สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 803

ผู้ช่วยเอาของจากสัมภาระออกไปไม่นาน Williamก็กลับมาแล้ว

เพ้ยซานซานจึงรีบลุกขึ้นแล้วพูดว่า: " คุณ... คุณลุง "

Williamยิ้มให้กับเธอแล้วพยักหน้าทักทาย: " คงรอนานแล้วล่ะสิ "

" ไม่นานเลยค่ะ หนูมาช้าด้วย ผู้ช่วยของคุณลุงเพิ่งจะเอาของไปเมื่อกี้เอง "

Williamหันไปมองดูเวลา ก็วางเอกสารและพูดว่า: " นี่ก็นานแล้ว ไปกินข้าวกันก่อนเถอะ "

เพ้ยซานซานตอบ: " ได้เลยค่ะ "

ด้วยความที่ก่อนหน้านี้ในหนานเฉิงก็เคยเจอกับWilliamมาบ้างแล้ว เค้าก็เป็นคนที่อบอุ่นและใจดีคนหนึ่ง พอพูดคุยกันไม่กี่ประโยคเลยทำให้เพ้ยซานซานรู้สึกผ่อนคลายลงมาบ้าง

เมื่อลงไปถึงชั้นล่าง ด้านข้างก็มีผู้ช่วยเดินตามมา แล้วเปิดประตูรถให้

หลังจากขึ้นรถไปแล้ว เพ้ยซานซานก็รถหน้าต่างลง ยังไม่ทันได้สูดหายใจ สายตาก็มองผ่านกระจกก็เห็นกับดวงตาคู่หนึ่งที่คุ้นเคย

เพ้ยซานซาน: " ..... "

ใครก็ได้ช่วยด้วย

Williamขึ้นรถจากประตูอีกฝั่งหนึ่ง เมื่อเห็นดังนั้นก็พูดว่า: " นี่คือ Danielเธอคงจะรู้จักแล้วสิ "

เพ้ยซานซานพยักหน้าทื่อๆ: " รู้จักค่ะ "

เมื่อประตูปิดลง Williamก็พูดกับDanielว่า: " ไปเถอะ "

Danielตอบอืม ก่อนจะขับรถออกไป

สถานที่กินข้าวอยู่ห่างจากบริษัทค่อนข้างไกล ต้องขับรถไปเป็นเวลากว่าครึ่งชั่วโมงจึงจะถึงที่หมาย

หลังจากลงจากรถแล้ว Danielก็ส่งกุญแจรถให้กับพนักงานหน้าประตูทางเข้า แล้วให้เขานำรถไปจอด

เพ้ยซานซานเดินตามหลังWilliam ขณะที่เดินก็รู้สึกปวดหัวไปด้วย

ที่แท้ฟ้าจะมอบหมายภาระอันใหญ่ยิ่งให้กับใครคนหนึ่งต้องให้เขาลำบากฝ่าฟันก่อนสิ้นลมสินะ?

นี่มัน.... จะทรมานเกินไปหรือเปล่า

เมื่อมาถึงทางเข้าห้องอาหารแล้ว Danielก็พูดกับพนักงานเป็นภาษาอังกฤษว่า: " เอาอาหารมาเสิร์ฟเลย "

พนักงานตอบรับแล้วเดินออกไป

เมื่อเห็นว่าเพ้ยซานซานยังคงยืนเคอะเขินอยู่ตรงประตู Williamจึงพูดว่า: " คุณเพ้ย นั่งสิ "

เพ้ยซานซานเงยหน้าขึ้น ก่อนจะรู้จักระวัง" ค่ะ " แล้วก็พูดว่า: " คุณลุงคะ คุณลองเรียกชื่อหนูเลยก็ได้ค่ะ เรียกหนูว่า.....ซานซานจะดีกว่า "

Williamยิ้ม แล้วส่งสัญญาณบอกให้เธอนั่งลง จากนั้นก็พูดต่อว่า: " William ฉันได้ยินซิงหว่านบอกว่า ถ้าไงที่เธอมาลอนดอน ก็เพื่อนมาดูนิทรรศการถ่ายภาพเหรอ? "

เพ้ยซานซานที่นั่งอยู่ตรงนั้นก็ตอบกลับมาว่า: " ใช่ค่ะ นิทรรศการครั้งนี้มีผลงานของช่างถ่ายภาพรุ่นก่อนมากมาย หนูชอบมากเลยค่ะ "

Williamก็พูดอีกว่า: " เมื่อไหร่ล่ะ? "

" ห้องนิทรรศการเปิดหลายวันค่ะ หนูน่าจะไปพรุ่งนี้ "

Williamพูดออกมามันกำลังคิดอะไรบางอย่าง: " พรุ่งนี้ "

เค้าชะงักไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดว่า: " เพื่อมาอยู่ที่นี่ก็คงจะไม่คุ้นสินะ งั้นพรุ่งนี้Danielไม่มีธุระพอดี ให้เค้าไปเป็นเพื่อนเธอก็แล้วกัน "

เพ้ยซานซานได้ยินดังนั้นก็โบกมือพัลวัน: " ไม่ต้องหรอกค่ะไม่ต้อง หนูไปคนเดียวก็โอเคแล้ว ไม่ต้องลำบากหรอกค่ะ "

บนตัวของเธอเต็มไปด้วยคำปฏิเสธ

ในตอนนั้นเอง Danielก็ดังขึ้นมาจากด้านข้าง: " ไม่เห็นจะลำบากตรงไหน "

เพ้ยซานซาน: " ........ "

Williamยิ้มอ่อนและพูด: " งั้นเอาแบบนี้แล้วกัน เพราะยังไงพวกเธอก็รู้จักกัน งั้นอีกกี่วันที่เหลือ นายก็พาซานซานไปเที่ยวหน่อยแล้วกันนะ "

" คุณลุงคะ หนู..... "

" เพราะยังไงหนูก็เรียกฉันว่าคุณลุงไปแล้ว ฉันก็ต้องจัดการเรื่องความปลอดภัยของเธอในตอนที่อยู่ในลอนดอน ไม่งั้นฉันก็ไม่รู้ว่าจะบอกกับซานซานยังไง "

เพ้ยซานซานอ้าปากค้าง ถ้าปฏิเสธต่อก็คงดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่

เธอจึงทำได้แค่ตอบ: " ถ้างั้นขอบคุณนะคะคุณลุง "

" ไม่ต้องเกรงใจ มันสมควรแล้ว "

ในเวลาไม่นาน อาหารก็ทยอยเข้ามาเรื่อยๆ

ที่โต๊ะอาหาร บทสนทนาส่วนใหญ่ระหว่างWilliamกับเพ้ยซานซาน ก็เป็นหัวข้อเกี่ยวกับหร่วนซิงหว่านทั้งนั้น

Danielที่นั่งอยู่ตรงนั้น ก็ไม่ได้พูดอะไรเท่าไหร่

แต่เพ้ยซานซานมันจะมีความลับอะไรบางอย่าง เพราะในขณะที่คุยกับWilliam เธอก็จะเอาแต่สังเกตการณ์เขาอยู่ตลอด แล้วก็คิดว่าควรจะใช้วิธีอะไรดีที่จะเอาตัวอย่างDNA ไปทำการทดสอบ

Williamไม่เหมือนกันกับหร่วนเฉิน ถึงจะเป็นผู้ใหญ่ แต่ก็ไม่ได้สนิทมาก

แล้วในตอนนี้ ในที่สุดเธอก็ได้สัมผัสถึงอารยธรรมที่แตกต่าง

Danielเหลือบมองเธอ และพูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา: " แฟนของคุณไม่ได้มาด้วยเหรอ? "

เพ้ยซานซานตะลึงไปสักพัก ก่อนจะหันมาและมีท่าทีงงเล็กน้อย: " ฮะ? "

Danielจึงพูดซ้ำอีกรอบ: " คุณไปดูนิทรรศการภาพถ่าย แฟนของคุณไม่ได้มาด้วยเหรอ? "

บรรยากาศมันมาถึงจุดนี้แล้ว เพ้ยซานซานก็เลยรู้สึกว่า นี่คงจะเป็นข้ออ้างที่ดี

อย่างน้อยในระหว่างการเดินทางในลอนดอนหลายวันข้างหน้า เธออาจจะได้แฟนหนุ่มสักคนก็ได้

ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขา คงจะไม่รู้สึกแปลกอะไร

เธอจึงพูดว่า: " เค้ามีธุระนิดหน่อยเลยมาไม่ได้ "

" เขาวางใจให้เธอมาต่างประเทศคนเดียวเนี่ยนะ? "

เพ้ยซานซานเบ้ปาก: " อายุก็ตั้งยี่สิบกว่าแล้ว แถมยังไม่ใช่เด็กอีก มีอะไรให้ไม่วางใจกันล่ะ

แม่ฉันยังสนับสนุนแทบจะไม่หวาดไม่ไหว ถึงขนาดจะให้ฉันหา..... "

Danielพูดขึ้นว่า: " หาอะไร? "

หาแฟนต่างชาติกลับไปน่ะสิ

ประโยคนี้แน่นอนว่าเพ้ยซานซานพูดออกไปไม่ได้อยู่แล้ว

เธอจึงแกล้งกระแอมเสียง: " ก็หาสถานที่เที่ยวสนุกๆ ให้เปิดโลกแทนเธอไง "

Danielก็พูดอีกว่า: " ครั้งหน้าคุณพาพ่อแม่มาด้วยสิ "

" น่าจะไม่ดีกว่า แม่ของฉันน่ะข้อเท้าพลิกก่อนหน้านี้ นั่งนานไม่ได้ ถ้าต้องนั่งเครื่องบินสิบกว่าชั่วโมง สำหรับแม่คงเป็นเรื่องที่ทรมานน่าดู แล้วอีกอย่างที่นี่..... " เพ้ยซานซานพูดต่อ: " จะพูดยังไงดีล่ะ มันไม่ได้เหมือนกับที่จินตนาการไว้เท่าไหร่ ฉันว่าหนานเฉิงยังสบายและน่าอยู่กว่ากันเยอะ "

Danielขณะที่ขับรถสายตาก็มองไปข้างหน้า แล้วพูดด้วยน้ำเสียงค่อยๆ: " ยังไงก็ต้องมาอีกครั้ง "

เพ้ยซานซานสงสัย: " ทำไมล่ะ? "

แต่Danielกลับไม่พูดอะไร

เพ้ยซานซานยักไหล่ แล้วมองออกไปข้างนอกอีกครั้ง

ลมพัดผ่านอย่างแผ่วเบา แสงแดดในตอนกลางวันช่างสวยตระการตา แต่กลับไม่แผดเผา มันช่างอบอุ่น เสียเหลือเกิน