สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 787

ตระกูลโจว

หลังจากโจวฉือเซินจากไปแล้ว โจวจู้นเหนียนก็เหลือบมองไปทางศพที่อยู่ด้านข้าง ก่อนพูดอย่างสงบ "จัดการซะ"

ลูกน้องของเขารับคำ "ครับผม"

อแมนด้าที่นอนอยู่บนพื้นยังคงเบิกตาโพลงอย่างเหลือเชื่อ ลูกตาดำของเธอไร้ซึ่งโฟกัส

คล้ายกับว่ากำลังเธอไม่เชื่อ ว่าเธอจะมาตายเช่นนี้

โจวจู้นเหนียนเข็นรถเข็นไปยังห้องของท่านใหญ่โจวอีกครั้ง

เขาเปิดไฟ ขับไล่ความมืดมิดของห้อง

ท่านใหญ่โจวนอนบนเตียงด้วยใบหน้าแดงก่ำ ไม่รู้ว่าได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวข้างล่าง แล้วคิดอยากจะลุกขึ้นและพูดอะไรบางอย่างหรือไม่

โจวจู้นเหนียนมองไปทางเขา ก่อนพูดด้วยน้ำเสียงสงบ "ได้ยินแล้วสินะครับ ฉือเซินมาที่นี่"

ท่านส่งเสียงไม่น่าฟังจากลำคอ ราวกับกำลังด่าทอเขาอยู่

โจวจู้นเหนียนยิ้มอย่างเฉยเมย "ผมไม่เคยห้ามให้เขาพาคุณออกไป กระทั่งให้เขามาเยี่ยมท่านผมก็ไม่ห้าม แต่ เขาก็ไม่ยอมมาเจอท่านเองนี่ จะให้ผมทำยังไงล่ะ"

ท่านใหญ่โจวจ้องเขม็งไปทางลูกชายที่เขาไม่เคยคิดจะสนใจ

เขาเคยคิด ว่าถ้าวันหนึ่งโจวฉือเซินได้รับอำนาจ และรู้ถึงความจริงตอนนั้นจะจัดการกับเขาอย่างไรบ้าง แต่เขากลับไม่คิดมาก่อนเลยว่า จะถูกคนที่มีรอยยิ้มอ่อนโยนอยู่บนใบหน้าตลอดเวลา คนที่คอยไกล่เกลี่ยปัญหาในตระกูลโจวอย่างอดทนอย่างลูกชายคนนี้ และยังขังตายเขาไว้ในห้องที่ไม่มีแสงแดดสาดส่องเข้ามาเลยสักนิด

โจวจู้นเหนียนพูดอีกว่า "ผมไม่รู้ว่าท่านสั่งให้คนไปพูดกับโจวฉือเซินว่าอะไรบ้าง แต่ในที่สุดก็ไม่ใช่เรื่องดี"

"ผมไม่เคยไปยุ่ง ว่าในมือท่านยังมีใครให้ใช้งานบ้าง แล้วก็ไม่เคยห้ามถ้าท่านจะส่งข่าวไปข้างนอก แต่ท่านคิดหรือว่า ฉือเซินจะไม่รู้อะไรเลยจริงๆ?"

ดวงตาของท่านใหญ่โจวเบิกกว้าง มีความตกใจและความโกรธเคืองในดวงตาของเขา

โจวจู้นเหนียนพูดต่อด้วยรอยยิ้ม "ถ้าท่านเข้าใจชัดเจนเกี่ยวกับจุดจบของท่านในวันนี้ ที่ไม่ใช่ตำหนิคนอื่นละก็ ท่านก็ควรจะรู้ไว้นะครับ แค่เพียงโจวฉือเซินคิดจะทำ แรงสกัดกั้นแค่นี้มันไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเขาเลยสักนิด"

"เขาไม่เพียงแค่รู้ว่าผมทำอะไร แต่เขาเองก็ยังรู้......ว่าผมยังทำอะไรได้อีก แต่เขากลับไม่ยอมฉีกหน้าผม รู้ไหมครับว่าทำไม?"

ภายใต้ดวงตาที่ขุ่นมัวและเกลียดชังของท่านใหญ่โจว โจวจู้นเหนียนค่อยๆพูดว่า "เพราะว่า ในใจเขาไม่ว่าผมจะทำอะไร ผมก็คือพี่ชายของเขา อีกอย่าง ต้องขอบคุณท่านนะครับ ที่ทำให้เขารู้สึกเหมือนติดค้างผม ถ้าไม่ใช่เพราะเขา ก็คงไม่มีผมในวันนี้"

"แต่เขาไม่เคยมองท่านเป็นพ่อมาแต่ไหนแต่ไรแล้วล่ะครับ"

เมื่อเขาพูดจบ ท่านใหญ่โจวก็พยายามอย่างสุดความสามารถในการดันตัวขึ้นมาครึ่งหนึ่ง ก่อนจะคว้าของประดับตรงหัวเตียง ขว้างไปทางเขา

แต่ร่างกายของเขาถึงขีดจำกัดแล้ว ถึงแม้จะใช้แรงทั้งหมดที่มี ของที่โยนออกไปเบาหวิว ตกอยู่ตรงข้างเท้าของโจวจู้นเหนียน

โจวจู้นเหนียนไม่หลบ เพียงแค่ยิ้มให้กับเหตุการณ์ตรงหน้า

ท่านใหญ่โจวเค้นเสียงที่แหบพร่าออกมาสามคำ "ไส......หัวไป!"

"ดูท่า ร่างกายจะฟื้นตัวได้ไม่เร็วเลยนะครับ"

เมื่อท่านใหญ่โจวได้ยิน ม่านตาของเขาก็หดเกร็งอย่างรุนแรง

โจวจู้นเหนียนหัวเราะ เข็นล้อรถเข็นจากไป ไม่อยู่ตรงนี้อีก

หลังจากเขาเดินออกไปได้ไม่นาน ก็ได้มีแพทย์คนหนึ่งเข้ามา ไม่ว่าท่านใหญ่โจวจะขัดขืนสักเท่าไหร่ แต่แพทย์คนนั้นก็ยังกดไหล่และฉีดยาให้เขา

ท่านใหญ่โจวนอนลงบนเตียงอีกครั้ง จ้องมองไปยังเพดานที่มืดมิด

ครั้งนี้ เขาขยับไม่ได้อีกแล้ว

ครึ่งชั่วโมงต่อมา ข่าวการเสียชีวิตของอแมนด้าก็มาถึงหูของจอน

ผู้จัดการจางเดินไปมา ไม่สามารถคลายจิตใจที่กังวลของตัวเองลงได้ "ก่อนก็เจียงหยุนจู๋ แล้วยังมาอแมนด้าอีก ฉันไม่คิดว่าเขาจะเป็นพันธมิตรกับเราเลย เขาวางแผนจะฆ่าพวกเราทั้งหมด!"

จอนพูดอย่างสบายๆว่า "นายจะกลัวอะไร เป็นคนตระกูลเจียงเหรอ?"