สายใยร้ายคู่นิรันดร์ นิยาย บท 32

มีนาอึ้งเล็กน้อย ในใจรู้ว่าวันนี้ที่ตระกูลจรัลพรไพศาลเขามองอะไรบางอย่างออกจริงๆ เธอกับครีมไม่ใช่พี่น้องแท้ๆ กันจริง คนในตระกูลจรัลพรไพศาลปฏิบัติดีกับเธอก็เป็นการเสแสร้งทั้งหมด และเสแสร้งได้ปลอมมาก

คาดไม่ถึงว่ามาร์ชจะคิดว่าเธอเป็นคนใช้ตระกูลจรัลพรไพศาล นี่แสดงให้เห็นว่าแม้แต่มาร์ชก็มองออกว่าในสายตาคนในตระกูลจรัลพรไพศาลเธอไม่ต่างอะไรกับคนใช้เลย คนใช้ดีกว่าด้วยซ้ำ

“จินตนาการคุณโคตรล้ำเลิศเลย! เป็นจ้าวจุนออกจากป้อมปราการงั้นเหรอ? จักรพรรดิปิดบังสถานะเจ้าหญิง แล้วมาแต่งงานกับตระกูลธวัชพลังกรพวกคุณได้?” มีนายิ้มสีหน้าไม่เปลี่ยนแปลง “ฉันจะบอกให้คุณเข้าใจหนึ่งรอบ ฉันเป็นลูกสาวแท้ๆ ของปริญ น้ำก็เป็นแม่แท้ๆ ของฉัน เป็นความจริงทั้งหมด! ขอร้องอย่าหวาดระแวงอีก”

มาร์ชยังคงไม่เชื่อ ถ้าบอกว่าครีมเป็นลูกสาวแท้ๆ ของพวกเขา เขาจะไม่สงสัยเลยสักนิด แค่เห็นวิธีการปฏิสัมพันธ์ของครีม ปริญและน้ำแล้ว ก็รู้ว่าให้กำเนิดเองอย่างไม่ต้องสงสัย

ตระกูลจรัลพรไพศาลนอกจากเจย์มีท่าทางแปลกๆ แล้ว สายตาตอนมองครีมก็ไม่เหมือนสายตาที่พี่ชายแท้ควรจะมี ไม่มีความรู้สึกกับมีนาเลย

พูดตามตรงหน้าตาของมีนากับน้ำก็คล้ายคลึงกัน มองแค่หน้าตาบอกว่าเป็นแม่ลูกกันแท้ๆ ก็พอยอมรับได้ แต่แค่ความรู้สึกระหว่างพวกเขา ดูยังไงก็ไม่เหมือนแม่ลูก หรือว่าเขาเข้าใจผิด?

มาร์ชพูดอย่างดูถูก “ปริญไม่เหมาะจะเป็นจักรพรรดิหรอก เขาไม่มีค่าอะไร!”

“ใช่ เขาไม่มีค่าอะไรเลยจริงๆ นั่นแหละ!” มีนารู้สึกว่าจะถูกเขาบีบกรามใกล้แตกแล้ว “ปล่อยฉัน คุณบีบกรามฉันเจ็บมาก!”

“คุณรู้จักเจ็บเหมือนกันนี่!” มาร์ชปล่อยกรามเธอ แล้วพูดอย่างโมโห “ของที่ฉันให้คุณ เอาไปให้คนอื่นง่ายๆ โดยที่ไม่ได้รับอนุญาตจากฉัน! มีนา! ในใจคุณของที่……ของที่ฉันให้ คุณไม่เห็นค่ามันเลย! คุณทำงานทั้งชีวิตก็จ่ายคืนไม่ได้หรอก คุณต้องไปเอาชุดกระโปรงตัวนั้น เครื่องประดับชุดนั้นกลับมาให้ฉัน……”

มีนาแค่เห็นเพชรบนชุดกระโปรงตัวนั้นก็รู้แล้วว่ามีมูลค่ามาก เพื่อได้เจออธิสักครั้ง เพื่อให้ครีมปฏิบัติกับอธิดีๆ เธอต้องสัญญากับข้อตกลงอันไร้เหตุผลของครีม

คิดดูอีกทีการเอาของพวกนั้นกลับมาจากครีมมันยากกว่าการขึ้นสวรรค์อีก นอกจากในอนาคตหาเงินมาคืนมาร์ช เธอก็นึกวิธีการอื่นไม่ออก “ของที่ฉันให้ไปแล้ว ฉันไม่มีทางเอากลับมาได้ รอฉันหาเงินได้มากพอ แล้วซื้อของแบบเดียวกันคืนให้คุณดีกว่า”

“ไม่ได้!” มาร์ชยังคงบังคับเธออย่างไม่สนใจ “คุณออกไปทำงานทั้งชีวิตหาเงินซื้อชุดกระโปรงตัวนั้นไม่ได้หรอก……”

มีนาออกตัวเขย่งเท้า คว้าคอเขาไว้ จูบปากเขา ไม่ให้เขาพูดอีกต่อไป

แต่เพิ่งแตะริมฝีปากเขา เขาก็แข็งทื่อไปหนึ่งวินาทีเหมือนถูกไฟฟ้าช็อต ผลักเธอออกทันที “คุณกำลังยั่วฉันเหรอ?”

“คืนคุณแบบนี้ไหม?” มีนาทนต่อไปไม่ไหวแล้ว น้ำตาไหลออกมา “คุณจะบังคับฉันยังไงก็ไม่มีประโยชน์ ฉันไม่มีอะไรเลย นอกจากความสามารถตัวเองในการออกไปทำงาน ก็เหลือแค่ร่างกาย……”

มาร์ชยิ้มเยาะ “คุณคิดว่าตัวเองเป็นใคร? ร่างกายมีค่าขนาดนั้นเชียว? ตอนแรกไม่คิดจะให้ฉันแตะต้องคุณด้วย แต่จะถวายตัวเพื่อครีมคนจอมปลอมแบบนั้น ช่างไม่มีความละอายใจเลย”

คำพูดบาดหูของเขา ทำให้มีนารู้สึกจะพังทลาย มองไปทางเขาแล้วพูดขึ้น “คุณเดาถูก ฉันไม่ได้เต็มใจให้ชุดกระโปรงและเครื่องประดับกับครีม แต่สิ่งที่เธอต้องการ ฉันต้องให้ ฉันไม่มีทางเลือก……”

เธอสะอื้นหนักมากพูดต่อไปไม่ไหว เธอบอกตัวเองอีกครั้งว่าต้องเข้มแข็ง! เข้มแข็ง!