สามีพันล้าน รักฉันให้มีสติหน่อย นิยาย บท 14

บทที่ 14 สาวน้อยขี้หึง

โห้วซีจื๋อที่ยืนอยู่ข้างๆสงสัยว่าตัวเองได้ยินผิดไปหรือเปล่า หนุ่ม… หนุ่มหน้าขาว？

ใคร？

พี่รองของเขาเหรอ？

เชี่ย！

สายตาที่คมเข้มของลู่หานถิงมองไปที่เช็คใบนั้น จากนั้นจ้องมองไปที่ใบหน้าของเซี่ยเสี่ยวแด๋ น้ำเสียงที่ทุ้มต่ำของเขาไม่แสดงอารมณ์ใดๆออกมา ฟังแล้วดูเย็นชาห่างเหิน “หมายความว่ายังไง？”

วันนั้นที่ร้านเค้กเซี่ยเสี่ยวแด๋ได้เคยเจอชายหนุ่มคนนี้มาก่อนแล้ว ครั้งนี้เมื่อเจอกันอีกครั้งหัวใจก็ยังคงตื่นเต้นเหมือนเช่นเคย เธอหน้าแดงและมองไปที่ใบหน้าอันหล่อเหลาไร้ที่ติดของชายหนุ่มอย่างหลงใหล และพยายามแสดงความเหนือกว่าออกมาต่อหน้าหนุ่มหน้าขาวคนนี้ “เช็คใบนี้ให้นาย หลังจากนี้นายไม่ต้องอยู่กับเซี่ยซีหวั่นแล้ว ฉันรับเลี้ยงนายเอง”

โห้วซีจื๋อ，…

เขาเห็นอะไรเหรอ ไม่อยากเชื่อว่าในชีวิตนี้เขาจะมีโอกาสได้เห็นมีคนเอาเช็คให้พี่รองเพื่อเป็นเงินเลี้ยงดู โลกนี้เกิดอะไรขึ้น หรือมันเป็นภาพลวงตาเหรอ？

สองมือของลู่หานถิงสอดเข้าไปในกางเกง แล้วยิ้มแสยะออกมาที่มุมปากเล็กน้อย

เขาไม่ได้พูดปฏิเสธหรือคำพูดดูถูกอะไรออกมา แต่รอยยิ้มแสยะนั้นทำให้สีหน้าของเซี่ยเสี่ยวแด๋แดงก่ำขึ้นมา

เซี่ยเสี่ยวแด๋ก็ไม่รู้เป็นเพราะอะไรเหมือนกัน เธอเป็นคุณหนูของตระกูลเซี่ยแท้ๆ และเขาก็เป็นแค่หนุ่มหน้าขาวคนหนึ่ง แต่ท่าทางที่เขาแสดงออกมาแม้แต่สายตาที่มองมาก็เหมือนคนที่อยู่เหนือชั้นกว่า ทำให้เธอมีความรู้สึกอับอายและด้อยค่าไปเลย

“นาย…นายยิ้มอะไร？”

ลู่หานถิงยักคิ้วเล็กน้อย“ ไม่มีอะไรหรอก การมีความมั่นใจในตัวเองเป็นเรื่องดี แต่ก็ควรกลับไปส่องกระจกที่บ้านดูบ่อยๆ”ได้”ก็ดี”

พูดจบลู่หานถิงก็ก้าวเท้าแล้วเดินออกไป

ความกระตือรือร้นของเซี่ยเสี่ยวแด๋เหมือนโดนน้ำเย็นราดใส่หัว ไม่อยากเชื่อว่าเธอจะถูกหนุ่มหน้าขาวปฏิเสธ？

ตอนนี้แม้แต่หนุ่มหน้าขาวก็กล้าเย่อหยิ่งขนาดนี้เลยเหรอ？

ลู่หานถิงเดินไปได้หนึ่งก้าว ก็หยุดเดินทันที เพราะเขาเห็นร่างงามยืนอยู่ตรงหน้า เซี่ยซีหวั่นมาแล้ว

ไม่รู้ว่าเซี่ยซีหวั่นมาถึงตั้งแต่เมื่อไหร่ สายตาแจ่มใสคู่นั้นจ้องมองมาที่เขา

โห้วซีจื๋อ：ไอ้หยาๆ วันนี้เป็นวันอะไรกันแน่ พี่รองถูกพี่สะใภ้ปลอมจับได้คาหนังคาเขาเลย

ลู่หานถิงมองไปที่เซี่ยซีหวั่น หลังจากนั้นไม่กี่วิก็รีบเอามือทั้งสองข้างออกจากกระเป๋ากางเกงอย่างรวดเร็ว “ผมไม่ได้ทำอะไรเลยนะ คุณก็เห็น เขาเป็นคนยั่วผมเองนะ！”

วินาทีแรกยังมีท่าทีสูงส่งไม่สามารถเอื้อมถึงได้แต่ในวินาทีต่อมากลับเหมือนเทพตกสวรรค์น้ำเสียงไร้เดียงสาฟ้องกลับกับเซี่ยซีหวั่น ภาพที่เห็นนี้ทำให้โห้วซีจื๋อตกตะลึงมาก ส่วนหัวใจที่บาดเจ็บอยู่แล้วของเซี่ยเสี่ยวแด๋เหมือนถูกสาดด้วยน้ำแข็งเข้าให้อีกชั้น

“เซี่ยซีหวั่น เป็นแกอีกอีกแล้ว！” เซี่ยเสี่ยวแด๋กัดฟันแน่นอย่างเกลียดชัง

เซี่ยซีหวั่นเดินเข้ามาหา ร่างกายที่อรชรนั้นบังอยู่ตรงหน้าของลู่หานถิง “เซี่ยเสี่ยวแด๋ ฉันคิดเสมอว่าเธอเป็นแบบอย่างเกรดต่ำที่ก๊อบหลี่หยู้หลันมา แต่หลี่หยู้หลันก็ควรรู้สึกภาคภูมิใจ เพราะเธอได้สืบทอดพฤติกรรมของแม่เธอมาโดยตรง ชอบแย่งผู้ชายของคนอื่นเหมือนกัน！”

“แก…”

เซี่ยซีหวั่นไม่รอให้เซี่ยเสี่ยวแด๋ได้พูด ดึงเช็คมาจากมือของเธอทันที“ ห้าแสนเหรียญเหรอ ？เก่งมากเลยเซี่ยเสี่ยวแด๋ เธอมีเงินเยอะขนาดนี้ได้ยังไง ดูเหมือนครั้งนี้เธอจะยอมลงทุนหมดตัวเลยนะ เธอชอบหนุ่มหน้าขาวคนนี้…มากขนาดนั้นเลยเหรอ？”

ห้าแสนเหรียญนี้เป็นเงินออมทั้งหมดของเซี่ยเสี่ยวแด๋ และยังมีอีกส่วนหนึ่งที่ยืมมาจากเพื่อน ตอนนี้เธอถือได้ว่าหลงใหลในตัวของลู่หานถิงมาก ดังนั้นจึงยอมลงทุนทุ่มหมดตัว

เซี่ยซีหวั่นทำเสียงเยอะเย้ยออกมา “น่าเสียดายที่ฝ่ายหนึ่งมีใจแต่อีกฝ่ายกลับไม่สนใจ ไม่ว่าเธอจะให้เงินเยอะแค่ไหน หนุ่มหน้าขาวคนนี้ของฉันก็ไม่มีวันชอบเธอหรอก”

พูดจบเซี่ยซีหวั่นก็หันหน้ามา แล้วมองไปที่ใบหน้าหล่อเหลาของลู่หานถิง “บอกเธอสิ คุณเป็นผู้ชายของใคร！”

ลู่หานถิงมองไปที่หญิงสาวที่แสดงความเอาแต่ใจออกมาเล็กน้อย จากนั้นยิ้มออกมาอย่างเอ็นดู แล้วพูดออกมาสามคำ“ของหวั่นหวั่น”

ของหวั่นหวั่น…