สามีพันล้าน รักฉันให้มีสติหน่อย นิยาย บท 25

บทที่ 25 เธอ...เป็นผู้หญิงของฉัน

ซูซีมาที่นี่ แถมยังพาบอดี้การ์ดชุดดำมากลุ่มหนึ่ง เขามองไปยังเซี่ยซีหวั่น “หวั่นหวั่น เธอจะพาป้าหลินไปไหนเหรอ?”

เซี่ยซีหวั่นหยุดเดิน “ซูซี นายรู้ว่าฉันจะมาที่นี่?”

“หวั่นหวั่น ฉันไม่รู้จริง ๆ ว่าเธอรู้ได้ยังไงว่าป้าหลินอยู่ที่นี่ แต่พวกเราโตมาด้วยกัน ฉันว่าฉันรู้จักเธอดีพอ เธอฉลาดมากเกินไป ทำให้ฉันต้องหาทางป้องกันไว้ก่อน ฉะนั้นตอนค่ำฉันจึงพาคนมารอเธออยู่ที่นี่ เธอนี่ไม่ทำให้ฉันผิดหวังจริง ๆ”

เซี่ยซีหวั่นมองไปยังซูซี “ป้าหลินอ้วกออกมาเป็นเลือดแล้ว ถึงแม้ฉันจะใช้เข็มรักษา แต่ก็ยังจำเป็นต้องพาป้าหลินไปโรงพยาบาล พวกเราไว้คุยกันวันหลังเถอะ ได้ไหม?”

ซูซีมองไปที่ดวงตาสดใสคู่นั้นของเซี่ยซีหวั่น มีความฉลาดแพรวพราวส่องประกายออกมา ทั้งสวยและสะดุดตา เขาส่ายหน้า “หวั่นหวั่น ฉันไม่รู้ว่าในหัวของเธอกำลังคิดแผนอะไรอยู่ ถ้ายิ่งยืดเยื้อก็อาจส่งผลเสียขึ้นมาได้ ฉันจะให้คนของฉันพาป้าหลินไปส่งโรงพยาบาล แต่เธอต้องอยู่ที่นี่ จัดการข้อแลกเปลี่ยนของเราให้เสร็จเรียบร้อย”

เซี่ยซีหวั่นขมวดคิ้ว เห็นได้ชัดว่าตอนนี้เธอไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ

คนชุดดำสองคนมาพาตัวป้าหลินขึ้นรถ ซูซีล็อคแขนเซี่ยซีหวั่นเอาไว้ แล้วลากเธอเข้าไปในบ้าน

จากนั้นปิดประตูลง ซูซีผลักเซี่ยซีหวั่นลงบนเตียง

เซี่ยซีหวั่นอยากลุกขึ้น แต่ซูซีจับข้อมือขาว ๆ ของเธอล็อคไว้เหนือหัว จากนั้นก็ยื่นมือไปปลดกระดุมเสื้อเธอออก

เซี่ยซีหวั่นหลับตาปี๋ อดกลั้นไม่ส่งเสียงและไม่ตอบโต้ “ซูซี ฉันหนีไม่พ้นหรอก นายปล่อยฉันก่อนเถอะ นายทำฉันเจ็บแล้วนะ”

หญิงสาวแสร้งทำเป็นอ่อนแออ้อนวอนเขา น้ำเสียงสดใสเปลี่ยนเป็นนุ่มนวลขึ้น ซูซียอมปล่อยเธอ แล้วถอดเสื้อคลุมของตัวเองออก “หวั่นหวั่น อย่ามาเล่นลิ้นกับฉัน ฉันไม่อยากทำให้เธอเจ็บตัวขึ้นมาจริง ๆ”

เซี่ยซีหวั่นยกมือเล็ก ๆ ของเธอขึ้นมา แล้วช่วยเขาถอดเสื้อผ้าออก

ขอบตาของซูซีแดงขึ้นมาเล็กน้อย ตามความเข้าใจของเขา หญิงสาวคนนี้เดิมทีคือเจ้าสาวของเขา เป็นของของเขา

หลายปีมานี้ เขาคบกับผู้หญิงมากมาย รวมถึงเซี่ยเสี่ยวแด๋ แต่ในตอนที่อารมณ์เขาพลุ่งพล่าน เขากลับคิดถึงแต่เธอ

ซูซียื่นมือออกไป เปิดผ้าคลุมหน้าของเธอ

ขณะที่มือของเขากำลังจะแตะโดนผ้าคลุมหน้านั้น ดวงตาของเซี่ยซีหวั่นก็เปลี่ยนเป็นดูเย็นชา เข็มเงินที่อยู่ในมือปักเข้าที่ด้านหลังคอของซูซี

แต่ทว่า ซูซีจับมือเธอไว้ได้ทัน “หวั่นหวั่น ฉันรู้จักเธอดีเหลือเกิน เล่ห์กลของเธอคิดว่าจะรอดสายตาฉันไปได้เหรอ?”

เซี่ยซีหวั่นแสยะยิ้มออกมา “เหรอ อย่างงั้นเหรอ?”

ทันใดนั้น เธอก็งอเข่าขึ้น แล้วกระทุ้งใส่ระหว่างขาของซูซีอย่างแรง

โอ้ย

ซูซีร้องออกมาด้วยความเจ็บ เหงื่อแตกเต็มหน้า

เซี่ยซีหวั่นออกแรงผลักเขา แล้วรีบวิ่งหนีทันที

ใบหน้าหล่อเหลาของซูซีเปลี่ยนเป็นดุร้ายเหี้ยมโหด เขาเกลียดที่เธอชอบหลอกเขา หักหลังเขาเป็นที่สุด เขาก้าวเท้าออกไปยาว ๆ คว้าตัวเซี่ยซีหวั่นที่กำลังวิ่งหนีเข้ามาในอ้อมกอด ก้มหน้าเพื่อจะจูบเธอ “หวั่นหวั่น เธอไม่ควรทำให้ฉันโมโห! ฉันบอกแล้วใช่ไหมว่าเธอเป็นของฉัน ใจของเธอ ตัวของเธอ ล้วนแต่เป็นของฉัน!”

เซี่ยซีหวั่นพยายามออกแรงดิ้นไปมา หลบหลีกเพื่อไม่ยอมให้เขาจูบได้ ผู้ชายคนนี้ไม่ใช่พี่ซูซีของเธอนานแล้ว เพิ่งนอนกับเซี่ยเสี่ยวแด๋ ยังคิดจะมานอนกับเธออีก ทำให้เธอรู้สึกขยะแขยงจนเกินบรรยาย

“ซูซี ไปให้พ้น อย่ามาโดนตัวฉันนะ!”

ทันใดนั้น ด้านนอกก็มีเสียงดังขึ้น “ปัง!” ประตูบ้านถูกถีบออก

เสียงดังกระหึ่มตามมาด้วยรังสีอำมหิตแผ่ซ่าน ลมหนาวจากด้านนอกนั้นพัดโหมเข้ามา แล้วก็มีเสียงทุ้มต่ำน่าหลงใหลดังขึ้นมา “ปล่อยมือสกปรกของแกซะ ปล่อยเธอ”

เซี่ยซีหวั่นเงยหน้าไปมอง เธอเห็นร่างกำยำสูงใหญ่อยู่ที่ข้างประตู เป็นลู่หานถิงนั่นเอง