สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 760

หร่วนซิงหว่านหมุนตัวไปอัตโนมัติ แล้วปิดฝาลง และมองไปที่โจวฉือเซิน "ไม่มีอะไรค่ะ ก็เสิ่นจื่อซีบอกว่าอยากกินอาหารทะเลไม่ใช่เหรอคะ? ฉันก็เลยสั่งทางเน็ตมานิดหน่อย อีกไม่กี่วันจะเรียกพวกเขามากินที่บ้าน ฉันก็เลย......ซื้อมาไว้ก่อน"

พอได้ยินแบบนี้ โจวฉือเซินก็ไม่ได้คิดอะไรมาก เพียงแต่พูดขึ้นว่า "คุณจะไปสนใจเขาทำไม มีของให้กินก็ไม่เลวแล้ว ยังจะเลือกอีก"

หร่วนซิงหว่านยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย แล้วลากเขาเดินเข้าไปที่ห้องรับแขก "เอาล่ะ ช่วงที่ผ่านมาเขาก็ลำบากไปไม่น้อย ยังไงก็ควรจะขอบคุณเขาให้ดีสักหน่อย"

โจวฉือเซินโอบเอวของเธอไว้อย่างเป็นธรรมชาติ แล้วกดตัวคนไว้บนโซฟา บีบคางของเธอไว้เบา ๆ น้ำเสียงแหบแห้งดูคลุมเครือ "ผมก็ลำบากมากเหมือนกัน ทำไมไม่เห็นคุณจะให้รางวัลผมบ้างเลยล่ะ?"

หร่วนซิงหว่านจ้องมองเขา ดวงตาแวววาวหยาดเยิ้ม "ช่วงนี้คุณกลับมาฉันก็หลับไปแล้วทุกวัน จะทำอาหารให้คุณได้ยังไงละคะ หรือไม่เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจะตุ๋นซุปไว้ให้คุณ พอคุณกลับมาก็......"

ดวงตาดำสนิทของโจวฉือเซินจดจ้องอยู่ที่เธอ และเปิดปากพูดขึ้นอย่างเชื่องช้า "ผมหมายถึงอันนี้ต่างหาก?"

ตั้งแต่ไปเจียงโจว จนกลับมาแล้ว

เป็นเวลาหนึ่งเดือนแล้ว

หลังจากที่น้ำเสียงของโจวฉือเซินจบลง บรรยากาศก็เกิดการเปลี่ยนแปลงขึ้นมาทันที

ลมหายใจที่เกาะเกี่ยวกันอยู่ของทั้งคู่ ต่างก็เปลี่ยนเป็นเร่าร้อนขึ้นมา

ในวินาทีที่เขาประกบจูบลงมา หร่วนซิงหว่านก็หลับตาลงเหมือนกัน แล้วยื่นมือไปกอดคอเขาไว้ และค่อย ๆ ตอบสนองกลับไป

มือของชายหนุ่มสัมผัสผิวที่ความรู้สึกอ่อนไหวของเธอไป แฝงไว้ด้วยความเร่าร้อนและความสั่นไหวเล็กน้อย

ในตอนที่จูบที่เร่าร้อนลากยาวลงไปตามลำคอนั้น หร่วนซิงหว่านก็หายใจหอบยิ่งขึ้น แล้วก็อดไม่ได้ที่จะกำชายเสื้อที่เอวของเขาไว้แน่น ฟันก็กัดริมฝีปากล่างไว้แน่น เพื่อไม่ให้ตัวเองร้องออกมา

ผ่านไปครู่หนึ่ง โจวฉือเซินก็อุ้มตัวเธอขึ้นมา กัดใบหูเธอเล็กน้อย แล้วพูดเสียงต่ำขึ้นว่า "กลับห้องไหม?"

หร่วนซิงหว่านไม่ได้ตอบ ในดวงตาเต็มไปด้วยไอน้ำที่หนาแน่น แล้วพลิกตัวมากดตัวเขาไว้บนโซฟา และประกบจูบลงบนเรียวปากเขาอีกครั้ง มือก็แกะกระดุมเสื้อเชิ้ตเขาไปทีละเม็ดทีละเม็ด

โจวฉือเซินเลิกคิ้วเรียวขึ้นเล็กน้อย เป็นเรื่องยากที่จะได้เห็นเธอเป็นฝ่ายรุกแบบนี้

เขาโอบเอวเธอไว้ด้วยมือข้างเดียว อีกมือหนึ่งค่อย ๆ ลูบไล้ลงไปจากเอวเธอ

ผ่านไปไม่นาน หร่วนซิงหว่านก็เหมือนกับว่าหมดเรี่ยวแรงไปยังไงอย่างงั้น และฟุบอยู่บนอกกว้างของเขา หายใจหนักหน่วงขึ้นมาหลายเท่า ในลำคอมีเสียงอู้อี้เปล่งออกมา

น้ำเสียงที่แฝงไว้ด้วยความขบขันของโจวฉือเซินดังขึ้นมาที่ข้างหูเธอ "สบายตัวไหม?"

นิ้วมือยังคงซุกซนต่อไป

หร่วนซิงหว่านพ่ายแพ้ย่อยยับ เธอเปิดปากขึ้นมาอย่างหมดความอดทน "คุณ......เร็ว ๆ หน่อยซิคะ!"

"หึ?"

หร่วนซิงหว่านเกือบจะร้องเสียงหลงออกมา อยากจะไปดึงมือเขา แต่กลับพบว่าตัวเองไร้เรี่ยวแรงไปหมดทั้งตัว

โจวฉือเซินโน้มตัวลงมา แนบอยู่ข้างหูเธอ แล้วค่อย ๆ เปิดปากพูดขึ้น "ก็คุณเป็นคนพูดไม่ใช่เหรอ?"

หร่วนซิงหว่านแอบกัดฟันเล็กน้อย "ที่ฉันพูด......ไม่ได้หมายถึงแบบนี้!"

ความขบขันในดวงตาดำสนิทของโจวฉือเซินยิ่งเด่นชัดมากยิ่งขึ้น "งั้นคืออะไรล่ะ"

หร่วนซิงหว่านหลับตาลง แล้วสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ

อิตาบ้านี่ช่างชั่วร้ายเกินไปแล้ว!

เธอจะไม่พูดหรอก

พอโจวฉือเซินเห็นเป็นแบบนี้ ก็คลี่ยิ้มขึ้นมา ดวงตาลึกซึ้ง และไม่ได้หยอกเธอเล่นอีกต่อไป เขาหยุดการกระทำในมือลง แล้วดึกกระดาษมาเช็ดมือสองแผ่น

ตัวเขาเองก็อดทนไม่ไหวแล้วจริง ๆ

พอหร่วนซิงหว่านได้ยินเสียงเคลื่อนไหวลอยมาจากข้าง ๆ ไม่ต้องคิดก็รู้ว่าเขากำลังทำอะไรอยู่

แล้วในตอนที่โจวฉือเซินลุกขึ้นกำลังจะเข้าไปเอาของในห้องนั้น จู่ ๆ หร่วนซิงหว่านก็ดึงตัวเขาไว้ เธอลืมตาขึ้นมา ใบหน้าแดงระเรื่อ น้ำเสียงแผ่วเบา "คุณลืมไปแล้วเหรอว่ารับปากอะไรฉันไว้?"

โจวฉือเซินเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย แล้วก็นึกขึ้นมาได้

มีลูกอีกคน

เขาโน้มตัวลงมา กัดริมฝีปากของเธอไว้ น้ำเสียงอบอุ่นและเชื่องช้า "ได้"

......

พอเสร็จเรื่องแล้ว หร่วนซิงหว่านนอนอยู่บนเตียง แล้วก็ง่วงแทบไม่ไหวแล้ว

ก่อนที่จะหลับนั้น อยู่ ๆ เธอก็นึกอะไรขึ้นมาได้ แล้วก็เงยหน้าขึ้นมามองไปที่โจวฉือเซิน "ช่วงนี้คุณสูบบุหรี่หรือเปล่าคะ?"

โจวฉือเซิน "......"

เขาเบี่ยงสายตาไปอย่างรู้สึกผิด แล้วกระแอมไอเสียงต่ำทีหนึ่ง

ไม่ได้ตอบกลับไปตรง ๆ

หร่วนซิงหว่านเบ้ปากเล็กน้อย และรู้แล้วว่าเขาแอบสูบบุหรี่ลับหลังเธออยู่

เธอพูดขึ้น "ที่ผ่านมาก็ช่างมันไปเถอะ จากนี้ไป......คุณงดสักช่วงหนึ่งได้ไหมคะ? ทางที่ดีก็อย่าดื่มเหล้าด้วย"

"ได้" หร่วนซิงหว่านพูดขึ้นมาอีก "แล้วเมื่อไหร่จะพาผมไปเจอหมอของคุณสักหน่อยล่ะ?"

คราวนี้หร่วนซิงหว่านไม่ได้ตอบกลับไปตรง ๆ แล้ว เธอพิงอยู่บนอกกว้างของชายหนุ่ม แสร้งทำเป็นหาวขึ้นมาทีหนึ่ง "ไว้ค่อยว่ากันเถอะค่ะ ช่วงนี้คุณก็ยุ่งมากเลยไม่ใช่เหรอ? รอให้ผ่านไปสักช่วง......"

พูดไปแล้ว หร่วนซิงหว่านก็เสียงหายไปเลย ลมหายใจสม่ำเสมอ เหมือนกับว่านอนหลับไปแล้ว

โจวฉือเซิน "......"

เขาจูบหัวคิ้วของเธอเล็กน้อย แล้วพูดเสียงต่ำขึ้นว่า "ราตรีสวัสดิ์"

ถึงแม้ว่าหร่วนซิงหว่านจะแกล้งนอนหลับ แต่เธอก็ง่วงมากแล้วจริง ๆ พอพิงอยู่ในอกโจวฉือเซิน ไม่นานก็นอนหลับไปเลย

อาจจะเป็นเพราะว่าช่วงนี้นอนเร็วและตื่นเช้า นาฬิกาชีวิตของเธอก็เลยกลายเป็นติดนิสัยไปแล้ว พอเช้าวันที่สอง เวลาเพิ่งจะเจ็ดโมงเช้าก็ตื่นขึ้นมาแล้ว

พอขยับเขยื้อนขึ้นมา ก็ทำให้พบว่าปวดเมื่อยไปหมดทั้งตัวเลย แล้วก็พลิกตัวไป และกะว่าจะนอนอีกต่ออีกหน่อย

ยังดีที่ว่าชายหนุ่มที่อิ่มอกอิ่มใจแล้วที่อยู่ข้างๆ ยังพอมีหัวจิตหัวใจอยู่บ้าง แล้วก็พูดเสียงต่ำขึ้นมา"อยากกินอะไร เดี๋ยวผมออกไปซื้อให้"

หร่วนซิงหว่านเอาหัวซุกเข้าไปในผ้าห่ม อืมขึ้นมาคำหนึ่ง พูดอย่างอู้อี้ขึ้นว่า "อะไรก็ได้ คุณซื้ออะไรมาฉันก็กินอันนั้น"

พอโจวฉือเซินเห็นว่าเธอยังอยากจะนอนต่อ ก็เลยไม่ได้รบกวนอีก พอออกไปซื้ออาหารเช้ามาแล้ว ก็เปิดตู้เย็นออกแล้วเอานมออกมากล่องหนึ่ง แล้วเทใส่แก้ว

กล่องที่โดนใส่ไว้ในกล่องโฟม ถูกวางเอาไว้ในมุมที่ไม่สะดุดตาที่สุดอย่างสงบนิ่ง

ไม่นาน ประตูตู้เย็นก็ถูกปิดลงอีกครั้ง

ตอนที่หร่วนซิงหว่านโดนโจวฉือเซินปลุกขึ้นมานั้น ก็เป็นเวลาแปดโมงครึ่งแล้ว

เธอบิดขี้เกียจไปทีหนึ่ง แล้วขยี้ตาเล็กน้อย

โจวฉือเซินจัดผมให้เธอเล็กน้อย "ยังอยากนอนต่ออีกเหรอ?"

หร่วนซิงหว่านอื้อฮือออกมาคำหนึ่ง เหมือนกับว่ากำลังออดอ้อนอยู่

โจวฉือเซินยิ้มอย่างไม่มีสุ้มเสียงขึ้นมา "งั้นคุณก็นอนต่อเถอะ ช่วงเช้านี้ไม่ต้องไปสำนักงานแล้ว"

"......ไม่ได้ค่ะ"

หลายวินาทีผ่านไป ในที่สุดหร่วนซิงหว่านก็ยอมแพ้ไป แล้วก็ลุกขึ้นมาจากเตียง

ช่วงนี้ที่สำนักงานกำลังยุ่งอยู่ งานก็เยอะ ซานซานกับเสิ่นจื่อซีแทบจะรับผิดไปหมดทุกเรื่อง เธอก็แค่ต้องวาดรูปออกแบบมาเท่านั้น

แต่ว่าคนอื่นต้องลำบากขนาดนั้น เธอกลับมานอนอยู่บ้าน ยังไงก็เกินไปหน่อยนะ

พอนั่งไปครู่หนึ่ง หร่วนซิงหว่านก็ยังไม่อยากขยับเขยื้อน หลับตาไว้แล้วก็ยื่นมือไปทางโจวฉือเซิน "คุณอุ้มฉันไปหน่อยซิ"

พอโจวฉือเซินเห็นท่าทางของเธอ จิตใจก็อ่อนยวบเป็นเลย แล้วก็รวบตัวเธอมาอุ้มไว้ในอก แล้วเดินไปห้องน้ำด้วย และพูดขึ้นมาด้วยว่า "คุณเคยคิดบ้างไหม? ว่าต่อไปนี้ออดอ้อนผมแบบนี้ทุกวัน"

หร่วนซิงหว่าน "......"

เธอพูดเสียงเบาขึ้น "คุณเคยคิดบ้างไหม ว่าจะลองทำประกันให้ปากคุณดูสักหน่อย ลดคำพูดแปลก ๆ และหยาบคายในทุกวันลงให้มันน้อยลงหน่อย แล้วก็จะสามารถให้รางวัลตัวเองได้พูดภาษาคนสักสองประโยคแล้ว"

โจวฉือเซิน "......"

เขาวางตัวหร่วนซิงหว่านลงบนแท่นอ่างล้างหน้า มือทั้งสองข้างยันอยู่ข้างลำตัวเธอ หัวเราะเสียงหึ ๆ ขึ้นมาคำหนึ่ง "ไม่มีทางเจรจากันได้เลยใช่ไหม?"

หร่วนซิงหว่านกอดคอเขาเอาไว้ หรี่ตาลงมา ยิ้มอย่างสดใส แล้วค่อย ๆ พูดขึ้นว่า "ดูตามอารมณ์ฉันค่ะ"

ดวงตาดำของโจวฉือเซินหรี่ลง แล้วก้มหน้าลงไปอยากจะประกบจูบลงไป แต่หร่วนซิงหว่านกลับโดดลงจากอ่างล้างหน้า แล้วมุดตัวออกมาจากอกเขา แล้วผลักตัวเขาออกไปข้างนอก "เอาล่ะ เอาล่ะ ฉันต้องล้างหน้าแปรงฟันแล้ว คุณควรจะทำอะไรก็ไปทำได้แล้ว"

โจวฉือเซินหมุนตัวไป มือทั้งคู่ประคองใบหน้าเธอเอาไว้ ทำให้ใบหน้าและปากของเธอบี้ขึ้นมา

เขาก้มหน้าลงมาประทับจูบลงไปทีหนึ่ง "เปลี่ยนรางวัลเป็นแบบนี้ ไม่แน่ผมอาจจะลองพิจารณาดูสักหน่อยก็ได้นะ"