สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 792

ผ่านไปไม่นาน รถก็มาจอดลงตรงหน้าประตูโรงพยาบาล

แม่เฉิงเว่ยปลดล็อกเข็มขัดนิรภัยออก แล้วโบกมือไปทางเฉิงเว่ยเล็กน้อย "เอาล่ะ แกกลับไปเถอะ"

"แม่ครับ" เฉิงเว่ยเรียกตัวเธอไว้ มือที่กำพวงมาลัยอยู่กระชับแน่นขึ้นไม่หยุด "แม่ว่า ผลตรวจ มันจะต้องอยู่ภายใต้สถานการณ์แบบไหน ถึงจะเกิดข้อผิดพลาดขึ้นมาได้ครับ?"

แม่เฉิงเว่ยนึกว่าเขายังเป็นกังวลเกี่ยวกับผลตรวจร่างกายของพ่อเขาอยู่ จึงพูดขึ้นว่า "แกวางใจเถอะ ตอนที่พ่อของแกตรวจร่างกายนั้น ฉันอยู่ข้าง ๆ ด้วย ไม่มีทางที่จะเกิดข้อผิดพลาดได้แน่นอน แกอย่าคิดไปเรื่อยเลย กลับไปบริษัทเถอะ"

เฉิงเว่ยไม่ได้พูดอะไรอย่างอื่นอีก แล้วพยักหน้าให้เล็กน้อย "งั้นผมไปนะครับ"

เมื่อเทียบกับการเชื่อถือโจวฉือเซินแล้ว ยังไงเขาก็เชื่อมั่นแม่ของเขามากกว่า

ไม่นาน เฉิงเว่ยก็ขับรถจากไป แล้วไปที่โรงพยาบาลอีกหนึ่ง

ในห้องพักผู้ป่วย Danielกำลังเก็บข้าวของอยู่

เฉิงเว่ยเดินก้าวใหญ่ ๆ เข้าไป "นี่คุณกำลังทำอะไรอยู่?"

Danielพูดขึ้นว่า "ผมควรจะได้ออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว"

เฉิงเว่ยขมวดคิ้วขึ้นมา "หมออนุมัติแล้วเหรอ?"

"ใช่ อนุมัติแล้ว" Danielเปลี่ยนหัวข้อสนทนาไป "คุณไปหาโจวฉือเซินมาเหรอ?"

พอเอ่ยถึงเรื่องนี้ เฉิงเว่ยก็มีท่าทีเคร่งขรึมขึ้นมา แล้วตอบอืมไปคำหนึ่ง

Danielรู้จักนิสัยแย่ ๆ ของโจวฉือเซินดี เฉิงเว่ยไปขอโทษเขา จะต้องโดนตอกกลับมาอย่างเจ็บแสบชุดหนึ่งแน่นอน

เขาตบบ่าของเฉิงเว่ยเล็กน้อย "ถ้าพูดกันแล้ว คุณหร่วนกับโจวฉือเซินก็แต่งงานกันแล้ว คุณเองก็ควรจะปล่อยวางลงได้แล้ว ไม่ต้องไปต่อต้านเขาทุกอย่างแล้ว"

"ความเคลื่อนไหวที่อแมนด้ามาหนานเฉิงมันน่าแปลกตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ผมก็แค่สงสัย......"

"ถ้าเกิดว่าในใจคุณไม่ได้มีอคติต่อเขาละก็ ถึงจะสงสัย แต่อยู่ภายใต้สถานการณ์ที่ไม่มีหลักฐานอะไร ก็ไม่ควรพูดออกมาต่อหน้าคุณหร่วนเลยนี่"

เฉิงเว่ยหมดคำพูดไปชั่วขณะ แล้วนั่งลงมานวดหัวคิ้วเล็กน้อย แล้วไม่พูดอะไรอีกเลย

เขาเป็นคนตรงไปตรงมาตลอด มีแต่ตอนที่เจอกับเรื่องของโจวฉือเซินเท่านั้น ที่มักจะทนไม่ไหว......

แล้วก็เป็นเพราะว่าในใจเฉิงเว่ยนั้นเข้าใจดี ว่าเขาไม่มีอะไรเทียบกับโจวฉือเซินได้เลย แล้วถึงจะชอบมากแค่ไหน ก็ทำได้แค่ต้องทนเห็นหร่วนซิงหว่านถูกแย่งไปจากข้างกายเขาต่อหน้าต่อตาเท่านั้น

ถ้าจะบอกว่าเขาไม่เกลียดโจวฉือเซินนั้น มันจะเป็นไปได้ยังไง

Danielพูดขึ้นว่า "เสร็จแล้ว ไปกันเถอะ ผมไม่อยากอยู่ในที่ที่เต็มไปด้วยกลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อนี่อีกต่อไปแล้ว"

เฉิงเว่ยเงยหน้าขึ้นมามองไปที่เขา "ต่อไปคุณคิดจะทำยังไงต่อล่ะ?"

"คิดจะทำยังไงต่อ ยังไง?"

"จะอยู่ที่หนานเฉิงต่อ หรือว่า......กลับลอนดอน"

พอได้ยินคำถามนี้ Danielก็หยุดนิ่งไปครู่หนึ่ง และไม่ได้ตอบกลับไปในทันที

เฉิงเว่ยพูดขึ้นว่า "ถ้าเกิดว่าคุณจะอยู่ในหนานเฉิงต่อไป งั้นก็ช่างเถอะ แต่ถ้าเกิดคุณจะกลับลอนดอนละก็ ผมอยากให้คุณช่วยอะไรผมหน่อย"

เฉิงเว่ยไม่เคยเอ่ยปากแบบนี้มาก่อน Danielนั่งอยู่ข้างเขา "ลองพูดมาให้ฟังหน่อยซิ"

"ทำการตรวจดีเอ็นเอหร่วนเฉินกับWilliamใหม่อีกครั้ง"

Danielนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง "นี่คุณสืบเจอเรื่องอะไรมาเหรอ?"

เฉิงเว่ยส่ายหน้าขึ้นมา "ไม่ได้สืบเจอเรื่องอะไรเลย ก็โจวฉือเซินเขา......อยู่ ๆ ก็พูดอะไรแปลก ๆ ออกมาชุดหนึ่ง ถึงผมจะไม่เชื่อเขา แต่ถ้าไม่ได้ยืนยันผมก็ไม่สบายใจ ยิ่งไปกว่านั้น......ถึงจะแก้แค้นผม เขาก็ไม่มีเหตุผลที่จะมาลงมือกับเรื่องนี้เลย"

"เพราะว่าคุณเป็นคนไปทำเรื่องตรวจดีเอ็นเอ เขาก็เลยสงสัยว่าคุณจะทำผลตรวจปลอมออกมาเหรอ?"

เฉิงเว่ยถอนหายใจออกมาทีหนึ่ง "เขาไม่ได้บอกมาตรง ๆ ว่าสงสัยผม แต่ว่าเดี๋ยวก็มาหาเรื่องผม เดี๋ยวก็ลากแม่ผมเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย ที่ทำการตรวจดีเอ็นเอใหม่ ก็ถือได้ว่าได้เป็นการให้ความกระจ่างกับแม่ผมด้วย"

Danielพูดขึ้นมาว่า "ผมเข้าใจแล้ว แต่ว่า......ตอนที่ผลตรวจดีเอ็นเอออกมาในตอนแรก ผมก็รู้สึกว่าน่าแปลกมากเลย ระหว่างหร่วนเฉินกับหร่วนจุนนั้น มันยากที่จะให้คนเชื่อว่าพวกเขาเป็นพ่อลูกกัน"

นิ่งไปครู่หนึ่ง Danielก็พูดต่อขึ้นว่า "ผมจะกลับลอนดอนเที่ยวหนึ่ง มีเรื่องที่จะต้องไปจัดการอยู่พอดี"

......

ช่วงค่ำ หร่วนซิงหว่านกำลังนั่งเหม่อกับสมุดสเกตช์ภาพที่ว่างเปล่าอยู่นั้น ประตูห้องทำงานก็โดนเคาะขึ้นมาเบา ๆ

เธอนึกว่าเพ้ยซานซานมาตามเธอกลับบ้าน ก็เลยเก็บข้าวของที่อยู่ตรงหน้าไปด้วยและพูดขึ้นด้วยว่า "ซานซานรอฉันแป๊บหนึ่งนะ ฉันจะเสร็จ......"

ในระหว่างที่พูด หร่วนซิงหว่านก็เงยหน้าขึ้นมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ สายตาก็ไปตกอยู่ที่เงาร่างที่สูงสง่าตรงประตู

พอสบเข้ากับสายตาของเธอ คิ้วคมของโจวฉือเซินก็เลิกขึ้นมาเล็กน้อย

หร่วนซิงหว่านรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย แล้วก็รู้สึกดีใจขึ้นมาด้วย พอมองดูเวลาทีหนึ่ง ก็พอว่าตอนนี้ยังไม่ถึงหนึ่งทุ่มเลย "คุณมาได้ยังไงคะเนี่ย"

โจวฉือเซินพูดขึ้น "มารับคุณเลิกงาน"

"วันนี้คุณทำงานเสร็จเร็วขนาดนี้เลยเหรอ?"

"เปล่า"

หร่วนซิงหว่านพูดขึ้น "งั้นคุณ......"

โจวฉือเซินพูดขึ้นว่า "ไปเดทกัน"

พอได้ยินแบบนี้ หร่วนซิงหว่านก็นิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง จากนั้นบนใบหน้าก็มีรอยยิ้มโผล่ออกมา

ในตอนที่พวกเขาออกไป เพ้ยซานซานกำลังยืนอยู่ตรงหน้าประตูพอดี บนใบหน้ามีปฏิกิริยาเหมือนเห็นความหวานจนอิ่มเอมไปเลย

ผ่านไปไม่นาน ก็ถึงเวลาเลิกงาน รอจนพวกสาว ๆ ทยอยออกไปกันหมดแล้ว เพ้ยซานซานก็เอากุญแจออกมา แล้วล็อกประตูใหญ่ของสำนักงานไป แล้วในตอนที่ตบมือเล็กน้อยเตรียมตัวจะกลับแล้วนั้น ที่ด้านหลังก็มีเสียงต่ำ ๆ ของผู้ชายดังลอยมา "ซานซาน"

เพ้ยซานซานแข็งทื่อไปทั้งตัวไปไม่กี่วินาที จากนั้นก็หันหน้าไป "ไหนคุณอยู่โรงพยาบาลไม่ใช่เหรอคะ? ทำไมถึง......"

Danielพูดขึ้นว่า "ผมเพิ่งออกจากโรงพยาบาล"

เพ้ยซานซานพูด"อ๋อ"ออกมาคำหนึ่ง แล้วก็ไม่ได้ถามอะไรมากอีก

ในเมื่อได้ออกจากโรงพยาบาลแล้ว อาการบาดเจ็บของเขาก็คงจะไม่ได้มีผลกระทบมากเท่าไหร่แล้ว

Danielพูดขึ้นว่า "แฟนคุณไม่ได้มารับคุณเหรอ?"

"เลิกกันแล้ว" คำพูดสามคำนั้น กำลังวนเวียนอยู่ที่ขอบปากของเพ้ยซานซาน แต่ก็เหมือนกับว่ากำลังดื้อดึงกับใครอยู่ยังไงอย่างงั้น ยังไงก็พูดไม่ออกเลย

เธอพูดขึ้นว่า "ที่บริษัทเขามีงาน แล้วก็ไม่ใช่ระยะทางที่ไกลมากเท่าไหร่ แค่ไม่กี่ก้าวฉันก็กลับไปถึงแล้ว"

Danielมองไปข้างหน้าทีหนึ่ง พอเงียบไปครู่หนึ่งแล้ว อยู่ ๆ ก็เปิดปากพูดขึ้นว่า "ให้ผมไปส่งคุณนะ"

"ห๋า?"

Danielไม่ได้อธิบาย แต่กลับก้าวเท้าเดินไปข้างหน้า เดินไปทางที่พักของเพ้ยซานซานเลย

เพ้ยซานซานยืนอยู่ที่เดิมดูลังเลไปไม่กี่วินาทีแล้ว สุดท้ายก็เดินตามไป

ระหว่างทาง ทั้งสองคนต่างก็ไม่มีอะไรที่จะพูดคุยกัน บรรยากาศก็ค่อย ๆ เข้าสู่ความอึดอัด

ในตอนที่เพ้ยซานซานกำลังก้มหน้าครุ่นคิดเรื่องราวไปเรื่อย ๆ นั้น น้ำเสียงของDanielก็ดังลอยมา "ผมจะกลับลอนดอนแล้ว"

เพ้ยซานซานเงยหน้ามองไปที่เขาอย่างอัตโนมัติ แต่สายตาของกลับมองไปด้านหน้าDaniel ท่าทีเรียบเฉย ราวกับว่าแค่กำลังบอกเล่าความจริงบางอย่างอยู่

พอผ่านไปครู่หนึ่ง เพ้ยซานซานถึงพูดขึ้นว่า "นั่น......นั่นมันก็ดีอยู่ ในเมื่อคุณเองก็ไม่ได้เป็นคนหนานเฉิง กลับไปในที่ที่เหมาะสมกับคุณ ถึงจะ......"

Danielพูดขึ้นว่า "คุณอยากให้ผมไปมากเลยเหรอ?"

เพ้ยซานซานยิ้มขึ้นมา "นี่คงจะไม่ได้เกี่ยวกับฉันซะเท่าไหร่มั้ง ฉันไม่ได้มีเหตุผลและสถานะอะไรที่จะไปรั้งคุณไว้ หรือว่าถ้าฉันไม่ให้คุณไป คุณก็จะไม่ไปแล้ว......"

Danielหยุดฝีเท้าลง แล้วมองไปที่เธอ แล้วค่อย ๆ เปิดปากพูดขึ้นว่า "ขอแค่คุณรั้งผมไว้ ผมก็จะไม่ไป"

คำว่า"เหรอ"ตัวสุดท้าย ยังติดอยู่ที่ขอบปาก จู่ ๆ ก็ได้ยินเขาพูดขึ้นมาแบบนี้ เพ้ยซานซานนิ่งอึ้งอยู่กับที่ เหมือนกับว่าจะได้ยินไม่ค่อยชัดเท่าไหร่ "อะ......อะไรนะคะ?"

Danielพูดซ้ำขึ้นมาทีละตัวทีละตัวอีกรอบ "ขอแค่คุณรั้งผมไว้ ผมก็จะไม่ไป"

ผ่านไปนาน เพ้ยซานซานก็ยิ้มแล้วพูดขึ้นว่า "ขอให้คุณเดินทางโดยสวัสดิภาพนะคะ ถ้ากลับมาหนานเฉิงอีกก็บอกฉันสักคำด้วยนะ เดี๋ยวจะเลี้ยงข้าวคุณ อย่างน้อยก็เคยเป็นเพื่อนกันมาก่อน แสดงน้ำใจของเจ้าบ้านบ้างมันก็สมควรอยู่"

Danielไม่ได้พูดอะไรอีก เก็บสายตากลับไป แล้วก็พูดเรียบ ๆ ขึ้นว่า "ไปกันเถอะ"