บทที่ 57 เขาให้เธอหนึ่งพันสองร้อยล้าน
เผชิญกับความได้ใจจนลืมตัวของเซี่ยเสี่ยวแด๋ ใบหน้าที่งดงามของเซี่ยเหยียนเหยียนไม่ได้แสดงออกอะไรมากมาย แค่พูดด้วยเสียงที่เบาว่า “เสี่ยวแด๋ ฉันได้จัดมหาลัยที่อยู่ต่างประเทศให้เธอแล้ว สองสามวันนี้เธอก็บินไปเรียนต่อเถอะ เรื่องในบ้านเธอไม่ต้องสนใจแล้ว”
เซี่ยเสี่ยวแด๋อึ้งไปเลย เธอไม่ได้ข่าวเลยว่าตัวเองจะไปเรียนต่อนิ “พี่ ทำไมฉันต้องไปเรียนต่อล่ะ พี่ไม่ชอบฉันใช่ไหม อยากจะไล่ฉันไป?”
เซี่ยเหยียนเหยียนจับมือของเซี่ยเสี่ยวแด๋ พูดปลอบใจด้วยเสียงที่เบาว่า “เสี่ยวแด๋ เธอคือน้องสาวของฉัน ฉันจะไม่ชอบเธอได้ยังไง เซี่ยซีหวั่นกลับมาครั้งนี้ ดูออกอย่างชัดเจนเลยว่าพุ่งมาทางตระกูลเรา เธออยู่ต่อที่นี่จะเสียเปรียบได้ง่ายมาก เธอไปเรียนต่อที่ต่างประเทศอย่างสบายใจ ค่าใช้จ่ายในทุกๆ เดือนฉันจะโอนให้เธอตรงเวลาแน่นอน”
พูดถึงค่าใช้จ่ายเซี่ยเสี่ยวแด๋ก็มีความหวั่นไหวแล้ว อีกอย่างเธอก็ไม่ใช่คู่แข่งของเซี่ยซีหวั่น สองสามครั้งนี้ทำให้เธอบาดเจ็บเสียเปรียบ ไปเรียนต่อที่ต่างประเทศก็ดี ไม่ว่ายังไงแล้วก็มีของกินมีใช้
“พี่ งั้นฉันจะเอาค่าใช้จ่ายเท่าไหร่พี่ก็โอนค่าใช้จ่ายเท่านั้นให้ฉัน”
“ได้ ฟังเธอหมดเลย” เซี่ยเหยียนเหยียนขูดไปที่จมูกของเซี่ยเสี่ยวแด๋ด้วยความเอ็นดู
เซี่ยเสี่ยวแด๋กระโดดโลดเต้นออกไปแล้ว “งั้นตอนนี้ฉันกลับไปเก็บของก่อนนะ”
เซี่ยเหยียนเหยียนยืนดูภาพข้างหลังของเซี่ยเสี่ยวแด๋อยู่ที่เดิม รอยยิ้มตรงริมฝีปากของเธอค่อยๆ หายไป ในแววตาเผยถึงความเกลียดที่เยือกเย็นออกมา
น้องสาวคนนี้ของเธอก็คือคนที่ไร้ประโยชน์คนหนึ่ง เก็บเธอไว้ข้างกายของตัวเองจะเป็นการถ่วงเธอเท่านั้น
ขณะนี้ข้างหลังมีเสียงเท้าเดินดังขึ้นมา เซี่ยเจิ้นกั๋วมาแล้ว “เหยียนเหยียน”
เหยียนเหยียนหันหลังไป กลับไปสู่สภาพที่อ่อนโยน “คุณพ่อ ดึกขนาดนี้แล้วพ่อมายังไงคะเนี่ย ทางคุณแม่นี้หนูจะดูแลเองค่ะ พ่อกลับไปพักผ่อนเถอะ”
เซี่ยเจิ้นกั๋วมองเซี่ยเหยียนเหยียนด้วยความพอใจ ตลอดทางมานี้เซี่ยเหยียนเหยียนยอดเยี่ยมมาโดยตลอด อีกย่างยังเป็นสาวน้อยอัจฉริยะ เด็กดีที่น่าอิจฉาจากปากของคนอื่นๆ ให้หน้าให้ตาเขาตั้งแต่เธอเด็กๆ
ความหวังที่ใหญ่ที่สุดของเขาก็คือทำให้บริษัทการแพทย์เซี่ยซื่อใหญ่โตเจริญก้าวหน้า เซี่ยเหยียนเหยียนที่กลับมาจากมหาลัยเซิ่งหลีในประเทศF คือความหวังทั้งหมดของเขาจริงๆ
เซี่ยเหยียนเหยียนในวันนี้สวมชุดสีชมพูทั้งตัว ใบหน้าที่งดงาม การกระทำต่างๆ ต่างก็เป็นหญิงสาวอันดับหนึ่งที่ยอดเยี่ยมอ่อนโยนในเมืองไห่
ในแววตาของเซี่ยเจิ้นกั๋วได้เผยความชื่นชมและเอ็นดูออกมา “เมื่อกี้เธอจะให้เซี่ยเสี่ยวแด๋ไปเรียนต่อที่ต่างประเทศใช่ไหม?”
เซี่ยเหยียนเหยียนพยักหน้า “คุณพ่อคะ เสี่ยวแด๋อายุไม่น้อยแล้ว ต้องเติบโตแล้ว คุณแม่ตามใจและรักเธอมาตั้งแต่เด็กๆ ทำให้เธอขาดการถูกอบรมดูแล หนูได้คุยกับโรงเรียนที่ดีในต่างประเทศให้น้องเข้าไปเรียนแล้วค่ะ ในมหาลัยนั้นต่างก็เป็นนักศึกษาที่มีชื่อเสียง ก็หวังว่าเสี่ยวแด๋จะสามารถคบเพื่อนพวกนี้ และมีทางเลือกมากขึ้นค่ะ”
เซี่ยเหยียนเหยียนกำลังบอกกับเซี่ยเจิ้นกั๋วทางอ้อมว่าในมหาลัยนั้นต่างก็เป็นคนรวยหมด ถ้าหากเซี่ยเสี่ยวแด๋มีแฟนที่ดีคนหนึ่ง ก็ไม่แพ้ให้กับซูซี
เซี่ยเจิ้นกั๋วยิ่งอยู่ก็ยิ่งชอบเซี่ยเหยียนเหยียนแล้ว ลูกสาวคนนี้มักจะพูดโดนใจเขาตลอด “ได้ เรื่องของเสี่ยวแด๋ก็มอบให้เธอแล้ว ฉันไม่สนใจแล้ว”
พูดจบเซี่ยเจิ้นกั๋วก็เปลี่ยนหัวข้อการสนทนามายังบนตัวของตัวเอง “เหยียนเหยียน เรื่องของบริษัทการแพทย์เซี่ยซื่อเธอก็ได้ยินมาบ้างแล้วใช่ไหม บริษัทจะล้มละลายแล้ว ตอนนี้ต้องการเงินก้อนโตมาก”
เซี่ยเหยียนเหยียนยิ้ม “คุณพ่อ เรื่องเงินไม่ต้องเป็นห่วงค่ะ หนูมีวิธี”
เซี่ยเจิ้นกั๋วรู้มาตลอดว่าลูกสาวของตัวเองมีความสามารถ แต่ว่าตอนนี้ได้ยินเธอพูดว่าจะแบกรับได้ง่ายขนาดนี้ เซี่ยเจิ้นกั๋วก็มีความไม่อยากจะเชื่อเล็กน้อย ไม่ว่ายังไงแล้วบริษัทการแพทย์เซี่ยซื่อก็อยู่ในขั้นที่จะล้มละลายแล้ว ต้องการเงินก้อนโตมาก แต่เซี่ยเหยียนเหยียนนั้นกำลังเรียนอยู่ตลอด พึ่งกลับประเทศ จะเอาเงินมากมายมาจากไหนกัน?
เซี่ยเหยียนเหยียนรู้ถึงความสงสัยของเซี่ยเจิ้นกั๋ว แต่ว่าเธอไม่ได้ให้คำตอบ แต่กลับพูดว่า “คุณพ่อคะ เรื่องของบริษัทการแพทย์เซี่ยซื่อหนูสามารถจัดการให้ได้ แต่ว่าหนูมีข้อแม้”
“ข้อแม้อะไร?”
“พ่อจะหย่ากับแม่ไม่ได้”
พูดถึงเรื่องนี้ สีหน้าของเซี่ยเจิ้นกั๋วก็เย็นชาลงทันที ตอนนี้เขารำคาญหลี่หยู้หลันมาก ขอแค่นึกถึงคลิปพวกนั้นที่ถูกเผยออกมาของเธอ เป็นไปได้ที่จำให้เขาเงยหน้าไม่ขึ้นตลอดชีวิต เขาก็แน่ใจแล้วว่าจะหย่า
“คุณพ่อ เรื่องนี้คุณพ่อสามารถคิดดูก่อนได้ค่ะ เชื่อว่าหลังจากเรื่องของบริษัทการแพทย์เซี่ยซื่อจัดการเรียบร้อยแล้ว คุณพ่อจะให้คำตอบหนูแน่นอน”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: สามีพันล้าน รักฉันให้มีสติหน่อย
นิยายที่เคยอ่านแล้วชอบหายไปหลายเรื่องเลยค่ะชอบอ่านซ้ำบางเรื่องอ่านจบแล้วก็มาเริ่มใหม่แต่ก็ไม่ต่อเนื่องค่ะ...