สายใยร้ายคู่นิรันดร์ นิยาย บท 30

“อืม อืม ไม่มีปัญหา” ครีมรีบเก็บชุดกระโปรงและเครื่องประดับ แล้วพูดกับเธอว่า “ไปที่ชั้นสาม ฉันจะเรียกพี่ผึ้งออกมา เธอเข้าไปหาเด็กนั่นเอง ห้ามนานเกิน รีบออกมาให้เร็วที่สุด ถ้าพ่อแม่ฉันรู้ว่าฉันให้เธอมาหาลูกเป็นการส่วนตัว จะไม่พอใจเอา”

มีนาตอบอย่างเย็นชา อยากอุ้มอธิแล้วหนีไปตอนนี้เลย แต่เธอบอกตัวเองไม่หยุดว่าหุนหันพลันแล่นไปไม่มีประโยชน์ อยากหลุดพ้นจากการควบคุมของตระกูลจรัลพรไพศาลที่กระทำต่อเธอและลูกอย่างสิ้นเชิง ทำได้แค่อดทนไว้ก่อน ต้องมีสักวันหนึ่งที่เธอจะทำให้คนพวกนี้ชดใช้ทั้งหมด

เมื่อเดินมาถึงชั้นสาม ความทรงจำที่เลวร้ายเหล่านั้นในอดีตก็ถาโถมเข้ามา

คฤหาสน์ตระกูลจรัลพรไพศาลเป็นการออกแบบสไตล์ยุโรปที่มีปลายแหลม ก่อนเธอจะมาตระกูลจรัลพรไพศาลที่ชั้นสามนี้เป็นเหมือนห้องเก็บของชั้นลอย

เธอถูกรับเข้าตระกูลจรัลพรไพศาลไม่ถึงหนึ่งเดือน ก็ทำให้ทุกคนรู้สึกขวางหูขวางตา ดังนั้นปริญจึงนึกถึงห้องเก็บของที่ชั้นสาม ให้คนทำห้องเล็กๆ เป็นห้องของเธอ

ขนาดประมาณหกถึงเจ็ดตารางเมตร วางโต๊ะหนังสือ เตียงเล็กหนึ่งเตียงและตู้เสื้อผ้าแคบๆ ได้พอดี ไม่มีหน้าต่าง ไม่เห็นดวงอาทิตย์ตลอดปี ไม่สว่างและกว้างขวางเท่าหอพักรวมสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า

ตอนนั้นเธอรู้สึกว่าตัวเองเหมือนใช้ชีวิตอยู่ในบ้านที่มีโรคระบาดเป็นพิษไม่สามารถมองเห็นแสงแดดได้ และไม่เข้าใจมาตลอดว่าทำไมญาติทางสายเลือดต้องทำกับเธอแบบนี้?

ถึงขนาดคิดว่าตัวเองทำตรงไหนไม่ดี ตัวเองโดดเด่นไม่มากพอ เกิดความรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจด้วยซ้ำ

จนกระทั่งต่อมาอยู่ในคุกทำให้เธอเข้าใจ ที่จริงแล้วตัวเองไม่ได้ผิด การก่อกวนจากครีม ทำลายความเป็นครอบครัวระหว่างพวกเขา และเพราะพ่อแม่แท้ๆ ของเธอเป็นพวกประจบสอพลอและจอมปลอม ไม่ยอมรับลูกสาวที่ไม่ได้เติบโตเคียงข้างกาย เป็นคนบ้านนอกติดดิน ไม่มีนิสัยลูกคุณหนูของสังคมชั้นสูงเลย

ถึงจะเป็นลูกแท้ๆ แล้วยังไง? ท่ามกลางชื่อเสียงและความหรูหราผิวเผิน สายเลือดมันไม่สำคัญอะไรเลย

เข้าใจเรื่องพวกนี้แล้วเธอก็ไม่เจ็บปวดทรมานกับความรักในครอบครัวอีก แค่คิดว่าออกจากคุกมาจะพาลูกมาเริ่มต้นชีวิตใหม่ ตัดขาดทุกอย่างและความสัมพันธ์กับคนในตระกูลจรัลพรไพศาลไปเลย

ไม่คิดว่าพวกเขายังพบว่าเธอมีประโยชน์และคุณค่า ไม่ยอมปล่อยเธอไป ต้องการขูดรีดเอาประโยชน์จากเธอจนหมดถึงจะยอมปล่อยเหรอ?

แต่เธอไม่นั่งนิ่งหรอก คราวนี้เธอต้องต่อสู้กับโชคชะตา!

ครีมเข้าไปก่อน เรียกพี่ผึ้งออกมาเบาๆ แล้วกระซิบกับพี่ผึ้งต่อหน้ามีนาไม่กี่ประโยค ก่อนจะให้มีนาเข้าไป

มีนาเข้าไปในห้องขนาดเล็กที่ตนเคยอาศัยอยู่ โครงสร้างห้องไม่เปลี่ยน แค่บนโต๊ะหนังสือและตู้ที่เธอเคยใช้เต็มไปด้วยของจิปาถะ

อธิหลับตานอนเตียงเดี่ยวที่เธอเคยนอน เธอนั่งข้างเตียงด้วยความตื่นเต้น ยื่นมือไปลูบแก้มเขาเบาๆ น้ำตาไหลลงมาอย่างช่วยไม่ได้

ลูกที่ทำให้เธอคิดถึงจนปวดใจในช่วงนี้อยู่ตรงหน้าเธอแล้วในขณะนี้ เธอหอมใบหน้าเล็กของเด็กอย่างอดไม่อยู่ ทำให้เธอคิดถึงแทบตายอ่า!

เธอลูบผมที่ยาวขึ้นของเด็ก ดูเหมือนช่วงนี้ไม่มีใครตัดผมให้เขา เสื้อผ้าบนร่างกายก็มีรู และไม่ได้เปลี่ยนตัวใหม่ ใบหน้าเล็กก็ดูซูบผอมเช่นกัน ก็ไม่รู้ว่าคนที่นี่ให้เขาทานอิ่มทุกมื้อหรือเปล่า?

ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดใจ ดูเหมือนเธอต้องหาวิธีทำให้ลูกกลับไปอยู่เคียงข้างตนโดยเร็วที่สุด ให้ตัวเองดูแลเองดีกว่า

อธิเหมือนรู้สึกถึงอะไรบางอย่างขณะนอนหลับ จู่ๆ ก็ลืมตาขึ้น เห็นคนที่นั่งตรงหน้าคือแม่ นึกว่าตัวเองกำลังฝันอยู่ ยื่นมือพยายามกอดเอวมีนา แล้วพูดพึมพำ “แม่ ผมฝันถึงแม่อีกแล้ว……”