มีนาตกตะลึงทันที อย่าว่าแต่คนอื่นๆ ในตระกูลธวัชพลังกร แค่มาร์ชคนเดียวก็คงไม่ปล่อยเธอไปง่ายๆ เธอจะพาลูกไปซ่อนที่ไหนได้?
ถึงเธอจะสามารถซ่อนตัวในความมืดทั้งชีวิตได้ แต่ลูกยังเล็กมาก เขาต้องการชีวิตที่ปกติ ต้องได้รับการศึกษาที่ดี ต้องใช้ชีวิตใต้แสงอันสดใส……
มีนาใจเย็นลง ปล่อยอธิ กลั้นน้ำตาพูดกับเขาว่า “เชื่อแม่นะว่าจะไม่ทิ้งลูก แม่จะมาเยี่ยมลูกบ่อยๆ และจะมารับลูกไปในเวลาที่เหมาะสม”
อธิหวาดกลัวครีมและพี่ผึ้ง ไม่กล้าโวยวายอีก แถมเห็นครีมตบแม่ตัวเอง ในใจก็ทั้งกลัวทั้งเกลียด และเข้าใจว่าแม่อยู่ในสถานการณ์ลำบาก จึงพูดอย่างรู้ประสีประสา “ครับ ผมจะเชื่อฟัง แม่ ผมรอแม่นะ”
มีนากอดอธิแน่นๆ อีกครั้ง ก่อนจะลุกขึ้นออกมาจากห้องในชั้นลอยกับครีมอย่างอาลัยอาวรณ์
กลับมาที่ห้องครีมอีกครั้ง ครีมสั่งเธออย่างไม่สบอารมณ์ “ไปล้างหน้า แต่งหน้าใหม่ อย่าให้มาร์ชกับคนขับรถตระกูลธวัชพลังกรที่มาด้วยมองออก”
ความเจ็บปวดใจที่โดนบังคับให้แยกจากลูกทำให้เธอสงบไม่ได้เป็นเวลานาน เธอเมินเฉยคำพูดของครีม แค่จ้องเขม็งครีม ท่าทางแบบนั้นเหมือนอยากกินคน
ครีมไม่เคยเห็นเธอเป็นแบบนี้มาก่อน ในใจลุกลี้ลุกลน พยายามอยู่ห่างจากเธอนิดหน่อยแล้วถามขึ้น “นี่เธอจะทำอะไร? ถึงเธอฆ่าฉันไปแล้ว มันก็ไม่เปลี่ยนแปลงสิ่งที่เกิดขึ้นหรอกนะ”
“ผมของอธิควรตัดแล้ว เสื้อผ้าก็ควรเปลี่ยนใหม่” มีนาซักถาม “ตอนฉันไม่อยู่พวกเธอได้ดูแลเขาเป็นอย่างดีไหม อาหารทุกมื้อเขากินเป็นอย่างดีไหม กินอิ่มหรือเปล่า?”
ครีมตกใจกับสภาวะใกล้บ้าของเธอ จึงรีบตอบกลับ “ปกติพี่ผึ้งเลี้ยงเขา ฉันก็ไม่ได้สนใจเท่าไร เรื่องหวีผม ซื้อเสื้อผ้าใหม่เป็นเรื่องเล็กๆ ฉันจะให้คนไปจัดการ……”
“คราวหน้าฉันมาเยี่ยมเขา ถ้าพบว่าพวกเธอยังไม่เอาใจใส่ดูแลเขา ก็แค่ตายกันไปข้าง! ฉันเท้าเปล่าไม่มีอะไรจะเสียแล้ว!”
“ได้ ฉันจำทุกอย่างที่เธอพูดแล้ว จะไปสั่งพี่ผึ้งให้”
มีนากวาดของกระจุกกระจิกบนโต๊ะในห้องลงกับพื้น ระบายความเสียใจและความโกรธภายในใจ
ครีมตกใจจนกุมหัวใจ “ฉันสัญญากับเธอแล้ว จะให้พี่ผึ้งดูแลเด็กนั่นเป็นอย่างดี เธอยังเป็นบ้าอะไรอีก?”
มีนาไม่มองเธออีก เดินเข้าห้องน้ำในห้อง ใช้น้ำเย็นล้างหน้าเต็มที่
ปรับอารมณ์เรียบร้อยแล้ว เธอกับครีมก็ลงมาจากชั้นสอง
ในห้องรับแขก ปริญกับน้ำกำลังดื่มชาอย่างเงียบขรึม มาร์ชพิงโซฟายุโรปหลับไปแล้ว
“พวกเธอสองคนคุยอะไรกัน? ทำไมเพิ่งลงมา?” น้ำเห็นมีนาก็เหมือนเห็นผู้ช่วยชีวิต ก็บุ้ยปากใส่มีนา ความหมายคือให้รีบปลุกมาร์ช
ครีมนั่งข้างกายน้ำอย่างออดอ้อน เอาศีรษะพิงไหล่เธอ “แม่ ฉันกับพี่คุยเล่นกัน แค่อยากรู้ว่าผู้หญิงหลังแต่งงานรู้สึกยังไง”
“ยัยทึ่ม เธอแต่งงานเดี๋ยวก็รู้” น้ำยิ้มขณะลูบมือเธอ ถึงได้พบว่ามีนาเปลี่ยนเสื้อผ้าบนตัว เครื่องประดับก็ไม่มีแล้ว
เธอถามมีนาด้วยความประหลาดใจ “ชุดกระโปรงกับเครื่องประดับเธอ……”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: สายใยร้ายคู่นิรันดร์
ไม่ลงต่อเหรอคะ รออ่านค่ะ...