สายใยร้ายคู่นิรันดร์ นิยาย บท 29

“อยู่สิ อยู่ในห้องที่แกเคยอยู่นั่นแหละ” ครีมเห็นมีนาสะเทือนใจขึ้นมา ก็เผยยิ้มเล็กน้อย

มีนารีบหันตัวจะวิ่งเข้าไปในคฤหาสน์อีกครั้ง ไปที่ชั้นลอยบนบ้านชั้นสามเพื่อหาลูกตัวเอง!

ครีมคว้าเธอไว้ “แกคิดจะวิ่งไปชั้นสามแบบนี้เหรอ? ถึงมาร์ชจะโง่แค่ไหนถ้าเห็นเธอบ้าคลั่งแบบนี้ ก็คงประหลาดใจเหมือนกัน กลับไปถึงตระกูลธวัชพลังกรก็ต้องพูดให้นายท่านฟังแน่”

“ฉันไม่สน! ฉันอยากเจออธิ!” มีนาอยากสะบัดเธอออก “พวกแกทำอะไรเขากันแน่ ทำไมเราอยู่ชั้นหนึ่งไม่ได้ยินเสียงเขาเลย”

“เขาหลับอยู่ มีพี่ผึ้งคอยเฝ้า” ครีมจับมือเธอไม่ปล่อย “เธออยากเจอเขา ฉันช่วยเธอได้ ให้เธอไม่มีพิรุธต่อหน้ามาร์ช”

“เธอช่วยฉันได้เหรอ?” มีนาไม่เชื่อเธอนานแล้ว เธอปากหวานแต่ใจอำมหิต โหดเหี้ยมยิ่งกว่าใคร

ครีมกวาดตามองชุดและเครื่องประดับบนตัวเธอแล้วพูดขึ้น “ใช่ แต่ต้องมีเงื่อนไข”

“เงื่อนไขอะไร?”

“ฉันอยากได้ชุดกระโปรงบนตัวเธอ……”

“ไม่ได้ ทั้งหมดที่ฉันสวมใส่มันไม่ใช่ของฉันเอง มันเป็นของตระกูลธวัชพลังกร” มีนารู้ว่าเธอเป็นงูพิษที่โลภมาก

ครีมคว้าแขนเธอไว้อย่างแรง “อย่าลืมสิ ฉันก็เคยให้ชุดกระโปรงเธอไปหนึ่งตัว ถอดชุดบนตัวเธอมาให้ฉัน ถือเป็นการคืนฉัน และเครื่องประดับที่เธอสวมก็เป็นดอกเบี้ยของชุดกระโปรงตัวนั้น”

“ชุดกระโปรงตัวนั้นที่เธอให้ฉัน?” มีนาแค่รู้สึกขำมาก

ใช่ ครั้งนั้นไปลองชุดกระโปรงของเธอในห้องเธอ วันต่อมาหลังจากถูกน้ำและเจย์ทำให้อับอายขายหน้า ครีมก็เอาชุดกระโปรงชีฟองมาคืนเธอที่ห้องเธอ แล้วบอกว่ารู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น

ครีมแสร้งทำเป็นใจดีมีน้ำใจกล่าวขอโทษเธอ ตอนนั้นเธอก็ไม่เคยโทษครีมเลย แค่รู้สึกว่ามันคือเรื่องบังเอิญ สาเหตุหลักๆ ก็คือแม่และพี่ชายตัวเองไม่เชื่อเธอ

ตอนนั้นรู้สึกว่าครีมเป็นคนที่ดีกับเธอที่สุดในบ้าน เธอคิดว่าพวกเธอเกิดมาแล้วถูกพ่อแม่แท้ๆ ของครีมสลับตัว นี่ไม่ใช่ความผิดของครีม พวกเธอเป็นทารก เป็นผู้บริสุทธิ์ แค่โทษโชคชะตาที่เล่นตลกกับมนุษย์

เธอได้ยินที่มาของชุดกระโปรงชีฟองตัวนี้จากปากน้ำ เธอไม่ต้องการชุดกระโปรงตัวนี้อีกต่อไปแล้ว แต่ครีมเห็นเธอไม่ยอมรับมัน คิดว่าเธอโทษตัวเอง ก็น้ำตาไหลออกมาจริงๆ

มีนาไม่มีทางเลือกทำได้แค่รับมันมา แต่เธอไม่คิดจะสวมชุดกระโปรงตัวนั้น รับมาแล้วก็วางไว้ชั้นล่างของลิ้นชัก แต่เพราะกระโปรงตัวนี้จึงทำให้เกิดความบาดหมางครั้งใหญ่ระหว่างเธอกับเจย์

ตอนนี้คิดๆ แล้วทั้งหมดมันเป็นเพราะครีมยุยงให้บาดหมางกัน ให้คนในตระกูลจรัลพรไพศาลเกลียดเธอ เธอที่เป็นลูกแท้ๆ เทียบไม่ได้กับครีมที่ไม่มีความเกี่ยวข้องทางสายเลือด ต้องโทษตัวเธอเองที่อ่อนต่อโลกเกินไปในตอนแรก หลงเชื่อยัยชั่วช้าคนนี้

มีนาแค่ถามให้ชัดเจน “ตอนนั้นให้ฉันไปเลือกชุดกระโปรงที่ห้องเธอ และจงใจปิดโทรศัพท์ เตือนคนใช้ในบ้านว่าฉันเข้ามาในห้องเธอ แม่ฉันกับเจย์เลยพรวดเข้ามาในห้องคิดว่าฉันเป็นขโมย? ต่อมาเธอก็เอาชุดกระโปรงชีฟองมาให้ฉัน แล้วไปเสแสร้งต่อหน้าเจย์ว่าชุดกระโปรงตัวนั้นหายไปโดยไม่มีสาเหตุ ให้เจย์รีบมาค้นหาในห้องของฉัน สุดท้ายเจย์ก็เข้าใจผิดคิดว่าฉันยังมีจิตอกุศล ฉันฉีกชุดกระโปรงตัวนั้นต่อหน้าเจย์ เจย์เกลียดฉันตั้งแต่นั้นมา! ทุกอย่างมันเป็นแผนของเธอใช่ไหม?”

“ว้าว ตอนนี้เธอฉลาดแล้วจริงๆ ด้วย” ครีมยิ้มให้เธอ “แต่เธอเดาถูกทั้งหมดแล้วจะมีประโยชน์อะไรอีก ในครอบครัวนี้ไม่มีใครเชื่อคำพูดเธอแล้ว”

“ครีม เธอน่ากลัวเกินไปแล้ว! เธออยู่ดีกันดีตั้งแต่เด็ก มีชีวิตที่ดีแทนฉัน ได้รับการศึกษาที่ดี ทำไมกลายเป็นแบบนี้? ภายนอกดูสดใส แต่จิตใจทั้งดำทั้งเน่า……”

ครีมรำคาญที่ได้ยินเธอพูดข้อสรุปเหล่านี้ แค่ถามขึ้นว่า “ให้สิ่งที่ฉันต้องการ ฉันจะให้เธอไปเจอเด็กนั่นอย่างราบรื่น ตกลงไหม?”