หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมง หร่วนเฉินก็มาถึง
หร่วนซิงหว่านพาเขาไปห้องแต่งหน้าอีกห้องหนึ่ง หยิบสูทที่เตรียมไว้ให้นายแบบคนก่อนหน้าใส่ส่งให้เขา "นายลองก่อน ถ้าหากใส่ไม่พอดี พี่จะเอาตัวหนีบหนีบให้นาย"
หร่วนเฉินตอบกลับ "เข้าใจแล้ว"
"นี่" หร่วนซิงหว่านเรียกเขาเอาไว้ "นายได้คุยเรื่องนี้กับบริษัทแล้วหรือยัง พวกเขาเห็นด้วยไหม?"
"เพิ่มระดับความเป็นที่รู้จักน่ะ พวกเขาเต็มใจมากๆ ยิ่งไปกว่านั้น......"
คนที่ร่วมงานด้วยยังเป็นสวี่วาน
เจียเหอทางนั้นจะไม่เห็นด้วยได้อย่างไร
หร่วนซิงหว่านพูด "ยิ่งไปกว่านั้นอะไร?"
หร่วนเฉินพูด "ไม่มีอะไร"
พูดจบ เขาก็หยิบเสื้อผ้าเข้าไปในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า
หร่วนซิงหว่านนั่งบนเก้าอี้ เปิดอ่านนิตยสารเล่มหนึ่งไปพลางๆ
ผ่านไปไม่นาน หร่วนเฉินเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก็ออกมา
เขาพูด "ชุดหลวมไปหน่อย"
หร่วนซิงหว่านหันไปมอง คิ้วเรียวยาวยกขึ้นเล็กน้อย
เสี่ยวเฉินผอมกว่านายแบบคนก่อนหน้านิดหน่อย ขนาดเดิมของชุดสูทที่เตรียมไว้จึงค่อนข้างหลวม แต่ไหล่ที่กว้างและขาที่ยาวกลับหนุนชุดสูทนี้ขึ้น เทียบกับนายแบบสวมแล้ว ให้ความรู้สึกที่แตกต่างกันอย่างมาก ความหรูหราที่เย็นสุขุมก็ยังเพิ่มขึ้นอยู่ไม่น้อย
หร่วนซิงหว่านวางนิตยสารลง "พี่ว่าก็ดูดีนะ นอกเหนือจากที่ชุดหลวมไปหน่อย มีตรงไหนอีกที่ไม่เหมาะ?"
หร่วนเฉินพูด "ก็ได้อยู่"
"ถ้างั้นก็เอาแบบนี้ล่ะกัน" หร่วนซิงหว่านหยิบเนกไทขึ้นมาหนึ่งข้าง "มานั่งตรงนี้ พี่ผูกให้"
หร่วนเฉินเดินไปตรงหน้าเธอ แล้วนั่งบนเก้าอี้
หร่วนซิงหว่านนำเนกไทมาฝาดบนคอของเขา ก้มศีรษะลงผูกเนกไทอย่างคุ้นชิน
ผูกถึงครึ่งทาง ทันใดนั้นสายตาของเธอก็ลดลงมองใบหน้าของหร่วนเฉิน
กองภาพถ่ายในบ้านหร่วนจุนที่พวกเขาเจอก่อนหน้าพวกนั้น ใบหน้าของWilliamต่างก็ถูกทำลายทั้งหมด
รวมถึงตัวของWilliamเอง หลังจากที่รอดชีวิตจากเหตุระเบิดครั้งนั้น ก็ได้กลับมาในแบบที่เปลี่ยนรูปร่างใหม่ กลายไปเป็นคนละคน
ยังมีหลินจื้ออานอีก ต่อให้เขาปิดบังใบหน้านั้นของWilliam แต่บางทีอาจเป็นที่ลักษณะข้างในกับภายนอกไม่ตรงกัน ทำให้คนอยู่ด้วยความหนาวสั่น
ดังนั้น หร่วนซิงหว่านก็เลยไม่เคยรู้สึกว่า หน้าตาของหร่วนเฉินและเขามีสิ่งใดที่คล้ายกันเลย
แต่คราวที่แล้วที่ลอนดอน Williamให้อัลบั้มรูปหนึ่งแก่เธอ
ในอัลบั้ม มีรูปของเธอตอนเด็กเธออยู่เยอะมาก
มีWilliam และก็มีคุณแม่ของเธอ
ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นเพราะช่วงครึ่งปีที่ผ่านมานี้ เสี่ยวเฉินเลยดูโตขึ้นมากหรือเปล่า
อาจเป็นเพราะ ชุดสูทที่เขาใส่ในตอนนี้ก็เป็นได้
ช่วงหนึ่งหร่วนซิงหว่านรู้สึกว่าเสี่ยวเฉินและWilliamในวัยหนุ่ม มีโครงหน้าและรูปร่างเกือบจะเหมือนกันทุกประการ
เมื่อรับรู้ถึงการหยุดชะงักของเธอ หร่วนเฉินจึงถาม "เป็นอะไรไป?"
หร่วนซิงหว่านถอนความคิด "เปล่า"
หลังจากที่ผูกเนกไทให้หร่วนเฉินแล้ว หร่วนซิงหว่านพูด "พี่ไปดูสวี่วานก่อนนะว่าแต่งหน้าเสร็จหรือยัง ให้ช่างแต่งหน้าแต่งให้นายนิดหนึ่ง แล้วค่อยทำผม"
เมื่อหร่วนซิงหว่านไปถึงห้องถัดไป สวี่วานก็แต่งหน้าเสร็จเรียบร้อยแล้ว เธอกำลังทำผมอยู่
ช่างแต่งหน้าถาม "นายแบบมาถึงแล้วใช่ไหม? ทางนี้ฉันอีก 20 นาทีก็เสร็จแล้ว"
หร่วนซิงหว่านพูด "ถึงแล้ว เปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว"
ช่างแต่งหน้าพูด "เขาต้องแต่งหน้าเยอะไหม? "
"ไม่ต้องหรอก ผิวเขาค่อนข้างดี น่าจะไม่ต้องใช้รองพื้น เล็มขนคิ้วนิดหน่อย แล้วก็ทำผมก็พอ"
"ถ้างั้นเอาอย่างนี้ คุณให้เขาเข้ามา ฉันจะให้ผู้ช่วยทำให้เขา เดี๋ยวฉันคอยดูอยู่ข้างๆ ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร แบบนี้เวลาจะได้เร็วขึ้นมาหน่อย"
สวี่วาน "......"
หร่วนซิงหว่านพยักหน้า "ได้"
ผ่านไปอย่างรวดเร็ว หร่วนซิงหว่านเรียกให้หร่วนเฉินเข้ามา
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว
เอาอีกแล้ว รวบรัดตัดจบในสามบทสุดท้าย ตัดทิ้งดื้อๆ ไม่เล่าว่าพี่กับพ่อพระเอกเป็นยังไง และตระกูลของหนิงหนิงเป็นไงกัน น้าชั่วของหนิงหนิงตายจริงไหม...