สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 801

สวี่วานและหร่วนซิงหว่านพวกเธอกินข้าวและพูดคุยกันจนถึงสี่ทุ่มครึ่งจึงกลับบ้าน

เนื่องจากเธอดื่มเหล้าไปนิดหน่อย จึงไม่ได้ขับรถแต่เรียกรถคันหนึ่งแทน

ในระหว่างทางกลับ สวี่วานมองออกไปยังนอกหน้าต่างตลอดเวลา ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

แต่ดูเหมือนเหม่อลอย

เมื่อเข้ามาในหมู่บ้าน ขึ้นลิฟต์มา โทรศัพท์ก็สั่นเล็กน้อย เป็นเพื่อนตอนกลางวันที่เตือนเธอเกี่ยวกับสินค้าตัวใหม่

เกือบลืมไปแล้วเชียว

สวี่วานปวดที่ขมับมาก ขณะที่ส่งข้อความเสียงหาหร่วนซิงหว่าน ก็เดินออกจากลิฟต์มาด้วย

" เพื่อนของฉันอยากได้ต่างหูที่ฉันใส่วันนี้ แต่บนเว็บไซต์ไม่มีของแล้ว ที่ห้องทำงานของพวกเธอยังมีเหลืออยู่ไหม? ถ้ามีล่ะก็ ฉันจะให้เพื่อนเข้าไปเอาพรุ่งนี้... "

พูดไปได้แค่ครึ่งเดียว สวี่วานก็ต้องชะงัก มือก็ปล่อยออกจากตัวบันทึกเสียงโดยอัตโนมัติ

เธอพูดขึ้น: " ทำไมคุณ..... "

หร่วนเฉินนั่งยองๆอยู่หน้าประตูบ้านของเธอ กำลังนั่งเลื่อนโทรศัพท์ สันกรามที่ดูเฉียบคมนั่นโดนแสงที่หน้าจอกระทบ ยิ่งทำให้รู้ลึกซึ้งอย่างแปลกประหลาด

ด้านข้างของเค้าวางผลไม้กับผักสองถุงที่ซื้อมาจากห้าง

เมื่อเห็นเธอ หร่วนเฉินจึงเก็บโทรศัพท์ แล้วลุกขึ้นยืน

สวี่วานพูดว่า: " คุณมาแต่เมื่อไหร่? "

หร่วนเฉินเม้มปาก: " ก็ไม่นานมาก "

สวี่วานไม่เชื่อ สายตามองไปยังถุงช็อปปิ้งที่วางอยู่บนพื้น ในนั้นไม่รู้ว่าของอันไหนละลายจนกลายเป็นน้ำ ที่พื้นเลยมีน้ำนองอยู่เล็กๆ

ในใจก็พูดความเป็นไปได้ขึ้นมา เธอพูดด้วยความไม่อยากจะเชื่อ: " คุณคงไม่ได้เลิกเรียนแล้วตรงมาที่นี่เลยนะ? "

หร่วนเฉินไม่ได้พูดอะไร แต่หิ้วถุงช็อปปิ้งขึ้นมา

สวี่วานรู้ ว่าเธอเดาถูก

เธอจึงเปิดประตูและพูดขึ้นมาว่า: " คุณมาถึงแล้วทำไมไม่โทรหาฉัน หรือว่า..... "

จะไปนั่งที่ป้อมยามก็ยังดีนะ ทางที่นั่งอยู่ตรงนี้ตั้งนานแท้ๆ

หร่วนเฉินพูดเสียงทุ้มต่ำ: " กลัวว่าคุณยุ่งเลยไม่อยากรบกวนคุณ "

สวี่วานที่กำลังเปิดประตูอยู่ก็ชะงักไป ทั้งตัวรู้สึกควบคุมไม่ไหวแล้วหายใจอย่างแรง

นี่มัน... ทำให้เราใจเต้นอย่างบ้าข้างไปแล้วไหมล่ะ

ตอนกลางวันยังเป็นหมาป่าเจ้าเล่ห์ที่มีจุดประสงค์แอบแฝงเลย พอตกกลางคืนกลายเป็นหมาน้อยขี้อ้อนไปซะงั้น

เปลี่ยนไปเปลี่ยนมาตามใจชอบเลยนะ

แล้วแบบนี้ใครจะต้านไหวล่ะ?

สวี่วานกระแอมเสียง สุดท้ายก็เปิดประตู: " งั้นก็เข้ามาก่อนสิ "

หร่วนเฉินถือของในมือแล้วตรงดิ่งไปยังห้องครัว

สวี่วานเดินเข้าไปแล้วหยุดอยู่ข้างเขา พร้อมอธิบายด้วยท่าทีอึกอัก: " ตอนกลางคืนฉันไม่ได้ทำงาน แต่ไปกินข้าวกับพี่สาวเธอนั่นแหละ..... ถ้าครั้งหน้าเจอเรื่องแบบนี้อีก นายก็ไม่ต้องรอฉันนะ โทรมาเลย ถึงฉันจะยุ่งอยู่กับงาน แต่ถ้าเห็นฉันจะรีบตอบทันที เพราะมันดีกว่าการที่คุณต้องมานั่งรอตั้งหลายชั่วโมงแบบนี้ "

หร่วนเฉินหยิบของออกมาจากถุงช็อปปิ้งทีละอัน จากนั้นก็วางในตู้เย็น และพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย: " ผมคิดว่าคุณบอกรหัสห้องกับผมไว้ก็ได้ "

สวี่วาน: " ...... "

สวี่วาน: " ไม่มีทาง! "

หร่วนเฉินฉีกยิ้มที่มุมปาก จากนั้นก็ตอบอืมเบาๆ

สวี่วานนั่งลงตรงหน้าโต๊ะ ดูเหมือนเมื่อวานจะนอนไม่ค่อยหลับ วันนี้ก็วิ่งวุ่นทั้งวัน ทำให้เหนื่อยล้ามาก เธอไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่จะเปิดปากพูด: " มีอะไรดื่มไหม? ดื่มเหล้ามานิดหน่อยเลยกระหายน้ำอ่ะ "

หร่วนเฉินหยิบน้ำผลไม้ขวดหนึ่งออกมาจากถุงช็อปปิ้งพร้อมยื่นให้เธอ

สวี่วานสูดหายใจแล้วดื่มลงไปครึ่งขวด

เมื่อหร่วนเฉินวางของเสร็จแล้ว ก็หันมาพูดว่า: " ผักผลไม้ในนี้ ยังมีอาหารมังสวิรัติด้วย ถ้าไม่รู้จะกินอะไรก็ลองเปิดดูแล้วกัน "

สวี่วานวางน้ำผลไม้ลงช้าๆ แล้วพูดเนิบๆ: " ฉันรู้สึกว่าที่คุณทำคงเสียแรงเปล่า เพราะกว่าที่ฉันจะคิดว่าควรจะเปิดตู้เย็นนั่น ของในนั้นคงเสียหมดแล้ว "

หร่วนเฉินชะงักไปก่อนจะพูดขึ้นว่า: " ผมบอกแล้ว ผมจะมาทำให้กิน "

สวี่วานใช้มือข้างหนึ่งยันไว้กับโต๊ะ และประคองศีรษะไว้ แต่ไม่รู้ว่าเป็นเพราะดื่มเหล้าหรือเปล่า เลยมีความกล้าที่จะถามขึ้นมา: " ตกลงคุณชอบฉันเพราะอะไรกันแน่? ดูเหมือนว่านอกจากฉันจะมีหน้าตาสะสวย การแสดงก็พอได้ แต่อย่างอื่นฉันไม่มีอะไรเลย คุณก็ไม่ใช่พวกติ่งดารา ไม่มีเหตุผลที่จะ..... "

" ผมน่ะมันคนชอบมองแต่เปลือก ชอบคนสวยๆ "

สวี่วานพูดออกมาอย่างจริงจัง: " วงการบันเทิงคนที่มีหน้าตาสวยก็ไม่น้อยนะ โดยเฉพาะพวกดาราวัยรุ่นสาวๆ ดูเหมือนว่าไม่นานมานี้เจียเหอเพิ่งจะเซ็นสัญญาไอดอลเกิร์ลกรุ๊ป อายุก็ไม่ต่างจากนายมาก ไม่ควรจะลองทำความรู้จักพวกเธอสักหน่อยนะ "

ช่างมันเถอะ ความรู้สึกของเค้าเอง เค้าก็คงรู้ดีอยู่แก่ใจ

เธอจะถามมากไปก็คงไม่ดีเท่าไหร่

แต่ว่าตอนนี้ก็จะเที่ยงคืนแล้ว โจวฉือเซินก็ยังไม่กลับมาเลย

แล้วก็ไม่รู้ว่าเค้ากินข้าวหรือยัง

หร่วนซิงหว่านหาวขึ้นมาหนึ่งวอด พยายามฝืนทนความง่วง แล้วกดสั่งเดลิเวอรี่หลายอย่าง แล้วทิ้งเบอร์โทรศัพท์ของหลินหนานเอาไว้ จากนั้นก็วางโทรศัพท์แล้วหลับไป

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว เมื่อเธอตื่นขึ้นมาฟ้าก็สว่าง

เห็นเงาร่างของใครบางคนยืนอยู่ในห้อง หร่วนซิงหว่านก็ขยี้ตา แล้วลุกขึ้นมานั่ง น้ำเสียงบ่งบอกถึงความอ่อนเพลีย: " คุณเพิ่งกลับมาหรือกำลังจะออกไปข้างนอกล่ะ? "

โจวฉือเซินหันกลับมา ความพูดด้วยน้ำเสียงที่แหบพร่า: " ผมเสียงดังทำให้คุณตื่นเหรอ? "

หร่วนซิงหว่านส่ายหัว

โจวฉือเซินเดินเข้ามา พร้อมโอบเธอไว้เบาๆ: " นอนต่อเถอะ "

บนร่างกายเค้ายังคงลงเหลือความเย็นไว้ บอกได้ว่าเค้าเพิ่งจะกลับมา

หร่วนซิงหว่านรู้สึกว่าที่หลับไปค่อยยังชั่วแล้ว จึงรู้สึกสดชื่นขึ้นมาบ้าง เธอเค้ากับตัวเข้าไปหาโจวฉือเซินเพื่อหาจุดที่สบายสำหรับพิง: " พักนี้งานเริ่มยุ่งอีกแล้วเหรอ? "

" ก็ยังพอได้นะ แต่ก็ยังพอหาเวลาปั๊มลูกได้อยู่ "

หร่วนซิงหว่าน: " ...... "

คนคนนี้ก็นะอยู่ให้มันปกติบ้างไม่ได้หรือไง!

หร่วนซิงหว่านไม่อยากสนใจเค้าแล้ว

โจวฉือเซินขำออกมาด้วยเสียงแหบต่ำ: " เอาน่า นอนเป็นเพื่อนผมอีกสักหน่อยนะ "

หร่วนซิงหว่านมองไปที่เวลา ก็เห็นว่าเพิ่งจะหกโมงกว่า

ก็ยังเช้าเกินไปนั่นแหละ

เธอจึงหลับตาลงอีกครั้ง ปากก็พูดออกมาเสียงเบาๆว่า: " ที่บริษัทไม่ได้มีห้องพักผ่อนเหรอ คุณไปๆ มาๆ หลายรอบคงยุ่งน่าดู สู้นอนที่นั่นเลยไม่ดีกว่ารึไง "

โจวฉือเซินตอบด้วยเสียงแหบต่ำ: " กลัวคุณตื่นมาแล้วไม่เจอผมจะเป็นห่วงเอา "