สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 797

อุปกรณ์มันก็พอมีอยู่

หลังจากที่สวี่วานยื่นของไปให้แล้ว ก็เห็นหร่วนเฉินหันหลังให้เธอแล้วนั่งลงไป

พอผ่านไปไม่นาน เขาก็เอาก้อนเส้นผมออกมาจากข้างในก้อนหนึ่ง

เขาพูดขึ้น "เสร็จแล้ว แค่โดนเส้นผมอุดตันไว้เท่านั้น"

พอสวี่วานเห็นเข้า ก็อดไม่ได้ที่จะไอขึ้นมาสองที "ช่วงนี้......แรงกดดันค่อนข้างหนัก เลยอดนอนเยอะไปหน่อย ก็เลยผมร่วงเยอะมาก เด็กที่อายุยังไม่ถึงยี่สิบอย่างพวกคุณ ไม่มีทางเข้าใจหรอก......"

หร่วนเฉินลุกขึ้นมา มายืนอยู่ตรงหน้าเธอ แล้วสูงกว่าเธอคืบหนึ่ง

สวี่วานถอยออกไปก้าวหนึ่งอย่างอัตโนมัติ มือยันอยู่บนอ่างล้างหน้า

หร่วนเฉินพูดขึ้น "ผมอายุยี่สิบแล้ว ไม่ใช่เด็ก ๆ แล้ว"

พอเผชิญหน้ากับความกดดันแบบนี้ สวี่วานก็พยายามฝืนยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย "อ๋อ......ใช่เหรอ? แต่ว่าฉันอายุยี่สิบหกแล้วนะ จากที่ฉันดูแล้ว ก็ยังเป็นเด็กอยู่ดี"

หร่วนเฉินบีบเข้ามาใกล้เธออีกนิด "ผมรู้ว่าคุณกำลังคิดอะไรอยู่ ผมเองก็เป็นอย่างนี้มาตลอด ไม่มีการกระทำที่ล้ำเส้นเกินไป ถ้าหากแบบนี้ มันทำให้ในสายตาคุณ เห็นผมเป็นเด็กคนหนึ่งมาตลอดละก็ ถ้าอย่างงั้น ผมต้องคิดทบทวนดูแล้ว ว่าวิธีของผมมันมีปัญหาหรือเปล่า"

ในตอนที่เขาพูดประโยคสุดท้ายนั้น ก็ค่อย ๆ โน้มตัวไป มือทั้งสองข้างยันอยู่ข้างลำตัวเธอ จนกักขังตัวเธอทั้งตัวเอาไว้กับช่องแคบระหว่างเขากับอ่างล้างหน้า

เห็นได้ชัดว่าสวี่วานนั้นคิดไม่ถึง ว่าเขาจะมีท่าทีแบบนี้ได้ จนแข็งทื่อไม่กล้าขยับเขยื้อนอยู่ตรงนั้นไปหลายวินาที

ตัวเธอติดอยู่กับอ่างล้างหน้าแล้ว จึงไม่มีทางถอนหนีได้

แต่ถ้าเธอเดินหน้าไปอีกก้าวหนึ่ง ก็จะโผเข้าไปอยู่ในอกเขาเลย

สวี่วานเองก็เพิ่งจะรู้สึกตัวในตอนนี้ ว่าหร่วนเฉินไม่ได้เงียบขรึมและเย็นชาอย่างที่เธอคิดไว้แล้ว แล้วก็ไม่ใช่น้องชายอะไรที่มึนงงไม่รู้จักความรักสักนิดแบบนั้นแล้ว

เขาก็แค่ เป็นอย่างที่เขาว่า ไม่เคยกระทำอะไรที่เกินเลยต่อเธอมาก่อนเท่านั้น

นั่นก็เป็นเพราะว่า เขาชอบเธอ กลัวจะทำให้เธอตกใจจนหนีไป

ก็เลยพยายามมีมารยาทมาตลอด

แต่ว่าตอนนี้ เหมือนกับว่าจะเป็นตัวตนที่แท้จริงของเขาแล้ว

เป็นหมาป่าที่จำศีลรอการล่าเหยื่อ คอยหลบซ่อนอยู่ภายใต้ท่าทีที่เรียบเฉย และเก็บกรงเล็บและเขี้ยวแหลมเอาไว้

ลูกหมาป่าก็คงจะเป็นแบบนี้แหละ

แต่ว่าสวี่วานก็ล้มลุกคลุกคลานอยู่ในวงการบันเทิงที่มีชื่อเสียงอย่างนี้มานานหลายปี จะเป็นคนที่โดนทำให้ตกใจไปง่าย ๆ แบบนี้ได้ยังไง เธอยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย พยายามรักษาบรรยากาศให้ดูผ่อนคลาย "อายุยี่สิบปี มันง่ายที่จะเกิดความรู้สึกที่หุนหันพลันแล่นและบอบบางอย่างหนึ่งขึ้นมาจริง ๆ ฉันก็เคยอธิบายไปแล้ว แต่ว่าเสี่ยวเฉิน ฉันคิดกับคุณเป็นแค่น้องชายจริง ๆ ไม่งั้นถ้าพูดตามอายุอย่างฉันนั้น จะเล่นกับคุณหน่อยก็ไม่เป็นไร คุณทั้งอายุยังน้อยแล้วก็หล่อเหลา ฉันก็ไม่ได้เสียเปรียบอะไรด้วย แต่ว่า....."

"เล่นเหรอ" หร่วนเฉินถามเธอขึ้นมาด้วยท่าทีสงบนิ่ง "จะเล่นยังไง? ผมอะไรก็ได้ทั้งนั้น"

สวี่วาน "......"

เธอพยายามรักษาความสงบนิ่ง "คุณยังไม่เข้าใจความหมายของฉัน ฉันจะบอกว่า......"

"ความหมายของคุณคือ คุณชอบผม แต่เป็นเพราะว่าคุณอายุมากกว่าผมหกปี ดังนั้นคุณก็เลยยอมรับความรักในครั้งนี้ไม่ได้ใช่ไหม?"

"ใช่ แต่ว่าฉัน......"

ในวินาทีที่พูดคำพูดออกจากปาก ทั้งตัวสวี่วานก็นิ่งอึ้งไปเลย เมื่อกี้เธอพูดอะไรออกไปนะ?

นี่เธอยอมรับไปแบบนี้เลยเหรอ?

พอเห็นท่าทางที่ตกตะลึงของเธอ มุมปากของหร่วนเฉินก็คลี่ยิ้มขึ้นมาใหม่อีกครั้ง "ผมเข้าใจแล้ว"

พอเห็นว่าเขาจะไปแล้ว สวี่วานกับดึงตัวเขาไว้ แล้วก็รีบร้อนจะอธิบาย "คุณเข้าใจอะไรกัน? ฉันก็แค่......วันนี้ดื่มมากไปหน่อย สมองก็เลยไม่ตื่นตัว คุณจะมาเชื่อคำพูดของคนเมาคนหนึ่งได้ยังไงกัน ไม่......นี่คุณหลอกให้คนเมาคนหนึ่งพูดออกมาเหรอ? ฉันพูดไปเรื่อยทั้งนั้น คุณห้ามเชื่อแม้แต่ตัวเดียวเลยนะ!"

"ดื่มเหล้ามาเหรอ?"

เรื่องมันมาถึงขั้นนี้แล้ว สวี่วานก็ทำได้แค่กัดฟันพูด "ใช่!"

ดวงตาดำของหร่วนเฉินจดจ้องอยู่ที่เขา แล้วพูดเสียงต่ำขึ้นว่า "ขอตรวจสอบได้ไหมครับ?"

"ได้......ได้ซิ"

เขาคงจะไปลากเธอไปที่ข้างถนน แล้วให้เธอไปเป่าเครื่องวัดแอลกอฮอล์ตรงด่านตรวจเมาแล้วขับหรอกนะ

ดังนั้นถึงสวี่วานจะหวาดระแวง แต่ก็ไม่ได้ถอยหนีหรอกนะ