สายใยร้ายคู่นิรันดร์ นิยาย บท 28

มาร์ชดิ้นให้หลุดจากมือเขาเหมือนเด็กๆ เกาผม คิดหนึ่งนาทีแล้วพูดขึ้น “คุณพ่อ ลูกเขยคืออะไร? คุณย่าไม่เคยสอนผม แต่คุณย่าให้ผมเอาของขวัญมาให้คุณพ่อด้วย” มองไปที่คนอื่นๆ อีกครั้งแล้วพูดขึ้น “พวกคุณด้วย ได้ของขวัญกันหมด คนละหนึ่งชิ้น”

มีนารีบสั่งให้คนขับรถที่ตามมา มอบของขวัญแต่ละชิ้นให้ทุกคน

ปริญ น้ำและเจย์ได้รับของขวัญแล้ว ก็กล่าวขอบคุณมาร์ช และให้คนรับใช้ในบ้านวางไว้ข้างๆ

มีเพียงครีมถือของขวัญตัวเอง เหมือนเด็กผู้หญิงไร้เดียงสา ถามมาร์ชอย่างสงสัยด้วยเสียงอ่อนโยน “พี่เขย ในนี้มีอะไร? ฉันคาดหวังมากเลยอ่า”

มาร์ชพูดอย่างทึ่มๆ “ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน คุณย่าเป็นคนเตรียมทั้งหมดเลย น้องครีมอยากรู้ว่ามันคืออะไร ก็เปิดดูเองสิ”

ได้ยินมาร์ชพูดแบบนี้ เธอก็ดีใจ ถึงมีนาจะแต่งตัวร่ำรวยละลานตาแค่ไหนก็ไม่มีประโยชน์ อยู่กับสามีทึ่มไม่รู้ประสีประสาอะไรเลย อนาคตก็มีแต่ชะตากรรมอันน่าเศร้า

ต่อไปรอให้ธารณ์สืบทอดทุกอย่างตระกูลธวัชพลังกร มีนาก็ไม่มีคุณสมบัติแม้แต่เป็นหมาของเธอ

เป้าหมายของเธอคือคุณชายใหญ่ธารณ์ที่ปกติในตระกูลธวัชพลังกร นั่นสิคือผู้สืบทอดที่มีหวังมากที่สุด

ครีมยิ้มหวานให้กับมีนาแล้วพูดขึ้น “พี่ งั้นฉันแกะดูนะ”

“แกะสิ” มีนาเห็นเธอแสร้งทำท่าน่ารักไม่มีพิษมีภัย ก็แค่รู้สึกสะอิดสะเอียน อยากให้ในกล่องของขวัญมีระเบิดจริงๆ

พอครีมแกะดู ในกล่องของขวัญก็มีผ้าพันคอลายคลาสสิคของแอร์เมส ถือมันด้วยความรักใคร่ “สวยมาก ฉันชอบมาก”

มาร์ชยิ้มอย่างทึ่มๆ “ชอบก็ดีแล้ว”

“ครีม พอได้แล้ว อยู่ต่อหน้าพี่สาวกับพี่เขยอย่าทำตัวเป็นเด็ก” น้ำพูดด้วยน้ำเสียงตำหนิ “ยังไม่รีบเก็บของขวัญอีก อย่าประพฤติตัวไม่เรียบร้อย”

มีนาแค่รู้สึกตลกมาก ฟังแล้วเหมือนน้ำกำลังตำหนิครีม แต่ในสายตามีแต่ความปรนเปรอ เธอเห็นจนชินแล้ว ทำได้แค่ถอดถอนใจกับยัยแรดชอบอ่อยผู้ชายอย่างครีม

วันนี้เจย์นั่งข้างๆ ไม่พูดสักประโยคเดียว สายตามองตามครีม แต่แค่เขาได้ยินครีมเรียกพี่เขยก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย

มีนาเห็นสิ่งเหล่านี้ในสายตา ก็ยังเหมือนเดิม ในสายตาคนในตระกูลจรัลพรไพศาลมีแค่ครีมเท่านั้นที่เป็นที่รักของพวกเขา

“ภรรยา ฉันหิวมากแล้ว เมื่อไรจะกินได้?” มาร์ชดึงปลายเสื้อมีนาทั้งร่างกวัดแกว่งไปมาอย่างไม่อดทน

ปริญมั่นใจแล้วว่ามาร์ชโง่จริงๆ ไม่สามารถนั่งดื่มชาคุยกันปกติกับเขาได้ นอกจากได้รับความรักอย่างสุดซึ้งจากตระกูลธวัชพลังกรนายท่านแล้ว สำหรับเขาแล้วก็ไม่มีประโยชน์ใดๆ เลย

น้ำยิ้มแย้มกับปริญแล้วพูดขึ้น “ดูคุณสิ ถึงเวลาอาหารเที่ยงแล้ว ยังวางตั้งชุดชาอะไรอีก ไปกินข้าวก่อน”

“ใช่ ใช่ เตรียมกินข้าว” น้ำเสียงปริญกลายเป็นเหมือนกล่อมเด็ก “ลูกเขยไม่ต้องลนลานนะ เดี๋ยวอาหารก็เสร็จแล้ว เตรียมไว้ล่วงหน้าเลยล่ะ”

พูดคุยกันสักพัก ไม่นานอาหารก็พร้อมแล้ว

ทุกคนนั่งโต๊ะอาหารด้วยกัน ความไม่จริงใจของปริญ น้ำ และครีมทำให้มีนาหายใจไม่ออก

มีแค่เจย์ที่ยังคงไม่แยแส ทานอาหารของตัวเอง

มาร์ชเหมือนไม่รู้สึกอะไรเลย ทานอาหารอย่างมีความสุข