สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 802

สามวันต่อมาเพ้ยซานซานได้เดินขึ้นสู่เส้นทางการไปลอนดอนอย่างเป็นทางการ

หลังจากลงเครื่องแล้ว ก็เป็นเวลาสี่ทุ่มกว่า เธอจึงจัดการจองโรงแรมแล้วเข้าพัก

เพื่อที่จะเตรียมไปcomplex เพื่อเจอพ่อของหร่วนซิงหว่านในเช้าวันพรุ่งนี้

เมื่อเย็นตัวลงไปยังอ่างน้ำอันแสนหรูหราของโรงแรม เพ้ยซานซานก็ส่งข้อความเสียงหาหร่วนซิงหว่านพร้อมพูดว่า: " ซิงซิง ตอนนี้ฉันถึงโรงแรมแล้วนะ เธอบอกพ่อเธอหรือยัง? "

ผ่านไปไม่นาน หร่วนซิงหว่านก็โทรกลับมา

ก่อนที่เพ้ยซานซานจะออกเดินทาง พวกเธอก็คิดหนัก รู้สึกว่าเหตุผลของสินค้าพิเศษอะไรที่พบมานี่มันดูเหตุผลไม่ค่อยพอเท่าไหร่

ด้วยเหตุผลนี้ หร่วนซิงหว่านก็เลยตัดสินใจให้เพ้ยซานซานพก'ดาวเต็มฟ้า'ที่เป็นชุดเครื่องประดับมาด้วย แล้วมอบมันให้William เพื่อที่จะแจกเป็นของกำนัลให้กับพนักงาน

แบบนี้ไม่เพียงแต่เป็นการขยายชื่อเสียงของตัวสินค้าในต่างประเทศ แต่ยังเป็นโอกาสเหมาะที่จะหาข้ออ้างในการทำเรื่องนี้ได้

Williamก็คงจะไม่สงสัยอะไร

หร่วนซิงหว่านถาม: " เทศกาลรูปภาพเป็นวันมะรืนใช่ไหม?"

เพ้ยซานซานตอบ: " ใช่ พรุ่งนี้ฉันจะเข้าไปเจอพ่อเธอ เพื่อที่จะพยายามเอาDNA จากนั้นวันมะรืนฉันก็จะไปร่วมงานนิทรรศการรูปถ่าย ถ้าไม่มีเรื่องอะไร ก็คงจะนั่งไฟลท์มะรืนกลับไปได้ "

" ไม่เป็นไร ถึงตอนนี้ก็ยังไม่รีบที่จะรู้ผลอะไรขนาดนั้น เธอก็เที่ยวให้สนุกสักวันสองวันแล้วค่อยกลับมาก็ได้ "

" แต่ฉันอยากรู้ผลนี่นา " เพ้ยซานซานพูด จากนั้นก็ชะงักไป เรากลับรู้สึกได้ถึงคำตอบที่ชัดเจนแล้ว ตัวยิ่งรีบก็ยิ่งแสดงถึงผลการชี้ขาดระหว่างพ่อลูกยิ่งทำให้คนไม่สบายใจนัก ควรจะทำใจให้สงบถึงจะถูก

เธอจึงแบมือสัมผัสกลีบดอกไม้ที่ลอยอยู่บนน้ำ: " ไม่มีปัญหา งั้นฉันใช้โอกาสนี้เที่ยวสักวันสองวันแล้วกันนะ "

หร่วนซิงหว่านพูด: " ได้สิ งั้นเธอก็รีบพักผ่อนล่ะ นั่งเครื่องบินตั้งสิบกว่าชั่วโมงคงเหนื่อยน่าดูเลย "

" เนาะ บ๊ายบายนะ "

หลังจากวางสายไปแล้ว เพ้ยซานซานก็แช่น้ำอยู่ครึ่งชั่วโมง ถึงจะลุกออกจากอาบน้ำ

ไม่รู้เป็นเพราะวิ่งเต้นทั้งวันเลยทำให้เหนื่อย หรือเป็นเพราะประโยชน์ของน้ำมันหอมระเหยที่แช่เมื่อกี้ เลยไม่จำเป็นต้องแก้ปัญหาเจ็ตแล็ก

เพ้ยซานซานทิ้งตัวลงบนเตียงไม่นานก็หลับไป

เป็นค่ำคืนที่หลับอย่างสบายเสียจริง

เช้าวันถัดมาตอนสิบโมง เพ้ยซานซานถือสัมภาระ เตรียมที่จะลงไปcomplex ชั้นล่าง

ที่เคาน์เตอร์ในตึกใหญ่ไม่หญิงชาวอังกฤษคนหนึ่ง ใช้สำเนียงบริติชถามเธอว่ามาทำอะไร

เพ้ยซานซานใช้ภาษาอังกฤษตอบกลับว่า: " ฉันมาพบคุณWilliamค่ะ ฉันเป็นเพื่อนของลูกสาวเค้า แล้วเอาของไม่เขานิดหน่อย "

ข่าวคราวนี้ ก็ถูกส่งต่อมายังห้องของผู้ช่วย

หญิงสาวชาวอังกฤษจึงพาเธอขึ้นลิฟต์มา เมื่อกดไปยังชั้นที่ต้องการแล้ว ก็พูดภาษาอังกฤษกับเธอว่า: " คุณผู้หญิงคะ เมื่อออกจากลิฟต์ไปแล้วจะมีคนรอรับคนอยู่ค่ะ "

เพ้ยซานซานพยักหน้า พร้อมพูดขอบคุณกับเธอ

ประตูลิฟต์ค่อยๆเปิดออก เพ้ยซานซานก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมา

นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้เข้าบริษัทใหญ่โตขนาดนี้นะ ตั้งแต่ห้องโถงมายันลิฟต์ ทุกที่ดูสะอาดและสว่างไสวไปหมด ไม่มีแม้แต่ฝุ่น และยังดูเป็นภาพรักอันดับต้นของบริษัทต่างชาติอีกต่างหาก

ก็พอจะดูออกว่าบรรยากาศการทำงานคงจะเป็นระเบียบและทางการน่าดู

ถ้าจะบอกว่าไม่ตื่นเต้นก็คงโกหกไปหน่อย

ตอนที่เพ้ยซานซานยังเรียนหนังสืออยู่ ภาษาอังกฤษก็สอบผ่านระดับหกแล้ว แต่หลายปีมานี้หาโอกาสใช้ไม่ค่อยได้ อย่างมากสุดก็แค่ใช้สื่อสารง่ายๆเท่านั้น ถ้าคำศัพท์ลงลึก ก็มีบ้างที่ทำให้เธอไม่เข้าใจ

ในขณะที่เธอกำลังคบคิดอยู่นั้น ว่าเธอจะทักทายผู้ช่วยอย่างไร ประตูลิฟต์ก็ค่อยๆเปิดออก

เมื่อเห็นร่างของใครคนหนึ่งยืนอยู่ด้านนอก เพ้ยซานซานก็ยกมือขึ้นทักทาย และพูดอย่างระมัดระวังว่า: " Hell.... "

ชายคนนั้นก็หันมา

เพ้ยซานซาน: " ..... "

เธอคิดไว้แล้วว่าจะต้องเจอเขา แต่ไม่นึกว่ามันจะเร็วขนาดนี้

Danielรับสัมภาระในมือของเธอ แล้วพูดเนิบๆ: " Williamกำลังประชุมอยู่ เดี๋ยวผมจะพาคุณไปรอที่ห้องทำงาน "

" อ๋อ ดีเลย "

เพ้ยซานซานเดินตามหลังเขาไป พอเจอเขาที่นี่ ให้ความรู้สึกแปลกๆมากกว่าตอนเจอที่หนานเฉิงเสียอีก

ประมาณว่าหนานเฉิงคือถิ่นของเธอ แต่กับที่นี่ เขาคือเจ้าถิ่น

แต่สำหรับเธอแล้วลอนดอนคือเมืองที่เต็มไปด้วยความไม่คุ้นเคย แต่พอได้อยู่ข้างกายเขาแล้ว มันทำให้รู้สึกดีอยากที่จะคลี่คลายตัวเองให้เห็นถึงความคุ้นเคยแบบแปลกๆ

ราวกับกำลังล่องลอยอยู่ในมหาสมุทรที่ไร้ขอบเขต แต่ก็ดันไม้ขอนไม้ที่ลอยบนผิวน้ำได้โดยทันตั้งตัว

แปลกจริงๆ มันทำให้รู้สึกถึงความสบายใจบางอย่าง

เมื่อถึงห้องทำงานแล้ว Danielก็พูดกับผู้ช่วยที่ประจำอยู่ตรงนั้น: " ซื้อกาแฟมาซักแก้วนะครับ ขอเป็นอเมริกันโน่ "

ผู้ช่วยกำลังตอบรับและจะออกไป เพ้ยซานซานก็รีบโบกไม้โบกมือแล้วพูดว่า: " ไม่ไม่ไม่ ขอเป็นน้ำแก้วนึงก็พอค่ะ "

หลังจากลองให้ผู้ช่วยออกไปแล้ว เพ้ยซานซานก็รู้สึกเหมือนมีสายตาของใครมองอยู่ ปรากฏว่าเป็นเพ้ยซานซานที่กำลังมองเธอ เธอนิ่งไปสักพักจึงจะพูดว่า: " หมอบอกให้กินน้ำเยอะๆ น้ำเปล่าดีกับสุขภาพมากกว่า..... "

เพ้ยซานซานไม่ได้พูดอะไร แต่พูดแค่ว่า: " กินข้าวเช้ามาหรือยัง? "

" กินแล้ว ที่โรงแรมมีข้าวเช้านะ "

เพ้ยซานซานตอบ: " นั่งสิ ผมยังมีธุระที่ต้องไปทำ ขอตัวก่อน ถ้าคุณมีปัญหาอะไรก็ให้พวกเขาเรียกผมได้เลยนะ "

เพ้ยซานซานพยักหน้า: " โอเค "

ประตูห้องทำงานปิดลง เธอนั่งลงบนโซฟา เพราะแบมือมาก็ปรากฏว่าเต็มไปด้วยเหงื่อ

ในห้องนี้ไม่มีที่เขี่ยบุหรี่ ดูเหมือนว่าWilliamคงไม่สูบบุหรี่สินะ

เธอก้มตัวลงไปแถวพื้นใต้โต๊ะทำงาน แล้วมองอย่างละเอียด เพื่อที่จะหาว่ามีเส้นผมตกอยู่หรือไม่

ในขนาดนั้นเอง ก็มีเสียงดังออกมาจากเหนือศีรษะ: " คุณเพ้ย? "

เพ้ยซานซานแหงนหน้าขึ้นมามอง ดูตกใจเล็กน้อย: " เอ่อ... อะไรหรือคะ? "

ในเมื่อผู้ช่วยมีน้ำแก้วหนึ่ง พร้อมกับถามด้วยความอัธยาศัยดี: " คุณเพ้ยทำอะไรตกหรือคะ? "

เพ้ยซานซานเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้ ก็จะไปที่ต่างหูตัวเอง: " อ้อ พอดีต่างหูของฉันร่วงค่ะ กำลัง.... หาอยู่ "

" ให้ฉันช่วยหาไหมคะ? "

เพ้ยซานซานเลยรีบลุกขึ้น: " ไม่ต้องหรอกค่ะ มันเล็กเกินไป คงจะหาไม่เจอแล้ว "

ผู้ช่วยได้ยินดังนั้นจึงพูดว่า: " ทุกวันจะมีพนักงานมาทำความสะอาดนะคะ ถ้าเจอแล้วก็ฉันจะส่งให้คุณเพ้ยเลยค่ะ "

คุณเพ้ยขำแห้ง: " โอเคค่ะ ขอบคุณนะคะ "

ในขณะที่พูด เธอก็กลับไปนั่งที่โซฟาเหมือนเดิม

ผู้ช่วยจึงพูดว่า: " คุณWilliamให้ดิฉันมาถามคุณเพ้ยว่าชอบกินอะไร ดิฉันจะได้ไปสั่งโรงครัวเอาไว้ในตอนกลางวัน "

คุณเพ้ยตอบ: " ฉัน... อะไรก็ได้ค่ะ ไม่เคยมาที่นี่เลย แค่อร่อยก็พอแล้ว "

ผู้ช่วยตอบว่า: " ได้เลยค่ะ ถ้างั้นฉันจะสั่งเป็นเมนูเด่นของที่นี่เหรอคะ คุณเพ้ยลองชิมได้เลย ถ้าไม่ถูกปากแล้วก็เดี๋ยวตอนบ่ายฉันจะจัดเป็นของว่างจีนให้แทน "

" ขอบคุณนะคะ "

ผู้ช่วยก็พูดขึ้นอีกว่า: " คุณWilliamและส่งมอบหน้าที่เวรแล้ว บอกว่าคุณเพ้ยนำของมาด้วย ให้ดิฉันจัดการเรื่องนี้ "

" อ๋อค่ะ " เพ้ยซานซานตอบรับ แล้วเดินไปเปิดกระเป๋าสัมภาระ จากนั้นก็หยิบกระเป๋าเครื่องประดับออกมาหลายใบ "

พวกนี้มีทั้งสร้อย ต่างหู แล้วก็แหวน เป็นแบบที่ออฟฟิศของเรามีทั้งหมดในปัจจุบัน ฉันเอามาหมดเลยค่ะ คุณลองดูนะคะ "

ผู้ช่วยพยักหน้า: " ฉันเข้าใจแล้วค่ะ คุณเพ้ยวางใจได้เลยนะคะ ฉันจะประสานงานต่อให้ฝ่ายดำเนินงานค่ะ รับประกันว่าแบนด์ของพวกคุณจะต้องได้รับผลโฆษณาที่น่าพึงพอใจอย่างแน่นอน "

ถึงแม้ครั้งนี้ จุดประสงค์ของการมาของเพ้ยซานซานจะไม่ใช่สิ่งนี้ก็ตาม แต่ถ้าสามารถเปิดช่องทางการขายในลอนดอนแบบนี้ได้ ดูเหมือนว่าก็ไม่เลวเหมือนกัน

เธอตอบว่า: " งั้นรบกวนด้วยนะคะ "