพ่ายแพ้ย่อยยับ เธอเปิดปากขึ้นมาอย่างหมดความอดทน "คุณ......เร็ว ๆ หน่อยซิคะ!"

"หึ?"

หร่วนซิงหว่านเกือบจะร้องเสียงหลงออกมา อยากจะไปดึงมือเขา แต่กลับพบว่าตัวเองไร้เรี่ยวแรงไปหมดทั้งตัว

โจวฉือเซินโน้มตัวลงมา แนบอยู่ข้างหูเธอ แล้วค่อย ๆ เปิดปากพูดขึ้น "ก็คุณเป็นคนพูดไม่ใช่เหรอ?"

หร่วนซิงหว่านแอบกัดฟันเล็กน้อย "ที่ฉันพูด......ไม่ได้หมายถึงแบบนี้!"

ความขบขันในดวงตาดำสนิทของโจวฉือเซินยิ่งเด่นชัดมากยิ่งขึ้น "งั้นคืออะไรล่ะ"

หร่วนซิงหว่านหลับตาลง แล้วสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ

อิตาบ้านี่ช่างชั่วร้ายเกินไปแล้ว!

เธอจะไม่พูดหรอก

พอโจวฉือเซินเห็นเป็นแบบนี้ ก็คลี่ยิ้มขึ้นมา ดวงตาลึกซึ้ง และไม่ได้หยอกเธอเล่นอีกต่อไป เขาหยุดการกระทำในมือลง แล้วดึกกระดาษมาเช็ดมือสองแผ่น

ตัวเขาเองก็อดทนไม่ไหวแล้วจริง ๆ

พอหร่วนซิงหว่านได้ยินเสียงเคลื่อนไหวลอยมาจากข้าง ๆ ไม่ต้องคิดก็รู้ว่าเขากำลังทำอะไรอยู่

แล้วในตอนที่โจวฉือเซินลุกขึ้นกำลังจะเข้าไปเอาของในห้องนั้น จู่ ๆ หร่วนซิงหว่านก็ดึงตัวเขาไว้ เธอลืมตาขึ้นมา ใบหน้าแดงระเรื่อ น้ำเสียงแผ่วเบา "คุณลืมไปแล้วเหรอว่ารับปากอะไรฉันไว้?"

โจวฉือเซินเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย แล้วก็นึกขึ้นมาได้

มีลูกอีกคน

เขาโน้มตัวลงมา กัดริมฝีปากของเธอไว้ น้ำเสียงอบอุ่นและเชื่องช้า "ได้"

......

พอเสร็จเรื่องแล้ว หร่วนซิงหว่านนอนอยู่บนเตียง แล้วก็ง่วงแทบไม่ไหวแล้ว