สามีพันล้าน รักฉันให้มีสติหน่อย นิยาย บท 144

พอได้ยินลู่จื่อเซี่ยนเอ่ยชื่อ “เซี่ยซีหวั่น” ลู่อินอินก็ตกใจ “จื่อเซี่ยน หลานรู้จักเซี่ยซีหวั่นเหรอ ใช่ ผู้หญิงที่มีพรสวรรค์คนนี้ก็คือเซี่ยซีหวั่น ป้าก็อยากจะแนะนำให้หลานได้รู้จัก”

“คุณป้า ผมจะไปเดี๋ยวนี้ครับ!” ลู่จื่อเซี่ยนวางสายไปทันที

เด็กคนนี้!

ลู่อินอินเก็บโทรศัพท์มือถือ ในใจรู้สึกสงสัยเล็กน้อย หรือว่าจื่อเซี่ยนกับซีหวั่นจะรู้จักกันมาก่อน

เมื่อครู่จื่อเซี่ยนยังบอกว่าจะไม่มา แต่พอได้ยินชื่อของเซี่ยซีหวั่นก็เปลี่ยนใจทันที แถมยังรีบร้อนมาที่นี่ด้วย นี่ดูเหมือนจะแสดงถึงอะไรบางอย่าง

……

เซี่ยซีหวั่นถือแก้วไวน์เอาหนึ่งใบ จิบไวน์หนึ่งอึก เวลานี้เองเซี่ยเหยียนเหยียนก็เดินมาด้วยใบหน้าบูดบึ้ง ถามด้วยเสียงเบาๆว่า “หวั่นหวั่น เธอไปรู้จักกับท่านอธิการบดีได้ยังไง เธอมีเรื่องอะไรปิดบังฉันอยู่หรือเปล่า”

เซี่ยซีหวั่นรู้ว่าตอนนี้ในใจเซี่ยเหยียนเหยียนทุรนทุรายร้อนรุ่มเหมือนถูกไฟสุมทรวง เพราะเรื่องวุฒิการศึกษาและการเรียนแพทย์เป็นสิ่งที่เซี่ยเหยียนเหยียนภาคภูมิใจ และก็เป็นความสำเร็จในชีวิตของเธอ พอความภาคภูมิใจนี้หายไป เช่นนั้นเธอไร้ค่าแล้ว

“เซี่ยเหยียนเหยียน สิ่งที่เธอรักมากที่สุดคืออะไร ใช้ช่วงเวลานี้ให้เต็มที่เถอะ เพราะฉันจะแย่งสิ่งที่เธอรักมาทีละอย่าง จะให้เธอได้ลิ้มรสชาติของการสูญเสียทุกสิ่งทุกอย่างและการถูกทอดทิ้งเมินเฉยจากโลกใบนี้แบบที่ฉันโดนเมื่อสิบปีก่อน”

หัวใจของเซี่ยเหยียนเหยียนดิ่งวูบลงไปไม่หยุด เซี่ยซีหวั่นรู้จักอธิการบดี เธอคิดว่านี่เป็นแค่จุดเริ่มต้น ยังมีเรื่องที่น่ากลัวยิ่งกว่านี้ในภายหลัง

เซี่ยเหยียนเหยียนกำหมัดแน่น “หวั่นหวั่น งั้นพวกเราจะได้เห็นดีกัน!”

เวลานี้เองลู่อินอินร้องเรียกที่ด้านข้างว่า “ซีหวั่น เธอมานี่หน่อย”

ลู่อินอินกำลังเรียกเธอแล้ว เซี่ยซีหวั่นวางแก้วไวน์ลงอย่างรวดเร็ว เธอมองเซี่ยเหยียนเหยียนด้วยสายตารู้สึกผิด “ขอโทษด้วยนะ ฉันต้องไปก่อนแล้ว”

เซี่ยซีหวั่นเดินมาข้างๆลู่อินอิน ลู่อินอินจูงมือเล็กๆของเธอออกไป

เซี่ยเหยียนเหยียนมองไปทางที่ทั้งสองคนเดินหายลับไป ในใจก็อิจฉาจนแทบกระอักเลือด เมื่อครู่ลู่อินอินไม่ได้เหลียวมองเธอเลย ในสายตาเธอมีแต่เซี่ยซีหวั่น!

ปกติแล้วเซี่ยเหยียนเหยียนเกลียดความรู้สึกที่ถูกเมินเฉยไม่ให้ความสำคัญแบบนี้ เหมือนกับเมื่อหลายปีก่อนเธออยู่ข้างหลังเซี่ยซีหวั่นกับเย่หลิง เรียกว่าเธออาศัยใบไม้สีเขียวทำตัวกลมกลืนไป ไม่ต้องพูดถึงความรู้สึกที่เหมือนไม่มีตัวตน แล้วยังถูกซุบซิบหัวเราะเยาะว่าเป็นผู้ติดตามที่โง่เง่าอะไรพวกนั้นอีก

……

เซี่ยซีหวั่นเดินไปกับลู่อินอินแล้ว เธอถามอย่างสงสัยว่า “ท่านอธิการบดีคะ จะพาฉันไปไหนเหรอคะ ไปพบคนสำคัญคนนั้นเหรอคะ”

ลู่อินอินพยักหน้า “ใช่แล้วซีหวั่น ตอนนี้ฉันจะแนะนำคนคนนี้ให้เธอรู้จัก! ดูสิ เขามาแล้ว!”

เซี่ยซีหวั่นเงยหน้าขึ้นมา ในสายตามองเห็นร่างสูงใหญ่ที่หล่อเหลา ลู่จื่อเซี่ยนมาแล้ว

ลู่จื่อเซี่ยนสวมเสื้อเชิ้ตสีขาว ท่าทางดูสะอาดสะอ้านเย็นชา ในมือเขายังถือเสื้อคลุมเบสบอลสีดำ เขาเพิ่งมาจากข้างนอก ไม่นาน เขาก็หยุดฝีเท้าลง

ดวงตาทั้งสองคู่สบกัน ขนตางอนยาวของเซี่ยซีหวั่นกะพริบขึ้นลง เธอคิดไม่ถึงว่าคนสำคัญที่ท่านอธิการบดีบอกด้วยท่าทางมีลับลมคมในจะเป็นเขา

แน่นอนว่าลู่จื่อเซี่ยนมองแวบแรกก็เห็นเซี่ยซีหวั่นที่อยู่ข้างหน้าแล้ว หญิงสาวผู้งดงามยืนอยู่ภายใต้แสงไฟ ดวงตาสดใสแฝงด้วยความสงสัยมองมาที่เขา

สองปีก่อนเธอไปที่เมืองตี้ดู เด็กสาวที่อายุยังไม่ถึง18อ่อนเยาว์อย่างยิ่ง แต่ก็ยากที่จะซ่อนร่างบอบบางที่งดงามนั้นเอาไว้ได้ลู่จื่อเซี่ยนยังจำได้ว่าวันนั้นเธอสวมเสื้อยืดสีดำกางเกงยีนส์ เป็นเด็กสาววัยรุ่นที่สดใสน่ารัก