สามีพันล้าน รักฉันให้มีสติหน่อย นิยาย บท 27

บทที่ 27 ถ้าเธอกล้ากัดฉัน ก็ลองดูสิ

ถูกเขาตะคอกใส่อย่างนี้ เซี่ยซีหวั่นตกใจจนหลบไปอยู่ที่มุมกำแพง ดวงตาแววดำคู่นั้นจ้องมองไปที่เขา

ลู่หานถิง สูดหายใจเข้าออก ทำให้หน้าอกกระเพื่อมสูงต่ำ “อย่าคิดว่าทำท่าทีสำนึกผิดแล้ว แต่ฉันยังดุใส่เธอ แล้วมามองฉันด้วยสายตาว่าฉันเป็นฝ่ายผิด ฉันไม่มีทางสงสารเธอหรอก”

สองมือขาว ๆ และเรียวบางของ เซี่ยซีหวั่นเกาะอยู่ที่กำแพง “ขอโทษค่ะคุณลู่ ฉันยอมรับว่าฉันจงใจไม่รับสายคุณ และจงใจไม่ตอบกลับข้อความของคุณ ขอร้องคุณ ต่อไปนี้ไม่ต้องทำดีกับฉันแล้ว ฉันกลัวว่าฉันจะชดใช้คุณไม่หมด ฉันไม่อยากติดค้างอะไรคุณ”

ลู่หานถิงเอ่ยพูดอย่างเย็นชา “เธอแบ่งแยกเธอกับฉันออกจากกันชัดเจนขนาดนี้เลยเหรอ?”

เซี่ยซีหวั่นพยักหน้า “ฉันคือฉัน นายคือนาย ต่อไปนายก็เดินไปตามทางที่รุ่งโรจน์ของนาย ฉันก็เดินไปบนหนทางที่ยากลำบากของฉัน”

ลู่หานถิงไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน เขาที่มั่นใจในตัวเองแต่อยู่ต่อหน้าเธอกลับพังไม่เป็นท่า

รูปเซ็กซี่รูปนั้นที่เธอเผลอกดส่งผิดให้เขา ทำให้เขาเพ้อละเมอหาเธอทั้งวันทั้งคืน ยอมเหน็ดเหนื่อยจากการเดินทางเพื่อรีบกลับมาหาเธอ แต่ท่าทีเย็นชาและห่างเหินของเธอกลับทำให้เขารู้สึกผิดหวัง หงุดหงิด จนแทบควบคุมตัวเองไม่ได้

เมื่อไหร่กันนะที่เธอมีอิทธิพลต่ออารมณ์และความคิดของเขาขนาดนี้?

ลู่หานถิงหัวเราะอยู่ในลำคอ ยิ้มเยาะเย้ยเธออย่างเย็นชา “เต่าหัวหด”

เซี่ยซีหวั่นมือแนบกับกำแพงจนแน่น ไม่ผิดหรอก เธอมันขี้ขลาดหัวหดเหมือนเต่า เธอไม่กล้าบอกความรู้สึกที่แท้จริงให้เขารับรู้

ลู่หานถิงเปลี่ยนเรื่องพูด เขาเลิกคิ้วเอ่ยพูด “ได้ ในเมื่อเธอแยกชัดเจนขนาดนี้ งั้นวันนี้ที่ฉันช่วยเธอ เธอควรจะแสดงความขอบคุณหน่อยไหม?”

เซี่ยซีหวั่นกระพริบขนตาปริบ ๆ “ฉันไม่ใช่ขอบคุณนายไปแล้วเหรอ?”

“เธอกำลังแกล้งไม่รู้เรื่องใส่ฉันเหรอ? เธอไม่รู้จริง ๆ เหรอว่าวิธีที่ผู้หญิงใช้แสดงความขอบคุณผู้ชายคืออะไร? เธอไม่มีสมบัติอะไรติดตัว มีเพียงสิ่งเดียวที่เข้าตาฉัน นั่นก็คือ...”

เซี่ยซีหวั่นยื่นมือไปปิดปากเขา ไม่ให้เขาพูดอะไรบ้า ๆ ออกมา

ทั้งคู่สบตากัน พวกเขาต่างเห็นเงาตัวเองในดวงตาของอีกฝ่าย

ที่มีเพียงพวกเขาแค่สองคนเท่านั้น

ลู่หานถิงจูบลงบนฝ่ามืออันอ่อนนุ่มของเธอ

เซี่ยซีหวั่นรู้สึกว่ามือที่ถูกจูบร้อนผ่าวราวกับถูกไฟเผา เธอรีบดึงมือตัวเองกลับมา

ชั่วพริบตาเดียว ลู่หานถิงก็ก้มลงจูบเธอ

จูบอย่างดูดดื่ม จากผ้าคลุมหน้าของเธอจนถึงด้านใน

เซี่ยซีหวั่นรู้สึกวิงเวียน กลิ่นหอมบนตัวผู้ชายที่สะอาดสดชื่นนั้นช่างหอมเย้ายวนเหลือเกิน ทำให้คนรู้สึกหลงใหลเคลิบเคลิ้ม

เธอสวมผ้าคลุมหน้าตลอดเวลา แต่ครั้งก่อนที่ได้ลิ้มรสความหวานนั้น เขาก็จูบอย่างบ้าคลั่ง จูบทะลุผ้าคลุมหน้าเข้าไป

เซี่ยซีหวั่นรีบดันออกเขาเพื่ออยากจะผลักเขาออก แต่เขาแข็งแกร่งเหมือนผนังเหล็ก ผลักยังไงก็ไม่สะทกสะท้านสักนิด

เธองอนิ้วขาว ๆ และเรียวบาง แล้วใช้ปลายนิ้วดึงเสื้อสูทสีดำที่อยู่บนตัวเขา สัมผัสได้ถึงเนื้อผ้าชั้นดีที่ให้ความรู้สึกถึงเสน่ห์ของนักธุรกิจชายที่ประสบความสำเร็จ

เธอขยำเนื้อผ้านั้นจนยับยู่ยี่

ลู่หานถิงผละจากเธอ แล้วเอาหน้าซุกเข้าไปที่ผมยาวสลวยของเธอ สูดดมกลิ่นหอมบนผมของเธอ

ขาทั้งสองข้างของเซี่ยซีหวั่นอ่อนปวกเปียก ผิวขาวราวกับน้ำนมของเธอเริ่มมีสีชมพูระเรื่อราวกับดอกซากุระปะปน

ลู่หานถิงหลับตาลง เพื่อปกปิดดวงตาที่แดงก่ำของเขา “ไอซูซีนั่นเคยเป็นว่าที่เจ้าบ่าวเธอเหรอ?”

แสงไฟในห้องผู้ป่วยมืดสลัว เขาดันเธอไว้จนติดมุมกำแพง เซี่ยซีหวั่นพยายามทำตัวแนบติดกับผนัง ไม่ให้แนบตัวเขา “อืม”

“เธอจำเป็นต้องรู้สถานะของตัวเองให้ชัดเจน ไม่ว่าจะเป็นยังไงก็ตาม แต่ตอนนี้เธอคือคุณนายลู่ของฉัน ต้องรักษาระยะห่างกับผู้ชายทุกคน ถ้าเธอกล้าไปแนบชิดกับใคร ฉันจะจัดการมันให้สิ้นซากก่อนแล้วค่อยจัดการเธอ เข้าใจหรือยัง?” คำพูดของลู่หานถิงแฝงไปด้วยคำขู่ที่น่ากลัว

เซี่ยซีหวั่นพยักหน้า “มันต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้ว”