สามีพันล้าน รักฉันให้มีสติหน่อย นิยาย บท 97

นี่เธอถึงกับมาที่บริษัทลู่ซื่อเลยเหรอ!

ลู่หานถิงไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าเธอจะมาหาเขาที่นี่ สามวันมานี้เขาพยายามควบคุมตัวเองไม่ให้ไปรบกวนเธอ แต่เขาก็ยังคอยดูโทรศัพท์อยู่ตลอดเวลา ในใจก็คาดหวังว่าเธอจะเป็นฝ่ายติดต่อเขามา

ขอแค่เธอกล้าเดินมาก้าวหนึ่ง เขาก็จะกล้าเดินไปอีกเก้าสิบเก้าก้าว

แต่สามวันมานี้โทรศัพท์ของเขาเงียบสงบมาก ไม่มีข่าวคราวของเธอเลยสักนิด

แต่ตอนนี้ เธอกลับมาหาเขาที่บริษัทลู่ซื่อ

เขาไม่เข้าใจ ทำไมเธอถึงกล้ามาล่ะ?

ตัวเองที่เป็นแบบนี้ ยังไม่ทำให้เธอรู้สึกรังเกียจและหวาดกลัวอีกเหรอ?

ทำไมเธอจะต้องหยุดรอเขาอยู่ข้างหน้าด้วย?

เขาบอกว่า เธอมาทำไม ไม่เคยคิดถึงผลที่จะตามมาเหรอ?

เซี่ยซีหวั่นยกเท้าขึ้นมา แล้วใช้แรงเตะเขาทีหนึ่ง “บนเตียงเรียกหวั่นหวั่น พอลงจากเตียงก็เรียกเซี่ยซีหวั่นเลยเหรอ? คุณลู่ คุณนี่ช่างสมจริงมากเลยนะ”

พนักงานต้อนรับและพวกผู้บริหารล้วนกำลังเหม่อลอยอยู่ พวกเขาไม่เข้าใจว่าเด็กสาวเซี่ยซีหวั่นคนนี้กำลังทำอะไรอยู่ นี่เธอไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วเหรอ เธอถึงได้กล้ามาเตะประธานของพวกเขา?

นี่มันช่าง……สามหาวจริง ๆ!

มีใครอยู่ไหม มีใครอยู่ไหม คนคนนี้กล้ามารังแกถึงหัวประธานของพวกเขาเลย ประธานไม่ต้องการเกียรติเหรอ รีบมาจับตัวนังคนบ้าคนนี้โยนออกไปเดี๋ยวนี้!

ผู้คนต่างก็นิ่งอึ้งไปหมด และโกรธเคืองเป็นอย่างมาก

บนกางเกงสูทสีดำที่เรียบกริบราวกับใบมีดของลู่หานถิง มีรอยเท้าเล็ก ๆ อันหนึ่งปรากฏขึ้นมาทันที เป็นรอยที่เธอเตะออกมา เขายื่นมือไปจับข้อมือเรียวเล็กของเธอไว้ “เตะพอหรือยัง?”

“ยัง ยัง ฉันยังจะเตะอีก!” เซี่ยซีหวั่นเตะเขาไปครั้งแล้วครั้งเล่าติด ๆ กันได้หลายที “คุณลู่ ฉันยังจะด่าคุณอีกด้วย คุณดึงกางเกงขึ้นก็ไม่รับผิดชอบแล้วใช่ไหม นี่มันโหดร้ายไม่มีความปรานี ทำเสร็จก็ชิ่งหนีเลยนี่!”

ผู้คนทั้งหมด “……”

อะไรทำเสร็จก็ชิ่งหนีเหรอ?

เมื่อกี้ลมแรงเกินไป ฟังไม่ค่อยชัด

บนกางเกงสูทของลู่หานถิงมีรอยเท้าเพิ่มขึ้นมากองหนึ่ง ดูแล้วน่ารักมากและตลกได้ เขาใช้แรงฉุดทีหนึ่ง แล้วก็ฉุดเซี่ยซีหวั่นเข้ามาอยู่ในอกตัวเองเลย

ร่างกายที่เพรียวบางของเซี่ยซีหวั่นกระแทกเข้ากับอกที่แข็งแกร่งของเขา เจ็บจนตาแดง แต่เธอก็ยังไม่ยอมแพ้ “ปล่อยตัวฉันนะ นี่คุณจะทำอะไร ไหนบอกจะเลิกกันไม่ใช่เหรอ มาฉุดรั้งกันแบบนี้มันเป็นระบบอะไรกัน หรือว่าคุณยังอยากกอดลากันอีกสักครั้งด้วย?”

ผู้คนทั้งหมด “……”

ท่านประธาน ผู้หญิงคนนี้โอหังเกินไปแล้ว ให้เธอได้เห็นความร้ายกาจสักหน่อยเถอะ!

มือใหญ่ของลู่หานถิงเลื่อนมาอยู่ที่เอวบางที่สามารถโอบด้วยมือข้างเดียวได้ของเธอ พอเห็นเธอไม่ได้รังเกียจความใกล้ชิดจากเขา เธอก็กอดรัดเอวบางของเธอไว้แน่นแล้วรวบเข้ามาอยู่ในอกตัวเอง “หวั่นหวั่น อย่าทำแบบนี้กับผม หึ? ผมไม่อยากให้ตัวเองกลายเป็นคนที่โลภมากและเห็นแก่ตัว ตอนนี้การกระทำทั้งหมดของคุณ สำหรับผมแล้วก็คือการล่อหน้าล่อต่อที่ปฏิเสธไม่ได้ทั้งนั้น คุณรู้ทั้งรู้ว่าผมทนคุณแบบนี้ไม่ไหวอยู่แล้ว”

เซี่ยซีหวั่นถูกเขาทำให้โกรธจนขำขึ้นมาเลย มือเล็กทั้งสองข้างยันอยู่บนอกแข็งแกร่งของเขา เธอทำท่าทางเหมือนจะผละออก “ทีแรกฉันกะว่าจะบอกคุณว่า ไม่ว่าอนาคตจะเกิดอะไรขึ้นมาฉันก็จะอยู่กับคุณ ฉันยังไม่สามารถใช้ความสวยมาทำให้คุณลุ่มหลงได้ ตัวเองก็มาถูกคุณทำให้ลุ่มหลงไปอย่างไม่เอาไหนแล้ว เรื่องยากและความลำบากในอนาคตไม่สามารถต้านทานความอบอุ่นและความชื่นชอบที่อยู่ในมือตอนนี้ได้ และอยากจะอยู่เคียงข้างคุณไปนาน ๆ ทำให้พวกเราต่างก็กลายเป็นตัวเองที่ดีกว่าเดิม แต่ว่าตอนนี้ดูแล้วฉันจะคิดไปเองคนเดียว เมื่อกี้ตอนที่คุณบอกว่าจะเลิกกับฉัน ฉันก็ควรตบคุณไปสักฉาดเพื่อเรื่องคืนนั้น จากนั้นก็เดินจากไปอย่างห้าวหาญ แบบนี้อีกหน่อยฉันก็อาจจะยังไปโอ้อวดต่อหน้าคนอื่นได้บ้างว่า ฉันเป็นคนที่สลัดประธานบริษัทลู่ซื่ออย่างคุณทิ้งไป……อุ๊บว์!”

สายตาของเซี่ยซีหวั่นดำมืดไป ลู่หานถิงก้มหน้าลงไปแล้วก็ประกบจูบเธอไว้เลย

เขาปิดปากเธอไว้อย่างแรง แล้วก็จูบเธออย่างบ้าคลั่ง

ตัวของเซี่ยซีหวั่นอ่อนยวบไป มือเล็กทั้งสองข้างจับเสื้อโค้ตบนตัวเขาไว้อย่างเหนียวแน่นเพื่อไม่ให้ตัวเองลื่นไหลลงไป