สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 807

เมื่อเพ้ยซานซานตื่นมา ก็พบว่าตัวเองอยู่ในห้องนอน บนตัวห่มผ้าเอาไว้

และนอกหน้าต่าง ก็มีฝนตกหนัก

เธอนวดหัว เปิดผ้าห่มและลุกจากเตียง

ตอนนี้ดึกมากแล้ว แขกและเจ้าของโรงแรมได้เข้านอนกันหมดแล้ว ในห้องโถงเล็กๆชั้นล่าง มีเพียงDanielเท่านั้นที่นั่งดื่มเหล้าอยู่

เพ้ยซานซานเดินไป: "รถ......ยังไม่มาอีกเหรอ? "

Danielถือแก้วเหล้าไว้ หันมองเธอ:"ตื่นแล้วเหรอ? "

เพ้ยซานซานพยักหน้าและนั่งลงข้างเขา

Danielบอกว่า:"ฝนตกหนักเกิน พรุ่งนี้พวกเขาค่อยมา พักที่นี่ไปคืนหนึ่งก่อน"

เพ้ยซานซาน "อืม" ไปคำหนึ่ง นอนตื่นแล้วและตอนนี้ก็ไม่สามารถไปได้จริง ก็คงทำได้เพียงเท่านี้ก่อนแหละ

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเพิ่งตื่นมาแล้วด้านนอกฝนก็ตกด้วยหรือเปล่า นั่งไปครู่หนึ่งเพ้ยซานซานก็หนาวจนตัวสั่น

"หนาวเหรอ?"

เพ้ยซานซานถูจมูก: "เปล่า เย็นสบายดี"

Danielหยิบแก้วเหล้าที่อยู่ข้างๆขึ้นมา:"ดื่มไหม?"

เพ้ยซานซานเห็นเข้า ก็เลียริมฝีปาก

ช่วงนี้กินแต่ยามาตลอด เธอไม่ได้ดื่มเหล้ามานานแล้ว

แต่ตอนมาลอนดอน เธอไม่ได้เอายามา คงจะดื่มได้แหละ......

เธอเปลี่ยนท่านั่งของเธอ: "เอาสักหน่อยละกัน"

อยู่ในโรงแรมขนาดเล็กในต่างประเทศแบบนี้ ต้องดื่มสักหน่อย มิฉะนั้นคงเสียเวลาและสถานที่สวยๆแบบนี้แน่เลย

Danielเทเหล้าให้เธอเพียงเล็กน้อย และดันไปตรงหน้าเธอ

เพ้ยซานซานจิบไปคำหนึ่ง เผ็ดเล็กน้อย

Danielละสายตา เงยหน้าขึ้นและดื่ม: "ดื่มน้อยหน่อย เหล้านี้มีแอลกอฮอล์สูง เมาง่าย"

เพ้ยซานซานแบะปาก แค่นี้เนี่ยนะ ดูถูกใครกันแน่

เธอดื่มเหล้านิดเดียวในแก้วหมด และไปเอาเหล้ามาขวดหนึ่งเองแล้วเทใส่แก้วอย่างเยอะ

Danielเหลือบมอง ริมฝีปากบางของเขาขยับเหมือนอยากจะเอ่ยปาก แต่สุดท้ายก็ไม่ได้เอ่ยปาก เท้าคางมองดูเธออย่างเงียบ ๆ

เวลาค่อยๆผ่านไปทีละนิด ทีละนิด ทั้งสองก็ไม่ได้พูดอะไรกัน เพียงแค่ดื่มเหล้าในแก้ว

โคมระย้าสีส้มถูกลมพัดไปมาเบาๆ ทำให้เกิดแสงเงา

แสงไฟทั่วทั้งโรงแรมอ่อนโยนและสงบราวกับหลับสติไป

ปกติไม่มีไรทำเพ้ยซานซานก็มักจะชอบดื่มเหล้าเล็กน้อย เธอจึงคอแข็ง และรู้ด้วยว่าปริมาณของตัวเองอยู่ที่ไหน

ดังนั้นเมื่อเธอรู้สึกว่าเริ่มเวียนหัวเล็กน้อย จึงวางแก้วลงอย่างมีรู้ตัว และยืนขึ้น: "ฉัน......ฉันจะไปนอนแล้ว "

ใครจะไปรู้ว่าเธอเพิ่งยืนขึ้น ก็เดินโซเซไปมา

เหล้านี้แรงจริงขนาดนี้เลยเหรอ?

Danielจับแขนของเธอเอาไว้: "ยังเดินไหวไหม?"

เพ้ยซานซานไม่รู้ว่าเป็นเพราะดื่มเหล้าไปหรืออะไร พูดโต้กลับด้วยหน้าที่แดงเล็กน้อย"ไหว......ไหวสิ ฉันยังสามารถเดินเส้นตรงได้เลย! "

Daniel:"......"

ใครจะเชื่อว่าเธอไม่ได้เมา

Danielลุกขั้นตาม:"ผมส่งคุณกลับไปที่ห้อง"

เพ้ยซานซานผลักเขาออกไปเบาๆ หันหลังจับโต๊ะเอาไว้ และพูดอย่างติดอ่างว่า:"ไม่ต้องแล้ว ฉันสามารถไปเองได้"

Danielไม่ได้พูดอะไรอีก เพียงแค่เดินตามหลังเธอและเอื้อมมือไปจับในขณะที่เธอเดินโซเซจะล้มลง

เพ้ยซานซานอาศัยสติของตัวเอง และเดินจนไปถึงชั้นสองอย่างลำบาก

แต่เมื่อก้าวขึ้นถึงบันไดขั้นสุดท้าย เธอเริ่มสับสน

ซ้ายหรือขวา?

เลขห้องคือเท่าไหร่นะ?

เสียงของDanielดังมา:"206"

เพ้ยซานซานไม่พูดอะไร เพียงแค่นั่งใจลอยอยู่ตรงนั้น

ห้านาทีต่อมา เมื่อDanielกลับมาจากชั้นล่าง เพ้ยซานซานก็นั่งกอดหัวเข่าอยู่บนพรมและร้องไห้เบาๆ

เขาตกใจมาก รีบเดินไปนั่งยองๆตรงหน้าเธอ: "คุณเป็นไร?"

เพ้ยซานซานไม่ได้ตอบเขา แต่เสียงร้องไห้กลับดังขึ้นกว่าเดิม

Danielวางน้ำไว้ข้างๆ และวางมือบนไหล่ของเธอ:"ซานซาน มีตรงไหนไม่สบายเหรอ?"

เพ้ยซานซานสะอื้นและมือที่ยื่นออกมาก็ตกอยู่บนหน้าอกของเขา

ตีอยู่ซ้ำๆ เหมือนกำลังระบาย แต่ก็ไม่ได้ตีแรง

เธอร้องไห้ขณะที่เธอพูดว่า:"ลูกของฉันไม่มีแล้ว......ไม่มีแล้ว......"

นี่เป็นครั้งแรกที่Danielเห็นเธอร้องไห้ต่อหน้าเขาเพราะเรื่องของเด็ก ใจของเขาปวดร้าวยิ่งนัก

เขาน้ำเธอเข้าในอ้อมแขนเบาๆ ลูกกระเดือกกลิ้งไปมา และพูดด้วยเสียงที่แหบว่า:" ผมขอโทษ "

เพ้ยซานซานร้องไห้อย่างเสียใจ:"คุณขอโทษแล้วมีประโยชน์อะไร......"

"ผมไม่ควรไม่อยู่ข้างคุณ ในตอนที่คุณต้องการผมมากที่สุด" Danielกอดเธอไว้แล้วกระซิบว่า "ทั้งหมดเป็นความผิดของผมเอง"

เพ้ยซานซานเพียงแค่ร้องไห้ ยิ่งร้องก็ยิ่งเศร้าใจ ยิ่งร้องก็ยิ่งน้อยใจ ยิ่งร้องก็ยิ่งรู้เศร้ามากขึ้นเท่านั้น

Danielก็กอดเธอไว้อย่างเดียว ลูบหลังเธอพูดปลอบโยน

หลังจากนั้นไม่นาน เพ้ยซานซานก็ค่อยสงบสติอารมณ์ลง ก้มหัวและนั่งอยู่ตรงนั้น

Danielใช้กระดาษทิชชู่เช็ดน้ำตาให้เธอ และยื่นน้ำที่อยู่ข้างๆให้เธอ: "ไหนบอกว่าหิวน้ำไม่ใช่เหรอ?"

เพ้ยซานซานรับน้ำมาโดยไม่พูดอะไรเลย เงยหน้าขึ้นและดื่มไปไม่กี่คำ

Danielรับแก้วที่เธอดื่มน้ำแล้วจึงค่อยพูดว่า:"คุณแค้นผมไหม?"

เพ้ยซานซานส่ายหัว เธอจะแค้นเขาทำไม

"ถ้างั้นคุณ......ทำไมถึงเกลียดผมขนาดนี้? "

เพ้ยซานซานกอดหัวเข่า เสียงของเธอเบามากจนเกือบจะถูกเสียงฝนข้างนอกปกคลุม: "ฉันไม่ได้เกลียดคุณ ฉันแค่ไม่อยากเห็นคุณ......เพราะเห็นคุณทีไร ก็จะชอบคุณมาก แต่คุณก็ไม่ได้ชอบฉัน"