สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 795

ช่วงค่ำ ในตอนที่โจวฉือเซินกลับมานั้น ก็เห็นในห้องรับแขกมีแขกที่ไม่ได้รับเชิญนั่งอยู่สองคน

คนหนึ่งคือเพ้ยซานซาน อีกคนหนึ่งคือหร่วนเฉิน

พอเพ้ยซานซานเห็นเขา ก็ยื่นมือออกไปทักทายเขาอย่างเป็นมิตร "สวัสดีค่ะประธานโจว"

โจวฉือเซินกวาดตามองเธอทีหนึ่ง แล้วสายตาก็เคลื่อนไปอยู่ที่ห้องครัว

หร่วนซิงหว่านกำลังทำอาหารอยู่

โจวฉือเซินก้าวเท้าเดินเข้าไป แล้วจ้องมองเธอโดยไม่พูดอะไรสักคำ

สบเข้ากับสายตาของหร่วนซิงหว่าน แล้วก็ค่อย ๆ แสดงความสงสัยออกมาทีหนึ่ง

โจวฉือเซินเปิดปากพูดขึ้นด้วยเสียงต่ำ "คุณอยากเหนื่อยอีกแล้วเหรอ?"

หร่วนซิงหว่าน "......"

พอรู้ว่าเขาหมายความอะไร คนสองคนที่นั่งอยู่ข้างนอก คนหนึ่งคือน้องชายของเธอ อีกคนหนึ่งคือเพื่อนของเธอ

ใบหน้าทั้งหน้าของหร่วนซิงหว่านแดงไปจนถึงคอขึ้นมาในพริบตา เธอกัดฟันแล้วพูดขึ้นว่า "คุณพูดจาไร้สาระอะไรเนี่ย!"

โจวฉือเซินพูดอย่างสงบเยือกเย็นขึ้นว่า "งั้นทำไมเพิ่งจะผ่านไปแค่ไม่กี่วัน ก็เรียกพวกเขามากินข้าวอีกแล้ว"

หร่วนซิงหว่านพูดขึ้น "คราวที่แล้วไม่ได้เรียกเสี่ยวเฉินมาด้วย และที่สำคัญ......ที่สำคัญเขาก็หยุดสุดสัปดาห์ด้วย ให้เขามากินข้าวสักมื้อก็ไม่มีอะไร"

หัวคิ้วของโจวฉือเซินเลิกขึ้นเล็กน้อย ซึ่งก็ไม่รู้ว่าพึงพอใจกับคำตอบนี้ของเธอหรือเปล่า

หร่วนซิงหว่านผลักตัวเขาออกไป "เอาล่ะ คุณอย่ามายืนให้ฉันรำคาญอยู่ที่นี่ ไปทำเรื่องที่คุณควรทำได้แล้ว"

พูดไปแล้ว เธอก็ร้องเรียกขึ้นมาคำหนึ่งด้วย "เสี่ยวเฉิน แกเข้ามาช่วยฉันหั่นผักหน่อยเร็ว"

หร่วนเฉินตอบรับไปคำหนึ่ง แล้วเดินเข้าห้องครัวไป

โจวฉือเซินมองไปที่หร่วนเฉินด้วยความหมายที่ไม่ชัดเจน "นายทำกับข้าวเป็นด้วยเหรอ?"

หร่วนเฉินถือมีดขึ้นมา แล้วพูดเรียบ ๆ ขึ้นว่า "เป็นมนุษย์คนหนึ่งก็คงจะทำเป็นกันทั้งนั้นแหละครับ"

โจวฉือเซิน "......"

หร่วนซิงหว่านอดไม่ไหวจนหลุดขำออกมา

ไม่ได้ทำร้ายมากมาย แต่ว่าแรงเหยียดหยามนั้นสูงมาก

ก่อนที่โจวฉือเซินจะเปิดปากพูดขึ้นมาอีกครั้ง หร่วนซิงหว่านก็ผลักตัวเขากลับเข้าห้องนอนไปเลย

พอกลับมาที่ห้องครัวอีกครั้ง หร่วนซิงหว่านก็ล้างผักไป แล้วถามขึ้นว่า "ช่วงนี้แกอยู่ที่มหาลัยเป็นยังไงบ้าง?"

"ก็อย่างนั้นแหละ ไม่มีอะไรแตกต่าง"

หร่วนซิงหว่านไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่ "จริงเหรอ?"

หร่วนเฉินเคยปรากฏตัวขึ้นมาบนเทรนฮิตตั้งหลายครั้งแล้ว ถ้าจะบอกว่าชีวิตของเขายังคงเป็นเหมือนเดิม มันไม่มีทางเป็นไปได้แน่

ท่าทางที่หั่นผักของหร่วนเฉินหยุดนิ่งไปเล็กน้อย เหมือนกับจะนึกอะไรขึ้นมาได้ "มีคนอยากแอบปะปนเข้ามาในมหาลัย แต่ว่าโดนยามจับได้ซะก่อน ก็เลยทำไม่ได้สมใจ"

สำหรับเรื่องอย่างอื่น หร่วนเฉินก็ไม่ได้เอามาใส่ใจซะเท่าไหร่

ไม่มีอะไรแตกต่างจากเมื่อก่อนซะเท่าไหร่ เพียงแต่ว่าคนที่ขวางทางเดินเขาในมหาลัยเปลี่ยนเป็นเยอะขึ้นมาหน่อยเท่านั้น

หร่วนซิงหว่านพูดขึ้น "ยังไงแกก็ให้บริษัทมาปรึกษากับแกหน่อยเถอะ หาผู้ช่วยมาให้สักคนน่าจะดีกว่า ฉันเห็นพวกซาแซงแฟนในอินเทอร์เน็ตดูน่ากลัวจะตายไป ไม่แน่อาจจะตามมาถึงบ้านแกแล้วก็ได้"

พูดมาถึงตรงนี้ หร่วนซิงหว่านเองก็รู้สึกว่านี่เป็นปัญหาอย่างหนึ่ง "ที่พักของแกในตอนนี้มันไม่ค่อยปลอดภัยเท่าไหร่ เดี๋ยวฉันซื้อบ้านใหม่ที่มันดูปกปิดมิดชิดกว่านี้ให้แกใหม่สักชุดดีกว่า"

หร่วนเฉินพูดขึ้น "ไม่ต้องหรอก ถ้าผมอยากจะย้ายบ้านละก็ ไปหาบริษัทก็ได้"

ในตอนที่พูดนั้น เขาก็หยุดนิ่งไปครู่หนึ่ง ไม่รู้ว่ากำลังคิดไปถึงไหนแล้ว

"งั้นตัวแกอยู่ข้างนอกต้องระวังตัวให้ดีหน่อยนะ มีเรื่องอะไรก็โทรหาฉันนะ"

"รู้แล้วครับ"

หร่วนซิงหว่านล้างผักเสร็จ ก็มองไปที่เขาทีหนึ่ง พอลังเลไปครู่หนึ่งแล้ว ก็หยิบมีดเล็กที่อยู่ข้าง ๆ ขึ้นมาแล้วยื่นไปให้ "แกปอกกระเทียมไปด้วยเลยดีกว่า"

ในตอนที่หร่วนเฉินยื่นมือมารับนั้น มือของหร่วนซิงหว่านก็หมุนเปลี่ยนทิศทางไป

มีดเล็กบาดลงบนนิ้วมือของหร่วนเฉินเบา ๆ จนเป็นแผลเล็ก ๆ อันหนึ่ง

หลายวินาทีผ่านไป ก็มีเลือดซึมออกมาหยดเล็ก ๆ

หร่วนซิงหว่านรีบวางมีดลงทันที แล้วดึงกระดาษออกมาสองแผ่นไปเช็ดเลือดให้กับเขา "ขอโทษนะ ฉันเหม่อลอยไปชั่วขณะ......"

หร่วนเฉินพูดขึ้น "ไม่เป็นไรหรอกครับ"

ผ่านไปครู่หนึ่ง โจวฉือเซินถึงพูดขึ้นว่า "นายกับสวี่วานเป็นยังไงบ้าง?"

พอหร่วนเฉินได้ยิน เรียวปากก็เม้มเข้าหากัน แล้วไม่พูดอะไร

โจวฉือเซินพูดต่อไปว่า "ดูท่าคงจะไม่ค่อยเป็นไปตามที่หวัง นายอายุน้อยเกินไปแล้ว จึงมักจะติดอยู่กับเรื่องที่ไม่มีความสำคัญอะไร"

ในตอนที่หร่วนซิงหว่านยกกับข้าวออกมาจากครัว ก็ได้ยินคำพูดพวกนี้ของโจวฉือเซินเข้า ก็เลยเปิดปากพูดขึ้นทันที "กินข้าวได้แล้ว"

มุมปากของโจวฉือเซินคลี่ยิ้มออกมาทีหนึ่ง แล้วก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ และหยุดพูดไปทันที

หร่วนเฉินนั่งอยู่ตรงนั้น ก้มหน้าลงไป จ้องมองดูปลาสเตอร์ที่ติดอยู่บนมือไป ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

อาหารมื้อนี้มีแค่เพ้ยซานซานกับหร่วนเฉินเพิ่มมาสองคน ก็เหมือนเกือบจะเป็นครอบครัวหนึ่งแล้ว มีหร่วนซิงหว่านอยู่ด้วย คอยคุมโจวฉือเซินเอาไว้บ้าง ให้เขาไม่พูดจาไปเรื่อย พวกเขาก็ถือได้ว่ากินข้าวกันได้อย่างผ่อนคลายสบาย ๆ แล้ว

พอกินข้าวเสร็จแล้ว เพ้ยซานซานก็เป็นคนรับงานล้างจานไป แล้วก็วิ่งเข้าห้องครัวไป

หร่วนเฉินเองก็จะไปแล้ว

พอส่งหร่วนเฉินไปที่หน้าประตูแล้ว หร่วนซิงหว่านเพิ่งจะเดินย้อนกลับมา ก็เห็นโจวฉือเซินที่ยืนรอเธออยู่ในที่ไม่ไกลมากนัก

หร่วนซิงหว่านเดินเข้ามา "มีอะไรเหรอคะ?"

โจวฉือเซินยกมือขึ้นมา บีบจมูกเธอเบา ๆ "ไม่มีอะไร ก็แค่รู้สึกว่าคุณน่ารักมากเลย"

หร่วนซิงหว่าน "?"

เธอจ้องมองโจวฉือเซินอย่างแปลกใจ คนคนนี้นี่แอบซ่อนอะไรไว้ในใจอีกนะ

หร่วนซิงหว่านพูดขึ้น "ต่อไปนี้คุณอย่าพูดจาไร้สาระต่อหน้าเสี่ยวเฉินอีกนะคะ เขา......"

"ก็เป็นเพราะว่าเขามีความกังวลพวกนั้น ผมถึงต้องช่วยเขาสักหน่อย ไม่ใช่เหรอ?"

หร่วนซิงหว่าน "......"

แย่จัง โดนเขารู้ทันอีกแล้ว

แต่คนที่ซวยที่สุด ก็ไม่พ้นเพ้ยซานซานที่อยู่ในครัว ที่ต้องโดนบังคับให้มาทนเห็นความหวานนี้

เธอล้างถ้วยไปด้วยแล้วก็ถอนหายใจไปด้วย แล้วทั้งตัวก็ชินชาไป