สามีพันล้าน รักฉันให้มีสติหน่อย นิยาย บท 28

บทที่ 28 มอบลูกแมวน้อยให้เธอหนึ่งตัว

เช้าวันถัดมา

เซี่ยซีหวั่นลืมตาขึ้นมาอย่างสะลึมสะลือ เมื่อคืนนอนหลับสนิทดีจัง เธอเอาตัวซุกเข้าไปในผ้าห่มอุ่น ๆ แถมยังเอาใบหน้าเล็ก ๆ ของตัวเองแนบเข้ากับด้านข้างอีกด้วย

แต่ว่า ข้าง ๆ เธอไม่มีใครแล้ว

ลู่หานถิงตื่นนอนแล้ว

เซี่ยซีหวั่นกระพริบตาปริบ ๆ เมื่อคืนถึงแม้ว่าเธอไม่ได้ตื่นขึ้นมา แต่เธอก็รับรู้ได้ว่ามีคนมานอนอยู่ข้าง ๆ

คน ๆ นั้นจะเป็นใครไปได้ ถ้าไม่ใช่ลู่หานถิง?

หรือเธอรู้สึกไปเอง?

เซี่ยซีหวั่นเอาหน้าซุกเข้ากับหมอน ทำให้ได้กลิ่นตัวผู้ชายที่หอมสะอาดสดชื่นบนตัวเขา แม้แต่ผ้าห่มก็ยังมีไออุ่นจากตัวเขาหลงเหลืออยู่

เมื่อคืน เขานอนอยู่กับเธอจริง ๆ ทั้งสองคนนอนกอดกันจนหลับสนิท

เซี่ยซีหวั่นค่อย ๆ หลับตาลง ทั้ง ๆ ที่พูดไว้แล้วว่าจะขีดเส้นรักษาระยะห่างกับเขา แต่กลับยอมให้เขาจูบ ยอมให้เขานอนด้วย นี่มันอะไรกันเนี่ย?

เซี่ยซีหวั่นลุกจากเตียง เห็นป้าหลินยังคงสลบอยู่ เธอฝังเข็มให้ป้าหลิน จากนั้นก็ไปที่ห้องตรวจของหมอเพื่อพูดคุยเรื่องอาการป่วยของป้าหลิน หลังจากนั้นเธอก็กลับไปที่รีสอร์ทโยวหลาน

.....

ณ รีสอร์ทโยวหลาน

คุณนายหญิงลู่ดึงมือเล็ก ๆ ของเซี่ยซีหวั่นเอาไว้ “หวั่นหวั่น ป้าหลินอาการดีขึ้นหรือยัง ฉันเห็นเธอเข้า ๆ ออก ๆ โรงพยาบาล ลำบากจริง ๆ เลย เดี๋ยวขอบตาก็คงดำแล้ว เอาอย่างนี้ไหม พาป้าหลินมาพักที่รีสอร์ทโยวหลานของพวกเรา แล้วเชิญหมอเฉพาะทางมาดูอาการที่นี่ ทำอย่างนี้ ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัวเลยนะ”

เซี่ยซีหวั่นรู้สึกอบอุ่นใจและซาบซึ้งใจมาก นายหญิงลู่ดีกับเธอมากเหลือเกิน ทั้งรักและเมตตาเธอ แต่เธอไม่อยากรบกวนให้วุ่นวาย เลยปฏิเสธแบบอ้อม ๆ ไป “คุณย่าคะ หมอบอกว่าป้าหลินจำเป็นต้องเฝ้าดูอาการอยู่ที่โรงพยาบาลสักสองสามวัน ต้องรอให้เธอฟื้นขึ้นมาก่อนถึงจะประเมินอาการได้ ช่วงนี้ไม่สามารถออกจากโรงพยาบาลได้ ขอบคุณคุณย่ามากนะคะ”

คุณนายหญิงลู่ลูบหัวเซี่ยซีหวั่นไปมา แล้วเอ่ยพูดอย่างรู้ทัน “หวั่นหวั่น เธอจะเกรงใจย่าทำไมกัน พวกเราเป็นครอบครัวเดียวกันนะ”

“หนูทราบดีค่ะคุณย่า” เซี่ยซีหวั่นยิ้มอย่างว่านอนสอนง่าย

เมี้ยว~

เมี้ยว~

ทันใดนั้นหูเธอก็ได้ยินเสียงแมวร้องเรียก เซี่ยซีหวั่นรู้สึกได้ว่าเหมือนมีอะไรคลอเคลียอยู่ที่เท้าของเธอ เธอก้มหน้าลงไปมอง ข้างเท้าของเธอมีลูกแมวสีขาวตัวหนึ่ง

ลูกแมวสีขาวทั้งตัวราวกับหิมะ แค่มองก็รู้ว่าเป็นสายพันธุ์ราคาแพง เพิ่งเกิดได้ไม่นาน ดวงตาโตสีดำมันวาว เป็นของคุณย่า ใครเห็นก็ต้องใจละลาย

เซี่ยซีหวั่นดวงตาเป็นประกาย คุกเข่าลงไปอุ้มลูกแมวสีขาวขึ้นมาไว้ในอ้อมกอด พูดอย่างดีใจว่า “คุณย่าคะ แมวที่ไหนกันคะ?”

“หวั่นหวั่น เธอชอบแมวตัวนี้เหรอ นี่เป็นของขวัญที่หานถิงเอามาฝากตอนกลับจากทำงานที่ต่างประเทศ” นายหญิงลู่ตอบกลับอย่างยิ้ม ๆ

ลู่หานถิงให้เธอเหรอ?

เขาไปทำงานต่างประเทศยังเอาของขวัญกลับมาให้เธออีกเหรอ?

เซี่ยซีหวั่นลูบขนแมว แล้วค่อย ๆ ยิ้มออกมา

คุณนายหญิงลู่ในตอนนี้อุ้มตุ๊กตาเด็กต่างชาติสวยตัวหนึ่งไว้ในอ้อมกอด แล้วพูดอวดว่า “หวั่นหวั่น นี่เป็นของขวัญที่หานถิงให้ฉัน เป็นยังไง สวยใช่ไหม?”

คุณนายหญิงลู่ชอบตุ๊กตาเด็กต่างชาติมาก ๆ บนเตียงในห้องนอนของเธอมีตุ๊กตาเด็กต่างชาติวางอยู่มากมาย คนแก่คนหนึ่งกลับชอบตุ๊กตาเด็กต่างชาติที่เด็กผู้หญิงเขาเล่นกัน ดูน่าตลกขบขันดีนะ

คุณนายหญิงลู่ยังพูดดักคออีกว่า “ไม่ต้องหาว่าฉันแปลกหรอกนะที่ชอบตุ๊กตาเด็กต่างชาติแบบนี้ หวั่นหวั่นเธอเป็นเด็กน้อย ส่วนคุณย่าอย่างฉันเป็นคนแก่น้อย ต่างก็เป็นผู้หญิงเหมือนกัน ใครบ้างไม่อยากเป็นเจ้าหญิงล่ะเนอะ?”

เซี่ยซีหวั่นหัวเราะออกมา เรื่องราวตอนเด็กของเธอนั้นลืมเลือนไปแทบหมดแล้ว ความทรงจำของเด็กผู้หญิงอายุเก้าขวบหลงเหลือน้อยมาก จำได้เพียงว่าแม่ของเธอเป็นคนอบอุ่นและรักเธอมากมาย ตัวแม่มีกลิ่นหอม แต่แม่มีนิสัยนิ่งเงียบ ชอบเก็บตัวอยู่ในบ้านไม่ค่อยออกไปไหน น้อยคนมากที่จะได้พบเจอแม่

ความทรงจำเกี่ยวกับพ่อของเธอนั้นรู้เพียงว่าพ่อรักแม่ของเธอมากมาย เวลาที่พ่อพูดกับแม่จะยิ้มตลอด ดวงตาเป็นประกาย เคารพให้เกียรติกันเสมอ