สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 761

หลังทานอาหารเช้าเสร็จ หร่วนซิงหว่านใช้เวลาตอนที่โจวฉือเซินไปเปลี่ยนเสื้อผ้านั้น เปิดประตูตู้เย็นและหยิบถุงยาจีนโบราณใส่กระเป๋า

เธอพยายามอดทนกับอาการคลื่นไส้และอาการไม่สบายไว้ แล้วฉีดยาลงบนแขนของตนเอง

เมื่อโจวฉือเซินออกมา หร่วนซิงหว่านก็กำลังเปลี่ยนรองเท้าอยู่ที่ประตูทางเข้า

เขาจ้องมองไปที่หร่วนซิงหว่านและขมวดคิ้วเล็กน้อย

หร่วนซิงหว่านสบตากับเขา: "มีอะไรหรือ"

โจวฉือเซินกล่าวว่า: "ทำไมสีหน้าคุณถึงดูแย่กว่าเมื่อกี้ละ"

หร่วนซิงหว่านสัมผัสที่ใบหน้าของตัวเอง: "งั้นหรอ?"

หลังจากนั้นเธอมองไปที่โจวฉือเซินด้วยความสงสัย: "คุณคงไม่ใช่จะรอเล่นมุขเสี่ยวจีบสาวกับฉันนะ"

โจวฉือเซินดีดนิ้วไปที่หน้าผากของเธอ: "ผมดูน่าไร้สาระขนาดนั้นเลยหรือไง"

"แล้วไม่ใช่หรือไง" หร่วนซิงหว่านสวมรองเท้าของเธอ "ฉันเสร็จแล้ว ไปกันเถอะ"

ทันทีที่เธอเดินไปยังประตู โจวฉือเซินก็คว้าตัวเธอไว้: "ถ้ารู้สึกไม่สบายตรงไหนก็อย่าฝืนตัวเอง ผมจะพาคุณส่งโรงพยาบาลเอง"

หร่วนซิงหว่านตะลึงสักครู่แล้วกล่าวว่า: "ไม่เป็นไรจริงๆ ฉันสบายมาก มันอาจเป็นเพราะไฟที่หน้าประตูสว่างเกินไปเลยทำให้หน้าดูซีดไปหน่อย"

หลังพูดจบ เธอเหลือบมองดูเวลาแล้วดึงโจวฉือเซินไปข้างหน้า: "เร็วเข้าจะสายแล้วนะ อย่ามัวอืดอาดยืดยาดอยู่ได้"

เช้านี้เพ้ยซานซานไปที่สถานที่ถ่ายทำแต่เช้าตรู่เพื่อตรวจสอบความพร้อมของฉากหลัง

ต่อมาหร่วนซิงหว่านก็นั่งรถของโจวฉือเซินถึงสตูดิโอพอดี

ก่อนลงจากรถโจวฉือเซินเห็นสีหน้าของเธอดีขึ้นกว่าตอนแรกเขาจึงเพียงพูดว่า: "ถ้ารู้สึกเหนื่อยก็ให้กลับบ้านนะ เงินทั้งหมดของผมเป็นของคุณด้วย คุณไม่จำเป็นต้องทำงานหนักขนาดนั้นก็ได้"

หร่วนซินหว่านยิ้มและพูดว่า: "เข้าใจแล้วคะ"

เธอเปิดประตูรถ ครุ่นคิดเป็นเวลาสองวินาทีแล้วหันศีรษะจูบลงบนแก้มโจวฉือเซิน: "นี่เป็นของรางวัล"

เวลาที่เขาพูดอะไรอย่างจริงจังมันทำให้ฟังแล้วรู้สึกสบายใจ

คิ้วของโจวฉือเซินขยับเล็กน้อย มีเรื่องดีๆแบบนี้ด้วยหรอ

หร่วนซิงหว่านลงจากรถและโบกมือให้เขา: "รีบไปเร็ว ฉันจะเข้าไปแล้วละ"

โจวฉือเซินตอบกลับ: "ได้"

หลังจากมองดูรถสีดำค่อยๆขับออกไป หร่วนซิงหว่านก็ถอนสายตาและเดินเข้าไปในสตูดิโอ

เธอนั่งอยู่ในที่ทำงานแล้วอุ่นยาไว้ เธอจ้องมองที่ยาแต่ไม่ว่ายังไงก็ดื่มมันไม่ลงและอาการคลื่นไส้ก็กลับมาอีกครั้ง

เธอได้ส่งข้อความถึงเจียงหยวนเพื่อสอบถามถึงอาการที่เธอเป็นอยู่นี้เป็นเรื่องปกติหรือไม่

ในไม่ช้าเจียงหยวนก็โทรกลับมา

เจียงหยวนกล่าวว่า: "นอกจากอาการคลื่นไส้อาเจียนแล้วคุณยังมีอาการอื่นอีกไหมคะ"

"หลังจากฉีดยาแต่ละครั้งฉันจะรู้สึกเวียนหัวนิดหน่อย แต่ไม่กี่นาทีต่อมาก็จะรู้สึกดีขึ้นคะ"

"นี่เป็นเรื่องปกติค่ะ ถึงแม้การฉีดยาตัวนี้จะเพิ่มโอกาสในการตั้งครรภ์ แต่มันก็มีผลข้างเคียงอยู่ เหมือนที่ฉันเคยบอกคุณว่าการใช้ยาตัวนี้จะทำให้รู้สึกทรมานมาก ยิ่งกว่านั้น......ตอนนี้ยังเป็นเพียงจุดเริ่มต้น ยิ่งนานเท่าไรก็จะยิ่งรู้สึกทรมาน เหมือนเวลาเธอทานยา ถ้ารู้สึกขยะแขยงกับบางสิ่ง เธอก็จะรังเกียจมันมากขึ้นเรื่อยๆ"

"อันที่จริงไม่ว่าจะเป็นการฉีดยาหรือทานยา ล้วนเกิดจากการตอบสนองความเครียดตามสัญชาตญาณของร่างกายและจิตใจของเธอเอง นี่ก็เป็น......เรื่องที่ฉันทำอะไรไม่ได้"

หร่วนซิงหว่านเงียบไปสักพัก: "ฉันเข้าใจแล้ว ฉันจะลองพยายามเอาชนะมัน"

เจียงหยวนกล่าวต่อ: "งั้นคราวหน้าฉันจะลดปริมาณยาลงให้นะคะ"

หร่วนซิงหว่านตอบกลับอย่างหนักแน่น: "ไม่ต้องค่ะ ตามนั้นเลยฉันรับไหว"

เจียงหยวนรู้ว่าเธอกำลังยืนกรานอะไรเลยไม่เกลี้ยกล่อมเธอต่อ: "บางทีนานๆไปคุณอาจจะชินกับมันไปเลยก็ได้นะคะ เพราะฉะนั้นอย่าเพิ่มแรงกดดันและอย่ากังวลว่าตัวเองจะท้องเมื่อไหร่ ให้ทำจิตใจให้สงบราบรื่น การรักษาอาจง่ายขึ้นและโอกาสท้องก็อาจเพิ่มขึ้นอีกด้วยค่ะ"