สามีพันล้าน รักฉันให้มีสติหน่อย นิยาย บท 29

บทที่ 29 แกล้งแสดงแต่ทำจริง

เขาจับหางเล็ก ๆ ของเธอ

เซี่ยซีหวั่นหน้าแดงขึ้นมา รีบสะบัดหนี “นายทำอะไรน่ะ ปล่อยมือเดี๋ยวนี้นะ”

ลู่หานถิงไม่ปล่อย แถมยังขยำหางเล็ก ๆ นั่นไปมา “รสนิยมแบบใหม่เหรอ?”

เซี่ยซีหวั่นสับสนอยู่ครู่หนึ่ง ถึงได้รู้สึกตัวว่า ชุดนอนเซ็กซี่มากมายในห้องแต่งตัวนั้น ทำไมถึงได้มีตัวนี้น่ารักอยู่แค่ตัวเดียว ที่แท้ก็คือ...เป็นอีกรสนิยมหนึ่ง

เซี่ยซีหวั่นยื่นมือไปผลักเขาออก “คุณลู่ นายนี่มันไร้ยางอายจริง ๆ!”

ลู่หานถิงจับหางเล็ก ๆ ของเธอไว้แน่น เลิกคิ้วเอ่ยถาม “ฉันไร้ยางอายตรงไหน?”

“ชุดนอนตัวนี้ ไหนจะชุดนอนในห้องแต่งตัวทั้งหมดนายเป็นคนเตรียมไว้เอง ไม่เรียกว่าไร้ยางอายเหรอ?”

ลู่หานถิงมองไปที่ห้องแต่งตัว “เสื้อผ้าในนั้นฉันไม่ได้เป็นคนเตรียมไว้นะ เป็นคุณย่าเตรียมไว้ให้เธอต่างหาก”

นายหญิงลู่?

“...”

เซี่ยซีหวั่นตกตะลึงอ้าปากค้าง ที่แท้นายหญิงลู่...รู้ดีขนาดนี้เลยเหรอ?

นี่สินะ ที่เรียกว่าขิงยิ่งแก่ยิ่งเผ็ด

ลู่หานถิงมองไปยังหยวนหยวน “มันไม่ดื้อใช่ไหม?”

เซี่ยซีหวั่นพยายามดึงหางตัวเองกลับมา “หยวนหยวนน่ารักมาก”

“แล้วทำไมเธอถึงดื้อล่ะ?”

“...”

เขาหมายความว่ายังไง หรือเขาหมายความว่าเธอก็เป็นลูกแมวตัวหนึ่ง?

หางของเธอตอนนี้ยังอยู่ในมือเขา ท่าทางอ้อยอิ่งของเขานี่มันแกล้งกันชัด ๆ เหมือนเธอเป็นลูกแมวตัวหนึ่งในกำมือเขาจริง ๆ อย่างนั้น

“ก๊อก ก๊อก” ขณะนั้นเอง เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น ป้าอู๋เอ่ยพูดมาจากด้านนอก “คุณชาย นายหญิงลู่ให้ฉันตุ๋นซุปมาให้คุณค่ะ รีบทานตอนกำลังร้อน ๆ เถอะค่ะ”

มีคนมาแล้ว!

เซี่ยซีหวั่นรีบผลักลู่หานถิงออก กลัวคนอื่นจะมาเห็นสภาพนี้เข้า

ลู่หานถิงยอมปล่อยมือแต่โดยดี เขามองเธอที่มีท่าทีเขินอาย จึงอดยิ้มออกมาไม่ได้

ลู่หานถิงเดินไปเปิดประตูห้อง มองซุปตุ๋นที่อยู่ในมือป้าอู๋ เวลานายหญิงลู่ไม่มีอะไรทำก็ชอบทำซุปนู้นซุปนี่ให้เขาทาน เขาก็ดื่มตามอย่างเชื่อฟัง ทำตามใจคนแก่ไปเรื่อย

ครั้งนี้ลู่หานถิงก็ไม่ได้ปฏิเสธ ยกซุปมาซดดื่มจนหมด

.....

ลู่หานถิงเข้าไปอาบน้ำเย็น ๆ ให้ห้องน้ำเสร็จก็ออกมา จากนั้นก็นั่งเปิดเอกสารดูอยู่บนโซฟา

ตอนนี้เขารู้สึกตัวร้อน รู้สึกอุณหภูมิในร่างกายเริ่มสูงขึ้นทีละนิด ร้อนวูบวาบไปทั้งตัว ทำให้รู้สึกไม่สบายตัว

ลู่หานถิงเงยหน้าขึ้นมามอง เห็นเซี่ยซีหวั่นนั่งอยู่บนเตียง ในมือถือหนังสือการแพทย์เปิดอ่านอยู่ ดูสงบเรียบร้อยมาก

เขาหันสายตากลับมา จดจ่ออยู่กับเอกสารที่ถืออยู่ในมือ แต่กลับอ่านไม่เข้าหัวเลยสักนิด

ลู่หานถิงลุกขึ้นเดินไปที่ข้างเตียง แล้วดึงหนังสือในมือเซี่ยซีหวั่นโยนทิ้งไปอีกด้านหนึ่ง

“คุณลู่ นายทำอะไรน่ะ ฉันกำลังอ่านหนังสืออยู่นะ” เซี่ยซีหวั่นตอบโต้

ลู่หานถิงนั่งลงที่ขอบเตียง จับมือที่อ่อนนุ่มของเธอไว้ แล้วเอามาแตะที่หน้าผากของตัวเอง “ช่วยฉันดูหน่อยสิ ฉันไม่สบายหรือเปล่า?”

เมื่อคลำดู เซี่ยซีหวั่นก็ตกใจ หน้าผากเขาร้อนมาก

เซี่ยซีหวั่นรีบจับชีพจรเขาดู จากนั้นไม่กี่วินาทีก็เอ่ยถามขึ้นมา “นาย...ไปทานอะไรที่มันไม่สะอาดมาหรือเปล่า?”