สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 806

เดินอยู่บนถนน เพ้ยซานซานมองดูพระอาทิตย์ในระยะไกลที่กำลังตกดินอยู่

ที่นี่ห่างจากทางกลับเข้าเมืองเกือบหนึ่งชั่วโมงกว่า ยิ่งอย่าพูดถึงกลับใจกลางเมืองเลย

ดูเหมือนว่าวันนี้จะถ่ายภาพใจกลางเมืองบนฝั่งแม่น้ำเทมส์ไม่ได้แล้ว

แต่ทิวทัศน์ที่นี่ก็ดูไม่เลวเหมือนกัน

ในระยะไกลมีทะเลสาบขนาดใหญ่ ซึ่งสะท้อนให้เห็นถึงเงาของพระอาทิตย์ตกดินพอดี

เพ้ยซานซานหยิบกล้องถ่ายรูปออกมาและกดชัตเตอร์ถ่ายภาพ

Danielหันหลังมาก็เห็นฉากนี้พอดี

เธอยืนอยู่ที่นั่น ถือกล้องถ่ายรูป ผมยาวของเธอถูกลมพัดเบาๆใต้รังสีของดวงอาทิตย์ตก

ในขณะนั้น ลมหายใจของเขาเหมือนหยุดไปไม่กี่นาที

นับจากหลินจื้ออานถูกจับตัวไป และถูกอแมนด้าควบคุมตัว หลายสิบวันและคืน เขาก็ได้แต่คิดปัญหาหนึ่ง

หากตายไปแบบนี้ เต็มใจจริงๆเหรอ?

กับความรักแล้วเขาไม่เคยกระตือรือร้นถึงขนาดนี้มาก่อน

มีก็ได้ ไม่มีก็ไม่เป็นไร

ผู้หญิงทุกคนที่ปรากฏมาในรอบตัวเขานั้น มีหลายคนที่เขาจำไม่ได้แล้ว

ก็เป็นเพียงแค่ต่างเอาสิ่งของที่ต่างฝ่ายต้องการ และการสั่นที่เกิดจากความปรารถนานั้น มาไวไปไว

ไม่ค่อยประทับใจเท่าไหร่

แต่เพ้ยซานซานไม่เหมือนกัน นิสัยของเธอร่าเริงแต่ไม่โอหัง สวยงามแต่ไม่ธรรมดา

ความประทับใจในตอนแรกที่Danielมีต่อเธอนั้นเป็นผู้หญิงที่มีนิสัยและอารมณ์ดี แต่ต่อมาพบว่าเหมือนเธอจะชอบตัวเอง

แต่เขาไม่ได้ใส่ใจกับการชอบแบบนี้ หากอยู่ในลอนดอน เขาก็ไม่ได้เกลียดเธอ ก็อาจจะรองคบกันดูได้

แต่เขาไปที่หนานเฉิงเพื่อไปทำเรื่องสำคัญ แต่เธอเป็นเพื่อนของหร่วนซิงหว่าน และหร่วนซิงหว่านก็เป็นภรรยาของโจวฉือเซิน เขาไม่อยากพัวพันกับเธอมากเกินไป บ่อยครั้งที่ไปหาเธอก็เพื่อให้บรรลุเป้าหมายของตัวเอง

ส่วนเพ้ยซานซานก็รู้เรื่องทั้งหมดนี้ และเพื่อช่วยหร่วนซิงหว่าน เธอจึงตอบตกลงกับเงื่อนไขของเขา

และภายใต้การสัมผัสและอยู่ใกล้ชิดกันอย่างนี้ Danielก็เริ่มมีความรู้สึกที่ดีต่อเธอ

ในขณะเดียวกัน ก็รู้สึกว่า มันถูกต้องจริงที่เขาไม่ได้ใช้ความคิดที่คบเล่นๆกับเธอ

เธอเป็นผู้หญิงที่ดีมาก และควรมีผู้ชายที่ชอบและหวงแหนเธอมากอยู่เคียงข้างเธอ

แต่เขากลับไม่รู้ว่า ครั้งหนึ่งเธอเคยมีแฟนเก่าที่นอกใจเธอแล้วยังมาดันทุรังอยู่อย่างงั้น

ความรู้สึกที่ดีของDanielที่มีต่อเธอนั้น ผสมกับความเจ็บปวดและอื่นที่แม้แต่เขาเองก็ยังไม่รู้

ต่อมา พวกเขาก็ได้มีอะไรกัน

Danielไม่เสียใจ เพียงแค่คิดอย่างจริงจังว่าควรจะรักษาและคงความสัมพันธ์นี้ไว้โดยไม่ก่อให้เกิดอันตรายใด ๆ กับเธออย่างไร

เพียงแค่ว่าเขายังไม่ทันได้เอ่ยปาก เพ้ยซานซานก็พูดอย่างไม่สนใจว่า ต่างก็เป็นผู้ใหญ่กันแล้ว ต่างมีสนุกซึ่งกันและกันก็พอแล้ว และไม่จำเป็นต้องรับผิดชอบต่อใคร

ในเวลานั้น Danielก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี

ความสัมพันธ์ของพวกเขาก็ได้อยู่ในลักษณะที่คลุมเครือเช่นนี้ แต่เขาสามารถรู้สึกว่าเพ้ยซานซานกำลังพยายามที่จะรักษาระยะห่างกับเขา

จนกระทั่ง เธอท้อง

ตอนทราบข่าว Danielสับสนมาก สามสิบปีที่ผ่านมานี้นี่เป็นครั้งแรกที่สมองว่างเปล่าแบบนี้ ไม่รู้จะทำตัดสินใจอย่างไรดี แต่เขาไม่เคยคิดที่จะไม่เอาเด็กคนนี้เลย

แต่เพ้ยซานซานกลับเด็ดขาดกว่าเขา แถมยังตัดสินใจออกได้เร็วกว่าเขา

เมื่อได้ยินว่าเธอเข้าไปในห้องผ่าตัด ในใจของDanielก็ว่างเปล่าเล็กน้อย ราวกับว่าสูญเสียของบางอย่างไป แต่ก็ไม่สามารถคว้าเอาไว้ได้

แต่โชคดีในช่วงเวลาวิกฤตนั้นเพ้ยซานซานก็เปลี่ยนใจ

Danielไม่ได้มีความคิดใดๆอีก เขาเพียงแค่รู้สึกว่าเด็กคนนี้ก็เป็นเหมือนของขวัญจากสวรรค์ เขาจะต้องคว้ามันเอาไว้อย่างแน่นๆ และปกป้องพวกเขาดีๆ

นับตั้งแต่ที่Danielมีความจำ เขาก็ได้เร่ร่อนไปตามถนนในฝรั่งเศสแล้ว

บ่อยครั้งที่เด็กหลายคนที่มีอายุมากกว่าเขา จะตีกันหัวแตกเพราะแย่งชีสชิ้นหนึ่งในถังขยะ

Danielละสายตาออก: "ไม่มีอะไร ไปต่อเถอะ"

ในเวลานี้ท้องฟ้าก็มืดลงมากแล้ว

โชคดีที่เดินไปไม่กี่นาที ก็มีโรงแรมปรากฏอยู่ทางไม่ไกล

พวกเขาเดินเข้าไป Danielใช้ภาษาอังกฤษสื่อสารกับเจ้าร้าน

โรงแรมเลี้ยงสุนัขจรจัดแถวๆนี้ไว้จำนวนมาก เพ้ยซานซานก็ยืนถ่ายรูปให้พวกมัน

ไม่นาน Danielก็เดินมาพูดว่า:"ผมได้โทรให้คนมาซ่อมรถแล้ว เข้าไปนั่งพักสักครู่ก่อนเถอะ"

เพ้ยซานซานอืมไปคำหนึ่ง ลูบหัวหมาน้อยแล้วเข้าไปในโรงแรม

ในโรงแรม เจ้าของโรงแรมได้นำอาหารและน้ำมาให้พวกเขา

น้ำที่เอามานั้นถูกดื่มหมดระหว่างทางมาแล้ว และตอนนี้เพ้ยซานซานก็กระหายน้ำมาก หลังจากดื่มไปหลายแก้วต่อเนื่องกันแล้ว ถึงค่อยพูดกับDanielว่า:"คนจะมาเมื่อไหร่?"

Danielตอบว่า:"ประมาณอีกสองชั่วโมงมั้ง"

"แต่ตอนพวกเรามาก็ใช้เวลาไปเพียงหนึ่ง......"

"ถนนในเวลากลางคืนขับรถยาก"

เพ้ยซานซานทำแก้มป่อง อืมจริงด้วย

คงเป็นเพราะเดินมาเป็นเวลานาน คนทั้งคนก็เหนื่อยไปหมด และหลังจากกินข้าวเสร็จ เพ้ยซานซานก็หาว

เจ้าของโรงแรมเห็นเข้าก็เดินมาถามพวกเขาว่าต้องการเปิดห้องหนึ่งห้องก่อนหรือไม่

เพ้ยซานซานก็รีบกวักมือปฏิเสธ แต่ไม่สามารถระงับความง่วงได้ เลยหลับไปบนโซฟา

Danielนั่งดูเธออยู่ข้างๆ

เจ้าของโรงแรมใช้ภาษาอังกฤษถามว่า:"พวกคุณเป็นแฟนกันหรือ?"

Danielยิ้ม และยกแก้วน้ำขึ้น:"คงใช่แหละ"