สาวโก๊ะทะลุมิติ มาใช้ชีวิตในยุคโบราณ นิยาย บท 7

ฟางเหนียงมาถึงบ้านก็เข้าห้องมานอนพักเหนื่อย เพราะวันนี้งานที่ร้านยุ่งจริงๆ ทั้งเลือกผักที่มีคุณภาพ ทั้งหั่น ทั้งล้าง แถมวันนี้ก็ออกไปช่วยเหมยเหม่ยที่หน้าร้านอีก ถ้าหากไม่มีความทรงจำของหญิงสาวคนนั้นทิ้งไว้ให้ มันไม่ง่ายเลยจริงๆ สำหรับคนที่มาจากยุคอื่นอย่างนาง ฟางเหนียงนึกถึงตลาดของคนที่นี้มันน่าครึกครื้นจริงๆ นางอยากเดินเล่นไปให้ทั่วตลาด อยากรู้ว่าตลาดที่นี้เหมือนกับในซีรี่ย์หรือไม่

หายเหนื่อยแล้วฟางเหนียงก็ออกไปถางหญ้าที่สวนหลังบ้านของนางต่อ จวบจนยามโย่ว (5 โมงเย็นถึง 1 ทุ่ม) นางก็ไปอาบน้ำล้างตัวแล้วเข้านอน แต่เมื่อนางกำลังจะเข้านอนก็นึกคิดขึ้นมาได้เรื่องหนึ่ง คือเป้าหมายที่อยากจะทำในยุคนี้ว่านางจะทำอะไรได้บ้างบ้านนางก็มี ที่ดินนางก็มี ที่นานางก็มี มีครบแล้วนี่น่า แล้วจะให้นางทำอะไรล่ะ ถ้าเช่นนั้นก็ทำให้ชีวิตมีความสุขก็พอ

“ถ้าถามว่าเรื่องที่จะทำให้ข้ามีความสุขได้ในแต่ละวัน ก็มีอยู่แค่เรื่องเดียวเท่านั้น คือเป็นติ่งดารา นักร้อง ศิลปิน ที่หน้าตาแบบฟ้าประทานมาให้ ไม่รู้พวกเขาทำบุญด้วยอะไรมา จะหยิบจับหรือทำอะไรก็ดูดีไปซะหมดทุกอย่าง โอ๊ยยย พูดแล้วก็คิดถึงเมื่อชาติก่อนจริงๆ แค่มองรูปถ่ายของพวกเขาก็สามารถทำให้ข้ายิ้มเหมือนคนบ้าได้ตลอดทั้งวันแล้ว ฮ่าๆๆ ” ฟางเหนียงคิดถึงดารา นักร้อง ศิลปินที่นางชื่นชอบเมื่อชาติก่อน คิดไปนางก็หัวเราะไป คนอะไรก็ไม่รู้ทำไมพากันเกิดมาหน้าตาดีได้เช่นนี้นะ

“ข้านึกออกแล้ว ว่าเป้าหมายของข้าจะทำอะไรดี” ฟางเหนียงยิ้มเยาะออกมากับความคิดของตัวเอง หากนางมีเมนที่ชอบในยุคนี้ นั้นก็จะทำให้นางมีพลังจะใช้ชีวิตให้อยู่รอด ณ ยุคแห่งนี้ได้แน่นอน “แต่เอ๋!!! ผู้ชายที่นี้จะมีคนหน้าตาดีเหมือนเมื่อชาติก่อนไหมล่ะ ขนาดลูกค้าผู้ชายที่มาซื้อของ แต่ละคนถึงจะดูดีกว่าผู้ชายทั่วไปที่เคยเจอก็เถอะ แต่ยังไม่โดนใจข้าเลยสักคนนี่น่า เฮ้อออ แต่ลู่จื้อก็หน้าตาดีใช้ได้เลยนะ ข้าว่าต้องมีคนอื่นที่หล่อกว่านี้อยู่ที่นี้แหละน่าา” นางเถียงกับตัวเองไปมาเรื่องเมนที่นางอยากจะเป็นติ่งของเขา หากนางมีเมนก็จะทำให้นางไม่เหงามากนักเมื่ออยู่ที่นี้ อย่างน้อยเวลานางเหนื่อย ท้อ เหงา พอนึกถึงหน้าเมนแล้ว นางก็พอจะได้มียาบรรเทาบ้าง อิอิ นางเพลิดเพลินกับความคิดของตัวเองสักพัก ก็จำได้ว่ายังไม่ได้เอาเงินไปเก็บไว้เลย

“วันนี้ข้าได้ค่าแรงมา 120 อิแปะนี่น่า เอาเงินนี้ไปเก็บไว้ดีกว่า” นางเดินไปเอาเงินที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อเพื่อจะเอาไปเก็บ นางยังไม่ได้ไปหาที่เก็บเงินเลย ฝนก็ดันตกลงมาอย่างรุนแรง ทำให้หลังคาบ้านของนางที่ไม่เคยได้ซ่อมแซม ก็มีน้ำหยดลงมาจากรอยรั่วเต็มไปหมด “ไอย๊าา!!ทำไมรอยรั่วมันเยอะเช่นนี้เนี่ย” นางวิ่งวุ่นไปทั่วบ้านหาถ้วยชาม กะละมัง ถัง หม้อ หาทุกอย่างที่ใช้รองน้ำได้ แล้วเอาไปรองจนครบทุกจุดที่รั่ว

“เฮ้อออ!!เสร็จสักที หญิงสาวคนนั้นอยู่ได้อย่างไรกัน ทำไมไม่หาคนมาซ่อมแซมหลังคาให้นะ” คงไม่ต้องไปหาเมนแล้วล่ะ ตอนนี้นางต้องทำบ้านหลังนี้ใหม่ซะก่อน ไม่เช่นนั้นถ้าฝนตกมาเช่นนี้อีก นางไม่มีที่ซุกหัวนอนแน่ๆ ไม่นานฝนก็หยุดตก นางจึงเอาน้ำที่รองไว้ไปเททิ้งจนหมด แล้วมานั่งพักที่เตียง “อ่า ลืมไปเลยว่าจะเอาเงินไปเก็บ แล้วที่เก็บเงินของหญิงสาวคนนั้นอยู่ไหนนะ” นางเดินหาไปสักพักก็เจอตู้แปลกๆ ตู้หนึ่ง นางจำได้ว่าหญิงสาวคนนั้นจะเก็บเงินไว้ที่นี้ “อยู่นี้นี่เองตู้เก็บเงินของหญิงสาวคนนั้น แล้วเปิดแบบไหนล่ะ ทำไมเปิดไม่ออก” นางดึงประตูของตู้อยู่หลายครั้งก็เปิดไม่ออกสักที หรือว่ามีลูกกุญแจ นางหาลูกกุญแจก็ไม่เห็นมี แล้วจะเปิดยังไงได้ล่ะ