สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 771

หลังถ่ายโฆษณาเสร็จ ยังต้องถ่ายภาพโปรโมท 

ทั้งหมดนี้ เมื่อตกกลางคืนสี่ทุ่มครึ่งก็ยังถ่ายไม่เสร็จ 

หร่วนซิงหว่านเห็นว่ามันดึกแล้ว จึงไปถามเพ้ยซานซาน "เสี่ยวเฉินยังต้องถ่ายอีกไหม?"

เพ้ยซานซานพลิกดูตารางการถ่ายทำ "น่าจะไม่มีแล้วล่ะ ฉากของเขาส่วนใหญ่ก็ถ่ายหมดไปเรียบร้อยแล้ว"

หร่วนซิงหว่านพูด "ถ้าอย่างนั้นฉันให้เขากลับไปก่อน พรุ่งนี้ยังต้องเข้าเรียนอีก"

"ได้ ให้เขากลับไปก่อนเถอะ" พูดจบ เพ้ยซานซานก็โบกมือให้หร่วนเฉิน "แล้วเจอกันใหม่นะ พ่อหนุ่มสุดหล่อ"

เมื่อถึงห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า หร่วนเฉินเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว ก็แขวนไว้บนราวเสื้อผ้าข้างๆ

เขาเพิ่งออกมาจากห้องแต่งหน้า ก็เห็นหร่วนซิงหว่านยืนอยู่ที่หน้าประตู

หร่วนซิงหว่านพูด "นายกับสวี่วานเป็นอะไรไป?"

หร่วนเฉินพูด "อะไรเหรอ?"

หร่วนซิงหว่านพูด "ตลอดการถ่ายทำพวกนายดูแปลกๆ  บรรยากาศมันก็แปลก"

หร่วนเฉินเบือนสายตาหนี มองไปที่อื่น "ไม่มีอะไร"

"นายสารภาพกับเธอแล้วใช่ไหม หลังจากนั้นก็ถูกปฏิเสธ?"

หร่วนเฉิน "......"

เมื่อเห็นเขาหลบและไม่ตอบ หร่วนซิงหว่านก็รู้สึกว่า เรื่องก็คงจะเป็นประมาณนี้แหละ 

หร่วนเฉินพูด "ไม่ได้สารภาพ"

"ถ้างั้นมันเกิดอะไรขึ้น?"

หร่วนเฉินพลางเดินไปข้างหน้า พลางพูดว่า "เธอรู้แล้ว"

หร่วนซิงหว่านกับเขาออกไปพร้อมๆ กัน เงียบอยู่ครู่หนึ่งจึงพูด "ดูเหมือนนายก็ไม่ใช่ว่าไม่อยากให้เธอรู้นี่"

หร่วนเฉินไม่ได้พูดอะไร ยอมรับโดยปริยาย

หร่วนซิงหว่านถอนลมหายใจ ก็ใช่ สายตาที่ชอบใครสักคนนั้นปิดไม่มิด และก็อดไม่ได้ที่จะเข้าใกล้เธอ

โดยเฉพาะเรื่องของฉินหยู่ฮุยนี้ เป็นไปไม่ได้ที่หร่วนเฉินจะปล่อยวางไม่สนใจเรื่องนี้ เพราะกลัวว่าสวี่วานจะรู้ 

สวี่วานรู้ แค่ช้าหรือเร็วแค่นั้น 

เมื่อเดินมาถึงปากประตู หร่วนซิงหว่านพูดอีก "ถ้างั้นพวกนายพูดกันว่าอะไร"

ข้างนอก ฝนยังตกโปรยปรายอยู่ ที่ต่างกับก่อนหน้าก็คือ อากาศหนาวเย็นขึ้นนิดหน่อย

ดูท่า ฤดูใบไม้ร่วงคงใกล้เข้ามาแล้ว 

หร่วนเฉินพูด "ก็ไม่ได้พูดอะไร หลังจากนี้ก็รอดูเถอะ"

แม้แต่ตัวเขาเอง ก็ไม่รู้อนาคตว่าจะเป็นอย่างไร 

หร่วนซิงหว่านเงียบไปสองสามวิ แล้วพูดเพียงว่า "ขึ้นรถแท็กซี่เถอะ"

ไม่ว่าจะเป็นเพราะว่าฝนตก หรือสถานที่ถ่ายภาพเองก็ค่อนข้างไกล นานแล้วก็ยังไม่มีคนขับคนใดรับผู้โดยสารเลย 

หร่วนเฉินหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา "ข้างหน้ามีสถานีรถไฟใต้ดิน เดี๋ยวผมเดินไป"

หร่วนซิงหว่านดึงเขาเอาไว้ "รถไฟใต้ดินสถานีนั้นน่าจะอยู่อีกประมาณ 2 กิโลเมตร ฝนตกหนักขนาดนี้ นายเดินไปพรุ่งนี้ก็เป็นหวัดขึ้นมา รอต่ออีกหน่อยเถอะ ถ้าคนขับรถยังไม่รับล่ะก็  เดี๋ยวพี่ไปส่งนายกลับ"

หร่วนเฉินเหลือบมองคืนฝนพรำ คิดอะไรไปเรื่อย

ขณะนี้เอง น้ำเสียงเอื่อยๆ ของผู้ชายก็ดังขึ้นข้างๆ "ไม่มีรถรับเหรอ?"

หร่วนซิงหว่านหันหน้ากลับไป จึงพบว่าเป็นโจวฉือเซิน ไม่รู้ว่ามาได้อย่างไร ด้านหลังไม่ไกลนัก ก็มีรถโรลส์-รอยซ์คันนั้นของเขาจอดอยู่

และก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ถึงรู้สึกว่าสิ่งที่เขาพูดก่อนหน้านี้กวนโอ๊ยเกินไปยังไงก็ไม่รู้  

โจวฉือเซินยืนนิ่งอยู่ข้างหร่วนซิงหว่าน พูดกับหร่วนเฉินอย่างสบายๆ ว่า "เรียกพี่เขยก่อน แล้วฉันจะให้คนขับรถไปส่งนายกลับ"

หร่วนเฉิน "......"

หร่วนซิงหว่าน "......"

หร่วนเฉินถอนสายตา มองไปที่หร่วนซิงหว่าน "ผมไปก่อนล่ะ"

พูดจบ ก็เตรียมตัวจะลุยไปสู่ม่านฝน 

โจวฉือเซินพูด "หยุดนะ"

หร่วนเฉินหันหน้ากลับมา 

โจวฉือเซินพูดอีกว่า "ถ้านายไม่เรียกฉันว่าพี่เขยล่ะก็ นายก็อย่าได้คิดจะให้ลูกชายฉันเรียกนายว่าน้าสักคำเลย"

หร่วนเฉินพูด "รอจนกว่าเขาจะพูดได้แล้วค่อยมาว่ากัน"