สาวโก๊ะทะลุมิติ มาใช้ชีวิตในยุคโบราณ นิยาย บท 3

หลังจากเหมยเหม่ยจากไปสักพัก หลิวฟางเหนียงก็เริ่มสำรวจดูไปรอบๆ ห้องอีกครั้ง นางจึงรู้ว่าห้องนี้คือห้องของหญิงสาวคนนั้นจริงๆ “สรุปแล้วข้าทะลุมิติมาจริงๆ ใช่หรือไม่ ไม่ได้ถูกลักพาตัวมาขายจริงๆ ใช่ไหม หว้า คิดว่าข้าจะได้เป็นหญิงแกร่งเหมือนคังคุไบเสียอีก น่าเสียดายจริงๆ” พูดแล้วนางก็นั่งลงตรงหน้ากระจก แล้วมองดูใบหน้าตัวเองในกระจกว่าใช่ใบหน้าของหญิงสาวคนนั้นจริงๆ หรือไหม “โห!!! เจ้าสวยถึงเพียงนี้เลยรึ ข้าล่ะอิจฉาเจ้าจริงๆ หากเจ้าได้อยู่ในยุคของข้านะ เจ้าได้เป็นดาราแน่ๆ บอกเลย” ฟางเหนียงอึ้งกับใบหน้าของหญิงสาวคนนี้มาก ทั้งเนียน ขาว ใส สวย นางไม่เคยเจอผู้หญิงคนไหนที่มีใบหน้าสดแล้วสวยมากเช่นนี้มาก่อน ใบหน้านี้คุณหมอศัลยกรรมเห็นแล้วยังต้องอาย ฟางเหนียงสำรวจดูร่างกายนี้ตั้งแต่หัวจรดเท้า "ว้าว มันสมบูรณ์แบบมากๆ หญิงสาวคนนี้ดูแลตัวเองดีเกินไปแล้ว" นางได้อยู่กับร่างกายที่เพอร์เฟคขนาดนี้จริงหรือเนี่ย จากที่สำรวจร่างกายนี้จนพอใจแล้ว นางก็ออกมาจากห้องเพื่อดูรอบๆ บ้านของนาง

“เรื่องข้ามมิตินี่ข้าคิดว่าจะมีแต่ในนิยายเสียอีก เป็นเรื่องจริงได้ด้วยหรือเนี่ย คิดแล้วก็เริ่มกลัวขึ้นมาจริงๆ แล้วสิ ถึงจะมีความทรงจำของหญิงสาวคนนั้นอยู่ก็เถอะ แต่มันกะทันหันเกินไปนี่น่า” ฟางเหนียงยังคงนึกกลัวที่เรื่องราวมันเกิดขึ้นเร็วมากเช่นนี้ ตอนอ่านนิยายก็สนุกดีอยู่หรอก แต่พอมาเจอกับตนเองจริงๆ แล้วมันไม่ใช่อย่างที่อ่านเลยสักนิด มันทั้งโดดเดี่ยว หว่าเว้ และสิ่งที่น่าเป็นห่วงมากที่สุดก็คือ ความฉลาดที่ติดสมองนางมาด้วยนั้น มันมีแค่นิดเดียวเท่านั้น แล้วนางจะเริ่มต้นจากตรงไหนดีล่ะ “เฮ้อ!!! แล้วข้าจะทำอย่างไรต่อไปกับชีวิตนี้ดี ในนิยายนางเอกทั้งเก่งทั้งฉลาดกันทั้งนั้น แล้วข้าล่ะความเก่งก็ไม่มีความฉลาดนี้ไม่ต้องพูดถึงเลย” นางยืนพิงขอบประตูหลังบ้านแล้วถอนหายใจยาวออกมา สมองของนางในตอนนี้คือมืดแปดด้านเลยก็ว่าได้ ตอนนี้คงจะเหลืออยู่แค่ทางเดียวเท่านั้นสินะ นั้นก็คือยอมรับมัน แล้วต่อไปจะเกิดอะไรขึ้นก็แล้วแต่ชะตาฟ้าลิขิตแล้วกัน “เอาเถอะ ในเมื่อเรื่องมันเกิดขึ้นมาเช่นนี้แล้ว จะถอยก็คงเป็นไปไม่ได้แน่นอน คงมีแต่ต้องเดินหน้าอย่างเดียวเท่านั้น” นางพูดปลอบใจตนเอง ให้ตนเองยอมรับกับความเป็นจริงที่เกิดขึ้นในครั้งนี้ 

“ถึงจะคิดว่ามันเป็นเรื่องที่ไม่ดีนัก แต่ถ้าหากมองดูอีกมุมหนึ่งแล้ว อย่างน้อยข้าก็ยังไม่ได้ไปที่ยมโลก ยังได้มีโอกาสได้ใช้ชีวิตอีกครั้งหนึ่ง เรื่องเช่นนี้สำหรับหลายๆ คนแล้ว มันคือเรื่องที่โชคดีเอามากๆเลยล่ะ เพราะข้าในตอนนี้ก็คิดเช่นนั้นอยู่เหมือนกัน” ใช่แล้วล่ะ มันไม่มีอะไรน่ากลัวเลยสักนิด แค่นางพร้อมที่จะเผชิญหน้ากับมัน นางต้องผ่านมันไปได้อย่างแน่นอน “ในเมื่อเทพเจ้าได้ให้โอกาสข้าอีกครั้งแล้ว ครั้งนี้ข้าจะต้องใช้ชีวิตให้ดีกว่าเมื่อก่อนให้ได้แน่นอน ถึงแม้จะไม่ราบรื่นอย่างที่คิด แต่ข้าจะสนุกกับชีวิตที่ได้มาใหม่ในครั้งนี้อย่างแน่นอน สู้ๆ นะตัวข้า” ไม่ว่าอดีตจะเป็นอย่างไร อนาคตข้างหน้าจะเกิดอะไรขึ้น แค่นางอยู่กับปัจจุบันวันนี้ก็พอแล้ว “เอาล่ะ เราจะเริ่มตรงไหนก่อนดี ขอย้อนคิดเรื่องราวของหญิงสาวคนนั้นก่อนแล้วกัน” นางทบทวนเรื่องราวของหญิงสาวดูว่านางควรจะทำอะไรต่อจากนี้“อ่า!!! ในแต่ล่ะวันยังต้องไปทำงานหาเงินเหมือนยุคก่อน ถ้าข้าได้เงินจากยุคก่อนมาด้วยคงไม่ต้องไปทำงานอีก แค่ทำงานในสวนที่บ้านก็พอแล้ว” นางคิดถึงยอดเงินที่คงเหลือในบัญชีของนางเมื่อยุคก่อนประมาณคร่าวๆ น่าจะ 2 ล้านหยวนได้ คิดถึงตรงนี้แล้วก็รู้สึกเสียดายมากจริงๆ อุตส่าห์เก็บหอมรอมริบมาตั้ง 10 ปี แต่กลับไม่ได้ใช้สักหยวน

“ถึงเก็บแล้วจะไม่ได้ใช้ก็เถอะ ก็ยังดีกว่าไม่มีให้ใช้แหละนะ” พูดแล้วนางก็เดินไปสำรวจรอบๆ พื้นที่ ทั้งบ้านและบริเวณสวนหลังบ้านรวมๆ แล้วน่าจะประมาณ 3 หมู่ได้“ ที่ดินกำลังพอดีเหมาะสำหรับอยู่คนเดียว แต่สวนหลังบ้านนี้รกไปหน่อย ต้องใช้เวลาหลายวันในการถางหญ้าถึงจะเสร็จ” นางยืนมองสวนหลังบ้านที่มีหญ้ารกรุงรังไปหมด “หญิงสาวคนนั้นไม่คิดจะสนใจถางหญ้าออกไปบ้างเลยรึอย่างไร ทำไมถึงปล่อยให้หญ้ามันสูงจนท่วมหัวเช่นนี้ล่ะ เฮ้อ ช่างเถอะไว้ข้าจะทำให้เจ้าเอง ตอนนี้ข้าจะเข้าไปทำความสะอาดในบ้านซะก่อน แล้วค่อยออกมาถางหญ้าสวนหลังบ้านต่อ” ฟางเหนียงทำความสะอาดในบ้านไม่นานก็เสร็จ เพราะบ้านหลังนี้ไม่ได้ใหญ่มากนัก และก็ไม่ได้สกปรกอะไรมากด้วยเช่นกัน นางเดินมาสวนหลังบ้านแล้วเตรียมตัวที่จะถางหญ้าต่อ เพื่อไว้ใช้ประโยชน์พื้นที่สวนหลังบ้านนี้ในวันข้างหน้า

“ยังเหลืออีกเยอะเลยแฮะ ไว้ค่อยๆ ทำวันละนิดแล้วกัน เดี๋ยวก็เสร็จเองแหละ” นางถางหญ้าไปได้เยอะพอสมควร ตอนนี้นางหมดแรงแล้ว ไว้นางค่อยมาทำต่อ พักก่อนแล้วกัน “โครกครากๆ ” เสียงที่นางไม่เคยคิดว่าจะได้ยินก็ดังขึ้น นางวุ่นวายตั้งแต่เช้าจนลืมไปเลยว่าตัวเองยังไม่ได้ทานข้าวตั้งแต่เช้าแล้ว “อ่า!! ข้าคงหิวแล้วล่ะ ไปหาทำอะไรกินดีกว่า” นางเดินเข้าไปในครัวเพื่อจะทำกับข้าวทาน “มีอะไรให้ข้าทำอาหารทานได้บ้างไหมน่า อ่า มีไข่ไก่ ข้าวสาร เกลือ ซอสปรุงรส อืม? ทำข้าวต้มกินแล้วกัน” นางเริ่มติดไฟ ตั้งกระทะเทน้ำลงไป ใส่เกลือ ข้าวสาร รอจนข้าวสุกแล้วค่อยตอกไข่ใส่ลงกระทะแล้วค่อยเยาะซอสปรุงรสเป็นขั้นตอนสุดท้าย “แค่นี้ก็ถือว่าเป็นอันเสร็จสิ้น น่าทานจัง” นางตักข้าวต้มใส่ถ้วย แล้วนั่งทานอยู่ในครัวอย่างเอร็ดอร่อย นางพอจะทำกับข้าวได้บ้าง แต่ก็เป็นแค่กับข้าวง่ายๆ เท่านั้น เพราะยุคก่อนส่วนมากนางจะซื้อกับข้าวสำเร็จรูปทานมันง่ายกว่า “เอิ๊ก อ่า อิ่มจังแฮะ” นางเรอออกมาเสียงดังด้วยความอิ่ม “อิ่มมากเช่นนี้ไปเดินเล่นให้ย่อยก่อนดีกว่า แล้วค่อยกลับมานอนพักสักหน่อย” ฟางเหนียงเดินออกมาจากห้องทานข้าวแล้วเดินสำรวจไปทั่วบริเวณข้างบ้าน เพื่อจะให้ร่างกายได้ย่อยอาหาร และจะดูรอบนอกบริเวณของบ้านด้วย เผื่อนางจะได้มาแก้ไขอะไรเพิ่มเติม