สามีพันล้าน รักฉันให้มีสติหน่อย นิยาย บท 111

เย่หลิงมองเซี่ยเหยียนเหยียนราวกับมองคนโง่แวบหนึ่ง สามีจากรีสอร์ทโยวหลานคนนี้นั่งอยู่ที่ข้าง ๆ เธอ ทำไมเธอไม่ไปถามเองล่ะ

เซี่ยซีหวั่นจ้องตาโตมองเซี่ยเหยียนเหยียน “เหยียนเหยียน จะว่าไปเธอกับสามีของฉันคนนี้ก็มีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้ง ตอนนั้นหากไม่มีการแต่งงานแทน เช่นนั้นเธอก็คงจะเป็นคุณนายน้อยของรีสอร์ทโยวหลานแล้ว”

เซี่ยเหยียนเหยียนสีหน้าเปลี่ยน เธอคิดไม่ถึงว่าเซี่ยซีหวั่นจะแว้งกัดเธอ เธอจะไปไปมีความเกี่ยวพันกับผีรีสอร์ทโยวหลานนั่นได้อย่างไร คนที่เธอต้องการแต่งงานคือลู่หานถิงต่างหาก!

“หวั่นหวั่น ฉันกับรีสอร์ทโยวหลานไม่มีความเกี่ยวพันกันสักนิดเดียว และฉันก็ไม่แต่งงานกับเขาด้วย ฉันรู้ว่าเธอไม่ชอบฉัน แต่ว่าเธอก็จะทำลายชื่อเสียงของแบบนี้ไม่ได้” เซี่ยเหยียนเหยียนแสดงสีหน้าที่เสียใจออกมา

เย่หลิง ...เดี๋ยวเธอก็จะรู้ว่าตัวเองทำอะไรผิดแล้ว

เซี่ยซีหวั่นยกริมฝีปากสีแดงของเธอขึ้น และมีนัยของการเยาะเย้ยในดวงตาของเธอ “อ้าว ที่แท้ก็เป็นแบบนี้เหรอ ในเมื่อเธอไม่อยากจะมีความสัมพันธ์กับรีสอร์ทโยวหลานสักนิดเดียว งั้นต่อไปสิ่งที่เธอไม่ควรถาม เธอก็ควรหุบปากซะ ไม่ต้องถาม”

เซี่ยเหยียนเหยียนสีหน้าขาวซีด เธอพบว่าตัวเองถูกเซี่ยซีหวั่นลวงมาติดอยู่ในวงล้อมแล้ว ต่อหน้าคารมที่คมคายของเซี่ยซีหวั่น เห็นได้ชัดว่าเธอค่อนข้างรับมือไม่ไหว

เซี่ยซีหวั่นคนนี้ช่างน่าแค้นมากจริงๆ

เซี่ยเหยียนเหยียนรีบหันมองไปลู่หานถิงอย่างเศร้าเสียใจทันที “คุณหานถิง…”

ลู่หานถิงหันหน้ามา ดวงตาลึกแคบนั้นมองทะลุหมอกควันที่เป็นชั้น ๆ มาที่ตัวของเซี่ยซีหวั่น

เซี่ยซีหวั่นหัวใจเต้นกระตุก เธอรู้ว่าเซี่ยเหยียนเหยียนมาเพื่อเช็กดูว่าเธอได้เลิกกับลู่หานถิงแล้วจริง ๆ หรือไม่ กลัวว่าจะเผยพิรุธอะไรมา เธอจึงรีบหลบสายตาของลู่หานถิงอย่างรวดเร็ว แล้วแสร้งทำเป็นเหมือนไม่รู้จักมักจี่

ลู่หานถิงเห็นเธอหลบสายตาแบบนี้ ก็ไม่มีอารมณ์ใด ๆ บนสีหน้า แต่ว่าคิ้วขมวดขึ้นเล็กน้อย

เห็นทั้งคู่เป็นคนแปลกหน้ากันตอนนี้ ในใจของเซี่ยเหยียนเหยียนถึงได้รู้สึกชื้นขึ้นเล็กน้อย

โห้วซีจื๋อมองเซี่ยซีหวั่นด้วยความสนใจ เขาพบว่าเจ้าสาวแต่งงานแทนของพี่รองคนนี้สุดยอดมาก ดูน่ารักกว่าเซี่ยเหยียนเหยียนที่ชอบเสแสร้งเสียอีก

ตอนนี้บรรยากาศค่อนข้างอึดอัด โห้วซีจื๋อจึงรีบทำลายบรรยากาศนี้ “ทุกคนไม่ต้องนั่งกันแล้ว พวกเราเล่นไพ่กันเถอะ ซีหวั่นคนสวย เล่นด้วยกันสักสองตาไหม”

เซี่ยซีหวั่นนึกถึงประสบการณ์อันน่าเศร้าที่เคยเล่นไพ่แล้วถูกลู่หานถิงโกง “ฉันเล่นไม่เป็น ฉันไม่เล่นดีกว่าค่ะ….”

เย่หลิงกลับดึงมือน้อย ๆ ของเธอไว้ “หวั่นหวั่น เล่นไม่เป็นก็ต้องยิ่งเล่น ไปเถอะ ไปเล่นไพ่กัน”

เย่หลิงกดเซี่ยซีหวั่นนั่งอยู่บนโต๊ะโดยไม่ฟังคำอธิบาย

เซี่ยซีหวั่น “…”

ลู่หานถิงก็นั่งลงบนโต๊ะตรงข้ามกับเซี่ยซีหวั่น ซึ่งก็เป็นตำแหน่งหัวโต๊ะ เวลานี้เซี่ยเหยียนเหยียนเข้ามาอย่างรวดเร็ว นั่งลงตรงข้าง ๆ ของลู่หานถิง “คุณหานถิง ฉันดูคุณเล่นไพ่ค่ะ”

ถึงแม้การเลิกกันจะเป็นแผนของเซี่ยซีหวั่น แต่ตอนนี้เห็นเซี่ยเหยียนเหยียนไปถึงไหนก็ตอแยลู่หานถิงเหมือนกับแผ่นกอเอี๊ยะหนังสุนัข เซี่ยซีหวั่นก็เกิดความหึงหวงเล็กน้อยขึ้นในใจ

“เอาละ ตาแรกเริ่มขึ้นแล้ว ตอนนี้เริ่มแจกไพ่”

เริ่มมีคนแจกไพ่ ในมือแต่ละคนมีไพ่คนละหนึ่งใบ

ประธานอื่นสองคนที่เล่นเป็นเพื่อนได้หงายไพ่ ยังใหญ่สู้เซี่ยซีหวั่นไม่ได้ ตอนที่เซี่ยซีหวั่นหงายไพ่นั้นอารมณ์เสียเล็กน้อย จึงโยนไพ่ตรงไปที่ข้างมือของลู่หานถิง

ประธานสองคนนี้อยากจะซุบซิบกันตั้งนานแล้ว ตอนนี้จึงรีบกล่าวขึ้นทันใด

——ซีหวั่นคนสวย นี่คุณทำอะไรครับ คุณจงใจโยนใส่คุณหานถิงใช่ไหม

——คนทั้งเมืองไห่ไม่มีใครไม่กลัวคุณหานถิง ทำไมฉันรู้สึกว่าซีหวั่นคนสวยกำลัง…รังแกคุณหานถิงอยู่ล่ะ

——สองวันก่อนหน้านี้โซเชียลก็กล่าวกันหนักเกินไป ซื่อบื้อบ้างละ อ่อนต่อโลกบ้างละ มือที่สามบ้างละ…ฟังดูแล้ว นี่มันคำพูดคนเหรอ ไม่น่าเชื่อจะนำมาพรรณนาคุณหานถิงของพวกเราได้!

ลู่หานถิงมองดูไพ่ที่โยนมาที่ข้างมือตัวเองแวบหนึ่ง จากนั้นหันไปมองทางเซี่ยซีหวั่น

เซี่ยซีหวั่นเลิกคิ้วใบหลิวที่ประณีตขึ้น และมองกลับไปอย่างดุดัน “ของฉันเป็น 9 ตอนนี้ฉันใหญ่สุด คุณหานถิงตาคุณหงายไพ่แล้วค่ะ!”

เซี่ยเหยียนเหยียนที่อยู่ข้าง ๆ ทนดูต่อไปไม่ไหวแล้ว ในความคิดเธอเซี่ยซีหวั่นเริ่มลนลานแล้ว ธาตุแท้ถูกเปิดเผยแล้ว เธออยากจะพูดขึ้น

แต่ทว่าเวลานี้ลู่หานถิงได้หันหน้ามามองด้วยสีหน้าอ่อนโยน “คุณเหยียนเหยียน รบกวนคุณซื้อบุหรี่ให้ผมซองหนึ่งครับ”