สาวโก๊ะทะลุมิติ มาใช้ชีวิตในยุคโบราณ นิยาย บท 10

“ฟางเหนียง ชายคนเมื่อครู่เขาเป็นใครกัน เจ้ารู้จักเขาด้วยรึ” เหมยเหม่ยเดินเข้ามาหาฟางเหนียงที่กำลังมองดูชายผู้นั้นเดินจากไปด้วยความสงสัย “ข้าก็เพิ่งรู้จักกับเขาเมื่อครู่นี่แหละ พอดีเขาอยากได้เครื่องประดับไปให้เพื่อนของเขาเป็นของขวัญ แต่เขาไม่รู้จะเลือกชิ้นไหนดีข้าก็เลยช่วยเขาเลือกได้ชิ้นหนึ่ง” นางอธิบายให้เหมยเหม่ยฟังกับเหตุการณ์เมื่อสักครู่ “อ่า เป็นเช่นนั้นเองรึ แล้วเจ้าล่ะไม่ได้เครื่องประดับสักชิ้นเลยรึ” เหมยเหม่ยถามฟางเหนียง เพราะไม่เห็นนางถือเครื่องประดับสักชิ้นเลย

“ข้าลืมไปเลย อ่ะนี่ ข้าให้เจ้า” ฟางเหนียงหยิบกำไลหยกขึ้นมายื่นให้กับเหมยเหม่ยด้วยรอยยิ้ม “งื้อออ สวยงามยิ่งนัก ข้าชอบมากเลยล่ะ ขอบใจเจ้ามากนะ” เหมยเหม่ยชอบกำไลหยกชิ้นนี้มากจริงๆ “เช่นนั้นเรากลับกันเถอะ ตอนนี้ก็เย็นมากแล้ว” นางกับเหมยเหม่ยเดินไปจ่ายเงินค่าเครื่องประดับแล้วพากันไปนั่งรถม้ากลับบ้าน 

ฟางเหนียงมาถึงบ้านก็รีบไปตักน้ำใส่โอ่งก่อนเลย เพราะตอนนี้น้ำในโอ่งของนางนั้นไม่เหลือให้ใช้สักโอ่งเดียว กว่านางจะตักน้ำให้เต็มโอ่งทั้งหมดก็ใช้เวลาจนพลบค่ำ นางติดไฟแล้วตั้งหม้อหุงข้าวก่อน เสร็จแล้วนางทอดไข่ดาวแล้วต้มน้ำอาบ นางนั่งกินข้าวรอน้ำเดือด แล้วไปอาบน้ำเข้านอน“วันนี้เป็นวันที่ข้ามีความสุขจริงๆ อิอิ” นางทบทวนเรื่องราวที่เกิดขึ้นในวันนี้ มันทำให้นางนั้นมีความสุขยิ่งนัก คิดแล้วนางก็หัวเราะขึ้นมา นางคิดอยู่เช่นนั้นจนนางเผลอหลับไปตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้เลย 

ฟางเหนียงถางหญ้าอยู่สวนหลังบ้านตั้งแต่กลับมาจากทำงาน จนตอนนี้ก็เย็นมากแล้ว พรุ่งนี้นางค่อยมาถางต่อแล้วกัน ตั้งแต่นางไปเดินเล่นตลาดวันนั้น กลับบ้านมา 2 วันนี้นางก็ถางหญ้าสวนหลังบ้านตลอดไม่ได้ไปทำอย่างอื่นเลย “เฮอออ แล้ววันไหนข้าจะเสร็จสักที” พูดแล้วนางก็เดินเข้าไปในบ้านเพื่อพักเหนื่อย “สวัสดีโฮสต์” นางเปิดประตูห้องกำลังจะเดินเข้าไป จู่ๆ ก็มีเสียงพูดดังขึ้นมา “อร๊ายยยย” นางตกใจจนหัวใจจะวาย นางตั้งสติแล้วคิดดูอีกครั้งว่าเสียงนี้มาจากไหน “โฮสต์ ตกใจอะไรรึ ระบบแค่ทักทายโฮสต์เท่านั้น” ที่แท้เสียงปริศนาที่ดังออกมาก็คือเสียงของระบบนั้นเอง อ่า นางลืมไปเลยว่ามีระบบอยู่ในบ้านด้วย แต่ตอนนี้ต้องคุยกับระบบให้รู้เรื่องก่อน “ระบบเจ้าจะมาเช่นนี้ไม่ได้นะ เจ้าทำให้ข้าหัวใจจะวายตายอยู่แล้วรู้รึไม่” นางรีบบ่นให้ระบบยกใหญ่ทันที หลังรู้ว่าเสียงนี้เป็นเสียงของระบบ

“ขอโทษนะโฮสต์ ระบบไม่รู้ว่าโฮสต์จะตกใจขนาดนี้ ครั้งหน้าโฮสต์ก็อย่าตกใจอีกนะ โฮสต์ต้องทำตัวให้มันชิน” ระบบไม่ได้รู้สึกผิดเลยสักนิด แถมยังให้นางทำตัวให้คุ้นชินกับสถานการณ์เช่นนี้อีกต่างหาก “เฮ้อออ ช่างเถอะๆ แล้วระบบมีอะไรวันนี้ถึงได้ออกมาหาข้าล่ะ” นางถามระบบด้วยความสงสัย ผ่านมาก็หลายวันที่ระบบทำตัวเหมือนไม่มีตัวตนจนนางลืมไปเลยว่ามีระบบด้วย วันนี้จู่ๆ ถึงได้โผล่มาเช่นนี้ล่ะ “โฮสต์ วันนี้เป็นวันที่โฮสต์จะได้รับภารกิจแรกไปทำนะ โฮสต์ลืมมันแล้วรึ” นางที่ได้ยินเช่นนั้นก็คิดออกมาทันทีว่านางกับระบบมีนัดเจอกันในอีก 3 วันข้างหน้า และวันนี้ก็คือวันที่เรานัดเจอกัน

“โฮ!!ไม่ให้รางวัลข้าแล้ว ข้ายังจะต้องเสียค่าปรับอีกด้วยรึ” นางคิดถึงยอดเงินที่จะศูนย์หายไปอย่างไม่มีวันกลับมานั้น มันทำให้นางรู้สึกใจหวิวๆ อย่างบอกไม่ถูก “วันนี้ระบบมอบภารกิจให้กับโฮสต์สำเร็จแล้ว ขอให้โฮสต์ทำให้สำเร็จ หากโฮสต์มีปัญหาหรือไม่เข้าใจตรงไหนก็เข้ามาถามระบบได้เลย” ระบบมอบมายภารกิจให้นางเสร็จก็หายไปเหมือนครั้งก่อน นางเห็นดังนั้นก็ปิดตู้แล้วเดินผ่านตู้ไป เตรียมตัวอาบน้ำทานข้าวแล้วเข้านอน พรุ่งนี้นางต้องไปทำงานแต่เช้าแล้วต้องรีบกลับมาทำภารกิจนางให้เสร็จ

วันนี้นางกับเหมยเหม่ยเดินทางไปทำงานด้วยกันตามปกติ แต่ที่ไม่ปกติก็คือวันนี้ลูกค้าที่ร้านมีเยอะมากกว่าปกติมากนัก วันนี้นางจึงได้ออกมาขายช่วยเหมยเหม่ยกับเถ้าแก่ ส่วนผักที่นางจะต้องเตรียมไว้นั่นปล่อยให้ลู่จื้อมาทำแทนนาง วันนี้นางกับเหมยเหม่ยเลิกงานเร็วกว่าปกติ เพราะขายผักดองหมดตั้งแต่ยามซื่อแล้ว ยามอู่นางทั้งสองก็พากันกลับบ้าน นางมาถึงบ้านก็รีบไปทำภารกิจต่อในทันที นางอยากทำภารกิจให้สำเร็จเพราะนางอยากรู้ว่ารางวัลที่ระบบว่ายอดเยี่ยมนั้นจะจริงอย่างที่พูดไว้รึปล่าว นางทำภารกิจตั้งแต่ยามซื่อจนถึงยามโย่ว ทำให้วันนี้นางถางหญ้าได้เยอะกว่าทุกวัน และมันก็ทำให้นางเหนื่อยกว่าทุกวันเช่นกัน "เหนื่อยชะมัดเลยวันนี้" นางที่นั่งพึมพำด้วยความเหนื่อยล้าอยู่ข้างเตียงนอน หลังจากที่อาบน้ำกินข้าวเสร็จแล้ว "รางวัลที่เราจะได้จะเหมือนในนิยายไหมนะ ตื่นเต้ตื่นเต้นจังแฮะ เอ๊ะ!! แล้วเราจะตื่นเต้นทำไมกัน มันอาจจะไม่เป็นอย่างที่เราคิดก็เป็นได้ เฮ้ออ" ฟางเหนียงถกเถียงกับตัวเองไปมากับเรื่องที่ยังไม่เกิดขึ้น อยู่ไม่นานก็เผลอหลับไป