สามีพันล้าน รักฉันให้มีสติหน่อย นิยาย บท 101

เมื่อได้ยินเรื่องเล่านี้ เซี่ยซีหวั่นพลันสั่นไหว จากนั้นชักมือตัวเองกลับมา ไม่ให้เขาฉีดยาให้

ลู่หานถิงเงยหน้าขึ้นมา “เป็นอะไรไปคะ?”

เซี่ยซีหวั่นทำหน้ามุ่ย “เอ่อ เปล่า ฉันก็แค่คิดว่าเจ้าสาวที่เดิมทีควรที่จะเป็นของคุณลู่ แต่กลับถูกน้องชายแย่งไปจนเป็นได้แค่น้องสะใภ้ คุณลู่คงรู้สึกไม่ดีมากแน่ๆ…..”

ลู่หานถิงกระตุกยิ้มมุมปาก ยกมือขึ้นไปบีบใบหน้ารูปไข่ฉ่ำน้ำของเธอ “คนขี้หึง อย่าบอกนะว่าหึงอีกแล้ว? ตอนนั้นทุกคนยังเป็นแค่เด็กตัวกระเปี๊ยก คุณจะคิดมากทำไม?”

เซี่ยซีหวั่นมองมาที่เขา “ผ่านไปตั้งหลายปี เด็กตัวกระเปี๊ยกก็คงโตขึ้นแล้ว เด็กผู้หญิงที่ทำให้คุณลู่คิดถึงอยู่ตั้งหลายปี และทำให้แม่ของคุณลู่ชอบมากขนาดนี้ คงจะสวยน่ารักเหมือนนางฟ้ามากเลยสินะ”

“ตั้งแต่ที่แยกจากกันวันนั้น เพื่อนเก่าของแม่ผมคนนั้นก็หายตัวไปจากโลกนี้พร้อมกับลูกสาวตัวเอง เพราะงั้นผมจึงไม่เคยเห็นรูปร่างหน้าตาของเด็กคนนั้นหลังจากที่เธอโตขึ้น”

“แล้วหลายปีที่ผ่านมาคุณลู่ไม่เคยตามหาเธอเลยเหรอ?”

เมื่อถูกถามมาอย่างนี้ ลู่หานถิงก็ขมวดคิ้วคมเข้ม

การที่เขาเงียบไปแม้จะเพียงสองวินาที แต่เซี่ยซีหวั่นก็ได้รับคำตอบมาอย่างชัดเจน ว่าเขาเคยตามหา!

เซี่ยซีหวั่นยกเท้าขึ้น ออกแรงถีบเขา

ลู่หานถึงไม่ได้ตั้งตัว เพราะเมื่อกี้มัวจมจ่อมอยู่กับความน่ารักของเธอ ใครจะไปรู้ว่าจู่ๆเธอจะถีบกันแบบนี้ ดังนั้นเขาจึงกลิ้งตกเตียง ลงไปนอนแหมะอยู่บนพรม

นี่เธอกล้าถีบเขาตกเตียงเลยเหรอ

ลู่หานถิงเป็นถึงใคร ผู้หญิงที่อยากขึ้นเตียงกับเขามีเป็นกระบวย เขาเพิ่งเคยพบเคยเจอคนที่กล้าถีบเขาลงเตียงแบบนี้

ใบหน้าหล่อเหลาของลู่หานถิงดำคล้ำเล็กน้อย ริมฝีปากเบ้ออกในองศาที่แสดงออกว่าไม่พอใจ กลิ่นอายความดุดันพลันโอบล้อมไปทั่ว

เซี่ยซีหวั่นมองมาที่เขาพร้อมตีคิ้วใส่ ดวงตาดำขลับฉ่ำน้ำทั้งสองข้างทอประกายวาววับ “ลู่หานถิง ฉันจะบอกอะไรให้นะ ฉันไม่ได้ใจดีพอที่จะทนเห็นอะไรรกหูรกตาได้ เรื่องเซี่ยเหยียนเหยียนยังไม่เคลียร์ ยังจะงอกเรื่องเจ้าสาววัยเด็กนี่มาอีกเหรอ เอาสิเลือกเอาเลยอยากได้ดอกไม้ดอกไหน ไปหาพวกเธอเลย ไม่ต้องมาขึ้นเตียงฉันอีก！”

“ยัยกระต่ายบ๊อง อยากโดนตีก้นสินะ?”

ลู่หานถิงสบถออกมาเสียงเบา จากนั้นก็หยัดตัวลุกขึ้นมานั่งบนเตียง แล้วยื่นมือออกไปจับเธอไว้อย่างรวดเร็ว

เซี่ยซีหวั่นโกรธ แต่ก็ไม่ได้โกรธจนไม่มีสติ เมื่อเห็นเขาเข้ามาจับเธอด้วยท่าทางอุกอาจ เธอจึงหันหลบอย่างรวดเร็ว

แต่ลู่หานถิงกลับจับข้อเท้าบางของเธอไว้ได้แล้วลากมาไว้ใต้ร่าง จับเธอพลิกตัว แล้วฟาดก้นของเธอไปฉาดหนึ่ง

เสียงดัง “เพี้ยะ”

ใบหน้าเล็กเท่ากำปั้นของเซี่ยซีหวั่นพลันแดงซ่าน เธอไม่ได้เจ็บ แต่เพราะอายต่างหาก จึงเอื้อมมือออกไปจับมือใหญ่ของเขาเอาไว้ “ลู่หานถิง หยุดทำตัวโรคจิต!”

ใบหน้าหล่อเหลาของลู่หานถิงแนบอยู่กับผมยาวสลวยของเธอ จากนั้นก็เอ่ยเสียงแหบพร่าว่า “แม่ผมไม่ค่อยมีเพื่อน แถมยังมีนิสัยเย็นชา สิ่งที่ชอบมีอยู่น้อยมาก และเด็กผู้หญิงคนนั้นก็เป็นหนึ่งในสิ่งที่แม่ผมชอบ ผมยอมรับว่าปีที่ผ่านๆมาผมเคยตามหาเธอ ถ้าเจอผมก็จะปฏิบัติต่อเธอเหมือนเป็นน้องสาวแท้ๆคนหนึ่ง”

เซี่ยซีหวั่นรู้สึกหนักเพราะถูกเขากดทับไว้ใต้ร่าง การที่ถูกผู้ชายตัวสูงใหญ่กดทับเอาไว้อย่างนี้แทบจะทำให้เธอหายใจไม่ออก เธอยังโกรธอยู่ จึงส่งเสียงฮึดฮัดออกมา “น้องสาวแท้ๆอะไร แม่คุณคลอดออกมาหรือไง? ฉันว่าคุณอยากหากำไรมากกว่า ถ้าเด็กคนนั้นโตมาหน้าตาธรรมดาก็จะมองเป็นน้องสาวแท้ๆ แต่ถ้าโตมาแล้วสวยก็จะมองเป็นน้องสาวอีกแบบล่ะสิ!”