สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 793

พอกินข้าวเสร็จแล้ว หร่วนซิงหว่านรู้สึกของหวานในร้านอาหารรสชาติไม่เลว ก็เลยสั่งกลับชุดหนึ่งเอาไปให้เพ้ยซานซาน

พอมาถึงหน้าประตู โจวฉือเซินก็เห็นเธอจะวิ่งไปที่ห้องข้าง ๆ ก็เลยยื่นมือไปโอบเอวของเธอไว้ น้ำเสียงแหบแห้งมีเสน่ห์ "จะทิ้งผมไว้คนเดียวอีกแล้วเหรอ?"

หร่วนซิงหว่านผลักเขาออกเล็กน้อย "เอาล่ะ ฉันก็แค่เอาของหวานไปส่งให้ซานซานแป๊บเดียว เดี๋ยวก็กลับมาแล้ว"

คิ้วคมของโจวฉือเซินเลิกขึ้นมาเล็กน้อย แล้วก็ค่อย ๆ จับผมของเธอขึ้นมาช่อหนึ่ง "งั้นผมไปอาบน้ำก่อน รอคุณอยู่นะ"

พอรู้ว่าเขาหมายความว่ายังไง หร่วนซิงหว่านก็อดไม่ได้ที่หน้าแดงขึ้นมา อิตาบ้านี่ร่างกายมีพละกำลังมากมายขนาดนี้เลยเหรอ เมื่อคืนกว่าจะได้นอนก็ครึ่งค่อนคืนไปแล้ว ตอนนี้เธอยังปวดเอวอยู่เลยนะ......

หร่วนซิงหว่านผลักเขาไปที่หน้าประตู "คุณรีบกลับไปได้แล้วค่ะ"

พอพูดจบ เธอก็รีบเข้าไปในบ้านของเพ้ยซานซาน

ในห้องรับแขก เพ้ยซานซานกำลังอยู่ที่หน้าโต๊ะรับแขก และดื่มเหล้าไปเงียบ ๆ

หร่วนซิงหว่านเดินเข้าไป นั่งลงข้าง ๆ เธอ "ซานซาน เป็นอะไรไปเหรอ?"

พอได้ยินเสียงเธอ เพ้ยซานซานก็เงยหน้าขึ้นมา ยิ้มให้เธอเล็กน้อย "ซิงซิง เธอไปเดทกับประธานโจวกลับมาแล้วเหรอ?"

หร่วนซิงหว่านพยักหน้าให้เล็กน้อย แล้วก็เอาของหวานที่ซื้อมาให้วางลงบนโต๊ะรับแขก "รสชาติไม่เลวเลยนะ เธอลองชิมดูซิ"

เพ้ยซานซานนวดท้องขึ้นมาเล็กน้อย "ดีจังเลย คืนนี้ฉันกินแค่ผลไม้ไปนิดหน่อยเอง กำลังหิวอยู่พอดีเลย"

พูดไปด้วย แล้วก็เปิดถุงของหวานออกด้วย

หร่วนซิงหว่านนั่งอยู่ข้างเธอไปครู่หนึ่ง จ้องมองเธอกินไปอย่างจิตใจไม่อยู่กบร่องกับรอย ก็พูดเสียงเบาขึ้นว่า "Danielมาหาเธอแล้วใช่ไหม?"

ท่าทางที่กินอาหารอยู่ของเพ้ยซานซานหยุดนิ่งไปครู่หนึ่ง แล้วก็ไม่ได้ปฏิเสธ เพียงแต่แค่พยักหน้าให้เล็กน้อย

พอเงียบไปไม่กี่วินาทีแล้ว เพ้ยซานซานก็เปิดปากพูดขึ้นว่า "เขามาบอกฉันว่า เขาจะกลับลอนดอนแล้ว"

หร่วนซิงหว่านถามขึ้นว่า "งั้นเธอว่ายังไงล่ะ?"

"ฉันจะไปว่าอะไรได้ แน่นอนก็......อวยพรให้เขาเดินทางโดยสวัสดิภาพไปนะซิ"

หร่วนซิงหว่านเองก็ไม่รู้ว่าควรจะปลอบโยนเธอยังไงดี จึงได้แต่ตบไหล่เธอไปเบา ๆ

เพ้ยซานซานพูดขึ้นว่า "เอาล่ะ ฉันไม่เป็นอะไรหรอก ปล่อยวางไปตั้งนานแล้วไม่ใช่เหรอ? พูดไปแล้ว เค้กนี่ก็อร่อยจริง ๆ นะ"

หร่วนซิงหว่านพูดขึ้น "ถ้าเธอชอบละก็ เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันไปซื้อให้เธออีกก็ได้นะ"

"ไม่ต้องยุ่งยากขนาดนั้นหรอก สั่งให้เขามาส่งให้ก็ได้" เพ้ยซานซานหยิบเบียร์ที่อยู่ข้าง ๆ ขึ้นมา "ดื่มไหม?"

หร่วนซิงหว่านพูดขึ้น "ไม่ดื่ม ฉันกำลังเตรียมจะมีลูกอยู่"

"อ๋อ ใช่แล้ว ฉันลืมเรื่องนี้ไปเลย"

หร่วนซิงหว่านพูดขึ้นอีกว่า "เธอเองก็ดื่มให้มันน้อย ๆ หน่อยนะ เธอก็กำลังกินยาอยู่นี่"

เพ้ยซานซานแลบลิ้นออกมาเล็กน้อย "แค่คืนนี้คืนเดียว ต่อไปฉันจะไม่ดื่มแล้ว"

หร่วนซิงหว่านเห็นว่าเธอมีสภาพเริ่มเมาขึ้นมาหน่อยแล้ว จึงไม่วางใจที่จะทิ้งเธอไว้ตัวคนเดียว ก็เลยนั่งเป็นเพื่อนอยู่ข้าง ๆ ไป

ผ่านไปไม่นาน เพ้ยซานซานก็ถอนหายใจแล้วพูดขึ้นว่า "ซิงซิง แม่ฉันรู้เรื่องที่ฉันเลิกกับโจงเหวินป๋อแล้วนะ แต่ว่าครั้งนี้เธอยืนอยู่ข้างฉันนะ เรื่องของโจงเหวินป๋อนี้.......ถือได้ว่าจบลงสักที"

"งั้นต่อไปเธอจะเอายังไงต่อไปล่ะ?"

"ต่อไป......" เพ้ยซานซานค่อย ๆ เอ่ยคำสองคำนี้ออกมา หัวก็พิงอยู่บนไหล่ของหร่วนซิงหว่าน และกำขวดเบียร์ที่อยู่ในมือไว้ "ฉันเองก็ไม่รู้ ไว้ค่อยดูกันต่อไปเถอะ เดินไปก้าวหนึ่งก็ดูกันไปก้าวหนึ่งละกัน"

ใครจะไปรู้ว่าในอนาคตจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นบ้าง

หร่วนซิงหว่านอยู่เป็นเพื่อนเพ้ยซานซานไปทั้งคืน จนเธอเมาแล้วนอนหลับไปบนเตียงแล้ว หร่วนซิงหว่านก็ห่มผ้าให้เธอให้เรียบร้อย จากนั้นก็ปิดประตูลงเบา ๆ แล้วกลับไปที่ห้องข้าง ๆ

หลังจากที่เปลี่ยนรองเท้าแล้ว หร่วนซิงหว่านก็บิดขี้เกียจแล้วเดินไปข้างในด้วย

พอเดินไปได้ไม่กี่ก้าว ก็เห็นว่าที่ห้องรับแขก มีผู้ชายคนหนึ่งที่นั่งอยู่อย่างไม่พอใจ

หร่วนซิงหว่าน "......"

จบกัน

ลืมเขาไปเลย

โจวฉือเซินมีสีหน้าไม่พอใจ แล้วเปิดปากพูดขึ้นด้วยความเชื่องช้า "นี่คือการไปส่งของกินเหรอ?"