สายใยร้ายคู่นิรันดร์ นิยาย บท 23

มีนานั่งตำแหน่งผู้โดยสารข้างคนขับ เห็นทักษะขับรถอันชำนาญของเขา ก็พูดขึ้นอย่างอดไม่ได้ “ฝีมือขับรถคุณไม่แย่เลยนะ แถมเคยเรียนเทควันโดด้วยใช่ไหม? คงทำเป็นหลายอย่างมาก คุณเก่งขนาดนี้ ทำไมยังแกล้งโง่อีกล่ะ? คิดจะแกล้งไปถึงเมื่อไร? ถ้าต้องแกล้งต่อไป แกล้งไปตลอดชีวิตไม่เหนื่อยเหรอ?”

“ฉันเต็มใจ” มาร์ชพูดอย่างไม่สบอารมณ์ “แสดงละครกับฉันมันเหนื่อยเกินไปหรือไง?”

“เปล่า” มีนาในใจคิดว่าเสแสร้งแสดงละครกับมาร์ชมันจะหนักหนาอะไร เธออยู่ในคุกสามปีลำบากกว่าเยอะเลย

เธอพูดอย่างสงสัย “แต่ถ้าคุณเผชิญหน้ากับทุกคนด้วยตัวตนที่แท้จริง จะไม่มีใครกล้ารังแกคุณ”

“ใช่ ถึงตอนนั้นไม่มีใครกล้ารังแกฉันอย่างเปิดเผยก็จริง แต่จะแอบทำอะไรลับหลังบ้าง? สันติภาพจอมปลอมร้ายกว่าสงครามรบพุ่ง ถ้าฉันไม่แกล้งโง่ คงมีชีวิตรอดไม่ถึงตอนนี้”

มีนาไม่พูดอะไรอีก บอกความรู้สึกตัวเองในตอนนี้ไม่ถูก ที่แท้เขาก็ทำเพื่อปกป้องตัวเอง รู้สึกอับจนหนทางมากเกินไป

เขาเสียแม่ไปตั้งแต่ยังเด็ก พ่อให้ยัยแรดสูงส่งนั่นมาเป็นแม่เลี้ยงของเขาอีก แถมมีพี่ชายที่ทั้งชั่วและโหดเหี้ยม ชะตากรรมแบบนั้น เธอคิดๆ ดูแล้วก็รู้สึกว่าตนกับเขามีประสบการณ์เดียวกัน

ในสายตาพ่อแท้ๆ ของเขามีแต่วรรณสองแม่ลูก และพ่อแม่รวมถึงพี่ชายแท้ๆ ของเธอก็ไม่รักใคร่เธอเลย ดังนั้นเธอจึงพอจะเข้าใจชะตากรรมและอารมณ์ของเขา

พวกเขามาถึงในสถานีตำรวจ ชายใส่แว่นที่ต้องการทำร้ายมาร์ชได้บันทึกเสียงเรียบร้อยแล้ว ถูกใส่กุญแจมือไว้ข้างๆ ก้มศีรษะรู้สึกเศร้าหดหู่

คนคนนี้เห็นมีนาและมาร์ชมาถึงแล้ว ยังคงใช้สายตาไม่พอใจสุดขีดจ้องมองพวกเขา ยืนขึ้นทันที ชี้ไปที่มาร์ชแล้วด่า “TP Groupพวกแกจงใจเล่นงานฉันใช่ไหม? คุณเอนเซ็นสัญญากับฉัน พอฉันเตรียมสินค้าเรียบร้อย เธอก็ปฏิเสธจะจ่ายยอดที่เหลือด้วยเหตุผลต่างๆ นานา ตอนนี้ยิ่งแล้วใหญ่ บอกว่าจะเปลี่ยนผู้รับผิดชอบ สัญญาก่อนหน้าเป็นโมฆะทั้งหมด! พวกแกแต่งตัวกันดูดี จริงๆแล้วไม่เอาถ่านกันหมด!”

“นั่งลง! ที่นี่สถานีตำรวจ พูดจาให้ดีๆหน่อย!” มีตำรวจตบโต๊ะสองครั้งขณะชี้และตะคอกเขา

มาร์ชขมวดคิ้วกวาดตามองคนคนนี้ เหมือนมองขยะกองหนึ่ง

มีนาได้ยินเขาตะโกนไปมาอย่างดุเดือด ในที่สุดก็เข้าใจแล้ว

ดูเหมือนคนคนนี้เคยมีข้อพิพาทกับบริษัทแอมที ตอนนี้มาร์ชรับตำแหน่งแทนเอน เอนแม่ลูกโยนความขัดแย้งให้พวกเขา ส่วนเรื่องบังเอิญหรือตั้งใจ มันคุ้มค่าในการตรวจสอบ

ชายใส่แว่นที่ยังคงโมโหอยู่ถูกตำรวจสองนายบังคับพาออกไปจากห้องทำงาน น่าจะขังไว้ที่อื่น

มีตำรวจวัยกลางคนยิ้มให้พวกเขา “คุณผู้หญิงบาดเจ็บเป็นยังไงบ้าง สาหัสไหม?”

มีนาตอบกลับตามความจริงโดยไม่ต้องคิด “ไม่สาหัส……”

“เย็บไปหลายเข็ม บาดแผลทั้งลึกทั้งยาว พวกคุณควรตรวจสอบ” มาร์ชขัดจังหวะเธออย่างว่องไว แล้วพูดกับตำรวจว่า “ไอ้บ้านี่กลายเป็นผู้กระทำผิดฐานทำร้ายร่างกาย เดี๋ยวทนายตัวแทนของฉันมา”

“ใช่ ใช่ เขาเป็นผู้กระทำผิดฐานทำร้ายร่างกายโดยเจตนา” ตำรวจวัยกลางคนเห็นด้วยกับคำพูดเขา แล้วพูดอย่างสุภาพ “พวกคุณต้องการฟ้องเขาก็สมควรแล้ว เชิญนั่งก่อน บันทึกตามขั้นตอน”

มาร์ชทำเสียงฮึดฮัดเย็นชา ก่อนจะนั่งลงมา

มีนามองมาร์ช ที่จริงแล้วเธอไม่ต้องการฟ้องคนคนนี้ อยากทำเรื่องราวให้มันชัดเจน ดูว่าสามารถแก้ปัญหาได้ไหม

เมื่อครู่นี้ได้ยินว่าคนคนนี้ถูกบีบบังคับให้จนมุม ดูไม่เหมือนคนเลวที่ชั่วช้าอะไร เธอคิดว่าถ้าสามารถเข้าใจเรื่องราวทั้งหมดได้ ว่าสัญญานั้นมีปัญหาอะไร ไม่แน่อาจจะช่วยเหลือเขาได้

เธอเข้าใจความหมดหนทางและความเจ็บปวดในการถูกบีบบังคับให้จนมุม

เมื่อพวกเขาออกมาจากสถานีตำรวจ ท้องฟ้าด้านนอกก็มืดแล้ว มีนาเห็นว่าหนึ่งทุ่มแล้ว

มาร์ชยังคงคุยกับชาร์วีทนายที่หามา ว่าจะส่งชายใส่แว่นที่จงใจทำร้ายคนเข้าคุกอย่างไร ตั้งข้อหาอะไร ถึงทำให้เขาติดคุกหลายๆ ปีได้