สามีพันล้าน รักฉันให้มีสติหน่อย นิยาย บท 24

บทที่ 24 จับชู้

ผู้ชายที่เธอช่วยเอาไว้ตอนนั้น?

เซี่ยซีหวั่นคิดถึงเหตุการณ์ตอนนั้น ปีนั้นเธออายุสิบสองปี ท่ามกลางหิมะปกคลุม เธอได้ช่วยผู้ชายคนหนึ่งที่กำลังสลบอยู่ เธอกล้ารับรองได้ว่าถ้าเธอไปพบเขาช้าสักนิด ผู้ชายคนนั้นต้องตายอยู่ในกองหิมะแน่นอน

ตอนนั้นหิมะตกหนักจนปิดทางไว้หมด ฟ้าก็ใกล้มืดแล้ว อากาศหนาวเหน็บจนทำให้หนาวสั่นไปทั้งตัว เธอออกแรงทั้งหมดที่มีพาผู้ชายคนนั้นเข้าไปหลบอยู่ในถ้ำบริเวณนั้น จากนั้นก็จุดฟืนก่อไฟเพิ่มความอบอุ่น แต่ก็ยังคงหนาวมาก มือและเท้าของผู้ชายคนนั้นแทบจะแข็งทื่อไปหมดแล้ว

เซี่ยซีหวั่นจึงได้ถอดเสื้อผ้าของตัวเองห่มผู้ชายคนนั้นเอาไว้ด้วย เพื่อได้รับไออุ่นซึ่งกันและกัน

แล้วก็อยู่แบบนั้นกันทั้งคืน

ตอนนี้เซี่ยซีหวั่นคิดถึงเรื่องตอนนั้น ปีนั้นตัวเองเพิ่งอายุสิบสองปี ในใจคิดแค่เพียงอยากช่วยเหลือคนเท่านั้น แต่ในสายตาคนอื่นกลับกลายเป็นฉากจู๋จี๋กัน ยิ่งเซี่ยเสี่ยวแด๋พูดจาใส่ร้ายป้ายสี จึงทำให้ตลอดเวลาที่ผ่านมาซูซีคิดว่าเธอเป็นเด็กผู้หญิงที่ไม่ใสซื่อบริสุทธิ์แล้ว

เย่หลิงด่าเขาแบบนั้นถูกต้องแล้ว คนพวกนี้ช่างน่ารังเกียจเสียจริง ๆ

ส่วนผู้ชายคนนั้น...

เซี่ยซีหวั่นตอบกลับว่า “ผ่านไปเกือบแปดปีแล้ว ฉันก็จำผู้ชายคนนั้นไม่ค่อยได้แล้ว ต่อให้เขามายืนอยู่ตรงหน้า ฉันก็คงจำไม่ได้อยู่ดี แต่หลังจากที่ผู้ชายคนนั้นฟื้นขึ้นมา เขาก็ได้ให้ป้ายหยกกับฉันอันหนึ่ง เขาบอกว่าเขาจะกลับมาหาฉัน”

เย่หลิง “ป้ายหยกเหรอ?”

เซี่ยซีหวั่น “หายไปแล้ว ฉันหาไม่เจอแล้ว”

เย่หลิงก็ได้ส่งอีโมติคอนให้เธอ เป็นรูปหินก้อนหนึ่งกำลังทุบเธอให้สลบไปเลย “เคยอ่านนิยายรักบ้างหรือเปล่า ตามกลอุบายที่ใช้กันประจำ ผู้ชายคนนั้นที่เธอช่วยเอาไว้ ต้องเป็นคุณชายของตระกูลมหาเศรษฐีไหนสักตระกูล เธอช่วยเขาไว้แล้ว เขาต้องมอบหัวใจและชีวิตให้กับเธอ”

เซี่ยซีหวั่น “...”

เธอไม่รู้จริง ๆ ว่าป้ายหยกอันนั้นหายไปไหนแล้ว เธอจำได้ว่าตัวเองเอาป้ายหยกนั้นเก็บไว้ในลิ้นชักในห้องและล็อกไว้อย่างดีแล้ว แต่ตอนที่เธอเปิดมันออกมาดู กลับพบว่าป้ายหยกนั้นหายไปแล้ว

นึกถึงตอนนั้นท่ามกลางหิมะถาโถม มีคนมากมายเข้ามาช่วยเหลือ ตอนนั้นไม่เพียงแค่เธอกับผู้ชายคนนั้น แต่ยังมีซูซี และเซี่ยเสี่ยวแด๋ด้วย

คนมากันมากมาย

ทันใดนั้นข้อความจากเย่หลิงก็ส่งมา “หวั่นหวั่น นี่คือสิ่งที่ได้จากการติดตามโทรศัพท์ของซูซี เบอร์โทรศัพท์นั้นที่เขาโทรไปคือที่บ้านหลังหนึ่งในชานเมืองของเมืองไห่ ป้าหลินอยู่ที่นั่น”

เซี่ยซีหวั่นเปิดดูที่อยู่ที่เย่หลิงส่งมาให้ ที่จริงการที่เธอไปตามนัดที่ห้อง 8206 นั้นเธอมีแผนการอยู่แล้ว เธอเอาตัวเองเป็นเหยื่อล่อให้ซูซีโทรหาป้าหลิน แล้วเย่หลิงก็ได้ทำการติดตาม GPS ตำแหน่งที่อยู่ของป้าหลิน

ซูซีเอาป้าหลินซ่อนไว้ที่บ้านชนบทในเขตชานเมือง

ดีจริง ๆ เลย เธอหาพบแล้ว!

เซี่ยซีหวั่นส่งอีโมติคอนรูปจูบอันใหญ่ไปให้เย่หลิง แล้วก็จบการสนทนา ตอนนี้ค่ำแล้ว สะดวกที่จะลงมือแล้ว เธอต้องการไปหาป้าหลินทันที

ส่วนเรื่องที่เซี่ยเสี่ยวแด๋ใส่ร้ายป้ายสีเธอ เธอต้องหาโอกาสดี ๆ มอบของขวัญชิ้นใหญ่ให้กับเซี่ยเสี่ยวแด๋แน่นอน

เรื่องสำคัญเร่งด่วนที่ต้องจัดการในตอนนี้คือต้องช่วยป้าหลินออกมาให้ได้

ขณะที่เซี่ยซีหวั่นกำลังจะออกจากบ้าน โทรศัพท์ก็ดังขึ้น มีสายเรียกเข้า

เธอก้มดู หน้าจอโทรศัพท์แสดงชื่อ “คุณลู่” โทรเข้ามา

เป็นลู่หานถิงที่โทรมาหา

โทรศัพท์สั่นอยู่ครู่หนึ่ง แต่เซี่ยซีหวั่นไม่ได้รับสาย เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นไม่หยุด

จากนั้นมีเสียง “ติ๊ง” ของวีแชทดังขึ้นมา

เซี่ยซีหวั่นเปิดอ่าน เป็นลู่หานถิงส่งข้อความมาว่า “นอนแล้วเหรอ?”

เซี่ยซีหวั่นเห็นข้อความนั้น ก็นึกถึงสไตล์ที่เรียบง่ายแต่กลับมีพลังของเขา จากนั้นก็เลื่อนไปดูข้อความด้านบน บทสนทนาที่ทั้งสองคุยกันไว้ล่าสุดคือ “ด่าฉันเหรอ? กลับไปค่อยจัดการเธอ!”

โห้วซีจื๋อแสดงท่าทางอยากพูดอยากคุย “พระเจ้า นี่มันอะไรกันเนี่ยพี่รอง ตอนนี้สองทุ่มแล้วนะ พี่เพิ่งกลับมาจากเมืองนอก ปกติคนรักกันอยู่ห่างกันนาน ๆ จะยิ่งคิดถึงกันเหมือนตอนแต่งงานกันใหม่ ๆ แต่นี่พี่สะใภ้รองที่มาแต่งงานแทนคนอื่น กลับไม่ได้กำลังนอนแช่น้ำอยู่ในอ่างที่โรยด้วยกลีบกุหลาบ ไม่ได้สวมชุดนอนเซ็กซี่นอนรอพี่กลับไปหา แต่เธอกลับออกไปเที่ยวเล่นด้านนอก พี่รอง พี่ไม่ได้กำลังถูกสวมเขาอยู่ใช่ไหม?”

ลู่หานถิงปรายตามองโห้วซีจื๋ออย่างเย็นชา สื่อความหมายว่า ให้เขาหุบปาก! จากนั้นก็มองไปยังเลขาเหยียนยี่เลขาส่วนตัวของตัวเองที่กำลังขับรถอยู่ “หาดูสิว่าคุณนายลู่อยู่ที่ไหน”

เหยียนยี่พยักหน้าตอบรับอย่างน้อบน้อม “ครับ ท่านประธาน”

.....

เซี่ยซีหวั่นมาถึงเขตชานเมืองแล้ว และหาบ้านชนบทหลังนั้นพบแล้ว

เธอค่อย ๆ เปิดประตูออก แล้วได้กลิ่นยาฉุนติดจมูก ป้าหลินสุขภาพร่างกายไม่แข็งแรง ซูซีคงจะช่วยดูแลป้าหลิน

เซี่ยซีหวั่นเห็นป้าหลินแล้ว ป้าหลินกำลังนอนอยู่บนเตียง สิบปีผ่านไป ป้าหลินดูแก่ลงไปเยอะเลย ใบหน้าดูซีดเซียว

“ป้าหลิน” เซี่ยซีหวั่นรีบเดินเข้าไปหา เขย่าตัวป้าหลินเบา ๆ เพื่อปลุกให้เธอตื่น “ป้าหลิน ลืมตาดูสิ นี่หนูเอง”

ป้าหลินลืมตาขึ้นมาอย่างไร้เรี่ยวแรง เมื่อเห็นว่าเป็นเซี่ยซีหวั่น ดวงตาที่ดูเหนื่อยล้าจากอาการป่วยของเธอก็ดูแจ่มใสขึ้นทันที “คุณหนูน้อย เป็นคุณหนูน้อยจริง ๆ เหรอ ดูท่าคุณชายซูไม่ได้หลอกฉัน เขาบอกว่าจะพาฉันไปพบกับคุณหนูน้อย

ป้าหลินตั้งใจมองเซี่ยซีหวั่นอีกครั้ง แล้วน้ำตาแห่งความปลื้มปีติก็พรั่งพรูออกมา “คุณหนูน้อย หนูโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว”

ป้าหลินรู้สึกตื่นเต้นเหลือเกิน ทันใดนั้นก็ไอออกมาอย่างรุนแรง ซ้ำยังมีเลือดปนออกมาด้วย

เซี่ยซีหวั่นรีบจับชีพจรของป้าหลินดู ร่างกายของป้าหลินอ่อนแอมากแล้ว ถ้าหากไม่มีความหวังที่จะอยู่รอพบหน้าเธอ ป้าหลินคงจากไปนานแล้ว

“ป้าหลิน ตอนนี้ป้าไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้นนะคะ ป้าต้องไปรักษาตัวที่โรงพยาบาล หนูจะพาป้าออกจากที่นี่เดี๋ยวนี้”

เซี่ยซีหวั่นประคองตัวป้าหลินเอาไว้ แล้วทั้งคู่ก็ออกจากบ้านหลังนั้นไป

ด้านนอกบ้านนั้นแสงไฟสว่างจ้า ซูซีมาที่นี่แล้ว