สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 770

หร่วนเฉินจ้องที่เธอ ริมฝีปากขยับเล็กน้อย ไม่ได้พูดอะไร

สวี่วานเองก็เงยหน้ามองเขา สายตาไม่แม้จะหลบเลี่ยง และค่อนข้างแน่วแน่ 

เธอแค่อยากทำให้เขารู้ว่าบนโลกใบนี้ เขาก็คือเขา ไม่ควรถูกกักขังโดยสิ่งที่ไม่คู่ควร 

หลังจากเงียบไปไม่กี่วินาที ไฟทางเดินก็หรี่ลง 

หร่วนเฉินพูดอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย เสียงต่ำมาก " แล้วคุณล่ะ?"

สวี่วานตะลึงงัน เธอไม่โต้ตอบอยู่สักพัก "ฉัน......อะไร?"

"คุณจะปฏิเสธผม เพราะผลการกระทำที่ผมไม่จำเป็นต้องแบกรับพวกนั้นหรือเปล่า"

ท่ามกลางความมืด สวี่วานอ้าปากค้าง ไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไร 

เธอเข้าใจได้ไหมว่า หร่วนเฉินวางกับดักเธอ?

คำถามนี้เธอจะตอบอย่างไรก็ไม่ถูก 

เธอปฏิเสธหรือไม่ปฏิเสธเขา มันไม่เกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้เลย 

ไม่ใช่สิ......ทำไมถึงพูดปฏิเสธหรือไม่ปฏิเสธล่ะ?

จุดสำคัญของเรื่องก็คือ ทำไมจู่ๆ ถึงได้พูดมาถึงตรงนี้ได้?

เพียงไม่กี่วินาที ความคิดนับหมื่นพันของสวี่วานก็แวบเข้ามาในหัว เธอไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน เธอถูกบีบรัดแน่น พูดอะไรไม่ออกเลยแม้แต่ประโยคเดียว 

ในช่วงเวลาที่วิกฤตนี้เอง โทรศัพท์ของหร่วนเฉินก็ดังขึ้น 

ขณะเดียวกับเสียง ไฟทางเดินก็สว่างขึ้นมาอีกครั้ง 

ความตื่นตระหนกและความสับสนบนใบหน้าของสวี่วาน อยู่ในสายตาของหร่วนเฉินตลอด

สวี่วานฉวยโอกาสนี้รีบถอนสายตาอย่างรวดเร็วและพูดว่า "กินเวลามาค่อนข้างนาน พวกเรา......ควรกลับไปได้แล้ว"

ในขณะที่เธอกำลังจะหันกลับ เสียงของหร่วนเฉินก็ดังขึ้น "ตัวผมยังมีกลิ่นบุหรี่"

สวี่วานหันหน้ากลับมาพูด "ถ้างั้นคุณ......"

หร่วนเฉินพูด "คุณช่วยผมหน่อยได้ไหม?"

สวี่วานสงสัย "ช่วยยังไง?"

หร่วนเฉินขยับตัวเล็กน้อย เขาก็ไปข้างหน้า จับข้อมือของเธอเอาไว้ แล้วกอดเธอเอาไว้ในอ้อมแขนอย่างแผ่วเบา

เขาพูด "กลิ่นน้ำหอมบนตัวของคุณ น่าจะช่วยกลบกลิ่นบุหรี่ได้"

สวี่วาน "......"

หร่วนเฉินเพียงแค่กอดเธอหลวมๆ และก็ให้พื้นที่มากพอแกเธอที่จะถอยออกมา 

แต่ว่าความรู้สึกที่ไม่เชิงใกล้ชิดแต่ก็ไม่เชิงห่างเหินนี้ ยิ่งทำให้หัวใจเธอสั่นไหวไม่หยุด 

แสงไฟหรี่ลงอีกครั้ง 

สวี่วานได้ยินแม้กระทั่งเสียงหัวใจของตนเอง 

เธอพูดเสียงเบา "วันนั้นตอนเย็นคุณยืนอยู่ที่ชั้นล่างบ้านฉันทั้งคืนเลยใช่หรือเปล่า?"

หร่วนเฉินเงียบไปสองสามวิ ไม่ได้ปฏิเสธอะไร เขาแค่ส่งเสียงตอบรับเบาๆ 

สวี่วานพูดอีก "เพราะอะไร?"

"ผมกลัวว่าฉินหยู่ฮุยจะมาหาคุณอีก" หร่วนเฉินหยุดอยู่ครู่หนึ่ง จึงพูดต่อว่า "คุณยังจะถามอีกว่า ทำไมผมถึงกลัวเขาจะมาหาคุณใช่ไหม?"

คำตอบนั้นชัดเจนอยู่แล้ว

สวี่วานไม่ได้ตอบอะไร 

ครู่ใหญ่ เธอจึงพูด "หร่วนเฉิน ฉันไม่เคยคิดเลย......"

นี่เหมือนจะเป็นครั้งแรกของสวี่วาน ที่เธอเรียกชื่อเขาอย่างเป็นทางการขนาดนี้

หร่วนเฉินถอยหลังหนึ่งก้าว ส่งเสียงเรียบๆ "สักพักเรายังต้องทำงาน พวกเราทำใจให้สบายๆ เถอะ"

คำพูดของสวี่วานที่กำลังจะพูดก็ได้กลืนกลับไปอีกครั้ง 

เขาพูดมีเหตุผล 

ถ้าพูดแรงเกินไป ก็จะมีผลกระทบกับงานที่จะกำลังทำอยู่ด้วย 

เจอกันครั้งหน้าคงจะอึดอัด

ทันใดนั้นสวี่วานก็รู้สึกตัว ก่อนหน้านี้ทำไมเขาถึงไม่พูดให้ชัดเจน 

เขาน่าจะคาดการณ์ไว้นานแล้ว ว่าเธอไม่สามารถตอบได้

หลังจากที่ออกจากตรงบันไดหนีไฟ สวี่วานยังต้องไปเปลี่ยนเสื้อผ้า หร่วนเฉินพูด "ผมกลับไปก่อนล่ะ"