สาวโก๊ะทะลุมิติ มาใช้ชีวิตในยุคโบราณ นิยาย บท 13

หลังจากที่ทุกคนทานข้าวอิ่มแล้วฟางเหนียงกับเหมยเหม่ยก็กล่าวลากัน "วันนี้ข้าขอบคุณเจ้ามากสำหรับอาหารมื้อนี้นะ หากมีโอกาสข้าจะหาเวลาไปหาเจ้าที่ร้านนะ" ฟางเหนียงเอ่ยขึ้น "ถึงแม้เราจะไม่ได้ทำงานที่เดียวกันแล้ว แต่เราก็ยังเป็นเพื่อนกันเสมอนะลู่จื้อ" เหมยเหม่ยเอ่ยด้วยเสียงสั่นนิดๆ "อืม ข้าจะไม่ลืมพวกเจ้าแน่ หากพวกเจ้ามาเที่ยวที่เมืองก็แวะไปหากันบ้างนะ เช่นนั้นข้าขอตัวกลับก่อนนะ พวกเจ้าก็ดูแลตัวเองด้วยล่ะ" หลังจากที่ลู่จื้อขอตัวกลับไปแล้วฟางเหนียงกับเหมยเหม่ยก็ไปร้านขายยาต่อ เพื่อจะไปขายสมุนไพรที่เก็บมาได้เมื่อวาน ฟางเหนียงขายสมุนไพรได้ทั้งหมด 700 อิแปะ “ว้าว ได้เงินมาเยอะถึงเพียงนี้เลยรึ วันนี้ต้องไปที่เชิงเขาอีกสักหน่อยแล้ว” เหมยเหม่ยที่เห็นฟางเหนียงหาสมุนไพรได้มาเยอะจึงถามออกไปด้วยความสงสัย

“ฟางเหนียงทำไมเจ้าถึงหาสมุนไพรได้มากถึงเพียงนี้ ข้าไม่เคยเห็นคนอื่นหาได้มากเช่นเจ้ามาก่อน” ปกติแล้วชาวบ้านที่ขึ้นเขาไปหาสมุนไพรนั้น ขายได้ 300 อิแปะก็ถือว่าเยอะมากแล้ว แล้วฟางเหนียงไปเจอกลุ่มสมุนไพรพวกนี้ได้ที่ไหนกัน ฟางเหนียงได้ยินเหมยเหม่ยพูดเช่นนั้น นางก็รู้สึกแปลกใจขึ้นมาทันที ไม่คิดเลยว่าสมุนไพรทั่วไปเช่นนี้จะหาได้ยาก “เอ๋!!เป็นเช่นนั้นหรอกรึ เมื่อวานข้าขึ้นไปที่เชิงเขาสมุนไพรพวกนี้เยอะมากเลยนะ” สมุนไพรที่นางเก็บมานั่นยังไม่ถึงครึ่งหนึ่งที่นางเห็นเลยด้วยซ้ำ หรือว่านางจะโชคดีที่ไปเจอกลุ่มสมุนไพรที่ไม่เคยมีใครเข้าไปเห็นมาก่อน นางจึงคิดจะชวนเหมยเหม่ยไปเชิงเขาด้วยกัน

“เหมยเหม่ยเจ้าจะไปเก็บสมุนไพรกับข้ารึไม่” เหมยเหม่ยพยักหน้าตอบ ฟางเหนียงจึงรีบพาเหมยเหม่ยกลับทันที “เช่นนั้นเรารีบกลับกันเถอะ ข้ากลัวว่าคนอื่นจะหามันเจอก่อนที่เราจะไปถึง” นางทั้งสองกลับไปถึงบ้านก็รีบพากันไปที่เชิงเขาทันที “ฟางเหนียงเจ้าเข้าไปในป่าลึกใช่รึไม่ ถึงเจอกับกลุ่มสมุนไพรเยอะเช่นนั้น” ปกติแล้วสมุนไพรจะอยู่ในป่าลึก เพราะในป่าลึกจะอุดมสมบูรณ์มาก สมุนไพรหรือพืชต่างๆ จะขึ้นเยอะมาก แต่ป่าลึกนั้นก็ยากที่ผู้คนจะเก้าเข้าไป เพราะเคยมีคนกลุ่มหนึ่งเข้าไปล่าสัตว์ในป่าลึกนั้น แต่ไม่เคยมีใครเห็นว่าคนกลุ่มนั้นจะออกมาเลยสักคนเดียว มีข่าวลือว่าในป่าลึกนั้นมีสัตว์ที่ดุร้ายอาศัยอยู่ ทำให้ชาวบ้านไม่กล้าที่จะเข้าไปหาสมุนไพรที่นั้นอีก ถึงได้หาสมุนไพรแถวๆ เชิงเขา แม้ว่าจะหายากก็เถอะก็ยังดีกว่าจะต้องเข้าไปในป่าแล้วไม่ได้กลับออกมาอีก

“ไม่เลย ข้าก็หาแถวๆ เชิงเขานี้แหละ ข้าไม่ได้เข้าป่าลึกข้ากลัวว่าจะหลงป่าได้” นางพาเหมยเหม่ยเดินตรงไปที่นางเก็บสมุนไพรเมื่อวาน เหมยเหม่ยที่เดินตามไปก็จำทางที่ฟางเหนียงพาไปและทำสัญลักษณ์ไว้ด้วย เผื่อตอนที่กลับออกมาจะได้ไม่หลงทาง แต่แล้วเหมยเหม่ยก็ต้องแปลกใจเมื่อเดินตามฟางเหนียงไปเรื่อยๆ นั้น ตอนที่เหมยเหม่ยเก้าข้ามผ่านท่อนไม้ท่อนหนึ่งนั้นเหมือนว่านางจะถูกดูดเข้าไปอย่างนั้นแหละ นางจึงหันไปดูข้างหลังก็เห็นว่าทุกอย่างก็ปกติอยู่ แล้วอะไรถึงทำให้เหมยเหม่ยรู้สึกเช่นนั้นได้ เหมยเหม่ยสลัดหัวตัวเองให้เลิกคิดอะไรไร้สาระ แล้วเหมยเหม่ยก็เดินตามฟางเหนียงไปจนถึงที่หมาย

“ไอย๊าา เยอะเช่นนี้เลยรึ ข้าไม่คิดมาก่อนเลยว่าจะได้เจอกลุ่มสมุนไพรเยอะเพียงนี้ เจ้าโชคดียิ่งนักฟางเหนียงที่หากลุ่มสมุนไพรพวกนี้เจอ” เหมยเหมยที่เห็นกลุ่มสมุนไพรครั้งแรกก็ตาโตขึ้นมาทันที สมุนไพรแต่ละชนิดนี้ก็ราคาตั้งแต่ 100 อิแปะขึ้นไป เหมยเหม่ยลงมือเก็บสมุนไพรพวกนี้อย่างสุขใจเพราะตอนนี้ในสมองของเหมยเหม่ยคือก้อนเงินก้อนหนึ่งกำลังรอเหมยเหม่ยให้เอาสมุนไพรพวกนี้ไปแลกอยู่ คิดแล้วก็มีความสุขยิ่งนัก

“ดีนะที่มาทัน ยังไม่มีใครมาเก็บเลย” ฟางเหนียงเอ่ยออกมาแล้วหันไปเก็บสมุนไพรอีกทาง นางเดินไปสักพักก็ได้ไปเจอกับกล้วยไม้สือหู กล้วยไม้สือหูเป็นสมุนไพรที่ราคาสูงจากยุคของนางแต่ไม่รู้ว่ายุคนี้จะราคาเป็นเช่นไร กล้วยไม้สือหูมีสรรพคุณ บำรุงธาตุยินและกระเพาะอาหาร ช่วยสร้างน้ำหล่อเลี้ยงให้ร่างกาย ขับความร้อนของปอด ใช้รักษาโรคร้อนที่เกิดจากสารหล่อเลี้ยงในร่างกาย ทำลายโรคที่เกิดจากยินของกระเพาะอาหารพร่อง นอกจากนี้ยังมีผลเด่นชัดในผู้ป่วยที่มีไตยินพร่องด้วย เอ๋!! สมุนไพรหายากนนี้ทำไมถึงได้อยู่ตรงเชิงเขาล่ะ ไหนเหมยเหม่ยบอกว่าจะอยู่ในป่าลึกเท่านั้น นางแอบสงสัย แต่ก็ดีแล้วล่ะ นางจะได้หาเงินเก็บสะสมให้ครบเร็วขึ้น

“เหมยเหม่ยเจ้ารู้จักสมุนไพรชนิดนี้หรือไม่” เหมยเหม่ยที่หันไปมองตามเสียงของนาง ก็ต้องตาโตขึ้นมาอีกครั้ง แล้วรีบวิ่งมาหานางด้วยความร้อนรน “ฟางเหนียงเจ้าจะโชคดีเกินไปแล้วนะ เจ้ารู้หรือไม่ว่ากล้วยไม้ชนิดนี้มีราคาแพงมากเพียงใดมีแต่คนชั้นสูงเท่านั้นที่จะซื้อมันได้” ราคาของกล้วยไม้ชนิดนี้นั้นแพงมาก หากว่าจะเอาไปขายนั้นค่าตอบแทนที่ได้มานั้นไม่ใช่น้อยๆ เลยทีเดียว “เช่นนั้นเรามาเก็บกันเถอะ ขายได้เท่าไหร่ เราค่อยเอามาแบ่งกัน” นางชวนเหมยเหม่ยเก็บดอกกล้วยไม้สือหูโดยไม่คิดอะไร แต่เหมยเหม่ยนั้นกำลังตกใจในสิ่งที่ได้ยินอยู่นั้น “เจ้าจะแบ่งเงินที่ขายสมุนไพรนี้ให้ข้าด้วยรึ มันมีราคาแพงมากเชียวนะ เจ้าจะให้ข้าด้วยทำไม” เหมยเหม่ยเก็บสมุนไพรทั่วไปไปขายก็พอแล้ว แค่ฟางเหนียงพามาเก็บสมุนไพรด้วยก็ดีมากแล้ว

“ทำไมล่ะ ก็เราช่วยกันเก็บนี่น่า ได้เท่าไหร่ก็แบ่งกันคนละครึ่ง เจ้าไม่ต้องเกรงใจข้านะ ถือว่าข้าตอบแทนเจ้าที่คอยดูแลข้ามาตลอด ดีหรือไม่” นางพูดแล้วก็ยิ้มให้เหมยเหม่ย “เรารีบเก็บกันเถอะ นี่ก็จะค่ำแล้ว จะได้กลับบ้านกัน” นางทั้งสองลงจากเขาก็พลบค่ำพอดี นางมาถึงบ้านก็รีบไปอาบน้ำทันที วันนี้นางอิ่มท้องตั้งแต่บ่ายแล้วเลยไม่คิดจะกินข้าวมื้อเย็น นางแต่งตัวเสร็จก็เดินไปที่ตู้ นางเปิดตู้แล้วนำเงินที่ขายสมุนไพร “ (เงินรางวัลภารกิจเสริมนี้ท่านได้ 1 ตำลึงเงิน และได้รางวัลเป็นหินนำโชค หินนำโชคนี้จะช่วยเจ้านำทางหาพืชพันธุ์ที่หายากในระยะครึ่งลี้) ”นางที่ได้ยินเช่นนั้นก็ดีใจเป็นอย่างมากหากได้หินนี้มานางก็จะหาสมุนไพรที่ราคาแพงได้ง่ายกว่าเดิมแล้วสินะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า "เงินที่โฮสต์ทำภารกิจวันนี้รวมกันได้ 1 ตำลึงเงิน 700 อิแปะ ระบบเพิ่มให้ 2 เท่าเป็น 2 ตำลึงเงิน 400 อิแปะ โฮสต์จะเก็บเป็นเงินสะสมรึไม่”

“เก็บเป็นเงินสะสม” นางตอบแล้วก็หยิบหินที่อยู่ในตู้ออกมา หินนี้มีลักษณะเป็นสร้อยข้อมือ นางจึงสวมสร้อยเข้าไปที่ข้อมือของนางทันที แล้วรีบเข้าไปนอนเพราะพรุ่งนี้เช้านางต้องไปซื้อของเข้าบ้านด้วย เช้าวันต่อมาฟางเหนียงตื่นตั้งแต่เช้าตรู่เพื่อเตรียมสมุนไพรไปขาย นางได้ทำการห่อสมุนไพรใส่ผ้าเป็นอย่างดีแล้วใส่ลงไปในตะกร้า วันนี้นางเอาตะกร้าไปด้วยเพราะนางจะซื้อของมาทำหม้อไฟกิน นางจะชวนเหมยเหม่ยมาทานด้วยกัน และนางก็จะซื้อเมล็ดพันธุ์มาด้วยสัก 3-4 อย่าง เพื่อที่จะเอามาปลูกที่สวนหลังบ้านของนาง นางจัดเตรียมข้าวของเสร็จก็ออกไปรอเหมยเหม่ยที่หน้าบ้านเหมือนทุกครั้ง วันนี้ก็เป็นวันสุดท้ายที่นางและเหมยเหม่ยจะไปทำงานคิดแล้วก็รู้สึกใจหายแปลกๆ "เฮ้อ!! ชีวิตคนเราก็เป็นเช่นนี้แหละนะ มีพบก็ต้องมีจาก ไม่มีงานเลี้ยงใด ไม่เลิกรา" ฟางเหนียงยืนพิงรั่วบ้าน แล้วพึมพำกับตัวเองออกมาเบาๆ