สายใยร้ายคู่นิรันดร์ นิยาย บท 22

มาร์ชถูกมีนาผลักอย่างแรงโดยไม่ทันตั้งตัว ล้มลงไปด้านข้างพร้อมกับเก้าอี้ หลบมีดผลไม้ที่พุ่งจะไปแทงเขา

แต่มีดผลไม้ในมือชายใส่แว่นกลับกรีดโดนแขนมีนา แถมกระโดดข้ามโต๊ะทำงานอย่างไม่ยอมแพ้ คว้ามาร์ชขึ้นมาจากเก้าอี้ที่ล้มอยู่ “โทษแกนั่นแหละ! เพราะแกครอบครองตำแหน่งเอน เธอเลยยกเลิกคำสั่งซื้อพวกเรา! ของค้างในคลังสินค้า ขายไม่ออกฉันก็จะล้มละลาย! บีบบังคับให้ทางตัน ฉันจะตายไปกับแก!”

เห็นมีดในมือชายใส่แว่นกำลังจะแทงมาร์ช มาร์ชก็หลบไปด้านข้าง คว้ามือคนที่ถือมีด แล้วพาดไหล่จับทุ่มลงกับพื้นอย่างว่องไว เตะมีดผลไม้ที่จะหล่นลงมาออกไป

ในขณะนี้พนักงานที่ทยอยกลับมาทำงานที่ชั้นสามก็ได้ยินการเคลื่อนไหว จึงวิ่งมาที่ห้องทำงาน

มาร์ชเหลือบมองแผลบนแขนมีนา จึงรีบพูดขึ้น “คุณมาจับเขาไว้ได้ไหม?”

มีนาตอบสนองแล้วพูดขึ้น “ได้” และไม่สนแผลบนแขนตัวเอง ค่อมบนร่างชายใส่แว่นที่กำลังดิ้น

ไม่นาน ก็มีพนักงาน มีผู้รักษาความปลอดภัยมาถึง เห็นเหตุการณ์นี้ก็ตกตะลึงจนพูดไม่ออก

มาร์ชกำลังแสร้งตกใจกลัวจนตัวสั่นอยู่ข้างๆ มีนาคิดว่าตัวเองใกล้จะควบคุมชายใส่แว่นบ้าคลั่งคนนี้ไม่ไหวแล้ว จึงตะโกนใส่คนที่มาถึงว่า “ช่วยฉันแจ้งตำรวจหน่อย”

หลังจากตำรวจมาแล้ว ก็พาตัวชายใส่แว่นที่ต้องการทำร้ายมาร์ชไป

วาตะขับรถไปส่งมาร์ชและมีนาที่โรงพยาบาลด้วยตัวเอง

ภายในห้องตรวจแผนกศัลยกรรมโรงพยาบาล มีนากัดฟันให้หมอทำแผลอยู่

มาร์ชและวาตะรออยู่นอกห้องผ่าตัด วาตะกำลังโทรหานายท่าน รายงานสถานการณ์ในวันนี้ โดยเน้นว่ามาร์ชไม่เป็นไรสักนิด

มาร์ชก้มศีรษะลง เมื่อนึกถึงเหตุการณ์น่ากลัวที่เกิดขึ้นในห้องทำงาน ก็อยู่เฉยๆ ไม่ได้แล้ว ฉวยโอกาสตอนที่วาตะโทรศัพท์อยู่ ตัวเองก็เดินเข้าไปในห้องผ่าตัด

พอเขาเข้าไปก็ได้ยินหมอพูดกับมีนาว่า “คุณทนหน่อยนะ ล้างแผลสะอาดแล้ว ผมขอดูหน่อย ต้องเย็บสามเข็ม ถ้าไม่อยากให้ทิ้งรอยแผลเป็นชัดเจน ทางที่ดีที่สุดคือไม่ฉีดยาชา”

มีนาหันศีรษะหนี ไม่มองบาดแผลอันน่ากลัวบนแขนตน “ได้ค่ะ คุณเย็บไปเถอะ ฉันทนเจ็บได้”

หมอเจอหญิงสาวผู้เข้มแข็งแบบนี้น้อยครั้งมาก เงยหน้ามองมาร์ชที่เพิ่งเข้ามาแล้วพูดว่า “คุณคือแฟนเธอใช่ไหม? มาจับแขนเธออีกข้างไว้สิ เดี๋ยวตอนเย็บเธอต้องเจ็บจนทนไม่ไหวแน่ๆ อย่าให้เธอขยับ”

มาร์ชตอบอืม แล้วพูดแก้ไข “ผมคือสามีเธอครับ” แล้วรีบเอาสองมือไปวางบนแขนเธออีกข้างที่ไม่ได้บาดเจ็บ

มีนาไม่ชินกับความเอาใจใส่ของเขาจริงๆ รีบพูดขึ้น “ฉันไม่เป็นไร คุณไม่ต้อง……”

แต่มาร์ชใช้มืออีกข้างยื่นไปที่ปากเธอ ขัดจังหวะเธอแล้วพูดขึ้น “ฉันให้คุณยืมมือข้างนี้ ถ้าเจ็บเมื่อไรก็แค่กัดมัน”

หมอใส่ด้ายพิเศษเรียบร้อยแล้ว เตรียมเริ่ม “ดูความรักอันร้อนแรงสิ พวกคุณเพิ่งแต่งงานกันสินะ”

ขณะที่พูด หมอก็ใช้เข็มเจาะผ่านผิวเนื้อบาดแผลเธอที่ปลิ้นออกมาอย่างรวดเร็วและแม่นยำ

ตอนแรกมีนาอยากอธิบาย แต่ความเจ็บปวดเฉียบพลันทำให้เธอเหงื่อแตกไปทั้งร่าง ใช้มืออีกข้างคว้าข้อมือมาร์ชเอาไว้โดยไม่รู้ตัว แล้วกัดฟันไม่เปล่งเสียงออกมา

มาร์ชเอามือยัดเข้าปากมีนาทันที แล้วพูดอย่างออกคำสั่ง “อย่าอวดดี เจ็บก็กัดมือฉัน คุณอยากกัดฟันตัวเองให้แตก พอเย็บแผลเสร็จก็ต้องไปหาหมอฟันต่อหรือไง”

มีนาลืมเจ็บชั่วคราว ตอนแรกอยากขำ แต่เข็มและด้ายในมือหมอแทงผ่านเนื้อเธออีกครั้ง ขณะที่ดึงมันให้แน่น เธอก็กัดหลังมือมาร์ชที่มาหาถึงที่อย่างควบคุมไม่ได้

ที่จริงแล้วตอนอยู่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเมื่อตอนเด็กๆ เธอกลัวสายน้ำเกลือมากที่สุด ทุกครั้งที่เป็นหวัดและเป็นไข้จะต้องให้น้ำเกลือเธอจะเครียดมาก แต่ไม่มีใครอยู่ข้างๆ ปลอบเธอ เธอต้องพึ่งตัวเองอดทนกับความหวาดกลัว อดทนกับความเจ็บปวดตอนเข็มแทง