สามีพันล้าน รักฉันให้มีสติหน่อย นิยาย บท 26

บทที่ 26 ฉันว่าเธอนี่ขาดคนสั่งสอนดูแลที่ดีนะ

ขณะสบตากัน แววตาของลู่หานถิงดูเยือกเย็นและนิ่งสงบ มองดูคนโดยไม่ละสายตา ทำให้คนรู้สึกใจไม่ดี

เซี่ยซีหวั่นหลบสายตาของเขา “คืนนี้ ขอบคุณนายมากนะ”

เมื่อเห็นเธอหลบสายตา ลู่หานถิงก็แอบยิ้มออกมา แต่ยิ้มออกมาอย่างไม่จริงใจ “นอกจากขอบคุณ ก็ไม่มีอะไรจะพูดกับฉันแล้วเหรอ?”

เซี่ยซีหวั่นกัดริมฝีปากแดง ๆ ของตัวเองเบา ๆ

ทันใดนั้นเองลู่หานถิงก็ยกมือขึ้น นิ้วเรียวยาวยื่นไปแตะบนกระดุมคอเสื้อของเธอ

เซี่ยซีหวั่นดวงตาหรี่ลงอย่างรวดเร็ว รีบคว้ามือของเขาเอาไว้ แล้วพูดเตือน “นายคิดจะทำอะไร?”

ลู่หานถิงมองเธอ แล้วหัวเราะเยาะออกมา จากนั้นก็ติดกระดุมสองเม็ดที่ถูกปลดออกให้เธอเรียบร้อย “เธอคิดว่าฉันอยากทำอะไรเหรอ อยากทำอะไรกับเธอบนรถเหรอ?”

เซี่ยซีหวั่นไม่เคยพูดชนะเขาเลยสักครั้ง แต่ดูออกว่าตอนนี้เขาอารมณ์ไม่ดีอย่างมาก ท่าทางของเขาดูโหดร้ายน่ากลัว เขาไม่ใช่คนที่ฉีกหน้าคนอื่นไม่เป็น คนอย่างเขาถ้าคิดจะฉีกหน้าใครขึ้นมาล่ะก็คนนั้นไม่เหลือที่ให้ยืนแน่ ๆ

เซี่ยซีหวั่นถูกบีบจนจนมุม ทำให้เธอรู้สึกอับอาย ใบหูขาวราวหิมะของเธอแดงขึ้นมา “ฉันอยากไปเยี่ยมป้าหลินที่โรงพยาบาล”

“อืม เดี๋ยวก็ถึงแล้ว”

เซี่ยซีหวั่นอยากลุกขึ้น เพื่อออกจากอ้อมกอดเขา

แต่แขนข้างนั้นที่โอบเอวบางของเธอไว้ แข็งแรงเหมือนวงแหวนที่ทำจากเหล็ก ทำให้เธอผละตัวออกไปไม่ได้ เธอดิ้นไปมาสองครั้ง ทำให้เขาขมวดคิ้วอย่างไม่สบอารมณ์ ฝ่ามือของเขาเลื่อนไปหยิกบั้นเอวเธอหนึ่งครั้ง

เซี่ยซีหวั่นเจ็บจนหน้านิ่วคิ้วขมวด ไม่กล้าดิ้นไปมาอีก

ขณะที่รถลีมูซีนกำลังขึ้นทางด่วน แสงไฟด้านนอกส่องไสวสาดกระทบกับกระจกหน้าต่างรถส่องแสงเข้ามาด้านใน ทำให้ใบหน้าหล่อเหลาของลู่หานถิงดูสง่างามอย่างไร้ที่ติ ดูดีเกินคำบรรยาย

เขารู้สึกอึดอัดใจ หายใจไม่คล่อง เขายกมือขึ้นมาดึงเนคไทบนคอออก “จำได้ไหมว่าฉันเคยพูดอะไรกับเธอ?”

อะไร?

เขาเคยพูดว่าถ้ามีปัญหาอะไรที่แก้ไขไม่ได้ก็ให้โทรหาเขาเหรอ?

เซี่ยซีหวั่นม้วนเสื้อผ้าบนตัว บิดม้วนจนเสื้อผ้ายับ บางเรื่องจำเป็นต้องพูดให้ชัดเจนหน่อยแล้ว เธอไม่อยากเป็นของเล่นของใครอีกแล้ว “คุณลู่ ฉันจำที่นายพูดได้ ฉันยอมรับว่าค่ำวันนี้ฉันทำอะไรบุ่มบ่ามไป ถ้าหากนายมาไม่ทันล่ะก็ คิดไม่ออกเลยว่าเรื่องราวจะเป็นยังไง แต่ว่า ฉันไม่อยากรบกวนนายทุกเรื่อง เพราะยังไงซะพวกเราก็เป็นความสัมพันธ์ที่ทำข้อตกลงสันติภาพต่อกัน”

เป็นเพียงความสัมพันธ์ที่ทำข้อตกลงสันติภาพกัน...

ลู่หานถิงดวงตาดำมืดขึ้น “เธอคิดแบบนี้จริง ๆ เหรอ?”

เซี่ยซีหวั่นพยักหน้า “อืม”

ลู่หานถิงเก็บแขนตัวเองกลับมา “สิ่งของที่ไร้จิตใจ ไสหัวไปจากบนขาของฉันเดี๋ยวนี้!”

เซี่ยซีหวั่นไม่เคยเห็นเขาเวลาโมโห แต่ตอนนี้เขาดูน่ากลัวมาก เซี่ยซีหวั่นรีบออกไปจากตักเขาทันที แล้วนั่งลงอีกข้าง พยายามไม่ไปโดนฝั่งเขา

ลู่หานถิงเห็นท่าทางที่ดูเชื่อฟังของเธอก็โกรธจนน่าขำ เขาให้เธอไสหัวไป เธอก็ไปงั้นเหรอ กลายเป็นคนเชื่อฟังอย่างนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?

.....

ทั้งสองคนไม่ได้ปริปากพูดอะไรกันอีก หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมงก็มาถึงโรงพยาบาล

ป้าหลินอยู่ในห้องผู้ป่วย VIP นอนให้น้ำเกลือ มีเครื่องวัดชีพจร อีกทั้งยังมีเจ้าหน้าที่เฉพาะทางคอยดูแลอย่างใกล้ชิด

เซี่ยซีหวั่นรู้ดีว่าเรื่องพวกนี้ล้วนแต่เป็นลู่หานถิงจัดแจงให้เธอ เขาเป็นผู้ชายที่รอบคอบคนหนึ่ง มีวุฒิภาวะและฉลาดหลักแหลม ทำให้คนที่อยู่ด้วยรู้สึกสบายใจ อยากพึ่งพิงเขา

ป้าหลินกำลังสลบอยู่ ยังไม่ฟื้นขึ้นมา อาการยังไม่ค่อยดีนัก

เซี่ยซีหวั่นนั่งกุมมือที่เย็นเฉียบและเหี่ยวย่นของป้าหลินอยู่ข้างเตียง ในใจรู้สึกโศกเศร้ามาก