สามีพันล้าน รักฉันให้มีสติหน่อย นิยาย บท 17

บทที่ 17 สวยงามตะลึงไปทั้งงาน

โรงแรมระดับหกดาวตี้เหา

เซี่ยซีหวั่นเข้าไปข้างในล็อบบี้ กำลังคิดจะนั่งลิฟต์ขึ้นไปชั้นบน เจอคนรู้จักพอดี ขงเจินเอ๋อ

“เซี่ยซีหวั่น，เธอมาแล้วเหรอ？สำรวจดีๆ ที่นี่คือโรงแรมระดับหกดาวตี้เหา วันนี้ถ้าไม่ใช้วันเกิดของเสี่ยวแด๋แล้วเชิญเธอมา คนบ้านนอกอย่างเธอทั้งชีวิตก็ไม่มีโอกาสมาโรงแรมเลิศหรูแบบนี้ได้หรอก！” ขงเจินเอ๋อหัวเราะเยาะออกมา

เซี่ยซีหวั่นกดปุ่มลิฟต์ลงไป แกล้งถอนหายใจออกมา “นี่มันหมาปั๊กบ้านไหนกัน ไม่ได้ล่ามโซ่ไว้ ปล่อยให้กัดคนไปมั่ว”

สีหน้าของขงเจินเอ๋อเปลี่ยนไปทันที“เธอ！”

ไม่นานนักขงเจินเอ๋อก็มองเห็นกระโปรงยาวลูกไม้ที่เซี่ยซีหวั่นใส่อยู่ เธอรู้สึกตกใจ จึงรีบถามขึ้นว่า “เซี่ยซีหวั่น กระโปรงที่เธอใส่อยู่ได้มาจากไหน นี่มันเป็นแบรนด์หรูระดับโลกMOOเลยนะ กระโปรงที่เธอใส่เป็นMOO ที่นางแบบใส่เดินในงานแฟชั่นวิคที่มิลาน ฉันเคยเห็นในนิตยสารแฟชั่นเมื่อ 2 วันก่อน เธอไปเอาเสื้อมาใส่ได้ยังไง? "

ขงเจินเอ๋อเป็นติ่งของแบรนด์MOO ไม่เพียงแค่เธอ เสื้อผ้ารุ่นใหม่ล่าสุดของMOOทุกฤดูกาลคุณหนูไฮโซทั้งหลายของเมืองไห่ต่างทุ่มเงินจำนวนมากเพื่อหาช่องถ้าไปซื้อเสื้อผ้าของแบรนด์นี้ ถ้าสามารถซื้อมันมาได้ ก็จะเอามาโอ้อวดโชว์ให้ทุกคนได้รับรู้

แต่น่าเสียดายMOOเป็นแบรนด์เกรดสูงมาก ราคาค่อนข้างแพง และคงเกรดระดับหรูแบบนี้มาโดยตลอด และเป็นแบบอันลิมิเต็ด ดังนั้นคนที่สามารถใช้MOOได้จึงมีจำนวนน้อยมาก

ขงเจินเอ๋อแม้แต่กระโปรงตัวเดียวก็ไม่เคยซื้อได้มาก่อนเลย

ตอนนี้เซี่ยซีหวั่นสาวบ้านนอกคนนี้ใส่MOOที่เดินโชว์บนแคทวอล์คของแฟชั่นวิคซัมเมอร์ปีนี้อยู่ ทำให้เธอรู้สึกแปลกประหลาดใจมาก

แน่นอนเซี่ยซีหวั่นรู้อยู่แล้วว่ามันคือMOO เธอคิดว่าถ้าเธอบอกขงเจินเอ๋อว่าMOOนี้เธอไม่ได้มีแค่ตัวเดียว ที่บ้านยังมีอีกหนึ่งลัง ขงเจินเอ๋อจะโกรธและเป็นลมไปตอนนี้เลยหรือไม่？

แต่ว่าMOOเป็นลู่หานถิงเตรียมไว้ให้กับเธอ ไม่ใช่ของตัวเอง ไม่สมควรที่จะเอามาโจมตีคนอื่น

มองไปดวงตาของขงเจินเอ๋อที่แสดงอาการตกใจและอิจฉาออกมานั้น เซี่ยซีหวั่นเดินเข้าในลิฟต์ เธอยิ้มออกมาจางๆแล้วพูดขึ้นว่า“อยากรู้เหรอ？ ฉันไม่บอกเธอหรอก”

อารมณ์ของขงเจินเอ๋อซับซ้อนมาก เธอเกลียดเซี่ยซีหวั่นที่อยู่ตรงหน้าคนนี้มาก โดยเฉพาะร่างอรชรอ้อนแอ้นของเซี่ยซีหวั่นนั้น ทำให้เธออิจฉาจนดวงตาเหมือนมีไฟพ่นออกมา “เซี่ยซีหวั่นของเธอใส่ต้องเป็นของปลอมแน่นอน”

พูดจบขงเจินเอ๋อก็เข้าไปในลิฟต์เช่นกัน เธอยื่นมือมา และดึงแรงๆไปที่กระโปรงยาวของเซี่ยซีหวั่นหนึ่งครั้ง

เสียงฉีกขาดของผ้าดังขึ้นมา ทำให้กระโปรงยาวของเซี่ยซีหวั่นมีรอยขาดเกิดขึ้น

ดวงตาสดใสของเซี่ยซีหวั่นนั้นเย็นชาลงทันที “ขงเจินเอ๋อเธอทำอะไร？”

ขงเจินเอ๋อยิ้มออกมาอย่างไม่เกรงกลัว “เซี่ยซีหวั่น เธอพูดอะไรเหรอ ฉันฟังไม่รู้เรื่อง ฉันไม่ได้ทำอะไรเลยนะ ถ้าจะพูดว่าฉันเป็นคนทำให้กระโปรงเธอขาด เธอมีหลักฐานไหม？”

เซี่ยซีหวั่นเดินไปข้างหน้า ดึงกระโปรงของขงเจินเอ๋อที่ใส่อยู่นั้นฉีกมันให้ขาด

ซือ

กระโปรงของขงเจินเอ๋อก็ขาดเหมือนกัน

“เซี่ยซีหวั่น เธอ！” ขงเจินเอ๋อโมโหโกรธ เธอคิดไม่ถึงว่าเซี่ยซีหวั่นไม่เพียงแต่ปากเก่ง แต่ยังดุดัน ลงมือเอาคืนทันทีแบบนี้

เซี่ยซีหวั่นยิ้มเย็นชาออกมา เธอรู้สึกว่าในบางครั้งการลงไม้ลงมือเอาคืนเป็นสิ่งที่จำเป็นเหมือนกัน“เธอเคยเห็นหมาบ้ามีเหตุผลไหม？ NO ถ้าโดนหมาบ้ากัด ฉันควรหยิบไม้ขึ้นมาแล้วตีแรงๆคืนกลับไป！”

ขงเจินเอ๋อโกรธจนเกือบกลายเป็นบ้า เพราะเธอถูกคนบ้านนอกคนนี้ที่ตัวเองดูถูกรังแกจนเอาคืนอะไรไม่ได้

ขณะนี้ลิฟต์ได้มาถึงพอดี ประตูลิฟต์เปิดออก หลี่หยู้หลันรีบเดินเข้ามาต้อนรับ “ซีหวั่น กระโปรงที่หนูใส่อยู่ทำไมขาดหล่ะ กระโปรงขาดจะมาเข้าร่วมงานpartyวันเกิดได้ยังไง เอาอย่างนี้ละกัน หนูรีบขึ้นไปชั้นบนเปลี่ยนกระโปรงตัวใหม่ก่อน ชั้นบนเตรียมกระโปรงสำรองไว้หลายตัวเลย หนูไปดูว่าตัวไหนสวยก็เลือกตัวนั้นเลย”