สายใยร้ายคู่นิรันดร์ นิยาย บท 27

มีนาได้สติกลับมาจากการย้อนความทรงจำในอดีต ตัวสั่นอย่างรุนแรง วันเวลาเหล่านั้นที่ไม่มีแสงสว่าง เป็นสิ่งที่เธอไม่อยากนึกถึงอีกมากที่สุด

“ป้าเค้ก ฉันเสร็จแล้วค่ะ จะลงไปเดี๋ยวนี้” เธอพูดขณะสวมรองเท้าส้นสูงสีขาวพระจันทร์ แล้วรีบลงไปชั้นล่าง

เธอวิ่งผ่านสวนดอกไม้ และไปถึงประตูบ้านหลังใหญ่ เมื่อเห็นมาร์ชก็รีบพูดขึ้น “มาร์ช ขอโทษนะ ที่ให้คุณรอนาน”

มาร์ชยืนอยู่หน้ารถหรูสีแชมเปญคันหนึ่ง เห็นเธอสวมชุดกระโปรงยาวฝังเพชรสีฟ้าอ่อน ผมยาวพลิ้วไหวขึ้นมาสายตาก็หยุดนิ่งทันที ความสวยอันดื้อด้านของเธอช่างสวยน่าทึ่งจริงๆ

มีนาหายใจหอบเล็กน้อย เห็นมาร์ชจ้องเธอตลอดเวลาเหมือนโดนฝังเข็ม ก็คิดว่านี่เขากำลังแกล้งโง่ จึงกระแอมไอเบาๆ “เป็นอะไร? ฉันมีตรงไหนผิดปกติเหรอ? เราออกเดินทางกันได้หรือยัง?”

“ไม่มี ดีมาก ขึ้นรถ” มาร์ชแสร้งโง่ตะลึงงันต่อไป ช่วยเธอเปิดประตูอย่างงุ่มง่าม

“โอ้ น้องชายทึ่มของฉันพาภรรยากลับบ้านเป็นด้วย”

พวกเขากำลังขึ้นรถ เสียงหัวเราะเยาะของธารณ์ก็ดังขึ้น

มีนาแข็งทื่อไปทั้งร่าง หันไปจ้องมองธารณ์ด้วยความเป็นศัตรูเต็มเปี่ยม แล้วถามขึ้น “คุณคิดจะทำอะไรอีก?”

มาร์ชแกล้งทำเป็นไร้เดียงสา แล้วพูดกับเขาว่า “พี่ใหญ่……สวัสดีครับ”

ธารณ์ทำเป็นไม่ได้ยิน ไม่สนใจเขา ยิ้มจางๆ มองมีนา “ฉันอยากทำอะไร……บางอย่างกับเธอ แต่เธออยากแสร้งเป็นมีคุณธรรมเพื่อไอ้โง่นี่ ไม่ยินยอมน่ะ”

“คุณเลิกเรียกมาร์ชว่าไอ้โง่ได้แล้ว เขาเป็นน้องชายคุณนะ พูดให้ความเคารพหน่อย” มีนาจ้องเขม็งเขาอย่างไม่เกรงใจ

ธารณ์ไม่โกรธ กลับหัวเราะ “ถ้าฉันบอกว่ามันเป็นไอ้โง่ เธอจะทำอะไรฉันได้?” ขณะที่เขาพูดก็ร้องเพลงใส่มาร์ชเหมือนเด็กๆ

“ไอ้โง่พาเมียกลับบ้านเมีย มือซ้ายมีไก่ มือขวามีเป็ด แบกเด็กจ้ำม่ำบนหลัง กลับไปบ้านเมีย……”

มีนาพูดขึ้นอย่างดูถูก “น่าเบื่อ! มาร์ช เราอย่าไปสนใจเขา”

“เด็กจ้ำม่ำล่ะ?” ธารณ์หัวเราะคิกคัก “ถ้าเธอมีลูกกับไอ้โง่ จะไม่เป็นไอ้โง่เหมือนกันเหรอ?”

มาร์ชแอบกำหมัดเงียบๆ อยู่ด้านข้าง เมื่อครู่ได้ยินเขาพูดแบบนั้นกับมีนา ก็อยากจะทุ่มเขาลงพื้นแล้วซัดสักหนึ่งที แต่สติบอกเขาว่า ยังไม่ถึงเวลาเปิดเผยตัวเอง อดทนไว้ ต้องอดทนไว้

ธารณ์กำหมัดต่อยหน้าอกมาร์ชอย่างไม่สนใจ แล้วถามขึ้น “มาร์ช พี่ร้องเพลงเพราะไหม? อยากเรียนร้องเพลงกับพี่ไหม มาเรามาร้องด้วยกัน”

มาร์ชในใจเกลียดเขาสุดขีด แต่ใบหน้าเผยรอยยิ้มโง่เขลา “เพราะครับ ผมก็อยากเรียน”

มีนากลอกตาใส่ธารณ์ ดึงมาร์ชมา ผลักเขาเข้าไปในรถหรู “สายแล้ว พ่อแม่ฉันรอเราอยู่ มาร์ชอย่าไปสนใจเขา เขากำลังแหย่คุณ เราขึ้นรถกัน!”

มาร์ชเข้าไปนั่งในรถตามแรงผลักของเธอ ยังคงถามอีกว่า “ภรรยา อะไรคือแหย่?”

มีนาไม่ตอบมาร์ช ปิดประตูรถดังปัง แล้วสั่งคนขับรถ “ขับรถ!”

หลังจากรถหรูขับออกมาจากคฤหาสน์หลังใหญ่ตระกูลธวัชพลังกร สีหน้าของมาร์ชก็ไม่แกล้งโง่อีกต่อไป แต่เคร่งขรึมไม่พูดอะไรสักคำ

มีนานั่งข้างๆ เขา รู้สึกได้ถึงความโกรธและความโหดเหี้ยมรอบๆ ตัวเขาที่น่าอึดอัด

คำพูดและการกระทำธารณ์เมื่อครู่นี้ทำให้มาร์ชโกรธอย่างแท้จริง

มีนานึกถึงพี่ชายแท้ๆ ของตัวเอง แล้วดูพี่ชายต่างแม่ของมาร์ช อันนี้ทำเกินกว่าอีก เธอสามารถเข้าใจอารมณ์เขาในตอนนี้ แต่ไม่รู้ว่าควรปลอบเขาอย่างไร