สายใยร้ายคู่นิรันดร์ นิยาย บท 1

“ฉันไม่แต่ง!”

ห้องโถงคฤหาสต์ตระกูลจรัลพรไพศาล มีนาเอ่ยเสียงดังลั่น

“ไม่แต่งก็ต้องแต่ง ฉันบอกแกเลยนะ มีนา เรื่องที่แกต้องแต่งเข้าบ้านตระกูลธวัชพลังกรแทนครีม แกไม่มีสิทธิ์เลือกอะไรทั้งนั้น”

หลังสิ้นเสียงมีนา พ่อของเธอปริญก็เอ่ยสั่งเสียงแข็ง

“นานา หนูยอมตอบตกลงแต่งเข้าบ้านตระกูลธวัชพลังกรแทนครีมเถอะนะ หนูก็รู้ว่ามาร์ชนั่นเป็นคนปัญญาอ่อน ถ้าครีมต้องแต่งกับคนปัญญาอ่อนจริงๆ ชีวิตนี้หนูจะให้หล่อนอยู่ยังไง?” น้ำแม่ของเธอเดินมาไกล่เกลี่ยที่ข้างกายเธอ

พี่ชายเธอเจย์ที่นั่งไขวห้างบนโซฟาหนังแท้สีขาวนวล เอ่ยขึ้นอย่างหงุดหงิดว่า “พ่อกับแม่จะไปพูดพล่ามกับมันมากทำไม มัดตัวมันไปที่บ้านตระกูลธวัชพลังกรทีเดียวก็สิ้นเรื่อง ยังไงซะคนบ้านนอกคอกนาอย่างมัน แค่ได้แต่งเข้าบ้านตระกูลธวัชพลังกรแทนครีมก็นับว่าโชคดีมากแล้ว”

มีนายืนฟังทั้งสามคนพูดเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย รู้สึกเพียงเลือดในร่างกายเย็นเยียบไปทั้งร่าง

“ครีมๆ นี่ชอบครีมกันขนาดนี้เลยเหรอ? ลืมไปแล้วหรือเปล่า ว่าฉันต่างหากที่เป็นลูกสาวแท้ๆของพ่อกับแม่? ครีมเธอก็เป็นแค่ลูกบุญธรรม ลืมไปแล้วหรือเปล่าว่าถ้าไม่ใช่เพราะพ่อแม่ของครีมจงใจอุ้มลูกผิด ฉันต่างหากที่เป็นลูกสาวคนโตของตระกูลจรัลพรไพศาล ส่วนครีมก็เป็นแค่คนบ้านนอกคอกนาอย่างที่พี่ว่า”

นั่นสินะ เธอ มีนา เธอต่างหากที่เป็นลูกสาวแท้ๆของตระกูลจรัลพรไพศาล

เธอเป็นเด็กกำพร้าที่บ้านนอกมาสิบแปดปี ตอนที่สอบเข้ามหาวิทยาลัยในปีนั้น มีนาถึงจะรู้ว่าที่แท้ตัวเองไม่ใช่เด็กกำพร้า

ที่แท้เธอเองก็มีพ่อแม่ เพียงแต่ตอนที่เพิ่งเกิดกลับถูกสามีภรรยาจากบ้านนอกคู่หนึ่งจงใจอุ้มลูกผิด อีกทั้งยังถูกพวกเขาเอาไปทิ้งไว้ที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า

ปีนั้นตอนที่เธออายุสิบแปดปี สามีภรรยาคู่นั้นประสบอุบัติเหตุรถยนต์จนเสียชีวิตกะทันหัน ตอนที่ตำรวจตรวจทะเบียนบ้านของพวกเขา ก็พบเจอความลับที่พวกเขาจงใจอุ้มเด็กผิดเข้าโดยบังเอิญ แล้วหาเธอกับพ่อแม่แท้ๆของเธอจนพบ

จากนั้นเธอก็ถูกตระกูลจรัลพรไพศาลรับกลับมาที่บ้าน ส่วนครีม ด้วยความที่สามีภรรยาคู่นั้นประสบอุบัติเหตุจนเสียชีวิตไปทั้งคู่ อีกทั้งตระกูลจรัลพรไพศาลเองก็บอกว่าผูกพันกับเด็กคนนี้ไปแล้ว ดังนั้นจึงให้เธออยู่ในตระกูลจรัลพรไพศาลต่อไป

อาจเป็นเพราะว่าคนที่เคยกำพร้ามาก่อนต่างคาดหวังที่จะมีครอบครัว

หลังรู้ว่าตัวเองจะถูกส่งกลับไปยังตระกูลจรัลพรไพศาล มีนาก็คาดหวังอย่างเต็มอกว่าจะได้ใช้ชีวิตกับพ่อแม่และพี่ชายของตัวเองอย่างมีความสุข กระทั่งนับครีมเป็นพี่น้องแท้ๆอย่างจริงใจ รู้สึกว่าครีมเองก็เป็นผู้บริสุทธิ์ เรื่องที่สามีภรรยาคู่นั้นจงใจอุ้มเด็กผิดโทษครีมไม่ได้

ทว่าเธอไม่เคยคาดคิดมาก่อน ว่าหลังจากที่เธอกลับมาที่ตระกูลจรัลพรไพศาล พ่อเธอไม่เพียงแค่ไม่เปลี่ยนนามสกุลเธอกลับมา กลับให้เธอใช้นามสกุลของสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าต่อไป เพราะรู้สึกว่าเธอเป็นคนบ้านนอก ไม่มีมารยาท กระทั่งไม่ยอมบอกคนนอกว่าเธอคือลูกสาวของตระกูลจรัลพรไพศาล ซ้ำยังนับครีมเป็นลูกสาวแท้ๆต่อไป

แม่เธอเอาแต่บอกให้เธอยอมครีม บอกว่าครีมไม่มีพ่อแม่แท้ๆ พวกเขาต้องดีกับครีม จะให้ครีมรู้สึกน้อยใจไม่ได้ สุดท้ายความน้อยใจทั้งหมดก็ให้เธอที่เป็นลูกสาวแท้ๆมาแบกรับ

พี่ชายแท้ๆของเธอก็เอาแต่ด่าว่าเธอเป็นคนบ้านนอก ด่าว่าเธอฉกฉวยสถานะลูกสาวแท้ๆของตระกูลจรัลพรไพศาลไป ด้อยค่าเธอที่เป็นน้องสาวแท้ๆจนเธอกลายเป็นคนที่ชั่วช้าที่สุดบนโลกใบนี้

ส่วนครีม เหอะ น้องสาวคนนี้ที่ครอบครองตัวตนเธอมาสิบแปดปี เพื่อจะจบออกจากมหาวิทยาลัยด้วยผลการเรียนยอดเยี่ยม เพื่อจะสนองความโลภของตัวเอง เพื่อจะครองใจครอบครัวตระกูลจรัลพรไพศาลตลอดไป

ครีมบังอาจหลอกล่อให้เธอไปอยู่กับอาจารย์ที่ปรึกษาวิทยานิพนธ์ ทำให้เธอต้องท้อง เอาตัวเข้าไปพัวพันกับคดีฆาตกรรม จนสุดท้ายต้องติดคุกสามปีเพราะฆ่าคนตาย

หนึ่งปีในตระกูลจรัลพรไพศาลที่ต้องใช้ชีวิตอย่างน้อยเนื้อต่ำใจ สามปีที่ต้องติดอยู่ในคุกอย่างทุกข์ทนทรมาน ทุกสิ่งทุกอย่างนี้ ได้สลายความคาดหวังต่อครอบครัวอันแสนน่าขันของมีนาจนหมดสิ้นไปนานแล้ว

ตอนนี้เธอออกจากคุกแล้ว มีนาแค่อยากจะพาลูกที่เธอคลอดในคุกออกไปจากตระกูลจรัลพรไพศาลได้ยิ่งไกลยิ่งดี

ทว่า ความเลือดเย็นของตระกูลจรัลพรไพศาล กลับล้ำเส้นอีกครั้ง พวกเขาคิดจะให้เธอแต่งงานกับคนปัญญาอ่อนแทนครีม

“ฉันไม่มีทางแต่งงานกับคนปัญญาอ่อนแทนครีมเด็ดขาด จากนี้ไปก็ไม่ต้องมาหาฉันอีก ฉับกับตระกูลจรัลพรไพศาลตัดขาดความสัมพันธ์กันนานแล้ว!”

มีนาเอ่ยด้วยแววตาเยือกเย็น เธอไม่ใช่หญิงสาวที่ต้องการความรักจากครอบครัว เพื่อให้พ่อแม่ยอมรับในตัวเธอก็เลยไม่สนสี่สนแปดอะไรอีกต่อไปแล้ว

“ให้คุณหนูอุ้มเด็กลงมา”

ทันทีที่สิ้นเสียงมีนา ใบหน้าที่สงบเคร่งขรึมของปริญก็พลันบิดเบี้ยว ก่อนจะเอ่ยสั่งกับคนใช้