สามีพันล้าน รักฉันให้มีสติหน่อย นิยาย บท 23

บทที่ 23 ผู้ชายที่เธอช่วยเอาไว้

ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร?

ลู่หานถิงเป็นผู้ชายที่มีวุฒิภาวะสูงคนหนึ่ง นั่นเป็นโทรศัพท์ส่วนตัวของเขา ถ้าหากไม่ได้มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งอะไรกัน จะให้คนอื่นรับโทรศัพท์ได้ยังไง?

อีกอย่าง เขากำลังอาบน้ำอยู่ด้วย...

ผู้หญิงคนนั้นเป็นคนรักของเขาเหรอ?

เธอกำลังทำอะไรอยู่?

เซี่ยซีหวั่นไม่รู้ว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่กันแน่?

เธอกับลู่หานถิงเป็นอะไรกันเหรอ ลู่หานถิงทำไมต้องช่วยเธอด้วยล่ะ?

เธอก็แค่แต่งงานแทนคนอื่น ทั้งสองคนก็แค่ทำข้อตกลงสันติภาพระหว่างกัน อยู่ด้านนอกเขาจะมีคนรักก็เป็นธรรมดา

เซี่ยซีหวั่นมือเย็นและมีเหงื่อออก ตอนเธออายุเก้าขวบเธอพบกับความโชคร้าย โดนทุกคนทอดทิ้ง จนเวลาผ่านไปเป็นสิบปีทำให้เธอเรียนรู้ที่จะอยู่คนเดียวได้ ปรับตัวให้เข้ากับความโดดเดี่ยวและรู้จักเข้มแข็ง นอกจากหลิงหลิง เธอก็ไม่กล้าเชื่อใจใครง่าย ๆ อีก

เธอไม่ยอมให้คนที่รักและไว้ใจใช้มีดแทงข้างหลังเธออีกเด็ดขาด ถูกพวกเขาผลักจนไม่มีทางฟื้นขึ้นมาได้อีก

แต่ผู้ชายที่ชื่อลู่หานถิงที่ทั้งแข็งแกร่งและมีอำนาจกลับเดินเข้ามาในชีวิตเธอ อีกทั้งใช้เวลาเพียงไม่นานก็สามารถทำลายความเข้มแข็งของเธอที่ใช้เวลากว่าสิบปีในการสร้างมันขึ้นมา ทำให้เธอเกิดความรู้สึกที่ต้องพึ่งพาอาศัยเขา

พึ่งพาเขาจนกลายเป็นความเคยชิน ทำให้ตัวเองเปลี่ยนเป็นคนอ่อนแอ

มือและเท้าของเซี่ยซีหวั่นเย็นไปหมด แต่เธอก็สงบสติอารมณ์ขึ้นมาได้ เธอหยิบโทรศัพท์ส่งข้อความหาซูซี “พรุ่งนี้เจอกัน!”

.....

ที่ต่างประเทศ ในห้องของท่านประธาน หวาหรง ผู้อำนวยการฝ่ายประชาสัมพันธ์ มองโทรศัพท์ในมืออย่างสงสัย ขณะนั้นเอง เหยียนยี่ก็เดินเข้ามา “ผู้อำนวยการหวา ใครให้คุณเข้ามาในห้องของท่านประธาน นี่คุณยังรับโทรศัพท์ของท่านประธานด้วยเหรอ?”

หวาหรงรีบเอาเอกสารวางลง “เลขาเหยียน นี่เป็นเอกสารที่ท่านประธานต้องการด่วน ฉันเลยเอาเข้ามาให้”

“ท่านประธานไม่ชอบให้มีใครเข้ามาในห้องของเขา และไม่ชอบให้ใครมาวุ่นวายกับของส่วนตัวของเขา ครั้งหน้ามีเอกสารเร่งด่วนก็เอามาให้ผม จำไว้ด้วย ครั้งต่อไปไม่มีข้อยกเว้นทั้งนั้น รีบออกไปได้แล้ว”

“ค่ะ เลขาเหยียน”

“อ้อ แล้วเมื่อสักครู่นี้ใครโทรมา?” เหยียนยี่เอ่ยถาม

หวาหรงส่ายหน้า “ฉันเองก็ไม่ทราบค่ะ คนนั้นไม่ได้พูดอะไรก็กดวางสายไปเลย”

เหยียนยี่ไม่ได้สนใจอะไรอีก แล้วยกมือโบกให้เธอออกไป “รีบออกไปทำงานเถอะ ท่านประธานเปลี่ยนเวลาเดินทางกลับให้เร็วขึ้นแล้ว”

“เลขาเหยียน ท่านประธานทำไมรีบร้อนกลับไปขนาดนี้?”

“ผู้อำนวยการหวา จัดการเรื่องของตัวเองให้ดี ไม่ต้องมั่วคาดเดาเรื่องของคนอื่นอยู่”

หวาหรงออกไปแล้ว เหยียนยี่จึงอดไม่ได้ที่จะแอบคิดว่า ท่านประธานน่าจะแอบเลี้ยงดูอีหนูที่ไหนแน่ เมื่อกี้ถึงได้ถูกรูปนั้นยั่วยวนเข้าแล้ว

วันถัดไป

เซี่ยซีหวั่นไปตามที่นัดไว้ เธอยืนอยู่หน้าประตูห้องเพรสซิเดนท์สวีท (president deluxe suite) 8206 จากนั้นก็กดกริ่งหน้าประตู

ไม่นาน ประตูก็เปิดออก ซูซียืนอยู่ที่ด้านข้างประตู

เซี่ยซีหวั่นเดินเข้าไปในห้อง ซูซีก็ได้ปิดประตูห้องลง

“ซูซี ป้าหลินอยู่ที่ไหน? ฉันจะรู้ได้ยังไงว่านายไม่ได้หลอกฉัน นายโทรศัพท์ไปเดี๋ยวนี้ ฉันต้องการฟังเสียงของป้าหลิน” เซี่ยซีหวั่นพูดเข้าประเด็นทันที

ซูซีพยักหน้า หยิบโทรศัพท์ตัวเองออกมา กดโทรออกทันที

แต่เซี่ยซีหวั่นเตรียมรับมือมาอย่างดี เธอใช้กระเป๋าที่ถืออยู่ในมือออกแรงทุบเข้าไปที่หน้าของซูซี “ซูซี ใครบังคับใครกันแน่ สิบปีก่อนนายเป็นพยานกล่าวหาฉัน ทำให้ฉันถูกคนเป็นหมื่นเป็นพันชี้หน้าด่ากราด สิบปีผ่านมานายยังใช้ป้าหลินมาบีบบังคับให้ฉันนอนกับนาย ทำแบบนี้ไม่รู้สึกผิดกับแม่ของฉันบ้างเหรอ นายรู้สึกผิดต่อความรักที่เธอมีให้นายไหม รู้สึกผิดต่อฉันที่เรียกนายว่าพี่ซูซีบ้างไหม?”

ซูซีตัวแข็งทื่อยืนอยู่กับที่ไปชั่วขณะ

เซี่ยซีหวั่นตาแดงก่ำจ้องมองไปยังเขา เหมือนสัตว์ร้ายที่กำลังโกรธจัด

ผ่านไปชั่วครู่ ซูซีก้าวไปข้างหน้า ยื่นมือไปกดไหล่ของเซี่ยซีหวั่นเอาไว้ “สรุปแล้ว เธอยังคงไม่เต็มใจนอนกับฉันสินะ ฉันไม่เข้าใจว่าเป็นเพราะอะไร ทำไมเธอนอนกับผู้ชายคนอื่นได้ แต่นอนกับฉันไม่ได้?”

มองดูสีหน้าที่ดึงดันของเขา เซี่ยซีหวั่นก็ไม่ได้ตอบโต้อะไร เธอเพียงเอ่ยถามกลับออกไปอย่างเรียบ ๆ “นายรู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ว่าฉันนอนกับผู้ชายคนอื่นแล้ว?”

ซูซีไม่ยินดีที่จะเอ่ยพูดถึงเรื่องนี้ เขาใช้แรงบีบไหล่ของเซี่ยซีหวั่น เขาออกแรงจนเส้นเลือดบนมือปูดออกมา “เหอะ เธอคิดว่าตัวเองทำเรื่องต่ำช้าแล้วคนอื่นจะไม่รู้เหรอ ฤดูหนาวปีนั้นฉันไปหาเธอที่ชนบท คืนนั้นเธอไม่กลับมา ฉันตามหาเธอทั้งคืน หาจนแทบเป็นบ้า สุดท้ายเซี่ยเสี่ยวแด๋ก็บอกกับฉันว่า เธอนอนคลุกอยู่กับผู้ชายดิบเถื่อนคนหนึ่งในถ้ำ ตอนที่ฉันรีบตามไป ก็ได้เห็นว่าพวกเธอกำลังนอนอยู่ด้วยกัน!”

ในที่สุดเซี่ยซีหวั่นก็รู้สาเหตุที่แท้จริงแล้ว ว่าทำไมเขาถึงว่าเธอเป็นผู้หญิงสำส่อน ฤดูหนาวปีนั้นเธอเคยช่วยชีวิตผู้ชายคนหนึ่งเอาไว้จากสภาพอากาศหนาวเหน็บที่ปกคลุมไปด้วยหิมะ

ผู้ชายคนนั้นเป็นลมหน้ามืด เส้นทางถูกปิดด้วยหิมะ ทำให้พวกเธอกลับบ้านไม่ได้ เธอจึงได้พาผู้ชายคนนั้นเข้าไปหลบอยู่ในถ้ำ

ที่แท้เป็นอย่างนี้นี่เอง เซี่ยเสี่ยวแด๋กล่าวหาว่าเธอนอนคลุกอยู่กับผู้ชายคนนั้นทั้งคืน เขาก็เชื่อเธอง่าย ๆ เนี่ยนะ

“ฮ่า ฮ่าฮ่าฮ่า” เซี่ยซีหวั่นหัวเราะออกมาทันที เธอหัวเราะจนน้ำตาแทบไหล

“เธอหัวเราะอะไร?” ซูซีเอ่ยถาม

เซี่ยซีหวั่นออกแรงผลักเขาออกไป จากนั้นก็เก็บกระเป๋าที่หล่นอยู่บนพื้นขึ้นมา “ไม่มีอะไร ฉันยังคงยืนยันคำเดิม พาตัวป้าหลินมาให้ฉัน แล้วฉันถึงจะยอมแลกเปลี่ยนกับนาย นายคิดดูละกัน”

แล้วเซี่ยซีหวั่นก็จากไป

.....

เมื่อกลับถึงรีสอร์ทโยวหลาน เย่หลิงก็ได้ด่าซูซีทางวีแชทชุดใหญ่ว่าโง่มาก “ตอนนั้นเธอเพิ่งอายุเท่าไหร่เอง คนพวกนี้ทำไมถึงได้จิตใจสกปรกกันอย่างนี้ ว่าแต่หวั่นหวั่น เธอยังจำได้ไหมว่าผู้ชายคนนั้นที่เธอช่วยเอาไว้เป็นใคร?”