สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 776

หลังจากหร่วนซิงหว่านกลับมา ท้องฟ้าก็มืดลงแล้ว

เพ้ยซานซานหยิบภาพเงาที่จัดการเสร็จแล้ว มาให้หร่วนซิงหว่านยืนยันเวลาแถลงและเนื้อหาของคดี แต่เมื่อเธอได้กลิ่นบุหรี่บนตัวหร่วนซิงหว่าน ก็อดที่จะถามไม่ได้ว่า "ซิงซิง เธอไปไหนมาเหรอ?"

หร่วนซิงหว่านพูด "ฉันไปหาเซ่หรงมาน่ะ"

"ไปหาเซ่หรง?"

หร่วนซิงหว่านพยักหน้าเบาๆ "ฉันอยากให้เขาหาคนคนหนึ่งให้"

เพ้ยซานซานรู้สึกหวาดกลัวเล็กน้อย "ที่ที่เซ่หรงอยู่ไม่ใช่สถานที่ที่ดีเท่าไหร่ เธอไปหาเขา เธอไม่กลัวบ้างเหรอ?"

หร่วนซิงหว่านหัวเราะ "ไม่กลัวหรอก ตอนฉันยังเด็ก ฉันก็โตมากับสถานที่อย่างนั้นแหละ"

สถานที่ที่พวกเขาเคยอาศัยอยู่มาก่อน และถนนละแวกใกล้เคียง ต่างก็พอๆ กันกับตอนนี้

ทุกครั้งที่โรงเรียนเลิก ก็หลีกเลี่ยงให้ผ่านเส้นทางนี้ไม่ได้

เธอเคยถูกผู้หญิงบนท้องถนนหยอกล้อ และเคยถูกพวกอันธพาลขู่คุกคามมาไม่น้อย

แต่เมื่อเธอถูกพวกขี้เมาขวาง ผู้หญิงที่หยอกเย้าเธอ ก็ช่วยขับไล่และก่นด่าพวกขี้เมานั่น

พวกอันธพาลที่คุกคาม เมื่อเธอหกล้ม ก็เข็นเธอใส่รถเข็นไปส่งเธอที่บ้านให้

หลังมัธยมศึกษาตอนต้น ที่นั่นถึงได้ถูกบูรณะพื้นที่

ดังนั้นเธอจึงรู้ดี ถ้าไม่ใช่เพราะเพื่อการดำรงชีพละก็ คงไม่มีใครเต็มใจที่จะใช้ชีวิตอยู่ที่นั่นเป็นเวลานานๆแน่

เพ้ยซานซานได้ยิน ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ ก่อนจะหัวเราะฮาฮาและเปลี่ยนเรื่องทันที "ฉันเช็คสภาพอากาศของพรุ่งนี้แล้ว แดดดีมาก รูปออกมาต้องสวยแน่เลย"

หร่วนซิงหว่านพูด "พรุ่งนี้ฉันไม่ไปนะ ตอนเย็นฉันต้องรีบเข้าครัวทำอาหาร เสิ่นจื่อซีบ่นมาหลายวันแล้ว พวกเธอเสร็จแล้ว ก็มาพร้อมกันกับสวี่วานสิ มีอะไรก็โทรหาฉันนะ"

"OK" เพ้ยซานซานชะงัก "งั้น......ต้องเรียกเสี่ยวเฉินไหม?"

หร่วนซิงหว่านเงียบไปนิด "ครั้งนี้ผ่านไปก่อนเถอะ"

สถานการณ์ของเสี่ยวเฉินกับสวี่วาน เป็นการดีกว่าที่จะไม่พบเจอหน้าร่วมกัน

เรื่องระหว่างสองคนนั้น ก็คงรอให้พวกเขาจัดการกันเอง

หร่วนซิงหว่านพูดอีกว่า "ติดต่อนางแบบไว้หรือยัง?"

เพ้ยซานซานพูด "เรียบร้อยแล้วจ้า ฉันติดต่อตัวสำรองอีกสองคนไว้แล้วด้วย ครั้งนี้ไม่มีปัญหาอะไรแน่นอน"

ในตอนนี้เอง ที่มีคนเคาะประตูห้องทำงาน

สาวน้อยในสตูดิโอพูดว่า "พี่ซานซาน แฟนพี่มารับค่ะ"

รอยยิ้มบนใบหน้าของเพ้ยซานซานจางลงเล็กน้อย เธอหันไปพูดว่า "รู้แล้วจ้ะ เธอให้เขารอฉันข้างนอกสักครู่นะ"

สาวน้อยรับคำก่อนจากไป

หร่วนซิงหว่านพลิกเปิดสมุดร่างแบบตรงหน้า "เอาล่ะ ดึกมากแล้ว ไปกินข้าวเถอะ"

เพ้ยซานซานพูด "แล้วเธอล่ะ จะกลับตอนไหน?"

หร่วนซิงหว่านดมกลิ่นบุหรี่บนตัว กลิ่นมันติดทนจริงๆ

ถ้าโจวฉือเซินกลับมาและได้กลิ่น เขาต้องถามแน่

เธอพูด "เดี๋ยวฉันแก้ภาพร่างนี้สักพักก็เตรียมกลับแล้วล่ะ"

"โอเค" เพ้ยซานซานพูด "งั้นฉันไปก่อนนะ"

หร่วนซิงหว่านพยักหน้า "จ้า"

หลังจากเพ้ยซานซานกลับไปเอากระเป๋าที่ห้องทำงาน เธอก็ออกจากสตูดิโอไป

โจงเหวินป๋อยืนรออยู่ไม่ไกล พร้อมช่อดอกไม้ในมือ

เพ้ยซานซานเดินไปหาเขา "ขอโทษทีนะคะ เพิ่งเสร็จงานน่ะ เลยทำให้คุณต้องรอนานเลย"

โจงเหวินป๋อยิ้ม "ไม่เป็นไรครับ"

เขาพูดพลางยื่นช่อดอกไม้ไปให้เธอ "ผมให้คุณครับ"

เพ้ยซานซานตะลึงไปนิด ไม่รับไปชั่วขณะ ก่อนพูดอย่างลังเล "เนื่องในวันอะไรเหรอคะ?"

โจงเหวินป๋อพูด "ไม่ใช่หรอกครับ ผมเห็นช่อดอกไม้นี้บนถนน เห็นมันสวยดี ก็เลยคิดว่าคุณน่าจะชอบมัน แน่นอนว่า เพื่อมาขอโทษด้วยน่ะครับ"

เพ้ยซานซานไม่เข้าใจ "ขอโทษ?"