สามีพันล้าน รักฉันให้มีสติหน่อย นิยาย บท 138

ลู่อินอินฉีกยิ้มมุมปากอย่างฝืนๆ “ไม่ต้องไปรับที่สนามบินหรอก ป้ากลัวว่าเธอจะงานยุ่ง”

ลู่หานถิงยกมือเรียวยาวขึ้นมาปลดกระดุมเสื้อสูท ใบหน้าไม่ได้มีความวิตกกังวลใดๆ พ่อบ้านลุงฝูยื่นผ้าที่เปียกๆอุ่นๆมาให้ด้วยความเคารพ เขาเช็ดมือ ความเป็นผู้ใหญ่เต็มตัวแผ่ออกมาแสดงให้เห็นออร่าของนักธุรกิจรายใหญ่และสถานะเจ้าของรีสอร์ทโยวหลาน

ลู่อินอินเป็นคนหัวโบราณ เธอไม่มีวันลืมความโชคร้ายของตนเอง ดังนั้นเธอจึงไม่ชอบลู่หานถิงหลานชายคนนี้มาตลอด แต่ก็มิอาจปฏิเสธได้ว่า ลู่หานถิงเป็นทายาทที่รับช่วงต่อธุรกิจของตระกูลลู่ได้อย่างสมบูรณ์แบบ

ลู่หานถิงในฐานะทายาทคนโตของตระกูลลู่ อายุสิบขวบก็เอาเงินอั่งเปาที่คุณย่าให้ไปลงทุนทำสัญญาซื้อขายสินค้าที่ไม่ได้รับความนิยมในตอนนั้นและน้ำมันดิบ ใครจะไปรู้ว่าเงินทุนเพียงเล็กน้อยกลับทำให้เขาได้เงินก้อนแรกในชีวิต หลังจากนั้นครึ่งปี ฟิวเจอร์สและน้ำมันดิบ ราคาพุ่งแรงทั้งหมด กำไรที่เขาได้รับจากการคำนวณเพิ่มขึ้นเป็นร้อย ๆ เท่า

ต่อมาลู่หานถิงก็ก้าวเข้าสู่โลกธุรกิจเต็มตัว พ่อของเขาเคยโยนโครงการที่มีผลประกอบการไม่ดีหลายโครงการของตระกูลลู่ให้เขา เขามีวิสัยทัศน์ที่แม่นยำและไม่เหมือนใคร ด้วยวิธีการที่ดุดันเด็ดขาดของเขา โครงการเหล่านี้ใช้เวลาเพียงเดือนเดียวภายใต้การบริหารจัดการของเขาก็กลับมามีชีวิตอีกครั้ง ดังนั้นลู่หานถิงจึงเป็นอัจฉริยะในธุรกิจ อายุสิบกว่าปีก็โลดแล่นอยู่ในวงการธุรกิจแล้ว

ลู่อินอินจำได้ว่าตอนที่ลู่หานถิงมาเมืองไห่ไม่ได้เอาเงินของตระกูลลู่มาเลยสักแดง เขาเริ่มต้นจากศูนย์ กลายเป็นผู้ยิ่งใหญ่ที่ทรงอิทธิพลของเมือง เป็นผู้มีเกียรติสูงสุดแล้ว

ลู่หานถิงเหมือนกับพ่อที่เป็นราชาแห่งแวดวงธุรกิจคนนั้นของเขาที่สุด ไม่เพียงแต่ในความสามารถทางธุรกิจเท่านั้น แต่รูปร่างหน้าตาที่หล่อเหลาของเขายังคล้ายกับพ่อของเขาอย่างมาก แม้กระทั่งอารมณ์ที่สุขุมนุ่มลึกนี้ก็ยังสืบทอดมาจากพ่อของเขาด้วยเช่นกัน

ลู่หานถิงเช็ดมือ ดวงตาเล็กและลึกล้ำมองมายังใบหน้าของลู่อินอิน “งานที่บริษัทถือว่าไม่ยุ่งมากครับ ถ้าคุณป้าอยู่ที่เมืองไห่สองสามวัน ผมก็จะให้เลขาจัดตารางเวลา พาคุณป้าไปเที่ยวเมืองไห่หน่อย ในฐานะเจ้าบ้านครับ”

ลู่อินอินรีบส่ายหน้า “หานถิง ไม่ต้องลำบากเลย ป้ามาเมืองไห่ครั้งนี้เพราะมีธุระต้องทำ จื่อเซี่ยนน้องชายนายก็มาด้วยพอดี”

คิ้วเรียวสวยของลู่หานถิงขมวดเล็กน้อย “จื่อเซี่ยนก็อยู่ที่เมืองไห่เหรอครับ”

“ใช่ ป้าโทรไปบอกให้จื่อเซี่ยนมาแล้ว เด็กคนนี้ ป่านนี้แล้วยังไม่มาอีก ป้าจะโทรไปเร่งดูหน่อย” พอเอ่ยถึงจื่อเซี่ยน ในแววตาของลู่อินอินก็มีแต่ความรักใคร่ ไม่เหมือนความห่างเหินที่มีต่อลู่หานถิง

ลู่อินอินหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา กำลังจะโทร แต่เวลานี้เองประตูของคฤหาสน์ก็เปิดออก ร่างสูงสง่าก็เดินเข้ามาสู่สายตา

ลู่จื่อเซี่ยนมาแล้ว

ดวงตาของลู่อินอินคู่นั้นปีติยินดี รีบเข้าไปหาเขา “จื่อเซี่ยน ทำไมป่านนี้เพิ่งจะมา รีบไปหาคุณย่าเร็วเข้า”

หลานชายสองคนนี้ของตระกูลลู่ลู่หานถิงและลู่จื่อเซี่ยนต่างก็เป็นทายาทที่ได้รับการดูแลเลี้ยงดูเป็นอย่างดี โดดเด่นท่ามกลางผู้คน แต่นิสัยของพวกเขาล้วนเย็นชามาก

ลู่จื่อเซี่ยนเดินเข้ามาในห้องรับแขก ดวงตาที่เย็นยะเยือกคู่นั้นเหลือบมองไปที่หญิงชรา จากนั้นก็มองมาที่ใบหน้าลู่หานถิง ส่งเสียงเรียกว่า “คุณย่า พี่”

ลู่หานถิงมองไปยังลู่จื่อเซี่ยน น้ำเสียงอ่อนโยน “มาเมืองไห่ตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมไม่บอกสักคำ”

ลู่อินอินพุดว่า “จื่อเซี่ยนเองก็เพิ่งมาไม่นาน อีกอย่างเดี๋ยวก็ต้องรีบกลับเมืองตี้ดูแล้ว”

นายหญิงลู่ยิ้มอย่างอ่อนโยนด้วยความรักใคร่เอ็นดู “ดี ทุกคนนั่งลงเถอะ ครอบครัวพวกเราไม่ได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันนานแล้ว ตอนนี้ก็พูดคุยกันดีๆได้แล้วนะ”