สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 804

Danielพาเพ้ยซานซานมาถึงตลาดอาหารเลิศรส ซึ่งตลาดทั้งสายนี้เต็มไปด้วยอาหารจีน

ตอนแรกเพ้ยซานซานรู้สึกอิ่มมากแล้ว แต่พอเห็นของพวกนี้ ก็ทำให้เธอรู้สึกอยากจะกินอีก

เมื่อวานตั้งแต่ตอนอยู่บนเครื่องบิน เธอก็ไม่ได้กินข้าวดีๆเลย

ความอยากนั้นก็ถูกปลุกขึ้นในทันที

เธอกินจากตลาดบนไปจนถึงตลาดล่าง และห่อกลับไปกินที่โรงแรมอีกมากมาย

Danielตามจ่ายเงินหลังเธอไปอย่างเงียบๆ

เดิมทีเพ้ยซานซานอยากจะปฏิเสธ แต่คิดว่าDanielคงจะสื่อสารกับเจ้าของแผงได้สะดวกกว่า เธอจึงไม่ได้พูดอะไร เพียงจำไว้ว่าใช้เงินไปเท่าไหร่และรอกลับไปที่โรงแรมแล้วค่อยโอนให้เขา

หลังจากออกจากตลาดอาหารเลิศรส Danielถามว่า:"กินอิ่มหรือยัง?"

เพ้ยซานซานพยักหน้า:"อิ่มแล้ว"

อิ่มมากกก อิ่มจนอิ่มกว่านี้ไม่ได้อีกแล้ว

Danielถามเธอ:"อยากกลับโรงแรมหรือไปเดินเล่นต่อ?"

เพ้ยซานซานยกอาหารตรงหน้าขึ้น:"เอาอาหารเหล่านี้ไว้ก็ไม่สะดวก ฉันอยากกลับไปโดยตรงเลย"

Danielตอบว่า:"ได้"

ครึ่งชั่วโมงต่อมา รถก็จอดลงที่ชั้นล่างของโรงแรม

เพ้ยซานซานรีบปลดเข็มขัดนิรภัยและเปิดประตูรถและพูดในเวลาเดียวกันว่า:"วันนี้ขอบคุณคุณมาก ฉันไปก่อนละ พรุ่งนี้คุณไม่ต้อง......"

"พรุ่งนี้ตอน 9 โมงเช้า ผมมารับคุณ"

ไม่รอเพ้ยซานซานปฏิเสธ Danielก็ได้ขับรถจากไปแล้ว

เพ้ยซานซานยืนอยู่หน้าประตูโรงแรม อ้าปากค้าง คำที่เหลือยังไม่ทันได้พูดออกจากปากเลย

คนคนนี้เป็นคนที่แน่วแน่เช่นนี้แต่แรกเลยเหรอ?

เพ้ยซานซานยืนอยู่ที่เดิมไปสักสองสามวินาทีแล้วจึงหันหลังเดินเข้าไปด้านใน

นำของที่เอากลับมาใส่เข้าไปในตู้เย็น เธอนอนลงบนเตียง แล้วโทรหาหร่วนซิงหว่านและโทษตัวเองว่า: "ซิงซิง โทษทีนะ พอดีตอนกินข้าวฉันหาโอกาสไม่ได้สักทีเลยว่ะ......"

หร่วนซิงหว่านได้ยินเช่นนี้ก็ยิ้มและพูดว่า:"ไม่เป็นไร วันนี้เธออยู่ที่นั่นเป็นไงบ้าง?"

ก่อนหน้านี้เธอรีบร้อนที่อยากจะรู้ผลการตรวจ DNA เป็นเพราะเธอสามารถรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าหร่วนจุนก็เป็นเหมือนปมในใจของเสี่ยวเฉินเสมอ แม้ว่าเขาจะไม่พูดอะไร แต่หร่วนซิงหว่านรู้ว่าความเจ็บปวดนี้ทรมานมากแค่ไหนสำหรับเขา

แต่ตอนนี้ เขาผ่านมันมาแล้ว และความมืดในใจนั้นก็เหมือนมีลําแสงส่องเข้าไป ค่อยๆกระจายตัว ไม่ยึดติดกับสิ่งเหล่านั้นอีกต่อไป

ไม่งั้นเขาก็คงไม่ก้าวไปหาสวี่วานหรอก

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ เพ้ยซานซานก็อยากถอนหายใจเท่านั้น: "อย่าพูดถึงมันเลย วันนี้ฉันพึ่งไปถึงที่บริษัทของพ่อแก ก็พบกับDanielพอดีเลย แถมยัง......"

เพ้ยซานซานนำเรื่องที่Williamพูดในโต๊ะอาหารในเมื่อไม่นานมานี้ให้หร่วนซิงหว่านฟังหมด

เธอกลิ้งไปมาบนเตียง: "ซิงซิง เธอช่วยบอกกับพ่อแกหน่อยสิ ฉันอยู่คนเดียวได้จริง ไม่มีปัญหาไรเลย ไม่จำเป็นต้องให้Danielมาอยู่เป็นเพื่อนฉัน"

หร่วนซิงหว่านยักคิ้วขึ้นเล็กน้อยว่า:"อันนี่......ฉันว่าพูดไปก็ไม่มีประโยชน์ เธอเป็นผู้หญิงแล้วไปที่ไกลๆอย่างนั้น พ่อฉันเป็นผู้ใหญ่ ก็ควรรับผิดชอบต่อความปลอดภัยของเธออยู่แล้ว"

เพ้ยซานซานถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ และพูดอีกว่า:"เออ ใช่แล้ว เดี๋ยวฉันโอนเงินให้เธอ เธอช่วยฉันโอนให้Danielหน่อยนะ ฉันไม่อยากไปเพิ่มข้อมูลการติดต่อของเขาอีก เพิ่มแล้วก็ต้องลบ ยุ่งยาก"

"ได้ เท่าไหร่"

เพ้ยซานซานพูดเงินจำนวนหนึ่ง แล้วก็เปิดลำโพงโทรศัพท์ทิ้งไว้ และแปลงอัตราแลกเปลี่ยนของเงินหยวนแล้วโอนไปให้หร่วนซิงหว่าน

หร่วนซิงหว่านกล่าวว่า:"ที่จริงฉันคิดว่าเงินแค่นี้ มันอาจจะไม่เอา"

เพ้ยซานซานเงียบไปครู่หนึ่งแล้วจึงพูดว่า:"ช่างมันล่ะ มันไม่เอาก็ช่าง ยังไงฉันก็ให้มันแล้ว"

"ฉันลองดู"

หลังจากพูดคุยกับหร่วนซิงหว่านไปอีกสักพัก เพ้ยซานซานก็ล้มลงบนเตียงอีกครั้ง และไม่นาน ก็เริ่มง่วง

พอเธอตื่นขึ้นมา ฟ้าด้านนอกก็มืดลงแล้ว

เพ้ยซานซานขยี้ตา และนั่งมองดูฟ้าที่มืดมิดนี้บนเตียง

ความเหงาที่ไม่คุ้นเคยนั้นก็เกิดขึ้นอีกครั้ง ห่อหุ้มหัวใจทั้งดวงของเธอ รู้สึกอึดอัดยิ่งนัก

ดูเหมือนว่าอยู่ในสถานที่นี้คนเดียวช่างน่าเบื่อจริงๆ เลย

เดี๋ยวรอนิทรรศการภาพถ่ายในวันพรุ่งนี้จบลง เธอจะลองไปเสี่ยงโชคที่ห้องทำงานของWilliamดูอีกที ดูว่าจะมีโอกาสหรือไม่